บทที่ 260 เธอไม่คู่ควรจะเป็นเพื่อนของนรมน

เงานั้นออกมาจากบริษัทวัชโรทัยอย่างรวดเร็ว เมื่อมา ถึงรถที่จอดอยู่ด้านนอกก็โทรหาพฤกษ์ทันที

“ผู้ช่วยพฤกษ์ ฉันได้ยินข่าวใหญ่มากๆมาข่าวหนึ่ง”

“ข่าวอะไร?”

พฤกษ์ที่อยู่ปลายสายเงี่ยหูฟังอย่างรีบร้อน

คนๆนั้นกระซิบเสียงต่ำว่า : “ฉันได้ยินบทสนทนาระ หว่างรเมศกับแยมได้ยินว่าคุณนายบุริศร์ถูกแยมคุณแยม ขับรถเข้าไปทะเลเหนือโดยที่ในตอนนั้นคุณนายยังไม่ ได้สติ”

พฤกษ์นิ่งอึ้งไปทั้งตัวหลังจากได้ยินเรื่องนี้แล้ว

“เข้าใจแล้ว”

เขาวางสายแล้วไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ดูเหมือนว่าบุริศร์จะเป็นบ้าไปแล้ว เขาต่อสู้กับ ไมค์ไม่หยุดหย่อน ต้องการจะไปตามหานรมน ไม่ว่าไมค์ จะพูดอะไร บุริศร์ก็ไม่ยอมฟัง

หลังมือของเขามีเลือดไหลจากการดึงเข็มออก แต่เขา ไม่สนใจเลย ดวงตาสีแดงเหมือนเลือดคู่นั้นดูราวกับว่าไม่ ได้พักผ่อนมาเป็นเวลานาน

เขาไม่กล้าหลับตา ไม่สามารถหลับตาได้ เมื่อเขา หลับตาลงก็จะมองเห็นนรมนนอนจมกองเลือดอยู่ที่นั่น ดวงตาที่โศกเศร้าคู่หนึ่งมองมาที่เขาแล้วถามเขาว่าทำไมถึงไม่ไปช่วยเธอ?

“บุริศร์นายรู้หรือเปล่าว่าถ้านายทำแบบนี้อีกนายตาย ได้เลยนะ?”

ไมค์ไม่เคยเห็นบุริศร์ที่บ้าคลั่งเช่นนี้มาก่อน เขาไม่รับฟังคำพูดใดๆเลย ต้องการจะลงทะเลไปตาม หาร่างของนรมนไม่หยุด

ในตอนที่พฤกษ์มาถึงก็ได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้ ดวงตาของเขาเปียกชุ่มขึ้นมาเล็กน้อย

ห้าปีก่อนบุริศร์ก็เป็นอย่างนี้ ในตอนนั้นเขาแทบจะ กระโดดลงทะเลเพลิงตามนรมนไป มาบัดนี้นรมนจมลงสู่ กันทะเลอีกครั้ง เขาจะสามารถแบกรับไว้ได้อย่างไร?

พฤกษ์เดินมาอยู่ตรงหน้าบุริศร์แล้วพูดเสียงค่อยว่า : “ประธานบุริศร์ครับ ผมตรวจพบแล้วว่าใครทำร้าย

คุณนาย”

“มันเป็นใคร?”

ทันใดนั้นดวงตาของบุริศร์ก็เย็นขึ้นมา

ไมค์เองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขากลัวที่สุดที่จะได้ยินชื่อ ของตุลยา แต่ว่าตอนนี้เขากลับไปสามารถพูดอะไรเพื่อ ตุลยาได้

พฤกษ์มองไปที่บุริศร์แล้วพูดเสียงต่ำว่า : เป็นแยม ครับ มีข่าวจากคนของพวกเราที่อยู่ในบริษัทวัชโรทัยว่าไม่ นานมานี้แยมไปที่ห้องทำงานของรเมศแล้วพูดด้วยปาก ของตนเองว่าเธอขับรถพาคุณนายที่สลบอยู่ไปที่ทะเลเหนือนอกจากนี้ยังตั้งใจโยนลงไปในทะเลด้วย”

“แยม ?”

