ตอนที่ 91 อุบไว้
อะไร? นั่งรถโดยสาร
ท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรีจะนั่งรถโดยสาร
ได้ยินคำพูดไม่เค็มไม่จืดชืดไม่ยินดียินร้ายนี้พูด ออกมาจากปากของจิรฐา พิมพ์ลดาอดที่จะตะลึงไม่ได้ สงสัยบ้างว่าหูของเธอเองจะใช้งานไม่ค่อยดี
“คุณ คุณหมายถึงว่าวันนี้เรานั่งรถโดยสาร?” เมิ่งตาโด ทั้งคู่ พิมพ์ลดาจ้องจิรฐาเขม็ง ทำหน้าไม่อยากเชื่อ
เขายิ้ม ขณะที่ลิฟต์จอดอยู่ชั้นหนึ่ง ได้จูงมือเธอเดิน ออกไป
วันนี้อากาศดีมาก คุณปู่ตะวันให้เกียรติมากสาดส่อง แสงพราวสกาวไปทั่ว เดินท่องไปใต้แสงสุรีย์ ไม่ได้รู้สึก หนาวเหน็บเลยสักนิด
จิรฐา อและเท้ายาว ก้าวมักจะค่อนข้างใหญ่ ง แม้ว่าจะถูกเขาจูง แต่พิมพ์ลดาก็ไม่สามารถเดินทันเขา ไม่สามารถเดินเคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา แต่เมื่อเหลือบ มองไปก็เพียงได้เห็นท้ายทอย ได้จัดแต่งอย่างบรรจง เรียบร้อยมากตั้งแต่อายุยังน้อยของท่านผู้ใหญ่นายก เทศมนตรีเท่านั้น
อืม งานเรียบร้อยจริง ๆ เพราะพิมพ์ลดาจําได้ว่า ก่อนหน้านี้คุณอรัญญามักจะบอกว่าตอนเธอยังเด็ก เธอ นอนกระสับกระส่ายเป็นเหตุให้ท้ายทอยของเธอไม่ได้ เติบโตทยมอย่างบรรจงเรียบร้อยสวยงาม โชคดีที่เป็น ผู้หญิง พอผมยาวปิดไว้ก็ไม่เห็นแล้ว
ไม่ได้ไม่ได้! พิมพ์ลดามองไปรอบ ๆ ผู้คน รักเดินกัน เป็นคู่ ๆ ต่างเกินเคียงข้างกันไปอย่างช้า ๆ เดินไปพูดคุย ไป หัวเราะกันอย่างมีความสุข
เปรียบเทียบกันเป็นคู่ ๆ เช่นนี้…พิมพ์ลดาทอด สายตามองไปที่ท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรีอีกครั้ง
โอ้ ท่าไมรู้สึกว่าจังหวะของเรานั้นช่างผิดปกติเช่น นั้นได้อย่างไรน่ะ!
คิดเช่นนี้ พิมพ์ลดาหยุดฝีเท้าลงแล้วมือทั้งสองข้าง จับมือใหญ่ของจีรฐาไว้ ลากเขาหยุดลง
สัมผัสถึงพลังแรงที่มาจากข้างหลัง จิรฐา งฝีเท้าไว้ หีนศีรษะของเขามองไปที่พิมพ์ลดาอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ พอดีเห็นเธอกัดริมฝีปากไว้จ้องมองเขาด้วยตาคู่โตที่ไร้ ความผิด
หันศีรษะจนเมื่อยไปบ้าง จราจึงหมุนตัวมามองเธอ ไปซะเลย ริมฝีปากดัดรอยยิ้มโค้งขึ้น ถามว่า “มีอะไร หรือ?”
เอ่อ เกิดอะไรขึ้นแล้ว เอ่อจะพูดว่าอย่างไรน่ะ?
“นั่น” พิมพ์ลดารู้สึกเสียใจที่เธอเองไม่น่าถ่วงตึงท่าน ผู้ใหญ่นายกเทศมนตรีเอาไว้เลย ตอนนี้เธอไม่รู้จะ อธิบายอย่างไร ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว “นั่นคือ..” หลัง จากกลืนน้าลายแล้ว พิมพ์ลดาหลบสายตาที่เธอเอง ประสานกับท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรี มองไปที่คู่รักซึ่ง จูงมือกันเดินผ่านข้างกายพวกเขาไป
สีหน้า พิมพ์ลดามองพวกเขานั้น ในสายตาของ จิรฐา ทำไม จึงมีความรู้สึกชื่นชมชนิดหนึ่งถึงชันอยาก ไล่กวดให้เร่งฝีเท้าไปให้ทันนะ?
