ตอนที่21 แรงกดดันจากพ่อแม่

นัชชาเดินออกมาออกจากเตน์ทลอว์เฟิร์ม ปากก็ แอบปนเขาไปด้วย มันคงเป็นเพราะการกระทำเมื่อกี้ ของเขาเตชิตเลยจัดคนขับรถไปส่งเธอ

นัชชาเดินนวดไหล่ไปด้วยปากก็ยังไม่หยุดบ่น ถ้า คราวหลังเธอมาทำงานเธอคงต้องอยู่ให้ห่างจากเขา ไม่งั้นคงได้โดนเขากระชากไปทำอะไรต่อมิอะไร แน่ๆ ไม่ต้องทำงานกันพอดี

“คุณนัชชาครับ จะตรงกลับไวโรจน์วิลล่าเลยมั้ย ครับ” คนขับถาม

นัชชาคิดไปคิดมา “ไปหมู่บ้านมีสุข

มันก็นานมากแล้วที่เธอไม่ได้กลับไปเยี่ยมพ่อแม่ เลย ครั้งที่แล้วเป็นเพราะเรื่องดวิษถึงเวลาที่เธอต้อง กลับไปแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถจอดอยู่หน้าหมู่บ้านมีสุข นัช ซาลงจากรถ เดินผ่านร้านขายของเลยแวะซื้อของบำรุงร่างกาย ตึกเก่าที่ไม่มีลิฟต์เธอเลยต้องแบก ของเดินขึ้นบันไดไปถึงชั้น4

ณัชชนม์เปิดประตูมา เห็นมือเธอหิ้วโน่นนี่ไว้เลยรีบ ยื่นมือไปรับ “ทำไมถึงแล้วโทรบอกพ่อกับแม่จะได้ ลงไปช่วยถือของด้วย

“ไม่เป็นไรคะแม่ แค่นี้เองหนูถือเองได้สบายมาก

“รีบเข้ามาข้างใน

สองแม่ลูกเดินเข้ามาในบ้าน เมทนีที่กำลังเขียน พู่กันจีนอยู่ห้องครัวตรงโต๊ะกินข้าว นี่เป็นกิจกรรม ยามว่างที่ทํามาตลอดหลายปีจนชินไปแล้ว

“พ่อ” นัชชาวิ่งเข้าไปเรียกด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ

ตั้งแต่นัชชาเป็นเด็กเมทนีก็รักและดูแลเธอเป็น อย่างดี เขาจะตรงกันข้ามกับณัชชนม์ เขาใจกว้าง ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งงานแล้วทุกครั้งที่เธอกลับมาเขา ก็จะดูแลทำตัวเหมือนนัชชายังเป็นเด็กอยู่

แต่คราวนี้ต่างจากเดิม ดูก็รู้ว่าเขาไม่ค่อยพอใจ “เธอยังรู้จักกลับบ้านอยู่หรอกนัชชาไม่เข้าใจ ณัชชนม์เลยแก่สถานการณ์ เอา เถอะ ไหนๆลูกก็กลับมาแล้ว จะโกรธอะไรอีก”

“เธอว่าฉันจะโกรธเรื่องอะไร บ้านนั้นเขาถึงขั้นโทร มาฟ้องแล้ว ฉันอายคน ขายหน้า” พูดๆไปเขาก็โยน พู่กันลงโต๊ะ

นัชชาพอเดาเรื่องออก “พ่อ ดา มาหาพ่อใช่มั้ย”

ณัชชนม์ถอนหายใจแล้วลากนัชชาออกมา “ไม่ใช่ด วิษ แต่เป็นจรรยา

นัชชาขมวดคิ้ว “เขามาหาพ่อทําไม

ณัชชนม์หันมามองนัชชาแอบลังเลแต่ก็ถามออกไป “นัช ช่วงนี้ลูกไม่ได้กลับบ้านเลยใช่มั้ย”

