ซ่อนสวาทมาเฟีย 2/2

“เอ๊ะ คุณพ่อซื้อคอนโดฯ ให้ลูกแก้ว ทำไมลูกแก้วไม่รู้

“พี่ซื้อให้เธอ”

คิ้วเรียวสวยขมวดผูกเป็นโบว์ ภายใต้สีหน้าและรอยยิ้มหวานซ่อน ความไม่พอใจเอาไว้ สงครามรู้ แต่ไม่สนใจ ถ้ามันเป็นความต้องการของ เขา เดือนกันยาก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

“พี่ครามทำอย่างนี้ทำไมคะ ลูกแก้วซื้อเองได้ ลูกแก้วรวยพอจะซื้อ คอนโดฯ ราคา 10 ล้าน ด้วยตัวเองสบายๆ

“แต่พี่อยากให้ซื้อให้น้องเมีย ไม่ได้เหรอ

แววตายียวนกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ชวนโมโหทำให้เดือนกันยาอยากนั้น หน้าหล่อๆ ให้หงาย แต่เธอต้องสงวนท่าที่เอาไว้ อย่าให้ความอดสู อำนาจเหนือกว่า อย่าตกเป็นทาสหัวใจของผู้ชายคนนี้อีก ถ้าเธอหวั่นไหว เขาจะทำตัวเป็นโจรปล้นใจเธออีกครั้ง ซึ่งเดือนกันยาไม่เหลืออีกแล้ว หัวใจของเธอไม่อยู่ที่ตัวอีกต่อไป

“ไม่ควรกระมังคะ พี่เขยจะซื้อให้น้องเมีย เงินของพี่ครามเก็บเอาไว้ เลี้ยงครอบครัวจะดีกว่ามังคะ”

“เงินของพี่มีเยอะแยะ แบ่งให้น้องเมียนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นไรไป แค่นี้ ขนหน้าแข้งพี่ไม่ร่วงหรอก”

“เหรอคะ อ้อ จริงสิ ลูกแก้วลืมไป คุณพ่อของพี่ความเป็นมาเฟีย มี ธุรกิจมากมายที่อิตาลี เงินที่มียังต้องกระจายเก็บไว้ตั้งหลายธนาคาร ไม่งั้น คงเก็บไม่หมด แล้วแบบนี้ลูกแก้วจะปฏิเสธทำไมคะ

“เธอไม่มีทางปฏิเสธที่อยู่แล้วลูกแก้ว”
นั่นไง สงคราม ดาร์เมียน อะลองโข่ เบนเนตติ เวลาผ่านมานานเท่า ไหร่ เขาก็ไม่เปลี่ยน คนที่ชอบบังคับฝันใจคนให้ทำตามความต้องการของ ตัวเอง ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ฝ่ายตรงข้ามจะไม่มีทางปฏิเสธ เธอคิดไว้ไม่ผิด

“แต่ลูกแก้วว่ายังไงก็ไม่เหมาะ พี่เขยจะซื้อคอนโดฯ ให้น้องเมีย มัน ทะแม่งๆ นะคะคุณพี่เขย

“ไม่เห็นกลัว ในเมื่อเธอมาก่อนเมียพี่

“เพียะ” เดือนกันยาสะบัดฝ่ามือใส่หน้าพี่เขย สงครามหน้าหันกัดฟัน กรอด ยกมือลูกแก้มเบาๆ

“น่าสมเพช อังนะคะ ที่ได้ผัวแบบนี้”

ต้นแขนของเดือนกันยาถูกบีบแน่น ร่างบางลอยขึ้นมาบนตกแข็งๆ อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเปิดปากที่มัวแต่หอเล็กเพราะกำลังจะเปล่งเสียงอุทาน ปากนุ่มก็ถูกปากหนาบดขยี้

สงครามถอนใจเฮือก การได้จูบเดือนกันยาอีกครั้งคือความสุขที่หาย ไปนานของเขา ความสุขมันกลับมาแล้ว จูบของเขาทั้งรุนแรงเรียกร้องและ ลงโทษคนที่กล้าตบหน้าเขาจนหัน เดือนกันยาน้ำตารื้นเสียใจที่ต้องเป็น รอง เสียใจแทนพี่สาว ผิดหวังที่ตัวเองไม่มีแรงต่อต้าน ยังจูบตอบอย่าง โหยหาอาลัยอาวรณ์

ลิ้นสากที่แทรกเข้าหาลิ้นนุ่มอย่างคุ้นเคย เกี่ยวรัดพันกันอย่างหวาน กระหาย ความคุ้นเคยโหยหาปริ่มขาดใจ ผลักดันให้รุนแรงกลายเป็น ความตื่นกระหาย หากแต่เมื่อมือของสงครามเลื่อนลูบไปทั่วบั้นท้าย ร่าง บางก็สั่นระริก และพอมือใหญ่ลูบต้นขาอ่อนขาวสูงต่ำไปมา เดือนกันยา หอบหายใจสะท้าน

“เธอก็ไม่ต่างจากพี่เลยลูกแก้ว”

