ตอน 17 ความสัมพันธ์ของเราสองคน

เย็นวันนั้น จรรยาพาปณิตาไปดูเตียงกับโซฟา หลัง จาก ดา กับนัชชาตกลงจะหย่ากัน เธอก็ไปดูดวง มา หมอดูบอกว่าถ้าอยากให้บ้านมีแต่เรื่องดีๆต้อง เปลี่ยนเตียงกับโซฟาใหม่

จรรยาไม่อยากให้นัชชาหย่าเพราะการหย่าเป็น เรื่องที่ยุ่งยาก บางทีอาจต้องมีการแบ่งทรัพย์สมบัติ ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยชอบนัชชาแต่นัชชาก็เป็นคนที่ เรียบร้อยเชื่อฟังไม่เคยขัดคําสั่ง

ปณิตาถามจรรยา “คุณป้า เรามาทําอะไรที่นี่หรอ

คะ”

จรรยาโกหกตอบแบบหน้าตาย จะได้เตรียมตัวให้ พร้อม ถึงเวลาเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้ในบ้านแล้ว โดยเฉพาะโซฟากับเตียง

ปณิตาดีใจยิ้มจนแก้มแทบปริ “เกรงใจจังเลยค่ะ คุณป้าจรรยาปฏิเสธ ไม่ต้องเกรงใจๆ

ทั้งสองคนคนดูของเกือบทั้งวัน สุดท้ายได้เตียง คู่สไตล์ยุโรปและโซฟาห่อด้วยหนังทั้งชุด ระหว่าง คิดเงินพนักงานบอกว่าของเข้าพรุ่งนี้เพื่อเป็นการ ขอโทษจะมีการติดตั้งทุกอย่างให้ฟรี

จรรยาไม่ได้เร่งรีบ เดินออกจากร้านอย่างพอใจ หลังจ่ายเงินทุกอย่างเสร็จ

หลังจากตรัณรู้เรื่องก็ส่งข่าวต่อให้เตชิตรู้ “หาคนที่ เราสนิท แล้วเอาไอ้นี่ติดไปด้วย

เขาหยิบกล้องเล็กๆที่เอาซ่อนไว้ไม่สามารถมอง เห็นหรือตรวจจับได้และราคาค่อนข้างสูง

ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะเป็นถึงสำนักงานกฎหมาย ที่ดีที่สุดในประเทศอาจเป็นวิธีที่ไม่ค่อยสะอาดแต่ก็ เป็นเรื่องที่ให้คนนอกรู้เรื่องไม่ได้

ปกติเตชิตไม่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้แต่ครั้งนี้เป็นข้อ ยกเว้น ตรัณรับของมา ในใจแอบคิดต้องจดจำคนที่ ชื่อนัชชาเอาไว้ เผื่อเจอคราวหน้าจะได้ไม่ทำตัวเขื่อง ช้าต่อหน้าเธอ “คุณเตชิตครับ การสอบสัมภาษณ์พรุ่งนี้เริ่มตั้งแต่ เวลา 10โมงเช้าจนถึง3โมงเย็น คุณโอเคมั้ยครับ ตรัณหยิบตารางงานขึ้นมาดู

เตชิตตอบรับ หลังจากที่ตร ออกจากห้องเขาก็ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและวางลงเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาเดินไปที่ตู้หนังสือ หยิบหนังสือขึ้นมา2เล่มที่มัน เกี่ยวกับคุณสมบัติของคน เป็นหนังสือที่ไม่หนามาก

เป็นรูปคล้ายแผ่นหลังของผู้หญิงคนหนึ่งใส่ที่เสื่อ สีขาวกางเกงขายาวสีดำา ตามแบบเกณฑ์การให้ คะแนนOLทั่วไป เขาคิดไปถึงภาพถ้านัชชาใส่ชุดนี้ จะออกมาเป็นยังไง

พอคิดได้ดังนี้ เขาก็กดโทรหาร้านแบรนด์เสื้อผ้า ดังที่เขาสั่งตัดชุดเป็นประจำ “เอาชุดของผู้หญิง เสื้อ กระโปรงอย่างละตัวที่เข้าใหม่ล่าสุด ไปส่งที่ไวโรจน์ วิลล่า”

ระหว่างที่นัชชากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้อง รับแขก มีคนกดกริ่งที่หน้าประตู เธอเดินไปประตูไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิง2คนเข็นราวเสื้อผ้าคนละราว เข้ามาในบ้าน

“สวัสดีค่ะคุณนัชชา พวกเราเป็นพนักงานมาจาก ร้านซีซี่ในดาวรุ่งสแควร์ นี่เป็นเสื้อผ้าของคุณ กรุณา เงินรับด้วยค่ะ”