ขณะที่บุริศร์ชื่อนี้ ดวงตาของเขาก็เย็นเยียบไป

แล้ว

ในเวลานั้นเอง ตุลยาก็ร้องไห้พร้อมกับวิ่งเข้ามา

“ไมค์ แม่ไม่ต้องการฉันแล้ว! พูดว่านรมนคือพี่สาวของ ฉัน คือลูกที่เกิดกับของชินทรผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด เพราะว่าฉันส่งเธอให้กับรเมศ แม่บอกว่านับจากนี้ไม่ อนุญาตให้ฉันเหยียบเข้าไปในวิลล่าของเธอแม้แต่ก้าว เดียว! จะทำยังไงดี?”

ตุลยาพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของไมค์ทันที

ตั้งแต่เล็กจนโต เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมีเรื่องไม่สบายใจ ก็จะมาหาไมค์ สำหรับเธอ ไมค์เป็นเหมือนพี่ใหญ่ให้ความ เอาใจใส่และความอบอุ่นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเสมอ ตอนนี้ เธอโศกเศร้าอย่างมาก ได้ยินว่าไมค์อยู่ที่นี่จึงไม่มีเวลาที่ ตรวจสอบเลยว่าทำไมไมค์ถึงได้มาอยู่ที่นี่ และวิ่งเข้ามาใน ทันที ยิ่งไปกว่านั้นยังพุ่งตรงเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เลยด้วย

ในตอนที่บุริศร์เห็นตุลยามา ความกดอากาศก็ลดลง ต่ำไปทั้งร่าง

ไมค์รีบกำบังตุลยาไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็วแล้วเอ่ย ถามเสียงทุ้มต่ำว่า : คุณพูดอะไร? นรมนคือพี่สาวของ คุณเหรอ?”
“ฉันไม่ยอมรับ! ฉันไม่ยอมรับเด็ดขาด! แต่ว่าของฉัน ได้ทำการทดสอบDNA ฉันกับฟอเห็นเอกสารนั่นแล้ว ฉัน คิดมาตลอดว่าที่แม่ไม่ชอบฉันเป็นเพราะนิสัยที่เป็นแบบนี้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าแม่ไม่เคยที่จะชอบฉันเลยตั้งแต่แรก เธอพูดว่านรมนเกิดจากเธอกับผู้ชายที่เธอรักที่สุด เป็น พรหมลิขิตของเธอ ฮือฮือ ฉันจะรู้ได้ยังไง? ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเธอจะตาย ฉันเพียงแค่ส่งเธอให้กับรเมศ รเมศรับปาก ฉันว่าจะพาเธอไป จะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันกับบุริศร์ อีก เขาไม่สามารถทำร้ายเธอได้ ทำไมตอนนี้เธอถึงตาย แล้วล่ะ แม่เอาความรับผิดชอบทั้งหมดโทษมาที่ฉัน? เพราะอะไร?”

ตุลยาพูดพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น ดวงตาของบุริศร์เย็นชามากขึ้น

“ถ้าหากว่าเธอตายแล้ว พวกคุณคนที่เคยทำร้ายเธอ ผมจะให้ชดใช้ด้วยชีวิตคืนให้เธอทีละคน!”

น้ำเสียงของบุริศร์เย็นเยียบราวกับดาบ ตุลยาตกใจ กลัวจนหยุดร้องไห้ทันที เช่นนี้เองถึงได้พบว่าบุริศร์นอน อยู่บนเตียงคนไข้ ดวงตาสีแดงเลือดคู่นั้นของเขาจ้องตรง มายังเธอเหมือนต้องการจะเอาชีวิต

“บุ บุริศร์?”

