ตอนที่ 14 สามีเก่าที่ไร้ยางอาย

กลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกจากปาก ความเจ็บทำให้ นัชชาอ้าปากอย่างลืมตัว ระหว่างที่ดวิษกำลังคิดที่ จะจู่โจมเธอ ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก

“ดวิษ ฉันเอาซุป…หางวัวที่คุณชอบมาให้ คุณ……. ว้าย” ปณิตาเห็นภาพที่เกิดขึ้นก็อดร้องตกใจไม่ได้

ข้าวของกระจัดกระจาย ผู้หญิงที่มีผู้ชายคร่อมอยู่ บนตัว มือหนึ่งจับคอเสื้อขึ้นส่วนอีกมือก็จับเอวไว้เพื่อ ไม่ให้เธอขยับหนีได้ ตัวของทั้งสองก็แนบชิดกันมาก แล้วปากก็ประกบจูบกัน

ปณิตาอึ้งกับเห็นการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอสติแตก ทําอะไรไม่ถูก

เธอเดินเอากระติกไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วตะโกน “นัชชา หาบ้าอะไรของเธอ”

ตอนแรกที่เห็นเธอตกใจแล้วแอบรู้สึกผิดที่เห็นปณิ ตาแต่พอหลังจากที่เธอเห็นจรรยาเดินตามมาข้างหลังทำให้เธอก็เปลี่ยนใจ

เธอหนีออกจากบ้านไปไม่นาน แต่จรรยากลับพา ปณิตาเข้าบ้าน

นัชชาจัดการชุดให้เข้าที่เล็กน้อยแล้วยกแขนโอบ คอดวิษ แล้วพูดว่า “จะให้ทำอะไรละ ก็ทำเรื่องปกติ ที่ชอบทํากันนะสิ

“หน้าสาน” ปณิตาตะโกนด่า

นัชชาเงยหน้ามองดวิษแต่นึกไม่ออกว่าควรพูดหรือ ทำอะไรต่อ อยู่ๆก็รู้สึกรังเกียจเขาขึ้นมาเธอจึงลุกขึ้น แล้วเดินไปทางปณิตา “ฉันเคยบอกแล้ว เธอจะไม่ใช่ คนสุดท้ายของเขาระวังตัวไว้ให้ดี จะไปไหนก็ไป ก่อนที่ฉันจะโกรธ แล้วอยากแก้แค้นขึ้นมา

ตอนแรกปณิตาอยากจะตอบโต้แต่ก็ไม่รู้จะโต้ตอบ ยังไง

เธอหันหน้าไปทางจรรยา ทําหน้าใส อน่าสงสาร “คุณป้า หนูแค่เป็นห่วงที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หนูกลัว จะไม่มีคนคอยดูแล เลยมาหาเขาแต่เท่าที่สังเกตเห็นหนูน่าจะคิดผิด งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ”

ดา ไม่ได้แสดงออกอะไร แต่ต่างกับจรรยาที่ทํา เหมือนไม่เห็นนัชชาอยู่ในสายตาหันไปกุมมือแล้ว พูดว่า “ณิตา อย่าเพิ่งรีบ กลับอยู่ดูแลดวิ ก่อนจะได้ ไม่เสียเวลาเปล่า ”

“นั่นนะสิไหนๆก็มาแล้วจะรีบกลับทำไม เตรียมทุก อย่างมาขนาดนั้นไม่เสียดายแย่หรอ” คำพูดของนัช ชาทําให้เธอหน้าขาเหมือนโดนตบ “เดี๋ยวฉันไปเอง”

ทั้งสามคนยืนมองแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไป แล้วหันมาถามปณิตาที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆเขา “ใคร ใช้ให้เธอมา

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอตอนนี้เขาคงได้เห็นหน้านัช ชาตอนที่ขอร้องอ้อนวอนเขาอยู่ใต้ร่าง

ปณิตาเห็นสีหน้าไม่พอใจของเขา เธอจึงยิ้มเปลี่ยน เรื่อง “แม่บอกว่าคุณยังไม่ได้ทานข้าวกลางวัน ฉัน เลยทําซุปมาให้ รีบกินตอนมันยังร้อนๆอยู่”

ดาษดันเอามือดันเธอออก “ฉันไม่กิน”
ดวิษหันหลังเดินขึ้นชั้นสองโดยไม่เปิดโอกาสให้ เธอได้พูดอะไรต่อ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงปิด ประตูห้องนอนดังมาจากชั้นบน

จรรยายื่นมือไปขวางเธอ “เป็นเพราะเขา อารมณ์ไม่ดีอยู่ หนูช่วยเข้าใจเขาหน่อย

เธอพยักหัวทําหน้าเข้าใจ แต่กลับกำมือไว้แน่น

นัชชา นัชชา ฉันไม่มีทางยอมให้เธอได้สิ่งที่ ต้องการแน่

หลังจากที่นั่งรถออกมาได้สักพัก เธอก็ก้มดูใบหย่า ในมือ ในตาก็รู้สึกร้อนเธอจึงหันหน้าออกไปทาง หน้าต่างแล้วลดกระจกลงเพื่อให้ลมพัดเข้ามาโดน หน้าเธอ