นัชชามองไปยังราวเสื้อผ้าแบบงงๆ “ฉันไม่ได้สั่งนะ คะ พวกคุณมาผิด รึเปล่าคะ”

พนักงานตอบแบบยิ้มๆ “ไม่ผิดแน่นอน เพราะคุณ เตชิตเป็นคนสั่งเองค่ะ”

คุณเดบิตหรอ

นัชชามองไปยังเสื้อผ้า เป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อแต่เธอ ก็ยิ้มตอบแบบงง “รอแปปนะคะ”

นัชชาเดินไปข้างหน้าตา กดโทรหาเตชิต เตชิต คุณสั่งเสื้อผ้าให้ฉันหรอ”

ปลายสายตอบกลับมานิ่งๆ “อืม” นัซซาหันกลับมามองพนักงานแบบยิ้มๆ “แต่ฉันคง ใสไม่หมดหรอกเยอะขนาดนั้น”

“ใสไม่หมดก็เอาไปทิ้ง” เหมือนมีเสียงเรียก ไม่นาน เขาก็ถามด้วยเสียงไม่สบอารมณ์ “มีเรื่องอะไรอีก มั้ย”

“ไม่ ไม่มีแล้ว ขอโทษที่รบกวน บาย…” ยังไม่ทัน ได้พูดจบสายก็ถูกตัดไป

นัชชากัดฟันมองสายที่ถูกตัดทิ้ง

อายุ32 วัยทองแล้วหรอ

นัชชาเก็บโทรศัพท์ แล้วหันหลังเดินไปเซ็นรับชุด พนักงาน2คนนี้ก็จัดการเอาชุดขึ้นไปจัดเก็บไว้ที่ห้อง ให้เธอให้เรียบร้อย

หลังจากนั้น นัชชาก็ส่งพวกเธอออกไปที่ประตูหน้า บ้าน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มีคนออกมาส่งพวกเธอถึง หน้าบ้าน พวกเธออดเอ่ยปากชมไม่ได้ “คุณนัชชา โชคดีมากเลยนะคะ มีสามีที่รักและดูแลคุณดีขนาด นัชชาเป็นอาย เขาไม่ใช่สามีของฉันค่ะ”

พนักงานได้ยินดังนี้ ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก “เป็นแค่ แฟนหรอคะ ถ้างั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ”

เธอถอนหายใจหลังปิดประตู

เป็นแฟนที่ไหน สำหรับเตชิตเธอก็เป็นได้แค่ของ เล่นที่เขาใช้ระบาย

นัชชาสะบัดหัวเพื่อให้ตัวเองหยุดคิดเรื่องไร้สาระ เธอเดินเข้าห้องแต่งตัวไป หยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาดูเห็น ราคา ป้าย ตกใจตาแทบ หลุดออกมา

เจ็ดพันแปด

เนื้อผ้าบางขนาดนี้ คุ้มราคาที่ไหน เจ็ดพันแปด

นัชชาหยิบชุดกระโปรงขึ้นมาดู สองหมื่นสาม…… เขาพูดไม่ออก นี่ไม่ใช่เสื้อผ้าแต่เป็นกองธนบัตร

เตชิตเขาต้องรวยขนาดไหนถึงขั้นที่ซื้อชุดให้เธอ มากมายได้ขนาดนี้ เขาใจกว้างมาก นัชชาติดแค่ว่าเขาคงไม่มีอะไรหรือไม่ก็เขาคง ไม่พอใจรสนิยมในการแต่งตัวของเธอ แต่เธอคิดไม่ ถึงว่ามันมีเหตุผลสำคัญอีกข้อที่มากกว่านั้น

เตชิตกลับถึงบ้านดอนสามทุ่มครึ่งและบอกข่าวที่ เธอไม่คาดฝัน

สัมภาษณ์งาน” นัชชาคิดว่าตัวเองฟังผิด

“พรุ่งนี้ 10โมงเช้า ที่ห้องประชุมB-201 อย่าไปสาย

นัชชาปืนอึ้งสักพัก เธอเห็นเขาเดินขึ้นบันได เธอก็ เดินตามขึ้นไปพร้อมกับถามไม่หยุด “คุณเอาฉันไป ฝากงานที่บริษัทคุณหรอ”

“อืม”

“สำนักงานกฎหมายเยอะขนาดนั้น ทำไม…

เขาหยุดเดินแล้วหันมาถามเธอด้วยสายตาที่กดดัน

“ไม่อยากไปหรอ