บทที่ 9 สถานการณ์ใหม่ 2

“ว่าไง ไปหรือไม่ไป แต่จะอยู่ที่นี่คนเดียวเป้ไม่เห็นด้วยหรอก นะ เป็นห่วงน่ะ”

“เฮ้อ ก็คงต้องไป”

“นี่ต่าย ไม่ว่าเมื่อ 2 ปีก่อน ต่ายจะหนีอะไรมา เป้ว่าคงถึง เวลาที่ต่าย ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับมัน ในเมื่อแม่ตายอยู่ที่นั่น และต่ายก็เป็นห่วงอยากกลับไปดูแล

“จริงด้วย เป้พูดถูก แม่ทั้งคน ต่ายไม่ทอดทิ้งหรอก ยิ่งนาน ยิ่งแก่เฒ่าลงไปทุกวัน ถึงเวลาที่ลูกอย่างต่ายจะต้องกลับไปเลี้ยง ดูท่านบ้าง”

“ส่วนปัญหา เป้ว่าคงไม่หนักหนาสาหัส เพราะตอนมาถ่าย ไม่ได้ทุกข์ใจขนาดร้องไห้ 3 วัน 3 คืนไม่เลิก ต่ายแค่ต้องการจะ หนีอะไรบางอย่าง เป้ไม่อยากถามให้ตายอึดอัดใจหรอกนะ แต่ เป้ว่าถ้ามันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย ต่ายก็ควรจะต้องเผชิญ หน้ากับมันให้ได้”

“นั่นสิ พูดอีกก็ถูกอีก ตกลงต่ายจะกลับภูเก็ต แต่ต่ายจะ ทำงานกับเป้ เป้ห้ามทอดทิ้งตายนะจำไว้ นอกเสียจาก

“อะไร”

“เป้จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ถ้าถึงตอนนั้นตายให้เวลาเป๊อยู่ กับแฟนเต็มที่ สัญญาเลย
“ฮ่าๆ ยัยบ๊อง” สอนศิลป์ขยี้ผมกตัญญูตาแล้วบอกให้เพื่อน ไปลาออกจากงานซะ กตัญญุตาพยักหน้าแล้วปลีกตัวไป เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งคู่ก็ใช้เงินเก็บที่มีอยู่ซื้อตั๋วเครื่องบินเดินทาง

ไปยังจังหวัดภูเก็ต

นางมาลัยหันไปมองตามเสียงเรียกที่ดังแว่วเข้าหู ก่อนจะ เบิกตากว้างที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย เมื่อเห็น กตัญญุตายืนยิ้มอยู่ไม่ห่าง หลังจากนิ่งงันไปสักพัก ลูกก็เดินมา สวมกอดเอวแม่ด้วยความคิดถึง

“แม่จ๋า หนูคิดถึงแม่จังเลย แม่สบายดีหรือเปล่าจ๊ะ แต่ค่าทักทายของแม่นั้นคือ

“มึงรู้มั้ยว่าทิ้งความลำบากเอาไว้ที่ตั้งมากเท่าไหร่ กูต้อง ตอบคำถามสารพัดจากคุณแอน แถมยังถูกขู่ว่าจะทวงเงินที่กู้มา ทั้งต้นทั้งดอก ตอนนี้ดอกเบี้ยเกินเงินต้นไปเยอะแล้ว มึงรู้มั้ย ไม่มีเงินใช้หนี้เค้า มันกว่าอะไรถึงรู้มั้ยนั่งต่าย

“แม่” กตัญญุตาเสียใจที่ไม่ถูกถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ ไม่ ถามด้วยซ้ำว่าเป็นไงมาไง แม่ไม่กอดตอบ แถมยังถามคำถามที่ เธอรู้อยู่เต็มอก หากทว่าเธอไม่มีน้ำตานออกมาให้เห็นความ อ่อนแอใดๆ

“มันขู่กูว่าถ้าไม่เอาเงินไปใช้หนี้ มันจะไม่ให้มีแม้แต่ที่จะ ซุกหัวนอน เป็นไงล่ะ ถึงหนีไปเสวยสุขโดยทิ้งความทุกข์ไว้ให้ก นังเนรคุณ”
“แต่หนูก็ส่งเงินมาให้แม่ตลอดนี่จ๊ะ แม่ไม่ได้เอาไปใช้หนี้เห รอ หนูขายตัวก็ให้เงินแม่ไปหมด”

“เงินห่าเหวอะไร กูไม่ได้เลยสักแดง นังคุณแอนมันไม่ให้มัน บอกว่ามึงไม่ทำตามสัญญา”

