บทที่ 3 เพื่อนเก่า (3)

“พอดีบอดี้การ์ดขาดน่ะ ผมเลยลองเปลี่ยนมาทำงานด้าน นี้ดู ผมไม่ได้ถูกฝึกมาทางด้านนี้โดยตรง นี่ก็คิดอยู่ว่าจะลา ออกกลับไปช่วยกิจการครอบครัว ผมไม่เหมาะจะเป็นบอดี้ การ์ดหรอก” ราเยส ตอบไปตามความรู้สึก

เขาไม่มีความสุขกับงานรักษาความปลอดภัยสักนิด ไม่ เคยคิดว่าตนเองต้องมาเป็นบอดี้การ์ดด้วยซ้ำ การติดตาม ผอาเรโซ่ ที่ชอบทำอะไรเสี่ยง ๆ อยู่เรื่อยถือเป็นงานหิน สําหรับเขา เรียกว่ามีเรื่องให้ปวดหัวแทบจะทุกวันเลยที เดียว ที่สำคัญอาเรโซ่เปลี่ยนบอดี้การ์ดบ่อยมาก

ตอนแรกเขาก็แปลกใจกับเรื่องนี้ว่าทำไมเขาถึงถูกดึงตัว มา แต่เมื่อได้มารับหน้าที่ตรงนี้ เขาจึงเข้าใจอะไรมากขึ้น

อาเรโซ่ค่อนข้างหวงความเป็นส่วนตัว รักความสนุก ชอบ ทําอะไรตามใจตัวเอง ไม่สนใจกฎหมายบ้านเมือง ซ้ำยัง ชอบปลอมตัวหนีเที่ยว ปล่อยบอดี้การ์ดหัวหมุนอยู่เป็น ประจำ

บอดี้การ์ดที่เคยรับใช้อาเรโซ่ส่วนใหญ่ต่างพากันส่ายหน้า เพราะส่วนใหญ่โดนลงโทษฐานบกพร่องในหน้าที่ เขาเองก็ใช่ว่าจะไม่เคยโดนลงโทษ แต่ระยะหลังเขาก็ พยายามปรับตัว และนับว่าโชคดีที่อาเรโซ่โอเคกับการ ทำงานของเขา

“ก็ดีนะ” อารยาบอกยิ้ม ๆ ก่อนเช็ดน้าตาออกจากแก้ม

“เจนโอเคมั้ย ที่ต้องอยู่ที่นี่

“ใครอยากจะอยู่ล่ะ ฉันถูกจับตัวมาราเยส บอกตรง ๆ ว่า ชวยบรม นายต้องช่วยฉันนะ ฉันตัวคนเดียว ฉันไม่อยาก เป็นผู้หญิงของอาเรโซ่” หญิงสาววิงวอนขอความช่วย เหลือน้ำตาคลอเบ้า

คําขอร้องของอารยาได้สร้างความหนักใจให้ชายหนุ่ม มากนัก สีหน้าของราเยสเครียดขรึมอย่างเห็นได้ชัด ก็ใคร จะไปกล้างัดข้อตั้งตัวเป็นศัตรูกับอาเรโซ่ที่ดีจนใจหายและ ร้ายจนน่าตกใจได้เล่า หากทำเช่นนั้นก็เท่ากับว่าเขาได้รับ อนาคตของตัวเอง ซ้ำยังเป็นการดับอนาถอีกด้วย

“ผมอยากให้เจนใจเย็น ๆ ก่อน
“ฉันใจเย็นจนไม่รู้จะเย็นยังไงแล้ว นายไม่รู้หรอกว่า ฉันเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียง หงุดหงิดเมื่อนึกถึงหน้าของอาเรโซ่

“ชูว์ เบาหน่อย เดี๋ยวใครมาได้ยิน” ชายหนุ่มรีบห้ามเมื่อ อารยาเผลอตัวพูดเสียงดัง “ผมรู้ว่าเจนเจอกับอะไร มาทาง นี้เถอะ ถ้าอาเรโซ่รู้ว่าผมคุยกับเจน ผมโดนลงโทษแน่

