กุหลาบซ่อนสวาท บทที่ 2 แฟนสาว

ตอนที่ 2

แฟนสาว

เอริคไม่ใช่ผู้ชายขี้เหร่ แต่เขาหล่อและดูดีมากเมื่ออยู่ในชุดสูทพร้อม ทํางาน โรซาลินแอบมองเขายามเผลอใจ สายตาของเธอบอกทุกความ รู้สึกแต่คนที่ไม่รู้อะไรเลยก็ยังคงไม่รู้ต่อไป

“โรส”

“หือ”

“เป็นอะไร ฝันหวานถึงใครอยู่” เอริคถาม เขามองเห็นนัยน์ตาชวนฝัน ของโรซาลินทอดมองเหม่อลอย เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะมองเขาด้วยซ้ำไป

“คนรัก”

“คนรัก มีเมื่อไหร่ทำไมไม่พามาแนะนำกันบ้างล่ะ

เอริคยกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ หัวใจกระตุกวูบแต่มันก็เพียงครู่เดียว เท่านั้น เขากินอาหารเช้าที่โรซาลินทำให้ช้าๆ มีออมเล็ต ขนมปังปิ้ง กาแฟ เป็นแบบนี้ทุกวันผ่านมาเกือบสามเดือนแล้ว นับจากวันที่ย้ายมาอยู่ด้วยกัน

“อยากรู้จักเหรอ”

“อ๋อ ก็นะ พ่อกับแม่เธอฝากให้ฉันดูแลเธอดีๆ นี่นะ” เอริคบอก พ่อแม่ ของโรซาลินฝากเธอไว้กับเขาตอนที่เธอมาเรียนที่นี่ เมื่อปีก่อนหลังจากนั้น พวกท่านก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่

“ริค จบเทอมแล้วพาไปหาพ่อกับแม่หน่อยสิ”

“ไปเองสิ” เอริคปฏิเสธทันที
หญิงสาวจึงก้มหน้าลงกินอาหารเช้าของตนเอง อารมณ์อ่อนหวานจาก เหตุการณ์เมื่อคืนจางหายไป ใช่ เมื่อคือเธอกลักหลับเขาเช่นเคย

เพราะเขาหักโหมงานต่อเนื่องกันมาเป็นสัปดาห์เจอหน้ากันแค่ตอนเช้า เท่านั้น ช่วงเวลานั้นเธอไม่เคยรู้เลยว่าเขากำลังจีบสาวที่ทำงานอยู่ เมื่อคืน ที่ผ่านมาเขากลับมาห้องด้วยสีหน้าของคนมีความสุขมากๆ พอซักถามก็ได้ ความว่าเขากำลังคบหากับเพื่อนสาวที่ทำงาน มันทำให้เธอเสียใจเป็น อย่างมาก เพื่อชดเชยความเสียใจของเธอการลักหลับเขาจึงเป็นการ ระบายอารมณ์ที่ดีที่สุด สามเดือนที่ผ่านมาเธอ ลักหลับเขาสัปดาห์ละครั้ง มันจะเป็นช่วงเวลาที่เขาโหมงานหนักตลอดสัปดาห์ เมื่อถึงวันหยุดเขาจะ หลับลึกต่อให้เธอขย่มเขาสักแค่ไหน เอริคไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาง่ายๆ แต่ ร่างกายเขาตอบสนองราวกับคนละเมอทุกครั้งไป

“อือ ก็ชวนไปอย่างนั้นล่ะ”หญิงสาวบอกส่งๆ ทั้งที่ในใจเจ็บแปลบ ยิ่ง เขาทำไม่ใส่ใจเธอก็ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน

“ไม่ง้อกันเลยนะ” เอริคถาม เขารู้สึกว่า โรสแปลกๆ ไปตั้งแต่เมื่อเย็น วาน

“โทษทีโรสลืมไปว่าเอริคคงต้องมีเวลาให้แฟนจะไปไหนมาไหนกับโรส แบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว” โรซาลินขอโทษ น้ำเสียงราบเรียบแต่เต็มไปด้วย ความน้อยเนื้อต่ำใจ แม้ใบหน้าจะแย้มยิ้ม แต่นั่นเพื่อปกปิดความรู้สึกใน ใจของเธอเอาไว้ ยังไงเธอก็เป็นได้แค่ญาติ

