บทที่ 5 ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับมังกร

แอมเบอร์แอบเดินตามขบวนผู้หญิงของมังกรเพื่อ สังเกตการณ์ไปตลอดทาง จนขบวนหายลับเข้าไปใน อาคารสูงใหญ่ที่มีทหารรักษาการณ์แน่นหนา หญิงสาว เอียงคอมองตามใช้ความคิด ทําอย่างไรหล่อนจึงจะได้ เข้าร่วมขบวนไปกับผู้หญิงเหล่านี้นะ สงสัยต้องหาข้อมูล อย่างจริงจังซะแล้ว…

คืนนั้นหญิงสาวย้ายสำมะโนครัวจากใต้สะพาน มาอาศัย อยู่ในห้องเก็บฟืนของศาลเจ้าแห่งหนึ่งใกล้กับอาคาร ที่พักของพวกผู้หญิงที่จะถูกส่งตัวไปให้มังกร หล่อน เฝ้าจับตาดูคนที่เข้าออกอาคารหลังนั้นอยู่สองวันเต็มๆ จากนั้นก็เข้าไปตีสนิทกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะ ทํางานเป็นพนักงานทำความสะอาดอาคารหลังนั้น

พอเห็นหญิงสาวเดินออกมาจากประตูหลังของตัวอาคาร พร้อมด้วยถุงขยะใบใหญ่ แอมเบอร์ก็ทำเป็นเดินงกๆ เงินๆ เข้าไปขวางหน้า

“อ้าวยาย มาขออาหารที่นี่อีกแล้วเหรอ” หญิงสาวถาม แอมเบอร์ สีหน้ายิ้มแย้มใจดี พลางเอาขยะไปโยนใส่ถัง ในรถลาก

“จ้ะ แม่หนูคนสวยพอจะมีอาหารแบ่งให้ยายกินบ้างมั้ย ยายก็แก่แล้ว ตัวคนเดียว จะไปสมัครทำงานที่ไหนก็ไม่มีใครเขารับ เห็นหน้าเจ้าแล้วทำให้ยายคิดถึงลูกสาว ที่ตายไปเมื่อหลายปีก่อน แม่หนูหน้าเหมือนลูกสาวยาย จริงๆ” แอมเบอร์แกล้งทําท่าปาดน้ำตา

ออลูนมองหญิงชราตรงหน้าด้วยความสงสาร ตนเองก็ เสียมารดาไปตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อเห็นว่าหญิงชราเอ็นดูตน เหมือนลูกสาวก็รู้สึกใจอ่อนยวบ

“มาค่ะ ยายมานั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวหนูไปเอาขนมปัง มาให้” หญิงสาวพยุงแอมเบอร์ไปนั่งที่ม้านั่งในสวนหลัง อาคารแล้วเดินกลับไปทางห้องครัว

ไม่นานออลูนก็กลับมาพร้อมกับขนมปังก้อนหนึ่ง แต่ หล่อนไม่ได้มาคนเดียว ยังมีชายชราอายุประมาณหกสิบ กว่าปีเดินตามมาด้วยอีกคนหนึ่ง แม้จะชรามากแต่ก็ยัง ดูภูมิฐาน เขาแต่งกายด้วยชุดเรียบง่ายสะอาดตา ไม่บ่ง บอกถึงฐานะใดๆ

“ยายจ๋า ท่านนี่คือพ่อบ้านแพรี่ หนูเล่าเรื่องของยายให้ เขาฟัง เขาเลยตามมาดูยาย ถ้ายายพอจะทํางานไหว พ่อ บ้านแพรี่บอกว่าอาจจะให้ยายมาช่วยงานในครัวเพื่อแลก กับอาหารและที่พักได้น่ะจ้ะ”

แพรี่มองแอมเบอร์ตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่ง สีหน้าไม่บ่ง บอกอารมณ์ใดๆ
“เจ้าชื่ออะไร” ชายชราถามแอมเบอร์

“แอมเบอร์” หญิงสาวตอบด้วยเสียงคนแก่

ชายชรากับออลูนขมวดคิ้ว ไม่เคยได้ยินชื่อที่แปลก ประหลาดแบบนี้มาก่อน

“ชื่อแปลกแบบนี้ เจ้าคงไม่ใช่ชาวเมเรียนสินะ มาจาก ไหนล่ะ” ชายชราถามต่อ

“ข้ามาจากดินแดนเล็กๆ อันไกลโพ้นน่ะ ท่านคงไม่รู้จัก หรอก ข้าเร่ร่อนไปเรื่อยๆ เพิ่งจะมาถึงเมืองนี้ได้สัปดาห์ กว่าๆ เอง”