แต่เขาก็ได้มองตามสายตาของพิมพ์ลดาซึ่งได้ มุ่งไปที่คู่รัก งได้เดินไปไกลนั้น ยังคงไม่เข้าใจความ หมายที่เธอต้องการจะสื่อด้วย ตอนนี จู่ ๆ พิมพ์ลดา สงสัยว่าความสามารถของ ท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรีได้ใช้ไปในกองเอกสารอัน มหึมานั้นและตัณหาระลอกคลื่นใหญ่นั้นจนหมดสิ้นแล้ว ใช่หรือไม่!
ไอ้ชายโง! หลังจากกัดฟันแล้ว น้องพิมพ์ลดา พูด ออกมาจากปากในที่สุด
คุณไม่ได้สังเกตเห็นว่าทุกคนต่างเดินจูงมือกันเดิน เคียงบ่าเคียงไหล่ ยังพูดคุยหัวเราะกันหรือ?”
ขณะที่พิมพ์ลดากําลังพูด สีหน้าที่บ่นว่าคนอื่นอย่าง ไม่พอใจและไม่สบอารมณ์บ้างนั้นช่างน่ารัก จิรฐาคิดว่า ตัวเธอเองไม่รู้แน่นอน
มองดูเธอ เซลล์ในสมองของชายหนุ่มเริ่มจะเกเร อีกครั้ง “ถ้างั้น คุณช่วยแสดงให้ผมดูสักครั้งว่าเราควร จะเดินแบบไหนกัน?”
สาธิดเหรอ?
ถูกผู้คนจ้องเอาแบบนี้จริง ๆ พิมพ์ลตาก็ไม่รู้ว่าจะ
สาธิตอย่างไรกันแล้ว ต่งเขาไว้ เธอเพียงกระซิบว่า “โอ้ย คุณเดินให้ช้าลง หน่อยก็ได้แล้ว !” ผู้คนไม่ต้องการที่จะมองแต่ท้ายทอย ของคุณตลอดนะ! ผู้คนอยากจะเห็นเสี้ยวหน้าหล่อเหลา ของคุณล่ะ!
แน่นอน ท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรียังไม่ได้ ปรับปรุงพัฒนาทักษะการอ่านใจของเขามาถึงขั้นนี้ ดัง นั้นจึงยังไม่สามารถได้ยินเสียงโจมตีต่อว่าในใจเหล่านี้ ของพิมพ์ลดา
ถูกพิมพ์ลดาดึงไว้แบบนี้ รฐาเงยศีรษะของเขา อีกครั้ง ก็ได้เห็นรถคันที่พวกเขาต้องการจะนั่งสายนั้น กําลังมาถึงแล้ว และพวกเขาทั้งสองยังห่างจากป้าย รถเมล์อีกสองสามร้อยกว่าเมตร
“โอ้ รถมาแล้ว !” พิมพ์ลดาได้ยินท่านผู้ใหญ่นายก เทศมนตรีพูดแบบนี้แล้วจากนั้นเธอเองก็ได้ถูกคนดึง ลากไปเริ่มวิ่งวิบากร้อยเมตร!
เฮ้ย! ไอ้ชายโง่ คนเขาเพิ่งบอกว่าให้คุณเดินช้าลง หน่อยไม่ใช่หรือ?
ช่อ ฮือ ฮือ…ในใจพิมพ์ลดา คนขาวตัวน้อยร่างหนึ่ง หมอบอยู่ในมุมผนังหลั่งน้ำตาอย่างเงียบ ๆ เมื่อรฐาได้พาเธอเองขึ้นรถเมล์ไปแล้ว ก็ได้มาถึง แถวสุดท้ายนั่งนิ่งเรียบร้อย พิมพ์ลดาจึงนึกขึ้นได้ ถาม เขาว่า “นีเป็นรถบัสเชื่อมเมืองและชนบทน่ะ” นัยยะใน คําพูดของพิมพ์ลดาคือ “คุณแน่ใจไหมว่าคุณไม่ได้ขึ้น รถเมล์ผิดสายน่ะ?”