อารยารีบตามมาเยสมายังหน้าระเบียงซึ่งลับสายตาผู้คน ทันที ทั้งสองจึงพูดคุยกันสะดวกมากขึ้น

“ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ราเยส เขาจับตัวฉันมา ช่วยฉันด้วยนะรา เยส ได้โปรดเถอะ ฉันอยากกลับบ้านที่เมืองไทย”

“เฮ้อ ผมล่ะเหนื่อยใจจริง ๆ เปิดอกคุยกันเลยนะ ผมช่วย เจนไม่ได้หรอก คุณอาเรโซ่เอาผมตายแน่” ราเยสบอก สีหน้าเครียดขรึม เพราะหากเรื่องนี้รู้ถึงหูอาเรโซ่ เขาไม่ กล้านึกถึงผลลัพธ์ที่ตามมาเลยล่ะ

“สงสารฉันเถอะราเยส นายลองคิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมา บ้างสิ ฉันหายตัวไป ประเทศคาเธียร์กับประเทศไทยมี ปัญหากันแน่ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลยนะ”
ราเยสถอนหายใจออกมา ครั้นเขาช่วยอารยาก็จะกลาย เป็นคนทรยศ แต่ถ้าไม่ช่วยเลย เขาก็อดสงสารอารยาไม่ได้ “ผมจะช่วยเท่าที่จะช่วยก็แล้วกัน”

“ขอบใจมากเลยราเยส” หญิงสาวบอกอย่างซาบซึ้ง อย่าง น้อยเธอก็อุ่นใจขึ้นที่ยังมีเพื่อนคนนี้ “เฮ้อ… ฉันนึกว่าต้อง อยู่ที่นี่คนเดียวแล้วซะอีก ได้เจอนายค่อยอุ่นใจขึ้นเยอะ เลย”

ชายหนุ่มยิ้มบาง เขายังมองหญิงสาวด้วยความชื่นชมไม่ เคยเปลี่ยน แม้เวลาจะผ่านมา 6 ปีเต็มแล้วก็ตาม..

เขากับอารยาเจอกันครั้งแรกที่ต่างประเทศโดยบังเอิญ ทั้งเขาและเธอเป็นนักเรียนในศูนย์ศิลปะที่เดียวกัน จาก การที่เจอหน้ากันบ่อย ๆ มิตรภาพจึงเริ่มต้นขึ้น ตัวเขาเอง หลงรักความน่ารักและความบ้าบิ่นของเธอคนนี้มาโดย ตลอด จนเขาเองเคยคิดจะสารภาพความรู้สึกและขอเธอ เป็นแฟนด้วยซ้ำ

แต่อารยาก็รับรักจากหนุ่มตาน้ำข้าวไปซะก่อน เขาจึงยัง อยู่ตำแหน่งเพื่อนสนิทเท่านั้น พอเรียนจบทั้งเขาและเธอ จึงแยกย้ายกันไป จนกระทั่งมาเจอกันที่นี่ ในแบบที่เขาไม่ เคยคิดมาก่อน!!
ราเยสถอนหายใจเบาๆ “โลกกลมดีเนอะ ไม่คิดว่าจะได้ เจอกันอีก”

หญิงสาวมีสีหน้าเศร้าลง “ฉันไม่อยากเจอนายที่นี่เลย เฮ้อ ถ้าเจอกันที่อื่นเราคงไปเที่ยวด้วยกันได้

“ใจเย็นและอดทนหน่อยนะ ผมจะลองหาวิธีดู

“ฉันอยากไปจากที่นี่ตอนนี้ด้วยซ้ำ นายพอจะมีวิธีมั้ย?”

ราเยสทำหน้าคุ่นคิด เขากำลังประเมินสถานการณ์ หา กอาเรโซ่จับได้ มีหวังเขาโดนเล่นงานหนักแน่ แต่ถ้าไม่ ช่วยเลย เขาก็สงสารอารยา เขาใจร้ายกับเธอไม่ลงจริง ๆ ยิ่งเห็นสายตาวิงวอน เขาก็ใจอ่อนยวบ

“ถ้าช่วยให้ฉันหนีไม่ได้ ก็หาวิธีถ่วงเวลาก็ได้ ฉันไม่อยาก ขึ้นเตียงกับอาเรโซ่”