พ่อบ้านแพรี่พยักหน้า ไม่ติดใจสงสัยอะไรมากนัก คน เร่ร่อนในเมืองมีมากมายเกินกว่าที่เขาจะสนใจว่าแต่ละ คนมีความเป็นมายังไง ตอนนี้ในครัวกำลังขาดคนพอดี ถ้าได้คนงานมาเพิ่มโดยไม่ต้องจ่ายค่าจ้างเป็นเงินเขาก็ โล่งอก เจ้านายของเขานั้นทั้งเขี้ยวทั้งเค็ม รับเหมางาน ด้านทําความสะอาด จัดเตรียมอาหารและซักรีดของ ขบวนส่งตัวผู้หญิงของมังกรมาด้วยเงินก้อนโตแต่กลับ จ่ายค่าจ้างคนงานด้วยเงินน้อยนิด เขาต้องรับหน้าที่คุม คนงานและบริหารเงินค่าจ้างคนงานไปด้วย เป็นเรื่องชวน ปวดหัวจริงๆ

ชายชรากวาดตามองยายตรงหน้าอีกรอบ แม้ดูจากริ้วรอยบนใบหน้าแล้วหญิงคนนี้น่าจะอายุมากกว่าเขาหลาย ปี แต่ท่าทางยังมือไม้คล่องแคล่วไม่เหมือนคนแก่สักเท่า ไหร่ น่าจะพอจะใช้งานได้ เขาจึงพยักหน้าให้หล่อนเดิน ตามเขาไปในอาคาร

ออลูนโบกมือขอให้หล่อนโชคดี และกลับไปทำงานของ ตนเองต่อ

แอมเบอร์เดินมองซ้ายมองขวาตามพ่อบ้านเข้าไป ภายในอาคารหลังนี้ตกแต่งอย่างหรูหรา เครื่องเรือนเป็น หินแกะสลักบุด้วยผ้าโทนสีพาสเทล ตลอดทางเดินมี ประตูหลายบานซึ่งหญิงสาวเดาเอาว่าน่าจะเป็นห้องพัก ของพวกผู้หญิงที่จะถูกส่งตัวไปให้มังกร

สุดโถงทางเดินมีทางแยกซ้ายขวา พ่อบ้านเดินนำหล่อน ไปตามทางแยกทางด้านขวา ไม่นานก็มาถึงห้องครัว ภายในมีคนงานร่วมสิบคนกำลังสาละวนทำงานกันอย่าง ขะมักเขม้น ตั้งแต่ล้างผัก ปอกมัน หั่นเนื้อสัตว์ และเคี่ยว อะไรบางอย่างอยู่ข้างเตาไฟใบใหญ่

“เอาล่ะ ยายไปช่วยเขาปอกมันทางโน้นนะ” พ่อบ้านชี้สั่ง แอมเบอร์

หญิงสาวเดินไปส่งยิ้มให้เด็กสาวสองคนที่กำลังปอกมัน และหยิบมีดมาปอกมันด้วยท่าทางคล่องแคล่ว โชคดีที่ หล่อนเป็นคนชอบทำอาหารจึงพอจะมีทักษะในการทํางานในครัวอยู่บ้าง

เด็กสาวสองคนเลิกคิ้วมองแอมเบอร์ปอกหัวมันแล้ว กะพริบตาปริบๆ ไม่เคยเห็นใครปอกมันได้เร็วขนาดนี้มา ก่อนเลย

“ยายปอกเก่งจัง” เด็กหนึ่งในสองคนเอ่ยปากชื่นชม

พ่อบ้านแพรี่ได้ยินก็หันมาเหลือบตามาดูแอมเบอร์ เขา อมยิ้มน้อยๆ อย่างน้อยยายแก่นี่ก็ยังมีประโยชน์

“แม่หนูสองคนชื่ออะไรเหรอจ๊ะ” แอมเบอร์บอกมันไป ชวนเด็กสาวสองคนคุยไปด้วย ความเร็วในการปอกไม่ได้ ลดลงเลยแม้แต่น้อย