ถ้าพิมพ์ลดาจําไม่ผิด รถบัสเชื่อมเมืองและชนบท สายนี้ มีเพียงวันละสามเที่ยวเท่านั้น ถ้าพลาดชันไม่ทัน ก็ไม่มีแล้ว พวกเขาไปที่นั่นแล้วยังต้องรีบกลับมา และ ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว
เห็นสีหน้าพิมพ์ลดางง ๆ จิรฐายิ้มและยื่นมือมาขยี้ ผมยาว ยุ่งเหยิงของเธอ “มั่นใจได้ว่าผมไม่ได้ขึ้นรถ ผิด!”
งั้นเขาก็หมายความว่า…
“อ่า เราจะไปที่หมู่บ้านสาธารหรือ?” พิมพ์ลดารู้ว่าจุด หมายปลายทางของรถคันนี้คือหมู่บ้านลำธาร แม้ว่าจะ ลงรถกลางทางได้ แต่พิมพ์ลดายังเต็มไปด้วยความคาด หวังที่จะไปถึงหมู่บ้านสาธาร
แต่ว่าเมื่อได้ยินคําพูดของพิมพ์ลดา ความสุขบน ใบหน้าของจิรฐากลับหายไปบ้าง เพียงถามว่า “เธอ เคยไปแล้ว?” เขายังหวังที่จะมอบความสุขที่น่าตื่นเต้น แก่เธอสักครั้ง ถ้าเธอเคยไปแล้ว ถ้างั้นความสุขที่น่าตื่น เค้นก็ไม่มีแล้วไม่ใช่เหรอ?
หัวเราะฮาฮา พิมพ์ลดาสายหน้า ตอบอย่างค่อนข้าง อายว่า “หมู่บ้านลำธารเป็นสถานที่พิเศษสําหรับคู่รักที่ จะไปใช้เวลาวันหยุดของพวกเขากันโดยเฉพาะ ฉันคน เดียวจะไปได้อย่างไร !” กล่าวพลางเธอคอตก ได้แต่ มองดูมือของเธอเองที่ม้วนเล่นชายเสื้อ
หมู่บ้านสาธารเป็นสถานที่พิเศษสําหรับคู่รักที่จะไป ใ วันหยุดของพวกเขา โดยเฉพาะหรือ? ฟังคําตอบของ พิมพ์ลดา รอยยิ้มบนริมฝีปากของจิรฐาก็กลับมาใหม่
ดูแล้วปริณไม่ได้หลอกเขาจริง ๆ น่ะ
เมื่อเทียบกับสถานที่ที่เขากำลังมองหาในจุดนี้ยัง ทําให้รฐามีความสุขคือพิมพ์ลดาไม่เคยไปมาก่อน เธอ บอกว่าเธอไม่สามารถไปคนเดียว เมื่อคิดได้ว่าครั้งแรก ที่ตัวเองได้เธอนั่น เลือดสาวจากร่างท่อนล่างของเธอ อกมา จิรฐาก็รู้กระจ่างในใจ นั่นคือความจริงที่ว่าเธออยู่ ตัวคนเดียวเสมอมา?
มองดูศีรษะใบน้อยของพิมพ์ลดาก้มลงจนเกือบจะ ติดพนักแผ่นหลังของที่นั่งแล้ว ในใจจีรฐาเกิดความรู้สึก เพียงพอและซาบซึ้งเป็นเส้นสาย
ดึงมือน้อยที่ม้วนขายเสื้อเล่นของเธอวางไว้ใน อุ้งมือ เขาเรียกเธอเบา ๆ ว่า “พิมพ์ลดา?”
“อิ่ม?” พิมพ์ลดาหันมามองเขา ในวินาทีต่อมาจ้อง ตาโตทั้งคู่ด้วยความประหลาดใจ
โอ้ ชายหนุ่มที่ไร้การควบคุม
ได้โปรด เราอยู่บนรถบัส นี่เป็นสถานที่สาธารณะนะ!