“เธอนี่ประหลาดคนนะ” ชายหนุ่มมองใบหน้าแต้มยิ้มของโรซาลิน โดย เห็นว่ามันเป็นรอยยิ้มประชดประชันมากว่าจะยิ้มจริงใจ

“ไว้ โรสหาอพาร์ทเมนท์ได้แล้วจะย้ายออกนะ เพื่อคอยากจะพาแฟนม
โรซาลินเริ่มหางานพาร์ทไทมท่า เพื่อให้ตัวเองไม่ว่างจนเกินไปนัก หญิง

สาวได้งานในห้องสมุดเป็นผู้ช่วยบรรณารักษ์ทำวันละ 2-3 ชั่วโมงสลับกับ นักศึกษาอีกคนที่ทำอยู่ก่อนหน้าแล้ว หญิงสาวจึงตัดเอริคออกจากความคิดไปได้บ้าง งานผู้ช่วยบรรณารักษ์ ไม่ได้สบายมากนัก บางทีก็ต้องยกหนังสือไปเก็บครั้งล่ะเป็นสิบเล่ม ยังดีที่

มีรถเข็นช่วยแต่ก็ต้องปีนป่ายขึ้นชั้นหนังสือ

“โรส” เสียงเรียกข้างๆ หูดึงสติของคนเหม่อลอย ให้กลับมาอยู่กับตัว เจนนี่บรรณารักษ์สาวส่ายหน้าไปมากับอาการเหม่อๆ ของผู้ช่วยสาวที่ พอได้งานไม่กี่วันความสดใสที่มีดูจะหายไป

“ค่ะ”

“เหม่ออะไร ห้องสมุดจะปิดแล้ว เก็บหนังสือเสร็จหรือยัง” เจนนี่ถาม แววตาสงสัยแฝงความห่วงใย

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“เป็นอะไรไป ดูไม่สดใสเหมือนวันแรกๆ เบื่อเหรอ” เจนนี่ถาม แสดง ความห่วงใย

“ไม่ได้เบื่อค่ะ แต่ฉันต้องหาที่อยู่ใหม่ค่ะ พอดีญาติที่อยู่ด้วยเขามีแฟน ฉันกลัวจะทําให้เขาลำบากใจ

“อ๋อ ทำไมไม่ลองไปดูซานเมืองฝั่งตะวันออกดูล่ะ ฉันก็อยู่ที่นั่นเหมือนกัน ราคาปานกลาง เธอน่าจะไหวอยู่นะ” เจนนี่แนะนำเพราะเธอก็อยู่แถวๆ นั้น บรรยากาศสงบค่อนข้างปลอดภัย ถึงจะไกลจากมหาวิทยาลัยไปสักนิด

“จริงเหรอคะ ขอบคุณมากนะคะเจนนี่”

“เร็วเถอะปิดห้องสมุดกัน” เจนนี่ชวน โรซาลินจึงกระตือรือร้นขึ้นมานิด หน่อย หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
เอริคพาแฟนสาวที่เพิ่งเริ่มคบหากันมาทานอาหารค่ำที่ร้าน

อาหารFindlay Wine Merchant ร้านที่เขากับโรซาลินมากินกันบ่อยครั้ง เขาคิดว่าลีน่าคงชอบมันเหมือนที่โรซาลินชอบ “เธอชอบร้านนี้ โรสดื่มไวน์ไม่เก่งแต่เธออวดดีอยากกินมัน วันนั้นเธอ

เลยเมาหัวทิ่มไปเลยล่ะ”

“เหรอคะ ญาติคุณคงน่ารักมากเลยนะ

ลีน่าชักสนใจโรสของเอริคเพราะตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในร้าน แฟนหนุ่ม เอาแต่พร่ำถึงญาติสาวไม่หยุดสักเรื่องเดียว

“เธอไม่มีใคร พ่อแม่ก็เสียไปแล้วผมเลยเหมือนพี่ชายของเธอ

“ฉันอยากพบเธอเสียแล้วสิ ลีน่าบอกไปแบบนั้นแต่ใจจริง ไม่ใช่สักนิด ไม่ได้อยากเป็นมิตรแต่อยากแทนที่โรสคนนี้ อยากให้เอริคพูดถึงเธอแบบ นี้ในทุกๆ เรื่องของเธอ

“ผมว่า โรสคงดีใจมากๆ แน่ๆ เลย”