“ข้าชื่อมูส ส่วนนั้น น้องสาวข้า ชื่อมีล” เด็กสาวใบหน้า ตกกระตอบ

แอมเบอร์กวาดตามองเด็กสาวทั้งสอง มูสมีรูปร่างสูง โปร่ง ใบหน้าเรียวยาว ตาตี่ จมูกงองุ้ม และตกกระเต็ม หน้า ส่วนมูลค่อนข้างเตี้ยล่ำ ผิวคล้ำกว่าพี่สาว ใบหน้า กลม ตาตี่และจมูกงุ้มเช่นกัน เพียงแต่ไม่มีกระ ทั้งสองมีด วงตากลิ้งกลอกเจ้าเล่ห์ ทำให้แอมเบอร์รู้สึกไม่ค่อยถูก ชะตาสักเท่าไหร่

เด็กสาวทั้งสองเห็นแอมเบอร์ปอกได้เร็วก็พากันยิ้มและปอกช้าลงอย่างเห็นได้ชัด แอมเบอร์ไม่ได้ว่าอะไร ยังคงทำงานของตัวเองไปเรื่อยๆ ส่วนหูก็คอยเงี่ยฟังบท สนทนาของคนรอบข้าง

กว่าจะหมดวัน หญิงสาวก็พอจะจับข้อมูลได้บางส่วน ที่ เมืองเมเรียนนี้เป็นเมืองที่เป็นจุดศูนย์กลางในการรวบรวม หญิงสาวที่จะถูกส่งตัวไปให้มังกรของทวีปนี้ ในโลกนี้แบ่ง ทวีปออกเป็นทั้งหมดห้าทวีป เป็นทวีปของมังกรหนึ่งทวีป และอีก ทวีปเป็นทวีปของมนุษย์

ทุกๆ สามปีมนุษย์ในแต่ละทวีปจะต้องคัดสรรหญิงสาว พรหมจรรย์ที่มีรูปร่างหน้าตางดงามจำนวนทวีปละยี่สิบ ห้าคนไปส่งให้พวกมังกร แต่แอมเบอร์ก็ยังไม่เข้าใจว่า ต้องส่งผู้หญิงเหล่านี้ให้พวกมังกร รู้แค่ว่าหญิง สาวที่ได้รับคัดเลือกเหล่านี้ถือว่าได้รับเกียรติสูงสุดใน ชีวิต ราวกับได้เป็นนางงามจักรวาลกันเลยทีเดียว แถม ครอบครัวของพวกหล่อนยังได้รับแก้วแหวนเงินทอง มากมายจากพระราชาของอาณาจักรทั้งหลายเพื่อ เป็นการตอบแทนที่ต้องส่งลูกสาวไปให้มังกรอีกด้วย

ผู้หญิงของมังกรที่เมืองเมเรียนตอนนี้รวบรวมได้สิบเก้า คนแล้ว ยังรออีกหกคนที่กำลังเดินทางมาจากประเทศ ทางตอนใต้ เมื่อทุกคนมาครบกันแล้ว ทั้งหมดจะออกเดิน ทางไปยังทวีปเวทินน่าเพื่อสมทบกับหญิงสาวจากอีกสาม ทวีป แล้วจึงจะเดินทางไปยังทวีปของมังกร
คนงานที่นี่ทั้งหมดจะเดินทางไปพร้อมกับผู้หญิงพวก นี้จนถึงทวีปเวทินน่าเท่านั้น หลังจากนั้นอาณาจักรเวน โตเรียในทวีปเวทินน่าจะเป็นฝ่ายรับดูแลงานด้านการ อำนวยความสะดวกสบายและคุ้มกันพวกผู้หญิงไปส่ง มอบให้พวกมังกรเอง

แอมเบอร์ตั้งใจว่าจะตามขบวนส่งตัวผู้หญิงพวกนี้ไป เรื่อยๆ ก่อน เมื่อไปถึงทวีปเวทินน่าแล้วค่อยหาวิธีแฝงตัว เข้าไปในหมู่คนงานของอาณาจักรเวนโตเรียอีกที

คืนนั้น แอมเบอร์ถูกจัดให้นอนร่วมห้องกับออลูนและ คนงานแผนกซักผ้าอีกสองคน ห้องนอนเป็นห้องแคบๆ ที่มีตั่งยาวให้พวกคนงานนอนเรียงกันเป็นตับ ห้องน้ำก็ เป็นห้องน้ำรวมซึ่งไม่ค่อยจะสะอาดสักเท่าไหร่ หญิงสาว ได้แต่ถอนหายใจ กว่าหล่อนจะเดินทางไปจนถึงทวีป มังกร ลาพิสและซิตรินคงได้ของเล่นกลับไปบ้านเป็นที่ เรียบร้อยแล้วกระมัง งานนี้หล่อนมีหวังได้แพ้หลุดลุ่ย ทำ ยังไงถึงจะไปทวีปมังกรได้เร็วกว่านี้น้า….