ถึงแม้ว่าท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรีเพียงสัมผัสริม ฝีปากของเธอเองครั้งหนึ่งราวกับแมลงปอแตะผิวนํ้า แต่พิมพ์ลดายังคงหน้าแดงระเรื่อ ทันทีที่จิรฐาปล่อย มือ เธอหันศีรษะหนีทันที มือน้อยหนึ่งคู่ปีนป่ายหน้าต่าง ในใจราร้องไห้อย่างลับๆ “ปล่อยฉันลงรถ ฉันจะลงจาก รถ!”
ในความเป็นจริงก่อนที่จะทำเรื่องนี้ ท่านผู้ใหญ่ นายกเทศมนตรีได้วิเคราะห์เต็มที่แล้วว่าตำแหน่งที่นั่ง ของพวกเขาในขณะนี้ พวกเขานั่งอยู่แถวสุดท้าย ไม่มี ใครในด้านหน้าของพวกเขาจะมาสังเกตเห็นด้านหลัง และไม่มีใครนั่งข้าง ๆ ดังนั้นเขาจึงกล้าที่จะกินเต้าหู้ของ ผู้คนอย่างโอ าเปิดเผย
มองไปที่แก้มของพิมพ์ลดาซึ่งเนอายจนแดง เ เขาจงใจกระเถิบไปข้างหูของเธอ ถามว่า “ร้อนมาก หรือ?” กล่าวพลางยังเอื้อมมือไปหยิกแก้มของเธอ
พิมพ์ลดาผลักท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรีออกไป ครั้งหนึ่งและยกมือทั้งคู่ขึ้นปกปัดแก้มของเธอเองซึ่ง กำลังจะร้อนจนเกือบจะสุกได้ที่แล้ว
เมื่อพิมพ์ลดาสะบัดผมยาวของเธอไปทัดไว้หลังหู จุดสีแดงบนใบหูของเธอดึงดูดความสนใจของจิรฐา
เอื้อมมือออกไป เขาสัมผัสต่างหูของพิมพ์ลดาและ ลูบไล้ติ่งหูของเธอเบา ๆ
พิมพ์ลดาตกใจและรับมองไปที่เขา คุณ คุณจะทํ
อะไร?”
เธอนี่ราวกับถูกงูกัดมาสามปีก็กลัวแม้กระทั่งเชือก แล้ว ทั้งสะดุ้งทั้งกลัวทำจนจิรฐาอดที่จะหัวเราะไม่ได้ และถามเธอกลับว่า “คุณแอบเข้ามาในห้องสมุดของผม เป็นขโมยไปแล้วเมื่อไรหรือ?” ขโมยเหรอ? ขโมยอะไร?
โอ๊ะ!
พิมพ์ลดาตระหนักขึ้นในบัดดล รีบปฏิเสธ “ฉันไม่ ได้เป็นขโมย! คุณจึงเป็นขโมยน่ะ !” พูดจบ เธอก็รู้สึกว่า ไม่ถูกต้อง รีบเปลี่ยนคําพูด “ไม่ถูก ควรพูดว่าคุณซ่อน ทรัพย์สินส่วนตัวของฉัน เร็วเข้ารีบบอกมาตามตรง คุณ มีเจตนาใด?
จิรฐานด้วยความสนุก ถามอีกครั้งว่า “คุณคิดว่าผม มีเจตนาใดหรือ?”
เอ่อ เอ่อ เอ่อ หนุ่มไร้สาระเหลวไหลคนนี้ ทําไมทุก ครั้งที่ฉันโยนคําถามที่ยากที่จะตอบได้ไปโยนไปโยน มาก็โยนกลับมาให้ฉันที่นี่น่ะ! ครั้งนี้พิมพ์ลดาก็เรียนรู้ ด ฉลาดขึ้นแล้วเพียงยีนริมฝีปากบอกว่า “หัวใจเติบโตใน ร่างกายของคุณ ฉันจะรู้ว่าคุณมีเจตนาใดได้เล่า!”