ความหน้าด้านของคนในครอบครัวดาษ เธอไม่ จําเป็นต้องคอยตามเพราะหลังจากนี้พวกเขาคง แสดงทุกอย่างออกมาเอง

นัชชาหลับตาลงนึกถึงการกระทำเมื่อครู่ ก่อนหน้านั้นเธอหลงใหลในตัวเขามาก อ้อมกอดและเพียง เดียวของเขาก็สามารถทำให้เธออารมณ์ดีไปหลาย วันแต่ตอนนี้แค่เขาสัมผัสโดนตัวเธอก็ทำให้เธอ ขนลุกรู้สึกขยะแขยง

เธอเป็นโรคผิดปกติทางอารมณ์ โรคที่ไม่สามารถ ควบคุมอารมณ์ความรู้สึกได้ เธอไม่สนใจอดีตของ เขาแต่เธอรับไม่ได้ถ้าจะต้องใช้ผู้ชายคนเดียวกัน ร่วมกับคนอื่น

เธอหยิบใบหย่าใส่เข้าไปในกระเป๋า กัมมองนาฬิกา บ่ายสาม เตชิตให้เธอกลับบ้านก่อน2ทุ่ม เห็นว่ายัง เหลือเวลาอีกเยอะเลยกดโทรหาเพื่อนสนิทจินต์

จินต์ก็อยากเจอเธออยู่พอดี เลยนัดเจอกันที่ร้าน กาแฟ

พอเจอกันจินต์ก็ถามทั้งที่ยังไม่ทันได้นั่ง “ปากเธอ ไปโดนอะไรมา

นัชชาตกใจ หยิบกระจกออกจากกระเป๋าขึ้นมาส่อง ถึงเห็นว่ามีคาบเลือดติดอยู่ที่ปาก เธอแตะมันเบาๆ แต่ยังรู้สึกเจ็บอยู่ “โดนหมากัด” “หมา” จินต์เหมือนจะรู้จักเข้าใจเธอดี “ค หรือ

“อืม”

“เธอสองคนนัดเจอกันแล้วหรอ” จินต์รู้หลังจาก ที่จับควิษกับปณิตาได้ที่บ้านเธอก็ไม่เคยกลับไป เหยียบที่นั่นอีกเลย

“เขาหาฉันไม่เจอก็เลยโทรไปหาแม่ กลัวว่ามันจะ เป็นเรื่องใหญ่ฉันเลยไปเตือนมัน” ไม่นึกว่าจะเกิด เรื่องแบบนี้ขึ้น

“โห ไม่นึกว่าเขาจะหน้าด้านได้ขนาดนี้ ทําเรื่อง เลวๆไว้ยังกล้าโทรไปฟ้องแม่”

จินต์ยกกาแฟขึ้นดื่มเพื่อกลั้นอารมณ์ไม่ให้โมโหไป มากกว่านี้ ไม่นึกว่าเขาจะเป็นคนเลวมากขนาดนี้

“มันไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้ใช่มั้ย”

นัชชาสายหน้า “มันไม่มีโอกาสได้ทำเพราะปณิตา กับจรรยาเข้ามาพอดี แต่ก็นับว่าเป็นความโชคดีใน ความโชคร้ายที่ฉันรอดมาได้
“ไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิดเพราะแต่ละเรื่องที่คน บ้านนั้นไหนๆเธอก็ตัดสินใจที่จะหย่าแล้ว คน อย่างไอ้ด มันไม่สมควรได้ใช้ชีวิตร่วมกับใคร เธอ เพิ่งจะอายุ24มีผู้ชายอีเพียบที่รอเธออยู่จินต์ไม่รู้ ควรพูดปลอบเธอยังไงก็เลยเลือกปลอบด้วยวิธีที่ ติดตลก

นัชชายิ้มเล็กน้อย มือกุมแก้วกาแฟ ฉันมีเรื่อง จะบอก

จินต์พยักหน้า ว่ามาสิ”

ฉัน…. คบกับเตชิตแล้ว”

จินต์มองไปรอบๆ แล้วหันมาถามด้วยน้ำ เสียงทุ้มต่ำ “เธอหลอกจนบ้าไปแล้วหรอ

ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดอะไรบ้าๆแบบนี้ออกมา

นัชชาจึงยิ้มออกมาแห้งๆแบบฝืนยิ้ม “จริงๆ เขา บอกว่าถ้าฉันยอมคบกับเขา เขาจะสู้คดีในสารให้

พวกเธอเผลอสบตากัน จินต์กับนัชชารู้จักเป็น เพื่อนกันมานาน แค่มองตาเธอก็รู้แล้วว่านัชชา