“เพียะ” หน้าของสงครามสะบัดอีกครั้ง และครั้งนี้เขาก็ลงทัณฑ์ด้วยการกอบกาเรือนผมยาวสีน้ำตาลอมม่วง กระตุกตั้งให้ใบหน้าหวานแฉล้ม เงยขึ้นยืดสําคอขาวผ่องให้ปากและจมูกฟอนเป็น

ขนบนกายของเดือนกันยาตั้งชัน ร่างกายร้อนรุ่มทุรนทุราย มือบาง กลับเหนี่ยวลำคอหนาอีกทั้งกดศีรษะทยให้ริมฝีปากหนาฝังแน่นกับซอกคอ

“เธอเองก็คิดถึงใจจะขาด ถึงจะบอกว่าไม่ใช่ พี่ก็ไม่เชื่อ

เมื่อเดือนกันยาเริ่มคล้อยตามด้วยการขยับร่างไปมา สงคราม ปล่อยมือจากเรือนผม

“เพียะ” เดือนกันยาไม่รอช้า ตบหน้าพี่เขยตัวเองเป็นครั้งที่สาม สงครามสะบัดหน้ากลับมาตรึงเธอไว้ด้วยสายตาดุกร้าว ไม่เคยมีใครตบ หน้าเขาแบบนี้ แต่เดือนกันยาอาจหาญกล้าตบทั้งสามครั้งสามครา

“เธอกล้ามากที่ตบพี่”

“มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ” เธอต่อปากต่อกรเสียงสั่น แก้มนวลเปล่งปลั่ง เป็นสีชมพู เธอทั้งโหยหา ทั้งสะใจ ยิ่งเห็นรอยนิ้วฝากไว้บนแก้มสาก เธอก็ ยิ่งพอใจ

“ของมันเคยๆ อย่าสะดีดสะดิ้งนักเลย”

“เลว”

คราวนี้ไม่ทันได้ตบ สงครามจับข้อมือเล็กไว้ได้ แล้วพลิกกดร่างบาง ตรึงไว้กับเบาะรถ เดือนกันยาหวั่นไหวไปกับลมหายใจที่แนบชิด เรือนร่าง ใหญ่โตแข็งแกร่งบดลงมาบนร่างเธอ ทรวงอกนุ่มถูกบีบเคล้น ของมัน เคยๆ อย่างที่เขาว่า เพราะสัมผัสของเขาทำให้ยอดอกหดตัวแข็ง

เดือนกันยาเม้มปากยามที่ปากหนากดลงบนบ่าขาวๆ ลิ้นชิ้นตวัดเลีย ไปทั่วลําคอ ลมหายใจอุ่นๆ กดลงไปบนเนินอก เธอเบิกตากว้างสำเหนียก ถึงความพ่ายแพ้ต่อหัวใจ มือเล็กกระตุกจากมือใหญ่ไม่ใช่เพื่อตบหน้าเขา แต่เพื่อกกกอดร่างของพี่เขยให้แน่นขึ้น
‘เลวด้วยกันทั้งคู่

เดือนกันยากล้ำกลืนน้ำตาที่แห่งความอดสู ความปรารถนาร้อนระอุ แผดเผาทำให้เธอครางเสียงแหลม พี่เขยของเธอ คือคนที่เธอรักมาตลอด เดือนกันยารั้งเอาราคะบดบังความผิดชอบชั่วดี แล้วบอกว่าเธอมาก่อน อังคณา

ไฟสวาทร้อนระอุเต็มพื้นที่เบาะหลัง เสื้อตัวสวยแขนกุดถูกถลกขึ้นสูง เสื้อชั้นในครึ่งเต้าถูกรั้งลง เต้านมขาวสล้างเปิดเปลือยละลานตา

“นมเธอสวยเหมือนเดิมเลย ใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะลูกแก้ว”

ยอดอกหดเกร็งหายเข้าไปในปากร้อนทันทีที่หยุดพูด เดือนกันยา สะท้านเฮือกแอ่นอกให้ปากหนาสวาปาม มือกดคลึงศีรษะทยนวดเฟ้น ให้ เขาผ่อนคลาย และมอบความสุขให้เธอเต็มที่

“คิดถึงพี่บ้างมั้ยลูกแก้ว”

ปากหนาดูดกลืนยอดอก มือฟอนเป็นบีบนวดเต้าเต่งอวบขาว ปลาย จมูกซุกไซ้กลางร่องแคบ ถูไถแก้มสากๆ ที่เต็มไปด้วยไรเคราให้เนื้อนุ่ม ระคายเคือง เดือนกันยาครางเสียงแหบ เธอต้องการเขาเหลือเกิน ทำไมถึง ไม่ยอมลืมเขา ไม่ลืมความสุขที่เขามอบให้ไม่ลืมพันธนาการที่ตรึงเธอไว้ กับเตียง ทั้งอ้อมกอดและเนคไทที่ผูกตรึงเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ทำไมเธอไม่ ลืม

“ว่าไงทูนหัว เธอไม่เคยลืมพี่เลยใช่ไหมลูกแก้ว”