เดิมเธอคิดว่าครั้งนี้เธอเองน่าจะยันจนจิรฐาไม่ สามารถตอบได้ แต่ใครจะรู้ว่าเขากลับจับมือเธอวางบน หน้าอกชายของเขาเองในที่สาธารณะแบบนี้ พูดเบา ๆ อย่างเกเรว่า “ถ้างั้นคุณลองคลำดูว่าคลำพบเจตนาของ ผมไหม! “คุณ คุณไร้สาระ! ” ครั้งนี้ปฏิกิริยาของพิมพ์ลดาดึงดูด ความสนใจของหลาย ๆ คน ด้านหน้า บนรถบัสคันนี้ วันนี้ไม่รู้ว่าทำไมมีผู้โดยสารระดับปู่ย่าตายายจำนวน มาก ขณะที่แต่ละคนหันมามองจิรฐาและพิมพ์ลดา บน ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มที่คลุมเครือปานประดุจผู้อาวุโส มองดูรุ่นเยาว์หยอกเย้ากระเป๋าเล่น จนพิมพ์ลดาเข็ม อายคิดอยากจะขุดหลุมที่พื้นรถด้านล่างฝังเธอเองลง ไป
ความจริงแต่ไหนแต่ไรมาจิรฐาไม่เคยชอบเก็บ ส่งของของคนอื่น ๆไว้ แต่เริ่มแรกเขาก็ไม่รู้ว่าเขาเอง เป็นอะไรไป เมื่อเขาได้เห็นต่างหูของพิมพ์ลดาหล่น ขณะเขายังเมาอยู่บนรถ เขาจับพลัดจับผลูทำลงไปไม่รู้ ตัวเหมือนถูกผีอ่าดันหยิบมันขึ้นมาและใส่ไว้ในกระเป๋า เอกสารของเขาเอง เมื่อเขากลับมาถึงบ้านเข้าห้องสมุด เปิดกระเป๋าจะหยิบเอกสาร เขาถึงได้เห็นต่างหูใจรัก นอนนิ่งเงียบสงบข้างนั้น
มักรู้สึกว่าทําให้คนอื่นสูญเสียสิ่งของไปแล้วไม่ค่อย นัก เขาจึงเปิดลิ้นชักล่างสุดและวางมันไว้ที่นั่น
พิมพ์ลดานังหนูน ช่างเป็นหญิงสาวที่ว่างงานไม่ เป็นจริง ๆ เขาคิดว่าเธอกกอยู่ในห้องสมุดของเขาเพื่อ ทํางานล่วงเวลาในการวางแผนออกแบบอย่างจริงจัง ใครจะรู้ว่าเธอยังเปิดรื้อลิ้นชักของเขา! ไม่รู้ว่านั่งหนูนี้ ได้เห็นสิ่งอื่น ๆ นอกเหนือจากการค้นเจอต่างหูของเธอ เอง เช่น เมื่อวานก่อนที่เขาเพิ่งซื้อเจ้านั่น…..
คิดพลาง จิรฐา อสัมผัสกระเป๋าของเขาเองโดยไม่รู้ ตัว เขาเพิ่งเอาเจ้าสิ่งของน้อยนี้ออกมาจากลิ้นชักของ โต๊ะในห้องสมุดเมื่อเช้า เขาไม่แน่ใจว่าพิมพ์ลดาได้เห็น แล้วหรือไม่
ในความเป็นจริงพิมพ์ลดาอยากถามจริง ๆ ว่า “จร รา คุณชอบฉันมานานแล้วใช่ไหม? จึงได้แอบเก็บต่าง หูของฉันไว้! ” แต่ว่าพิมพ์ลดาหน้าบาง เธอเปิดปากอีก ครั้งและอีกครั้ง ยังไม่อาจถามออกจากปาก
อืม แม้แต่น้องสะปัน ผิวหน้าหนาขนาดนี้ ยังรู้สึก ว่าการกินข้าวกับท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรีจะเครียด เกินไปจนกินไม่อิ่ม พิมพ์ลดาก็ยอมรับแล้ว ด้วยผิว หน้าของเธอน ไหนเลยจะอาศัยฝีปากเอาชนะจิรฐาได้ อย่างไร
หมู่บ้านลำธารอยู่ห่างจากตัวเมืองค่อนข้าง ไกล เพราะหมู่บ้านตั้งอยู่บนเกาะลำธารเล็ก ๆ กลาง ทะเลสาบสาธาร หลังจากขับรถมากกว่าสองชั่วโมง พวกเขาต้องเปลี่ยนโดยสารแพไม้ไผ่พิเศษจึงสามารถ เข้าถึงหมู่บ้านที่พวกเขาต้องการไปอันเป็นแหล่ง สุดท้าย
เมื่อเท้าทั้งคู่ขึ้นถึงหมู่บ้านวินาทีนั้น พิมพ์ลดารีบ ปิดตาทั้งคู่ สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพองแก้มโป่งพ่นลม ออกมา