ตุลยานิ่งอึ้งไปทั้งตัว

“ไสหัวไป!”

ตอนนี้บุริศร์มีกลิ่นอายของการฆ่าไปทั้งตัว น้ำเสียง แหบแห้ง แต่กลับทำให้คนหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น
ตุลยาอดไม่ได้ที่จะเกิดความกลัวขึ้นมาบ้าง เธอจับปก คอเสื้อของไมค์

ไมค์ขมวดคิ้วเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่างกับบุ ริศร์ สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูด

ตุลยามองไปที่ไมค์ แล้วกระพริบตาอย่างอ้อนวอน ครั้งนี้ไมค์ไม่มีการตามใจเธออีกแล้วเพียงแค่ส่ายหน้า

เบาๆ

ทันใดนั้นบุริศร์ก็ดึงเข็มฉีดยาบนมือออก มีเลือดไหล ออกมาจากเส้นเลือด แต่เขาไม่สนใจเลยสักนิด

” แยมอยู่ที่ไหน?” %3D

เสียงของบุริศร์นั้นต่ำลึกทำให้คนหายใจไม่ออก

พฤกษ์พูดอย่างรวดเร็วว่า : “คนของพวกเราควบคุมไว้ แล้วอยู่ที่ด้านนอกครับ”

“ไป!”

บุริศร์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางด้านนอก

“บุริศร์!”

ไมค์ตะโกนเรียกหมอของเขา

บุริศร์ชะงักฝีเท้ามองไปที่ไมค์แล้วพูดว่า : “อาศัยตอน ที่นายยังสามารถปกป้องเธอได้รีบพาเธอไปในตอนที่ฉัน ยังไม่มีเวลาจัดการกับเธอตอนนี้จะดีที่สุด มินั้นก็อย่าโทษ ว่าฉันไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง”

ประโยคนี้ทำให้ตุลยาต้องต่อสู้กับสงครามเย็นอย่างไม่สามารถอธิบายได้

เธอคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลามาก คิดว่ามีเสน่ห์ ดึงดูดมากมาตลอด แต่ในตอนนี้เขามองเธอราวกับเป็น เทพสังหาร และบอกเธออย่างชัดเจนว่าเขาต้องการให้เธอ ตาย

ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนเป็นเวทมนตร์ชนิดหนึ่ง มัน ดึงพลังงานความร้อนที่อยู่ตัวเธอทั้งหมดออกไปในชั่วพริบ ตา ทำให้เธอหนาวจนหวาดกลัว หนาวจนหวาดผวา หนาว จนแทบจะรีบหนีไปจากที่นี่ทันที โชคร้ายที่ขาของเธอดู เหมือนจะฝังรากลึกจนขยับไม่ได้เลยสักนิดเดียว

บุริศร์ไม่มองไปที่ไมค์และตุลยาอีกแล้วเดินนำพฤกษ์

ออกไป

“พวกเราไปดูกันเถอะ”

ไมค์มองเห็นตุลยาที่เป็นเช่นนี้ในตอนนี้แล้ว ทันใดนั้น ก็ค้นพบว่าการที่ตัวเองคอยตามใจและเฝ้าดูแลตุลยา หลายปีที่ผ่านมานี้ดูเหมือนจะเป็นการทำร้ายเธอ

แต่ก็ดีปล่อยให้เธอเห็นด้านที่เย็นชาของบุริศร์บ้าง ให้ เธอได้สติอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ ให้เธอรู้ว่าคนแบบไหนที่ ยุ่งด้วยได้และคนแบบไหนที่ไม่สามารถทำได้

“ฉันไม่ไป”

ตุลยาหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่ยังคงถูกไมค์พาตัวออก

จากโรงพยาบาล

รถสองคันขับตีคู่กันไปที่ชายหาด
ที่ชายหาดมีเสียงหวีดหวิว ลมทะเลดูเหมือนจะแรง มากขึ้นกว่าเดิม ไม่รู้ว่ากำลังบอกเล่าความคับแค้นใจ หรือ ว่ากำลังร้องตะโกนบอกอะไร

ในตอนที่บุริศร์ลงจากรถ พฤกษ์ก็รีบหยิบเอาเสื้อคลุม มาสวมให้เขาทันที

“คนล่ะ?”