รอยยิ้มกว้างของเอริคทำให้น่าหงุดหงิดไม่น้อยเหมือนกัน เธอ พยายามยิ้มข่มอารมณ์เอาไว้อย่างที่สุด เพราะเขาทำงานเก่งและอีกไม่นาน จะขึ้นเป็นผู้จัดการแทนผู้จัดการคนเก่าที่เลื่อนชั้นขึ้นไปอีก เอริคทำงานไม่ ถึงสองปีแท้ๆ

ทั้งสองคนกินมื้อค่ำกันอย่างด้วยท่าทีสนิทสนม รอยยิ้มเสียงหัวเราะของ เอริคและแฟนสาวของเขา ช่างเป็นภาพบาดใจผู้หญิงอีกคนเสียเหลือเกิน ทั้งสองคนคงไม่รู้ว่ามุมหนึ่งไม่ไกลมีสายตาของความเจ็บช้ำคู่หนึ่งจ้องมอง พวกเขาอยู่เงียบๆ ก่อนจะคิดเงินแล้วเดินออกจากร้านไป

“ริค โรสอยากอยู่กับริคตลอดไปแต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว” หญิง สาวพึมพำกับตัวเองหลังออกจากร้านอาหารประจำ

ทรัพย์สินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้มากพอจะส่งเสียเธอให้เรียนจนจบและไม่กระหว่างหางานทำ แต่เลือกย้ายมากับเพราะใจเธอ ล้วนตอนเวลาจากเสียที วันหยุดสุดสัปดาห์มาถึง โรซาลินเคยเป็น

ตลอดกลับถูกมองข้ามไป เขาให้ความสำคัญกับผู้หญิงที่ลีนา โทรหา

ทุกวัน แม้เพิ่งจะแยกจาก

เคยเลยว่าหญิงสาวปวดร้าวมากแค่ไหน

เอริคแทบไม่สนใจว่าเธอร่วมห้องด้วยซ้ำไป โรซาลินจึงค่อยขน ของออกจากห้องของเอริค ย้ายไปอยู่อพาร์ทเมนท์ได้เจนนี่เป็นเพื่อนร่วมทางทั้งไปและขากลับโรซาลินตัดสินใจในวันสุดท้ายเธอขนของออกไปหมดแล้ว เธออยู่รอเพื่อบอกเขา เท่านั้น

“ริค” เธอเรียกเขาเวลามื้อค่ำไปกว่าชั่วโมง

แฟนสวยนะ ทำไมไม่พามาล่ะเธอข่มอารมณ์เสียใจของตัวเอง เอาออกปากแฟนสาวเขา เพื่อเปิดทางบอกให้เขาว่าจะไม่ อยู่แล้ว

“จะพามาได้ยังไง ก็เธอที่ในลีน่าเธอกับฉันเตียง เดียวกัน หวังโกรธฉันตาย”

พามาเถอะ ฉันจะแล้ว” โรซาลินเงยหน้ามองเพดานห้องเพื่อบังคับ น้ำตาให้กลับเข้าที่เดิมของ

“หมายความว่ายังไง

ฉันย้ายไปอยู่กับแฟน โทษทีไม่ได้บอก ฉันเห็นนายงานยุ่งเลยไม่อยากกวนโรซาลินคิดว่าเพื่อตัดปัญหา การโกหกว่าเธอแฟนคงอะไรที่สมเหตุผลที่สุดตอนนี้

เธอ…เธอแฟนแล้ว”

ฉันรอบอกนายแค่ล่ะ ขอให้ความสุขนะ ไว้เจอกันร่างนาฬิกา ทรายรีบเดินออกจากห้องของเอริคทันทีอึ้งที่ ถาม

“ตามใจเธอ โรส

เขาตะโกนรู้ว่าคนจากแล้วไม่ทางได้ยิน ไม่ว่าเขาจะโมโห หงุดหงิดไปทําไม แค่ญาติคนหนึ่งแฟนและออกเอริคทิ้งตัวลง บนเตียงนอนอย่างคนหมดแรง

ใช่

ก่อน เขาไม่สนใจเธอเตือนกว่า ไม่สนใจข้าวของที่เคยมันหายไป

ละน้อยจนในที่สุดเหลือ

สองเดือนเข้าเดือนที่แล้ว เอริคไม่เคยโผล่หน้ามาให้เห็นมหาวิทยาลัย เธอเองตัวให้ปกติแม้เวียนหัวเช้าแต่อาการจะ ค่อยๆ ขึ้น ขึ้นเล็กน้อยอาจเพราะเป็นท้องแรก เธอเหมือน คนอวบเรื่องดรอปไว้ก่อน จากนั้นจะเดินทางกลับญี่ปุ่น มีเพียงเจนนี่คนเดียวเธอกําลังมีเจ้าตัวเล็ก