อาศัยในเมือง คึกคักเช่นเมือง S เช่นนี้มานาน แล้ว บางครั้งได้มาสูดอากาศบริสุทธิ์ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ชานเมืองห่างไกลจากตัวเมืองสักครั้งก็ดีจริง ๆ
ในความเป็นจริงเกาะลำธารไม่ใหญ่มาก เมื่อก่อน ไม่มีใครอาศัย จนกระทั่งมีการค้นพบน้ำพุร้อนที่นี่ จึงได้ ถูกพัฒนาเป็นรีสอร์ทท่องเที่ยว
เป็นเพราะที่นี่ไม่มีผู้อยู่อาศัย ดังนั้นอากาศบนเกาะ ลำธารจึงดีเป็นพิเศษ เหตุที่พิมพ์ลดากล่าวว่าที่นี่เป็น สถานที่บริสุทธิ์สําหรับคู่รักที่จะมาใช้วันหยุด เพราะคน ที่มาที่นี่ต่างมากันเป็นคู่เสพสุขกับน้ำพุร้อน ที่นี่มีคลับ สปาแห่งหนึ่งที่เป็นเอกลักษณ์ บ้านในคลับไม่เหมือน โรงแรมทั่วไป แต่เป็นรูปแบบกระท่อมไม้เรือนน้อย แต่ละหลัง ๆ เอกเทศ
แต่ละกระท่อมไม้หลังน้อยมีสระว่ายน้ำสปาแยก ต่างหาก และอ่างอาบน้ำก็เพียงพอสําหรับสองคนนี้ เป็นคุณลักษณะพิเศษของน้ำพุร้อนบนเกาะลำธาร
พิมพ์ลดามักจะรู้สึกว่าสถานที่ดังกล่าว ถ้ามาแช น้ำพร้อนคนเดียว จะรู้สึกไม่ตรงกันบ้างกับการตั้งค่า สภาพอารมณ์ที่ได้กำหนดไว้นั้น
และเพราะโครงสร้างของสระว่ายน้ำที่นี่ถูกสร้างขึ้น ดังกล่าว ดังนั้นกระท่อมไม้น้อยจึงมีจำนวนไม่มาก ปกติ จะจองได้ยาก พิมพ์ลดาเคยได้ยินสะปัน บอกว่าเธอ อยากมาที่นี่กับทนพลเพื่อรำลึกถึงวันครบรอบแต่งงาน แต่น่าเสียดายที่จองห้องไม่ได้มาตลอด
พิมพ์ลดาคิดอยากรู้มากเป็นพิเศษว่าท่านผู้ใหญ่ นายกเทศมนตรีจองห้องได้อย่างไร เขา…ไม่น่าจะใช สิทธิ์ของท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรีนะ?
แม้ว่าพิมพ์ลดาไม่หวังที่จะมีสามีท่านผู้ใหญ่นายก เทศมนตรีที่ใช้อำนาจผิดหลักการแต่ตอนนี้ ยืนอยู่หน้า อ่างน้ำพุร้อนที่มีไอร้อนระอุคลัง ในสมองของเธอเต็ม ไปด้วยความรู้สึกของความสุขสบายได้พักผ่อนแช่ใน น้ำพุร้อน ไม่มีเวลาที่จะไปคิดใคร่ครวญกับเซลล์สมอง ของเธอเรื่องจิรฐาจองห้องพักได้อย่างไรแล้ว “วาวว!” เห็นความร้อนที่ม้วนตัวเป็นเส้นสายตรง หน้า พิมพ์ลดา ดอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปทันทีมาก ๆ
ไม่ถูกนะ!
เมื่อนึกถึงการเปลี่ยนเสื้อผ้า พิมพ์ลดาจึงนึกขึ้นมา ได้ว่าวันนี้เธอเองมามือเปล่าอ่า! จิรฐาไม่ได้บอกเธอว่า มาหมู่บ้านลําธารกับ เธอไม่ได้ติดเสื้อผ้ามาด้วยเลยน่ะ! แม้ว่าเสื้อโค้ทจะไม่ต้องเปลี่ยนได้ แค่เสื้อทีติดกายบ้าง ในก็ต้องเปลี่ยนอ่า
เมื่อคิดเช่นนี้ พิมพ์ลดาได้แต่มองไปที่น้ำพุร้อนซึ่งเย้า ยวนผู้คนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ไร้ข้อคิดเห็นในทันใด
สภาพอารมณ์ความคิดของพิมพ์ลดาถูกขัดจังหวะด้วย อ้อมกอดที่รุนแรงอย่างฉับพลันซึ่งมาจากด้านหลัง
จิรฐารู้ว่าเธอชอบที่นี่จากสีหน้าของพิมพ์ลดาเมื่อครู่
กอดเธอไว้ เขาถามว่า “อยากลงไปไหม?”