หญิงสาวนึกถึงมังกรตัวที่ตนได้พบในวันแรกที่มาถึงทวีป นี้ขึ้นมา รู้อย่างนี้เกาะหลังมันไปก็ดีหรอก ยังไงมันก็คงจะ บินกลับไปยังทวีปของมันล่ะนะ เฮ้อ… คิดช้าไปแล้ว

“ยาย นั่งเหม่ออะไรจ๊ะ ทำไมยังไม่นอนอีก” ออลูนทัก เมื่อเห็นว่าแอมเบอร์ยังไม่ยอมนอนในขณะที่เพื่อนร่วม ห้องอีกสองคนนอนหลับไปสักพักแล้ว
“ยายนอนไม่หลับน่ะอีหนู คิดถึงพวกมังกร ยายอยากจะ ไปเห็นรังมังกรสักครั้งก่อนตาย”

“ฮะๆ ๆ ยายนี่เพ้อเจ้อจัง ถ้ายายยังสาวๆ อยู่อาจจะพอมี หวังนะ แก่ขนาดนี้แล้วเลิกคิดเถอะยาย

“ทำไมล่ะอีหนู ถึงยายจะแก่แต่ก็ยังมีไฟอยู่นะจะบอกให้ โฮะๆ ๆ ๆ” แอมเบอร์เท้าสะเอวปิดปากหัวเราะ

ออลูนกลอกตามองบน

“มังกรที่ไหนเขาจะมาสนใจยายแก่หนังเหี่ยวแบบยาย กัน เฮอะ!” หญิงสาวทําหน้าเหม็นเบื่อ

“แหมๆ ๆ เห็นแบบนี้ตอนสาวๆ น่ะ ยายสวยมากนะจะ บอกให้ พวกผู้หญิงของมังกรชิดซ้ายไปเลยล่ะ ว่าแต่ มังกรมันชอบกินสาวๆ สวยๆ เหรอ ยายว่าสวยไม่สวยพอ เคี้ยวเข้าปากแล้วก็น่าจะเหมือนๆ กันไม่ใช่รึ

ออลูนจ้องแอมเบอร์ตาโต “นี่ยายไปอยู่ส่วนไหนของ โลกมากัน ทำไมยายถึงว่ามังกรกินคน”

“อ้าว ก็ยายได้ยินคนในตลาดเขาพูดกัน” แอมเบอร์โบ้ยให้คนอื่นทันที
ออลูนกลอกตาอีกรอบ “ไปเชื่อข่าวลือพวกนั้นได้ยังไง กันยายก็ พวกชาวบ้านก็พูดกันไปเรื่อย

“แหม ยายก็เป็นชาวบ้านคนหนึ่งนะ ยายจะไปรู้อะไร มากมายนักเล่า ถ้าพวกมังกรไม่เอาผู้หญิงไปกินแล้วจะ เอาไปทําอะไรได้ล่ะแม่หนู” แอมเบอร์แกล้งถามหยั่งเชิง เพื่อหาข้อมูลเพิ่ม

“เท่าที่ข้ารู้มาจากพวกชนชั้นสูงพูดกัน เขาว่ากันว่าเมื่อ ก่อนพวกมังกรเกิดโรคประหลาดระบาด ทําให้มังกรผู้ หญิงสูญพันธุ์ไปหมด มังกรผู้ชายเลยต้องหันมาสมสู่กับ มนุษย์เพื่อสืบเผ่าพันธุ์มังกรน่ะ สมัยเมื่อหลายร้อยปีก่อน พวกมังกรจะมากวาดต้อนมนุษย์ผู้หญิงไปคราวละมากๆ จนบางครั้งเกิดเป็นสงครามระหว่างมนุษย์และมังกรผู้คน เดือดร้อนกันไปหมด องค์จักรพรรดิแห่งเวนโตเรียจึง ทำการเจรจากับราชามังกร และตกลงกันว่าพวกมังกรจะ เลิกมารังควานมนุษย์หากมนุษย์ส่งหญิงสาวหนึ่งร้อยคน ไปให้มังกรทุกๆ สามปี”

แอมเบอร์ฟังแล้วอ้าปากตาค้าง “มังกรป่ามป้ามกับคน โอ้ แม่เจ้า นึกภาพไม่ออกเลย อะ…….