“โรสเป็นยังไงบ้าง” เจนนี่ยืนเธอที่รถเมล์เหมือนทุกเช้านั่งไปมหาวิทยาลัยพร้อมกันทั้งสองกัน

“แล้วล่ะ สบายสอบแล้ว
“ฉันติวให้ดีไหม”

“ขอบใจนะเจน ไม่มีเธอฉันคงเหงาและไม่รู้จะหาทางออกยังไง” โรซาลิน ซึ่งในน้ำใจของเพื่อนสาว เธอถูกประคองลงจากรถประจำทางช้าๆ ทั้งสอง เดินจากป้ายรถเมล์เข้ามหาวิทยาลัยพร้อมกัน จนมาหยุดยืนที่ทางแยกไป ห้องสมุดและตึกเรียนของโรซาลิน

“ก็เราเป็นเพื่อนกัน ไปเถอะอีกสิบนาทีจะเข้าเรียนแล้ว เธอจะได้ไม่ต้อง รีบ อย่าวิ่งเด็ดขาดห่วงตัวเล็กในท้องด้วย”

“ขอบคุณจ้ะ ไว้เจอกันที่ห้องสมุดนะ” โรซาลินขอบคุณอีกครั้งก่อนจะเริ่ม ออกเดินไปทางตึกเรียนของเธอ

“บาย”

โรซาลินเดินช้าๆ จากที่เคยใส่เสื้อผ้ารัดรูปก็เปลี่ยนเป็นเดรสสั้นเหนือ เขาสวมสบาย ทับด้วยเสื้อคลุมไหมพรมสีเข้มที่ช่วยปิดบังรูปร่างของเธอ ได้บ้าง

หญิงสาวยังตั้งใจเรียนจนหมดวิชาที่ต้องนั่งเรียน ทำงานกลุ่มกับเพื่อน ในบางวิชา เมื่อเสร็จก็เข้าห้องสมุดอ่านหนังสือเตรียมสอบ ชีวิตของเธอวัน

เวียนอยู่แบบนี้จนวันสอบมาถึง

“เราต้องทําได้ใช่ไหมที่รัก”

โรซาลินคุยกับทารกในครรภ์ก่อนออกจากห้องเพื่อไปสอบ ลูบมือไปมา บนหน้าท้อง เนื้อตัวเธอบวมขึ้น น้ำหนักเพิ่มจากเดิมห้ากิโลกรัมแต่หน้า ท้องยังมองไม่เห็นชัดนัก เธอดำเนินเรื่องพักการเรียนเทอมที่สองเอาไว้แล้ว เก็บข้าวของพร้อมเดินทางในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า

“สู้ไปพร้อมกันนะที่รัก

ร่างอวบอิ่มออกจากห้องในเวลาเดิม ทุกอย่างพร้อมสำหรับการสอบ ปลายภาค เธอใช้ชีวิตเพียงลำพังมีหลายครั้งที่แวะไปหาเอริคแต่ก็พบภาพบาดตาเสมอ เขากับแบบแล้วเธอแทรกเข้าไปตรงกลางเพื่ออะไร เพื่อให้ตัวเองเจ็บ ปวดมากกว่าเดิม เพราะเอริคไม่ต้องการเธอแต่แรกแล้วไม่มีเธอ เขา อาจสบายใจเสียด้วยซ้ำ “โรสเจนนี่รอรับหน้าตึก

สร้างกำลังใจให้โรซาลินได้เป็นอย่างดี

เจน”

“กันเถอะ ฉันจะไปส่งกำลังใจให้ เจนนี่ด้วยรอยยิ้มมือให้โร ซาลินจับเพื่อจะได้เดินด้วยกัน

“เจน ฉันเพื่อนมากนัก โดยเฉพาะเพื่อนสนิท เจนนี่คงเป็นเพื่อนสนิทคนแรกเธอ

อย่าจึงกว้างจากนั้นทั้งสองก้าวเดินพร้อมกัน เจนนี่โรซาลินถึงห้องสอบยืนให้กำลังใจอยู่ใหญ่ก่อนเดินห้องสมุดเพื่อ ทํางานเช่นกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