ถูกเขาถามแบบนี้ พลันพิมพ์ลดาก็รู้สึกไม่ได้รับ ความเป็นธรรม มาถึงที่นี่เพียงได้จ้องมองไปน้ำพุร้อน แต่ไม่มีปัญญาลงแซ่ นี่เป็นสิ่งที่โหดร้ายมากเพียงไรว่า นศีรษะมาเล็กน้อย เธอมองใบหน้าที่หล่อเหล่าซึ่ง ขยับมาอยู่ข้างกายเธอ พูดอย่างเสียใจ เจ็บใจว่า “คุณ ควรบอกฉันล่วงหน้าว่าเรามาหมู่บ้านลำธาร แล้วฉันจะ ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วย!”
พิงไหล่ของพิมพ์ลดา จิรฐาท่าทีเกียจคร้านตอบว่า “ผมต้องการให้คุณตื่นเต้นดีใจอ่า!”กล่าวพลาง เลิกคิ้ว คมเข้ม ในดวงตาขลับสุกใสแฝงรอยยิ้ม พูดว่า “เรา ออกไปเที่ยวเกาะเล็กนี้กัน แล้วพาคุณไปกินข้าว หลัง จากนั้นเราค่อยคิดหาวิธีการแช่น้ำพุร้อน ดีไหม?”
ได้ยินเขาพูดแบบนี้ พิมพ์ลดาก็รู้สึกว่าเขามีการเตรี ยมพร้อม หลับตาโตทั้งคู่ของเธอเองพิมพ์ลดาพลิกตัว ในอ้อมแขนของเขา เงยหน้าขึ้นมองจิรฐา ถามว่า “คุณ ต้องเตรียมตัวมาพร้อมแน่ ๆ ใช่ไหม?
ท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรีหลบหลีกสายตาของ เธอ ตอบเธอกลับประโยคหนึ่งว่า “ผมไม่แน่ใจ แล้ว เขาก็ดึงเธอออกมาจากกระท่อมไม้
โอเค ยังไง ๆ ก็พิมพ์ลดาเชื่อว่าท่านผู้ใหญ่นายก เทศมนตรีต้องเตรียมตัวไว้พร้อมแล้วแน่ ๆ ดังนั้นวางใจ กล้าที่จะไปกับเขา เดินจูงมือกับเขาท่ามกลางหมู่บ้านน้อย ๆ ที่เงียบสงัด นี้ พิมพ์ลดาเห็นฝูงเด็กกำลังเล่นกันในที่ไกลๆ
เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ จึงพบว่าเด็กกำลังเล่นตั้งเด นั่นเป็นเกมที่เธอชอบเล่นเมื่อครั้นเธอยังเป็นเด็ก!
มองดูเด็กกลุ่มน๊ม พิมพ์ลดาไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ใน สมองของเธอเองก็มีปัญหาข้อหนึ่งกระโดดออกมา ร ฐา คุณชอบเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงหรือ?”
ผมชอบทั้งหมด ขอเพียงเป็นลูกของเรา ผมชอบทั้ง นั้น!” เมื่อจิรฐาตอบมาจากข้างกายพิมพ์ลดาจึงค่อยพบ ว่าเธอเองกลับได้พูดปัญหาที่คิดไว้ในใจออกมาอย่าง ไม่ทันระวัง
ถอนสายตาจากกลุ่มเด็กเหล่านั้น กลับมายังบนร่าง เขา พิมพ์ลดาจ้องมองอย่างว่างเปล่าในสมองพลันคิด อีกปัญหาหนึ่งขึ้นมา
จิรฐามองเธอด้วยรอยยิ้ม เห็นเธองง ๆ จึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? คุณชอบเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงเป็น พิเศษหรือ?”