นัชชาเคยคิดว่าดวิษต้องใช้ข้อนี้มาข่มขู่เธอ แต่เธอ นึกไม่ถึงว่าเขาจะถึงขั้นใช้มันกับพ่อแม่ของเธอ

เมทนีเห็นนัซซาเงียบไปก็เลยนึกว่าเธอยอมรับทำให้เขายิ่งโกรธ “นัชชา เธอแต่งงานแล้วก็คือ แต่งงานแล้ว ไม่ว่าปัญหามันจะใหญ่แค่ไหน เธอก็ไม่ ควรไม่กลับบ้าน ทำแบบนี้รู้มั้ยคนอื่นจะเอาไปพูดไป นินทายังไงบ้าง”

นัชชาอึ้ง “โดนเอาไปพูดเรื่องอะไร

คนที่ต้องโดนพูดควรจะเป็นไอ้เลวดวิษ

“เธอไม่กลับบ้าน ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วแต่ไม่ยอม กลับบ้าน เธอว่าจะโดนนินทาเรื่องอะไร จรรยามาหา ฉันถึงนี่บอกว่านอกเธอมีผู้ชายใหม่ แม่เธอกับฉันอึ้ง จนพูดไม่ออก”

ตอนแรกเรื่องนี้เธอกับเขากะจะไม่พูด คิดว่ามันเป็น ปัญหาของเด็ก ควรแก้กันเอง แต่วันนี้นัชชามา เขาก็ เก็บกลั้นความโมโหไม่อยู่ ณัชชนม์ห้ามเขาตอนนี้มัน ก็ไม่ทันแล้ว

คำพูดที่ออกไป น้ำที่สาดออกไป

นัชชามองเมทนีด้วยสายตาเหลือเชื่อ “พ่อ พ่อพูด เรื่องอะไร คนอื่นใส่ร้ายหนู พ่อก็ร่วมใส่ร้ายด้วย หรอ”เรื่องมาถึงขั้นนี้เธอไม่ได้สนใจแล้วว่าคนบ้านนั้นจะ มองเธอยังไง เธอสนใจเพียงว่าคนรอบข้างที่สนิทจะ มองยังไง จรรยาจะค่าเธอมากขนาดไหนก็ไม่เทียบ เท่ากับเนทมีว่าเธอคําเดียว

นัชชารู้สึกทรุด เป็นความรู้สึกที่เหมือนใจข้างใน ถูกทําร้ายให้พังทลาย “ฉันคบชู้หรอ ดาษกับปณิตา มั่วกันในบ้าน จะให้หนูกลับไปยังไง บ้านนั้นมันไม่ใช่ บ้านหนูมาตั้งนานแล้ว”

พูดจบ เมทนีกับณัชชนม์ยืนอึ้ง ข่าวใหญ่มากทำให้ ทั้งคู่ไม่สามารถยอมรับได้กะทันหัน

“เธอว่าดวิษกำลังมีผู้หญิงอื่นหรอ”

นัชชาถอดหายใจ ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อยากบอก แต่คำพูดเมทนีเมื่อครู่ทำลายเส้นที่เป็นความอดทน สุดท้ายขอเธอขาด “ใช่ มันไม่ใช่หนูไม่ทำตามหน้าที่ แต่เป็นเพราะจรรยาทำเพื่อลูกแล้วโยนความผิดมา ให้หนู

พูดจบ นัชชารู้สึกตัวว่าจะอารมณ์ร้อนเกินไปเลย ตั้งสติแล้วพูดต่อ “พ่อ แม่ หนูตัดสินใจจะหย่ากับด วิษแล้ว หลังจากนี้คนบ้านนั้นจะพูดอะไรก็ไม่ต้องไปสนใจ”

“หย่าหรอ” ณัชชนม์ล้มนั่งบนโซฟา ดวงตาแดง

“เวรกรรม”

เนทมีคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะจบลงแบบนี้ เมื่อเทียบกับ ความเสียใจของณัชชนม์เขารู้สึกโกรธมากกว่า “นัช ซา ตอนแรกที่เธอจะแต่งกับดวิษแม่กับฉันคัดค้าน เธอก็ไม่เคยฟัง พอมาตอนนี้จะหย่า พูดเหมือนง่าย เธอรู้มั้ยหลังหย่าเธอต้องเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง

“ถึงหนูจะรู้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ยังไงก็ต้อง เผชิญหน้ากับมันอยู่ดี” นัชชาทนไม่ไหวเลยพูดเสียง ดัง คนที่ผิดไม่ใช่เธอ ทำไมทุกคนต้องโทษว่าเป็น ความผิดของเธอ

เนทมีอารมณ์ขึ้นอย่างเร็ว “มันไม่มีทางให้ถอยกลับ แล้วไหนๆมันเป็นทางที่เธอเลือกเองแล้ว เธอหลับหู หลับตาท่าเหมือนมันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น หย่าหรอ เรื่องหน้าอายขนาดนี้ฉันแบกรับมันไม่ไหวหรอก”

เป็นหน่วยงานอยู่ที่ราชการ ถึงแม้ว่าหลังๆมาจะออก แต่เนทมี รักศักดิ์ศรีมากไม่ยอมเสียหน้า

ทุกคําพูดที่นัชชาพูดออกไปเหมือนไม่มีประโยชน์ ไม่จําเป็นต้องพูดอะไรต่อ ถ้าหากคนอื่นไม่เข้าใจ เราไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากเพราะยังไงเขาก็ไม่มี วันมาเข้าใจ

“โอเค ถ้ารู้สึกอาบอายขายหน้ามาก เดี๋ยวหนูไป เอง”

นัชชาหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านไปอย่าง รวดเร็ว ณัชชนม์รั้งไว้ไม่ทัน เห็นเธอเดินออกไปแบบ นั้นก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ “เนทมี พูดอีกสิ ถ้าเกิดมี อะไรดีเกิดขึ้นกับลูกสาว คุณกับฉันเราก็อย่าคิดที่จะ อยู่เลย

นัชชาเดินมาถึงบันไดก็เริ่มร้องไห้ เธอวิ่งมาจนถึง สวนเล็กๆข้างหมู่บ้าน นั่งร้องไห้อยู่ตรงเก้าอี้ นึกถึง คําพูดของเนทมีที่ให้เธอหลับหูหลับตา นัชชารู้สึก เจ็บจนใจกลายเป็นปม

ให้ทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอ
เธอไม่ได้มีใจที่ใหญ่ขนาดนั้น เธอเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่สามารถทําเหมือนมองไม่เห็น ยิ่งไม่อนุญาตให้คน อื่นมาเหยียบ ความรู้สึกของตัวเอง ปณิตากับตาม ก็เหมือนขี้หมา ที่ทําให้เธอรังเกียจ เธอไม่สามารถ พูดให้ชนะใจตัวเองได้

นัชชาสะอื้น เธอไม่เคยต้องการอะไรมาก เมื่อก่อน เธอรักดาษมาก ไม่ว่าเขาจะทําอะไรให้เธอก็จะกิน ถึงแม้ว่าจรรยาจะทำให้ไม่พอใจมากแค่ไหนเธอก็ ทนได้ ขอเพียงแค่ในใจของเขามีเธอก็พอ

เสียดายที่เรื่องแค่นี้เขาก็ไม่ยอมที่จะทำให้

ใช่ ทางนี้เป็นทางที่เลือกเอง ไม่ฟังที่พ่อแม่คัดค้าน แล้วแต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองรักหมดใจ แต่มันเป็น เรื่องที่ผิดหรอ

เป็นเพราะเธอตาถั่วที่เลือกแต่งงานกับคนเลว แต่ แค่ที่เธอรักหมดใจมันก็เป็นเรื่องผิดพลาดครั้งยิ่ง ใหญ่แล้ว เพราะว่าโดนทำร้ายอย่างร้ายแรงจาก ความรักครั้งนี้

คริด ครืดๆ