พฤกษ์ปรบมืออย่างรวดเร็วแล้วก็มีคนนำแยมที่ถูกมัด มือไพล่หลังมาตรงหน้าบุริศร์ แยมหวาดกลัวอย่างมากตอนที่มองเห็นบุริศร์

เธอติดตามรเมศหลายปี และบุริศร์ไม่มากนัก เดิมที เธอคิดว่าบุริศร์เป็นเพียงแค่คนเก่งที่ไม่สามารถใช้อำนาจ ของตัวเองได้อีกแล้ว ไม่สามารถข้ามฝ่าอุปสรรคขนาด ใหญ่ได้ คิดไม่ถึงเลยว่าทุกแผนการและกลยุทธ์ลูกโซ่ทุก อันของพวกเขาจะถูกบุริศร์ทำลายจนหมดแล้ว แม้กระทั่ง ตระกูลวัชโรทัยและรเมศก็ถูกจัดการอย่างง่ายดาย

ขณะนี้คดีของรเมศเรื่องการคุกคามและกักขังหน่วง เหนี่ยวบุริศร์ ได้ถูกส่งไปยังอัยการเขตแล้ว ตระกูลวัชโรทั ย ได้รับความสนใจเป็นอย่างมากเนื่องจากความผิดที่รเม ศลักพาตัวบุริศร์ไปกักขังหน่วงเหนี่ยว จนทำให้ตอนนี้ หลายโครงการไม่สามารถดำเนินการต่อไปได้

ตอนนี้เธอถูกคนของบุริศร์นำตัวมามัดไว้ที่นี่อย่าง เงียบๆ แยมเกิดความกังวลในใจ

“บุริศร์ คุณคิดจะทำอะไร?”
แยมเกิดความกลัวแล้ว เสียงนั้นสั่นเทาและพูดไม่ออก

บุริศร์มองไปที่หญิงสาวตรงหน้า นี่คือหญิงสาวที่ สวยงามมากและแตกต่างจากนรมนด้วยร่องรอยของ ความป่าเถื่อนและเย้ายวนเป็นความงามตามธรรมชาติ โดยกำเนิด

แต่คนที่สวยงามขนาดนี้กลับโยนนรมนของเขาลงไป ในทะเล

“นรมนอยู่ที่ไหน?”

เสียงของบุริศร์ไม่สูง แม้จะมีร่องรอยของความเศร้า แต่ราวกับว่าบรรยากาศโดยรอบนั้นช้าลงไปมากเมื่อเขา เอ่ยปากทำให้คนหดหู่และอึดอัด

แยมกลืนน้ำลายแล้วพูดอย่างไม่สมัครใจว่า “ฉันไม่รู้ ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

บุริศร์หลับตาลง พฤกษ์ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วตรงเข้าไปเอามือปิดปากแยม ในเวลาต่อมาบุริศร์ก็ ออกหมัดที่รวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาดต่อยไปที่ท้องของ แยม

“อุ๊บ..”

แยมเจ็บปวดจนกล้ามเนื้อหดเกร็งไปทั้งตัว แต่กลับ ร้องไม่ออกทำได้แค่งอตัวเหงื่อเย็นไหลออกมาท่วมตัว

หมัดนี้ของบุริศร์รุนแรงมาก แยมไม่สามารถยึดตัวได้ มือของเธอถูกมัดไพล่หลังและล้มลงไปบนพื้นเหมือนหมา ที่นอนให้เวลาผ่านพ้นไปวันๆ
เวลาต่อมาพฤกษ์ตรงเข้าไปจับผมยาวของเธอหันหน้า ของเธอไปหาดวงตาที่เย็นชาของบุริศร์

“เป็นคุณที่ขับรถแล้วโยนนรมนลงทะเลใช่ไหม?”

