ซ่อนสวาทมาเฟีย 1/1

เท้าบางๆ ที่เพิ่งก้าวเข้าห้องนอนเป็นต้องลอยพ้นพื้น ปากอิ่มถูกปิดด้วย มือหนา แถมทรวงอกอิ่มอวบยังอยู่ใต้ฝ่ามือหยาบกร้านของคนที่ซ่อนตัว อยู่ในห้องนอนสีหวาน

“อืม อ่อย อ่อย ยิ้ม”

เสียงของเดือนกันยาดังอึกอักอยู่ในลำคอ ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ใน วงแขนอุ่นที่กำลังรักเธอแล้วยกขึ้น โดยใช้แผงอกกว้างรองรับร่างบางเอา

ไว้

“สัญญากับพี่ว่าจะไม่ร้อง แล้วพี่จะปล่อยเธอ

เดือนกันยาไม่รับปาก ยังดิ้นรนขัดขืนสุดฤทธิ์ เธอสู้เขาไม่ได้ ทั้ง ความบอบบางทางเพศ และเรี่ยวแรงที่น้อยกว่า ไม่มีประตูไหนเปิดกว้างให้ เธอสู้เขาได้เลย

“คิดจะต่อต้านพรึไงลูกแก้ว คิดผิดแล้วทูนหัว”

“อื้อ ยิ้ม”

มือใหญ่ที่กดลงบนทรวงอกเริ่มเคล้นคลึง ลำคอเล็กขาวนวลถูกฟอน เฟนด้วยปากและจมูก เดือนกันยาส่ายหน้าหนี แต่มือที่กดปิดปากเธอไว้ เพิ่มความหนักหน่วงขึ้นจนเจ็บ เดือนกันยาจำต้องหยุดดิ้นรนก่อนพยักหน้า

“อั้น นอา อ๋อย”

“ถูกต้อง

ปากของเดือนกันยาเป็นอิสระ แต่ร่างของเธอยังคงอยู่ในวงแขนเขา

“เลิกทำอย่างนี้กับฉันเสียที่จะได้มั้ย ที่คุณได้ไปยังไม่พออีกหรือ คุณต้องการอะไรอีก”

“โอ๊ะๆ เรียกคุณอีกแล้ว จำไม่ได้เหรอ ครั้งก่อน ลงโทษเธอยังไง

“นี่คุณ อ๊ะ”

เต้าเต่งถูกบีบขย่า บั้นท้ายงอนสวยถูกลบโลบอย่างหยาบกระด้าง เดือนกันยาไม่สามารถพลิกตัวหลบหนีสัมผัสของเขาได้เลย มือของเขา เยอะราวกับหนวดปลาหมึก สัมผัสของเขาทำให้เธออ่อนเปลี้ย แม้จะทำใจ แข็งไม่ยอมอ่อนข้อให้ สุดท้ายเดือนกันยาก็ยังหนีไม่พ้นอ้อมกอดของเขา เสียที

“อ๊ะ อย่าค่ะพี่คราม ปล่อยลูกแก้วเถอะค่ะ อย่าทำแบบนี้กับลูกแก้ว คุณพ่อไม่ปล่อยพี่ความแน่ถ้าท่านรู้

“แต่คุณพ่อของลูกแก้วก็ไม่มีทางรู้ เพราะลูกแก้วจะไม่มีวันบอกเรื่องนี้

กับท่าน”

สงคราม ผู้ชายข้างบ้านที่ไม่เพียงแต่จะมีชื่อน่ากลัว ยังมีความน่ากลัว อื่นๆ ซ่อนอยู่ในตัวเขาอีกมากมาย เดือนกันยารู้ดี เขาจะไม่ยอมปล่อยมือ จากอะไรก็แล้วแต่ ถ้าเขาไม่อยากปล่อย

“ลูกแก้วจะบอก ลูกแก้วจะไม่ยอมให้พี่ครามทำแบบนี้กับลูกแก้วอีก

แล้ว”

“คิดว่าเขาจะเชื่อเหรอ ลูกแก้วจะบอกว่ายังไง บอกว่าเป็นหน้าต่าง เข้าหาลูกแก้วบ่อยๆ งั้นเหรอ คนอย่างนายสงคราม ดาร์เมียน อะลองโซ่ เบนเนตติ ต้องทำถึงขนาดนั้นเชียวหรือ

“พี่คราม ลูกแก้วไม่ยอมให้พี่ครามทำแบบนี้อีกแล้วนะคะ” เดือน กันยาทําเสียงแข็ง

“พี่ก็ไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ
“พี่ดรามไม่เป็นสุภาพบุรุษ ทำอย่างนี้ได้ไง”

“จะให้พี่รับผิดชอบก็ได้นี่

“ไม่เอา ลูกแก้วไม่ได้รักพี่คราม

เดือนกันยากัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ เช่นเดียวกับสงคราม กัดกราม กรอคอย่างโมโห เขาบีบต้นแขนเดือนกันยาหนักมือ หญิงสาวนิ้วหน้าเจ็บ ปวด

