ตอนที่ 3

“กรี๊ด… เสียงแม่กรีดร้องดังลั่น แม่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากให้ พ่อลงมาจากเก้าอี้ ท่านกำลังจะแขวนคอตาย ปองรักวิ่งอย่างสุด ชีวิตเข้าไปในห้องนอนของท่าน แม่ร่ำไห้กอดกันกลมกับพ่อ เธอ เห็นแม่ตบหน้าพ่อตั้งหลายครั้ง คุณพ่อทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้นอย่าง หมดแรง ร้องไห้ปานน้ำตาจะเป็นสายเลือด

ภาพที่เห็นตรงหน้าสะเทือนเข้าไปในหัวใจของปองรัก มากมาย เธอเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ และทรุดนั่งลงไปกอดพ่อกับ แม่เอาไว้แน่น ทั้งสามคนต่างโอบกอดกันแล้วร้องไห้

“อย่าทำแบบนี้อีกนะ” เสียงแม่ตะคอกพ่อเสียงดัง ยกมืออัน สั่นเทาของตัวเองขึ้นเช็ดน้ำตา ให้กับเขา ผู้ชายที่เคยเป็นผู้นำ เป็นเสาหลักของบ้าน แข็งแกร่งที่สุด ตอนนี้พ่ายแพ้หมดรูป แม่ กอดรัดพอเอาไว้แน่นปล่อยโฮออกมาเสียงดัง จิลร้องไห้เพราะ ความสงสารพ่ออย่างสุดหัวใจ

พ่อชักกระตุกอยู่ตรงนั้น แม่หวีดร้องดังขึ้นไปอีก ปองรักวิ่งหา สิ่งที่อยู่ใกล้มือที่สุดมาใส่ปากท่านเอาไว้ เพื่อไม่ให้พ่อกัดลิ้นของ ตัวเอง เธอยัดผ้าเช็ดตัวใส่ในปากของพ่อก่อนวิ่งวุ่นลงบ้านไปหา เอาช้อนกินข้าวไปงัดปากพ่อเอาไว้

เธอวิ่งกลับลงมาอีกครั้ง ตะโกนร้องดังอยู่ที่หน้าบ้านขอให้คน ช่วย เพื่อนบ้านที่อยู่ในละแวกนั้นต่างวิ่งกรูกันเข้ามา เธอเล่า พลางร้องไห้พลาง โชคดีที่มีพยาบาลอยู่ห่างออกไปไม่ถึงสองหลัง เธอปฐมพยาบาลพ่อของปองรัก และสั่งให้คนที่มีสติโทร ตามรถพยาบาลอย่างเร่งด่วน

คุณแม่เป็นลมหมดสติพอรู้ว่ารถพยาบาลมาถึง ปองรักเป็น ห่วงทั้งพ่อและก็แม่ เธอสั่นกลัวและหวั่นในหัวใจ น้ำตาของ ปองรักไหลพราก ๆ เธอประคองแม่เอาไว้ เพื่อนบ้านหลายคน

ต่างช่วยเหลือเป็นอย่างดี

สภาพของพ่อตอนนี้มีสายระโยงระยาง เธอเกาะกระจกมอง ท่านด้วยแววตาหม่นเศร้า วนผู้เป็นแม่ยังร้องไห้เป็นวรรคเป็น เวรกราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไปทั่วให้คุ้มครองสามีของเธอ

นายแพทย์เจ้าของไข้เรียกทั้งสองแม่ลูกเข้าไปคุย ท่านบอกว่า พ่อเครียดมาก เลยทำให้เส้นเลือดฝอยในสมองแตก ตอนนี้ใช้ ยาระงับเอาไว้อยู่ต้องดูอาการไปอีกสักระยะหนึ่ง

ฝ่ายการเงินเดินเข้ามาคุย ขอให้ญาติผู้ป่วยวางเงินประกันค่า รักษาพยาบาลเบื้องต้นไว้ที่หนึ่งแสนบาท ปองรักจัดการเอาเงิน เก็บของตัวเองออกมาใช้ เพื่อยื้อชีวิตของพ่อให้ยาวนานที่สุด

แม่ไม่ยอมกินข้าวกินปลา จนเธอยื่นคำขาด

“แม่จ๋า ฟังจิลนะ แม่ต้องเป็นเสาหลักให้ลูกได้ยึดเหนี่ยว แม่ไม่

ต้องกลัว เราจะเผชิญโลกนี้ไปด้วยกัน พ่อต้องหาย แต่แม่ทำ หัวใจให้เข้มแข็ง แม่ต้องเป็นคนดูแลพ่อ จิลจะเป็นคนหาเงินมา รักษาพ่อ และจะหาเงินมาใช้หนี้ทั้งหมดนี้เอง แม่ไม่ต้องเป็นห่วง นะ จิลจะต้องทำได้

เธอไม่ร้องไห้อีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น เธอต้องเข้มแข็งยิ่งกว่าแม่และต้องครอบครัวให้อยู่รอดไปได้

ผ่านหนึ่งสัปดาห์ คุณโดยลูกสาว และญาติ ๆ ของคอยมาให้กำลังใจ

ปองรักต้องกลับไปเรียน เพราะแค่เทอมเดียวเธอจะจบ การศึกษาแล้ว

เอานะทุกคน รับเอกสารฝึกจะรายบริษัทต่าง ที่ทาง มหาวิทยาลัยได้รับการอนุเคราะห์รับนักศึกษาเอกของเรา ทุกอาจารย์ไปในไลน์ของคนแล้ว ให้เลือกส่งกลับให้อาจารย์โดยด่วน บริษัทต่าง ๆ รับ คนจํานวนจํากัดนะ ใครเลือกก่อนส่งก่อน สิทธิ์ก่อน วันพอแค่