เสียงของบุริศร์ยังคงไม่รีบร้อนเหมือนกับการพูดว่าวัน นี้อากาศเป็นยังไงบ้างยังไงยังงั้นแต่ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ คนหวาดกลัว

แยมส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

“ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณกำลังพูดอะไร ฉันกับนร มนเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันจะทำร้ายเธอได้ยังไง อ้า…

แยมยังพูดไม่จบก็ถูกบุริศร์หักคางไปเรียบร้อยแล้ว เสียงของกระดูกที่ก้องทำให้ตุลยาตกใจกลัวจน

แทบจะนั่งลงไปบนพื้น

โชคดีที่ไมค์ประคองเธอเอาไว้ แต่ไมค์ก็ไม่ได้ปล่อย ให้เธอหนีไป ให้เธอได้รับรู้เหตุการณ์ทั้งหมดนี้อย่างตรง ไปตรงมาหลังจากนั้นเขาก็กระซิบว่า : “นี่แหละบุริศร์ล่ะ บุ ริศร์ตัวจริง นรมนคือเส้นแบ่งของเขา ถ้าหากนรมนยังมี ชีวิตอยู่ เขาก็จะเป็นคน เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ถ้านร มนไม่อยู่แล้วเขาก็จะเป็นปีศาจทันที ปีศาจที่ไม่สนใจใคร ทั้งนั้น เข้าใจไหม?”

ตุลยาสั่นเทาไปทั้งตัวอย่างรุนแรงและพูดอะไรไม่ออก แม้แต่คำเดียว

เธอคิดเสมอว่าบุริศร์คือสุภาพบุรุษ อย่างน้อยที่สุด เวลาที่เธอเห็นเขาอยู่กับกมลและนรมน เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้อ่อนโยนมากจริงๆ อ่อนโยนจนทำให้เธอแทบรอไม่ ไหวที่จะคว้ามาจากมือของนรมน

แต่ว่าสุภาพบุรุษอย่างนี้จะลงมือกับผู้หญิงได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้นยังลงมือเหี้ยมโหดขนาดนี้?

ตุลยาแทบจะจินตนาการไม่ออกเลย เธอถึงกับรู้สึกว่า ทุกอย่างในตอนนี้ล้วนเป็นเพียงภาพลวงตา

บุริศร์ไม่ได้สนใจว่าเธอคิดอย่างไร หลังจากดึงคาง ของแยมออกไปแล้ว ก็พูดอย่างเย็นชาว่า : “คุณไม่สมควร เป็นเพื่อนของนรมน เพราะว่าในปากของคุณไม่มีความ จริงเลย ถ้าอย่างนั้นก็ตามนรมนไปเถอะ บางทีคุณอาจจะ มีเรื่องที่อยากพูดกับเธอมากมาย”

“ไม่นะ!”

แยมส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว แต่บุริศร์กลับไม่ มองไปที่เธอสักครั้ง แล้วพูดกับพฤกษ์ที่อยู่ด้านข้างว่า : “ผูกก้อนหินไว้กับตัวเธอแล้วโยนลงไปจากตรงนี้เลย”

“ครับ!”

พฤกษ์ไม่ลังเลสักนิดเดียวและปฏิบัติตามคำพูดของบุ

ริศร์โดยทันที

แยมพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ดิ้นไม่หลุด

ตุลยาเห็นด้วยตาตนเองว่าแยมถูกคนมัดไว้กับหินก้อน ใหญ่และถูกโยนลงไปในทะเลโดยตรง

เสียง “ตูม”ดังขึ้น ในที่สุดเส้นด้ายแห่งความตึงเครียด ในใจของเธอก็ขาดสะบั้นลง ภาพตรงหน้ามืดมิดแล้วก็เป็นลมล้มลงไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