“ดี จะได้ไม่มีเยื่อใยบ้าๆ ต่อกัน ระหว่างเรามันคือเซ็กส์เท่านั้น

ร่างของเดือนกันยาถูกเหวี่ยงไปบนเตียง ยังไม่ทันจะอ้าปาก ปากนุ่ม ก็ถูกประกบจูบ เต้าทรวงของเดือนกันยาอยู่ใต้ฝ่ามืออุ่น มันแทบแตกสลาย ด้วยความหนักหน่วง เจ็บปลายกันที่ถูกบีบจนเป็นหยิก แต่เดือนกันยาร้อง ไม่ออก เสียงของเธออีกอักอยู่ในลำคอหนา มือของเธอทุบร่างใหญ่ซึ่งไม่มี ความรู้สึกเพราะสงครามไม่โวยวาย เอาแต่จูบและย่ำยีเธออย่างแผดร้อน

เดือนกันยาเตะหน้าขาสงคราม แทนที่เขาจะเจ็บเธอต้องเจ็บร้าวระบม สงครามใช้หัวเข่ากดลงกลางต้นขา ร่างคุดคู้อยู่เหนือเดือนกันยา มือข้าง หนึ่งรวบข้อมือบางตรึงไว้เหนือศีรษะ เขาถอนริมฝีปากออกแล้วห้ามด้วย สายตาแข็งกร้าวไม่ให้เดือนกันยากรีดร้อง

“ถ้าเธอร้อง รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ปล่อยลูกแก้ว อย่า อย่าทำแบบนี้ พอแล้ว พอ

เสียงของเธอสั่น แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด มีแค่สีหน้าที่ ทุรนทุรายเจ็บปวด สงครามตึงเนคไทที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมามัดข้อมือ เล็ก

“อย่าทำแบบนี้ พอเถอะ ลูกแก้วจะบอกคุณพ่อให้จัดการความแน่

“กลัวที่ไหน คนอย่างสงครามไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว”
“ถ้าไม่กลัว ทำไมไม่มาตอนพ่ออยู่ล่ะ

“หลักกินขโมยกินมันอร่อยกว่า นา

“โจร”

“เปล่า เขาเรียกว่าพรหมลิขิต” สงครามเถียง

“พรหมลิขิตบ้าบออะไรกัน”

“พรหมลิขิตที่เธอต้องเป็นของที่ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพไหนไงล่ะลูก

แก้ว”

เดือนกันยาส่ายหน้า แล้วมองข้อมือตัวเองถูกพันธนาการ บ้าจริง เธอ ตั้งใจจะเปลี่ยนเตียงใหม่ จะไม่ให้มีอะไรที่ผูกได้แบบนี้ แต่ก็ลืม กี่ครั้งแล้ว ที่เธอถูกย่ำยีแบบนี้ สงครามไม่ใช่สุภาพบุรุษแล้วยังเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งที่ ชอบพันธนาการเธอเหมือนเป็นเครื่องบูชายันต์

สงครามแสยะยิ้มที่ควรจะน่าเกลียด แต่มันช่างหล่อเหลานัก ใบหน้า ของเขาหล่อเหลายิ่งกว่าพระเอกหนัง ทั้งหล่อและร้ายกาจ แต่เดือนกันยา ชั่งน้ำหน้าเขานัก เธอไม่มีวันรักผู้ชายคนนี้เด็ดขาด

“อย่าแช่งชักหักกระดูกพี่ทางสายตาเลยทูนหัว คนอย่างพี่ตายยาก

“ที” เดือนกันยาสะบัดเสียงห้วนสั้น เธอเพียงแค่สาปแช่งเขาทางสาย ตาจริงๆ ไม่กล้าพูด ไม่ใช่ไม่อยากพูด แต่ต่อให้สาปแช่งยังไง สงคราม คงเสนอหน้าหล่อๆ ให้เธอโมโหต่อไป

“ทำเสียงอย่างนั้นทำไม ครางใส่หูฟี่ไม่ดีกว่าเหรอ”

สงครามยิ้มกว้าง เดือนกันยาเม้มปากแน่น เขาบีบแก้มบังคับให้เธอ อ้าปากแล้วขยี้จูบพุ่งปลายลิ้นที่ชวนมึนเข้าไปในอุ้งปากหวาน จะกี่ครั้งๆ สงครามก็ทำให้เดือนกันยาอ่อนเปลี้ย เธอเกลียดตัวเองมากกว่าเกลียดเขา เพราะตัวเองที่ยอมให้เขาทำอะไรแบบนี้ ยอมทั้งที่มีทางออก แค่บอกคุณพ่อ ท่านก็ต้องจัดการ

แต่…ก็ไม่พ้นต้องแต่งงานกับเขา

เดือนกันยาไม่อยากแต่งงาน เธอไม่ได้รักสงคราม ไม่รัก ไม่รัก

จูบของสงครามยังเหมือนเดิม สัมผัสที่ครึ่งวนไปบนทรวงอก ซิปด้าน หลังถูกรูดลง ไม่นานชุดสวยเซ็กซี่ก็หลุดจากร่างขาว สายตาตะกละจับจ้อง ความขาวผ่องอย่างหิวโหย ดวงตาคมกริบเป็นอีกสัมผัสที่รุมร้อนเคลื่อนไป บนกายผุดผาด