“ไม่จริงหรอก เงินนั่นเข้าบัญชีแม่ไปแล้ว เพราะกตัญญุตา เห็นตัวเลขในบัญชีแม่ เธอจึงกล้าเถียงได้เต็มปาก

“นี่จึงหาว่ากูตอแหลเรอะ” เสียงของนางมาลัยสูงปรี๊ด

“เปล่านะแม่ แต่หนูเห็นจริงๆ แล้วนี่คุณแอนว่ายังไงต่อ

“นังคุณแอนมันบอกให้มึงไปหา ถ้าไม่ไป มันจะไล่ออกจาก จังหวัดนี้ โธ่เอ๊ย กูอยู่ของกูมาตั้งนาน จะให้ไปไหนได้ ฮือๆ

กตัญญุตากัดปากแน่น เธอจะทำไงดี จะหาเงินมาใช้หนี้แล้ว ยังมีเวลาเหลืออีกเท่าไหร่ ต้องหาเท่าไหร่ถึงจะพอ หรือเธอจะ ต้องไปหารมิดา ไปเจรจาด้วยตัวเอง

ใช่สิ คงต้องเป็นอย่างนั้น

“หนูจะไปคุยกับคุณแอนเอง แม่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ หนูจะ ไม่ทำให้แม่ต้องลำบากอีกแล้ว”

อะไรที่จะทดแทนบุญคุณแม่ได้ นอกเหนือจากการเร่เอาตัว ไปขาย กตัญญูตาจะยอมทำทุกอย่าง เธอจะไปหารมิดาและทำ ตามความต้องการของรมดา ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไร เธอจะทําให้
“ดีเลย รีบไปเลยนะ 2 ปีแล้วที่เค้าตามหาแก ให้ควัก ไปแล้ว ก็ต้องได้อะไรติดไม้ติดมือมาบ้างนะโว้ย อย่ากลับมาตัวเปล่าล่ะ รับไปเลย ไปสิ”

กลับมายังไม่ทันนั่งพัก กตัญญุตาก็ถูกไล่ให้ไปใช้หนี้ สมควรจะต้องเสียน้ำตากล้านหยด แต่ไม่มีสักหยดที่มันจะไหล ออกมา หญิงสาวเข้มแข็งแม้จะเจ็บปวด แต่ไม่ใช่ครั้งแรก และ เธอก็ทนมาได้ตลอดจะทนไปจนกว่าตายจากกันไปก็ไม่เห็นแปลก

หญิงสาวถอนใจยาว วางกระเป๋าเดินทางแล้วกลับไปทาง เดิม ทุกย่างก้าวคือความเศร้า ทุกสิ่งกำลังจะกลับมาเหมือนเดิม

รมิดากดสายตามองหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ สายตา ของเธอทำให้ผู้หญิงอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ ต้องคล้องแขนเข้ากับ ล่าแขนของรมิดาเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ นั่นทำให้รมิดา คล้ายจะไม่พอใจอิสรีย์ขึ้นมา แต่เพราะความสัมพันธ์ทำให้เธอ ต้องเก็บอาการและมองตรงไปยังหญิงสาวสวยหวานอีกคนที่ ใกล้เข้ามา

“สวัสดีค่ะคุณแอน” กตัญญูตายกมือไหว้ผู้หญิงทั้งคู่ รมิดา รับไหว้แต่อีกคนสะบัดหน้าพรืดทั้งที่เบียดลำตัวเข้าหารมิดา

“กลับมาแล้วเหรอ เธอรู้มั้ยมีแต่คนตามหาตัวเธอให้ วุ่นวาย”

“หนูขอโทษค่ะ ที่หนูมาที่นี่ก็เพราะต้องการจะขอร้องคุณแอ นเรื่องหนี้สินของแม่ หนูไม่ทราบว่าแม่เป็นหนี้คุณแอนเท่าไหร่

“2 ล้าน” รมิดาตอบทันที มุมปากอวบอิ่มเคลือบรอยยิ้มนิดๆ

“2 ล้าน ตายจริง หนูไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้” กตัญญุตา ตกใจแทบช็อค เงินที่เธอส่งมาให้แม่เดือนละไม่กี่พัน เทียบไม่ได้ กับเงินนับล้าน ถ้าจะต้องทำงานหาเงินใช้หนี้ เธอจะต้องใช้เวลา หาเงินอีกนานเท่าไหร่ มิต้องหาจนตัวตายหรอกหรือ