ขอบคุณค่ะ / ขอบคุณครับ”

อึกทึกดังขึ้น ทุกคนต่างฮือฮานั่งจับกลุ่มหาบริษัทที่ตัว เองสนใจ

“จิล แกเป็นไงบ้าง” สุจิราถามปองด้วย

“ยังทรง ๆ อยู่” เธอหันไปยิ้มให้เพื่อน

“เข้มแข็งนะ มีอะไรให้เราช่วยบอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ” ยังแสดงน้ำใจต่อเธอเสมอ สองคนจับมือแน่น

ฟาเบียน คอนเซ็นเตอร์ ใจเสียแล้ว เธอนึกไปถึงหัวข้อข่าวอ่านเจอเมื่อหลายวันก่อน
(“สยบข่าว คาสโนว่าตัวพ่อ ที่มีคอนเซปที่สาว ๆ ฟังแล้ว ขนลุกไปตาม ๆ กัน “หากอยากได้ทุนการศึกษา ใส่ชุดนักศึกษา มาหาพี่”)

“คุณฟาเบียน” เธอขยับปากเรียกชื่อเขาออกมา

เธอรีบเสิร์ชหาประวัติและเรื่องราวของเขาในอินเทอร์เน็ต สิ่ง ที่ได้รับรู้ คือเขาเปลี่ยนผู้หญิงข้างกายเป็นว่าเล่น และทุกคนสวย ทั้งนั้น และจิลก็ไปเจอบทสัมภาษณ์หนึ่งของเขาในยูทูป

(“มีอยู่ประเทศหนึ่งที่คุณฟาเบียนไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนไป เที่ยวเลย เพราะอะไรครับ)

(“ฝรั่งเศสครับ เพราะผมจะเก็บเอาไว้ไปฮันนีมูนกับภรรยาตัว จริง มันเป็นประเทศที่คุณพ่อกับคุณแม่ของผมพบรักกัน และได้ ร่วมกันปลูกต้นรักที่นั่น และมีผมที่นั่นด้วย ผมจึงอยากให้เป็น สถานที่ที่เป็นความทรงจำของภรรยาและลูกของผมในอนาคต ครับ”)

(“คุณฟาเบียนเป็นคนโรแมนติกมากนะครับ”) พิธีกรชม

(“คุณฟาเบียนมีเคล็ดลับในการเลือกผู้หญิงยังไงครับ”) เขา ยิ้มสดใส มีเสน่ห์ และน่ามองมาก เขาส่งสายตาหวานมายัง กล้องเบื้องหน้า

(“ผมเป็นคนตรง ๆ ผมก็ชอบผู้หญิงที่ตรง ๆ ไม่เรื่องมาก และ ไม่จุกจิก ไม่ต้องทำฉลาดกว่าผม และผู้หญิงของผมต้องทำให้ผม หายเครียดได้ ยิ้มได้ หัวเราะได้ และเธอก็ต้องยอมผมทุกอย่าง) พิธีกรชายถึงกับหัวเราะออกมาในคำตอบของเขา เขาเอ่ยแซว
“โอ้โห… คงจะหายากน่าดูนะครับ)

(“ผมไม่ต้องหานะครับ เดี๋ยวก็มีเข้ามาเอง) เขาโอ้อวดตัวเอง (“แล้วถ้าสาว ๆ อยากจะส่งใบสมัครเป็นแฟนของคุณฟาเบียน ต้องทําอย่างไรบ้างครับ”)

(“ที่บริษัทของผมเปิดรับเสมอ ตลอดเวลาครับ)

(“แหม…จบรายการนี้ คงมีคนส่งใบสมัครกันจนรับไม่หวาด ไม่ไหว”)

(“แล้วจริงหรือเปล่าครับ ที่เขาลือกันว่า…. คุณชอบแจกเงินให้ กับสาว ๆ โดยเฉพาะนักศึกษา”)

(“อันนี้บอกตามตรงครับ ว่า…. จริง”) พูดถึงตรงนี้แล้วเขาก็

หัวเราะร่วน

(“ผมถูกใจ อะไรก็ได้ทั้งนั้น)

(“โอ้โห… ผมได้ยินคำตอบถึงกับอึ้งไปเลย แต่เพื่อให้สาว ๆ มีกำลังใจอีกนิดนึง คุณฟาเบียนชอบผู้หญิงสไตล์ไหนครับ เห็น แล้วแบบ… มันใช่เลย”) พิธีกรเจาะลึก

(“ผมชอบเวลาเจอผู้หญิงขาว ๆ ผมยาว ๆ แล้วปล่อยผมสยาย ตามธรรมชาติ ค่าขลับยิ่งสวย ถ้าผมไม่ทำสีก็ยิ่งชอบ และผม ชอบมองปากของผู้หญิง เวลาเธอเผยอปากนิด ๆ พูดหวาน ๆ แล้วทาปากสีส้มอ่อน ๆ เดินมา ผมนี่ละลายได้เลย”) คำตอบของ เขาทำให้ทั้งเขาและพิธีกรชายหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง
(“ต้องเซ็กซี่ ต้องอกตูม ๆ ไหมครับ) พิธีกรถามเพิ่ม (“ไม่จําเป็นนะครับ ผมจะมีเซ้นส์ ว่าคนไหนใช่หรือไม่ใช่ครับ มาเหอะ… ขอให้เจอเหอะ…) เขาพูดแบบขำ ๆ

หลังจากนั้นก็เป็นบทสัมภาษณ์เรื่องงาน ปองรักนั่งจอแบบ ละเอียดยิบ เธอมีเป้าหมายเดียวเท่านั้นที่จะต้องทำจากนี้ไป