ตอนที่ 47 ร้อยวันของการอยู่ด้วยกัน

(7)

ซูจือเนี่ยนนิ่งเงียบเหมือนรูปปั้น

เขาไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ปริปากพูดเลย

นอกจากนี้

นั่นเป็นคืนแรกที่เธอจะได้ใช้เวลาอยู่กับซูจือเนี่ยนที่ บ้านของเขาหลังจากเซ็นสัญญากัน

ตอนนี้เธอกำลังจะเข้าครัวเพื่อทำมื้อเย็นให้เขา เธอควรถามความเห็นของเขาก่อนจะเริ่มลงมือทำดี

ไหมนะ

ซึ่งชิงชุนที่กำลังเดินตรงไปที่ครัวเริ่มลังเลใจ ในที่สุดเธอก็หยุดเดินแล้วหันมาพูดกับซูจือเนื่ยนที่ อ่านเอกสารอยู่ “คุณซูคะ

มื้อเย็นนี้คุณอยากกินอะไรคะ”

เธอน่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว

เพราะนั่นเป็นอีกครั้งที่คำพูดของเธอไม่ได้รับการส นใจ แต่ดูเหมือนครั้งนี้เขาจะรับรู้การมีอยู่ของเธอ เพราะใบหน้าของเขาแสดงอารมณ์ออกมาเล็กน้อย ราวกับรูปปั้นที่มีชีวิตขึ้นมา

เขาพลิกเอกสารช้าๆ

นาฬิการาคาแพงบนข้อมือของเขากระทบแสงไฟจา

กโคมระย้าสะท้อนวูบวาบบาดตา เมื่อเห็นท่าทีของเขา

ซึ่งชิงซุนจึงผ่อนคลายลงนิดหน่อย คุณอยากกินปลานึ่งไหม แล้วก็ยังมีซี่โครงหมูเหลืออยู่ด้วยนะ อยากให้ฉันเอาไปอบซีอิ้วหรือว่าเป็นซอสเปรี้ยวหวา นดีคะ”

แล้วถามต่อด้วยเสียงใคร่รู้

“เอาเป็นซี่โครงหมูต้มยาจีนดีไหมคะ ในช่องแข็งมีปลาด้วยนี่นา

ซูจือเนี่ยนยังคงไม่มีทีท่าว่าจะตอบ

แม้เขาจะเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วก็ตาม มีความเยือกเย็นลึกล้ำในดวงตาของเขา

มันทำให้เธอใจสั่นด้วยความกลัว

ราวกับเธอเพิ่งทำบางอย่างผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ซึ่งชิงชุนไม่กล้าสบตาเขาต่อ

เลยรีบหันหลังแล้วตรงดิ่งเข้าไปในครัว

ซึ่งชิงชุนเคยได้ยินคำพูดร้ายกาจที่สุดที่เคยออกจา กปากของซูจีอเนี่ยนมาแล้ว

เธอเลยแอบหวั่นกลัวท่าทีเย็นชาที่เขามอบให้ ในเวลาหนึ่งร้อยวันนี้

เธอไม่คาดหวังถึงความสัมพันธ์ฉันมิตร

เธอไม่กล้าหวังว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธอดีขึ้นด้วย อันที่จริง ในช่วงหนึ่งร้อยวันนี้

เธอไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดดีๆ จากเขาแม้แต่คำเดียว

ในเวลาหนึ่งร้อยวันนี้ เธอจะไม่ถามอะไรเขามาก ขอเพียงอย่าให้เขาโกรธเธออย่างไม่มีเหตุผล แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

ถึงเขาจะทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุทุกวี่ทุกวัน เธอก็จะไม่ว่าอะไรเลย

ถ้าจะให้พูดคือเธอต้องการแบบนั้นด้วยซ้ำ

เธอแค่อยากรักษาสัญญาในส่วนของเธอ เพื่อที่เขาจะไม่ทำผิดสัญญา

และหลังจากผ่านไปหนึ่งร้อยวัน

เธอก็จะได้รับซ่งเอ็มไพรส์ที่ฟื้นสภาพแล้วกลับคืนจ

ากเขา

แต่ดูเหมือนความต้องการอันน้อยนิดของเธอจะเป็น ไปไม่ได้เลยในตอนนี้

เพราะนิสัยของชายหนุ่มนั้นยากจะคาดเดาได้ อารมณ์ของเขาคุ้มดีคุ้มร้ายราวกับเรือพลิกตลบใน ทะเล แล้วเขาก็จะโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีปีไม่มีขลุ่ย

ซึ่งชิงชุนที่กำลังทำตัวให้ยุ่งอยู่ห้องครัว นึกถึงภาพเมื่อวานตอนเช้า

วินาทีหนึ่งซูจือเนี่ยนนั่งกินข้าวต้มที่โต๊ะอย่างสงบ หากต่อมาเขากลับปาชามทิ้ง

ซึ่งชิงชุนถอนหายใจเบาๆ แล้วส่ายหน้า คืนนี้เธอคงต้องระวังไว้ให้ดีเสียแล้ว! มื้อเย็นดูน่ากินมาก มีกับข้าวสื่อย่างและซุปอีกหนึ่ง ซึ่งชิงชุนจัดโต๊ะเสร็จสรรพก็ออกไปที่ห้องนั่งเล่น โทรทัศน์เปิดทิ้งไว้ตอนที่เธอไม่ทันสังเกต ส่วนเอกสารที่ซูจือเนี่ยนเคยถือไว้ในมือก่อนหน้านี้ บัดนี้มาอยู่บนโต๊ะกาแฟแล้ว

ซึ่งชิงชุนไม่ได้เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น แต่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องอาหาร แล้วร้องเรียกซูจือเนี่ยนที่กำลังนั่งหันหลังให้เธอ

“คุณซูคะ อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ”

แล้วซ่งชิงชุนก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก

ที่ชายหนุ่มอ้าปากดอกพิกุลของเขามาพูดกับเธอ เป็นคำแรกที่เธอได้ยินจากเขาในคืนนั้นเลย

“อืม”

ทันทีที่ซูจือเนี่ยนก้าวเข้ามาในห้องอาหาร ซึ่งชิงชุนก็รีบดึงเก้าอี้ที่เขานั่งประจำให้ เมื่อชายหนุ่มนั่งลง เธอก็ยื่นตะเกียบและเสิร์ฟซุปร้อนๆ ให้เขา