เสียงพูดของจีรฐาเพิ่งสิ้นสุดลง กลับเห็นพิมพ์ลดา ก ไหล่ ดศีรษะน้อยใบเดียวนมา
“แย่แล้ว!” เธอทำปากจู๋ พูดเสียงเบา ๆ “คุณไม่ได้ใช้ ร่มเล็กนั้นหลายครั้ง ฉัน ฉันก็ลืมซื้อยาอีกแล้ว !” เงย หน้าขึ้นมองจิรฐา จะร้องไห้ออกมาปานนั้น “ถ้าฉันมีลูก แล้วจะทําอย่างไรดี?”
หือ? ปฏิกิริยาของพิมพ์ลดานี้ ทำให้ท่านผู้ใหญ่ นายกเทศมนตรีตะลึง
เขาไม่เข้าใจคําพูดนี้ของเธอหมายถึงอะไร เมื่อครู เขาเพิ่งตอบเธออย่างชัดเจนว่าไม่ว่าเด็กผู้ชายหรือเด็ก ผู้หญิง ตราบใดที่พวกเขาเป็นลูกของเขาทั้งสองแล้ว เขาชอบทั้งนั้น ทําไมเธอยังกังวลอะไรอีกว่าจะมีลูกอี กน่ะ?
กระแอมไอ ก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้ใช้ร่มเล็กนั่น นั่น เป็นความตั้งใจดีของเขาหรือ?
เขาแค่อยากให้เธอมีลูกอ่า
เมื่อครูจากคําพูดของผู้หญิงโง่นี้ เธอกลับยังคิดจะ
ยากิน? ไม่ได้ไม่ได้! ในสมองของท่านผู้ใหญ่นายค เทศมนตรี มีกากบาทแดงขนาดใหญ่แวบเข้ามา เขา ต้องยับยั้งพิมพ์ลดาจากการท่าเรื่องที่ขาดศีลธรรม
ยากินไม่เพียงแต่ไม่ดีต่อสุขภาพของเธอ แต่ยังฆ่า ชีวิตน้อย ๆ ที่ยังไม่เกิดเป็นรูปเป็นร่างชีวิตหนึ่ง
จิรฐาไม่อาจเห็นลูกน้อยอันเป็นที่รักของเขาถูก ฆ่าอย่างทารุณผิดพลาดเช่นนี้โดยภรรยาที่รักของเขา อย่างเด็ดขาด
ยกมือทั้งคู่ น เขาประคองดวงหน้าใบน้อยของ พิมพ์ลดา ทําให้เธอมิอาจไม่มองเขา มองเข้าไปใน ดวงตาทั้งคู่ของพิมพ์ลดา จิรฐาไม่มีรอยยิ้ม สีหน้า เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม
ถามว่า “พิมพ์ลดา คุณไม่ชอบเด็กทารกหรือ?
พิมพ์ลดา นศีรษะของเธอทันทีโดยไม่คิด เธอชอบ เด็กทารกน่ะ!!
ถ้างั้นคุณไม่ต้องการที่จะมีทารกของเราเองกับผม หรือ?” รฐาถามอีกครั้ง คราวนี้พิมพ์ลดาคิดแล้วคิดเล่า ยังคง นศีรษะอย่าง รุนแรง ทำไมเธอจึงไม่คิดอยากจะมีลูกของพวกเขาเอง บรฐาน่ะ!
เห็นเธอ นศีรษะอีกครั้ง จิรฐายังคิดไม่บอกจริง ๆ ว่า ยังมีเหตุผลใดได้อีกแล้ว ได้แต่ถามเธอว่า “คุณสามารถ บอกผมได้ไหมว่าทำไมคุณถึงได้ปฏิเสธเรื่องที่จะดึง ครรภ์มีลูกขนาดนั้นมาตลอดน่ะ?”
“เพราะว่า” กัดริมฝีปาก สูดจมูกสูดแล้วสูดเล่า พิมพ์ ลดาจึงได้ตอบด้วยเสียงเหมือนยุง ม “เพราะฉันกลัวว่า คลอดลูกจะเจ็บปวดมาก!
ถ้าจะโทษก็ได้แต่โทษสภาพที่สะปันเกิดหนูนาไ ทิ้งเงามืดไว้ให้พิมพ์ลดามากเกินไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