ตอน 8

“รู้ว่างานด้านนี้มันยุ่ง ใช่มั้ยล่ะ ฉะนั้นเธอคงให้ฉันทำหน้าที่ ตรงนี้ต่อไป” ได้ทีจึงแสดงว่าตัวเองมีความสามารถให้ผู้บริหาร สูงสุดได้ไว้วางใจให้เธอทำงานต่อไป

“แน่นอน จะมีใครทำงานตรงนี้ได้ดีเท่าเธอ…ช่อ” ลากเสียง บอกคนตรงหน้า ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง ยัยจิ้งจอกเจ้าเล่ห์

“ขอบใจนะรวีสําหรับความไว้วางใจ ฉันสัญญาจะไม่ทำให้เธอ ต้องผิดหวัง” แววตาของช่อชบาฉายแววน่ากลัว เมื่อนึกถึงผล ประโยชน์มหาศาล ในอนาคต ไม่สิ ไม่ใช่ในอนาคต แต่เพราะได้ ทุกครั้งที่มีจังหวะต่างหากล่ะ เธอจะทำให้กระเป๋าและบัญชี ธนาคารลับของเธองอกเงย ยัยโง่เอ้ย แอบสบประมาทอีก ฝ่ายในใจ

พิรวี ได้รับโทรศัพท์จากหมอจอมยุทธ เธอจึงพยายาม

เคลียร์งานทุกอย่าง โดยเฉพาะรีบอ่านโปรเจคสําหรับการตลาด

ในไตรมาส ใหม่ เคลียร์งานสำคัญได้แค่บางส่วน เพราะงานใน

หน้าที่รับผิดชอบช่างมากมาย หัวหน้าฝ่ายการตลาดรับช่วงงาน

ต่อ หลังจากโครงการใหม่ได้รับการอนุมัติจากเจ้านายใหญ่

หญิงสาวคว้าประเป๋าสะพายใบโปรด ก้าวขึ้นรถขับออกไปจาก

ออฟฟิศ ตรงไปยังโรงพยาบาลที่หมอจอมยุทธทำงานอยู่นั่นเอง

“ยัยรวีรีบไปไหน” ช่อชบาเห็นร่างบางสมส่วนรีบร้อนออกไป ขณะกำลังถือถ้วยเครื่องดื่มใบประจำของพรวี หวังจะนำไปให้เพื่อนในห้องทํางาน

“นาเองก็ไม่รู้ค่ะ”

“ฉันไม่ได้ถามหล่อน แค่เปรยกับตัวเอง” เสียงนั้นทำให้ช่อ ชบาต้องหันไปมอง ส่งตาเขียวให้

“อ้าว กว่าถามนา” ทัศนาเสนอหน้าตอบ เพราะปกติเคยเป็น คนสนิท

“เอาไว้ก่อนแล้วกัน” มองถ้วยกาแฟ ในมือตัวเอง เกือบเผลอ ดื่มเอง “เอ๊ะ บ้า เกือบไปลืมได้ไงเนี่ย” นึกบางอย่างขึ้นได้ลดถ้วย กาแฟนั้นลง ใช่…เธอจะไม่มีวันดื่มเครื่องดื่มถ้วยนี้แน่นอน เพราะ มัน…อันตรายชัดๆ คิดได้ดังนั้น เดินเข้าไปในห้องครัว จัดการเท น้ำสีดำสนิทลงซิงค์ล้างจาน “คราวนี้หล่อนรอดไปได้นะยะ ยัย รวี” เหยียดสายตามองกาแฟ เพิ่งเทลงให้ไหลไปกับท่อระบาย น้ำ สายตาเหี้ยมเกรียมราวกับแค้นน้ำสีดำสนิทนั่นเสียเต็ม ประดา

“นั่งสิรวี” ร่างบางปรากฏในห้องทำงานส่วนตัวของหมอหนุ่ม เพื่อนรัก เขาผายมือ ให้เธอนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามหน้าโต๊ะทำงาน

“คุยทางโทรศัพท์ไม่ได้หรือไงไอ้หมอ คนมีงานต้องทำนะ ห่วงงานกว่าห่วงสุขภาพตัวเองทุกทีเลยยัยคนนี้

“ไม่ได้” แสดงสีหน้าจริงจัง แบบฉบับใบหน้าหมอทั่วประเทศ หรือไง แสดงสีหน้าจริงจัง เอาจริง ต่อหน้าคนอื่น พิรวีคิดว่าเพื่อน เธอน่าจะเว้นสักคน แต่ไม่….เลย
“ดูหน้าแกสี จริงจังชะมัด” พีรวจ้องมองเห็นใบหน้าอีกฝ่าย นึก อยากจะขบขัน แต่ทว่าหมอจอมยุทธกลับหน้าเครียดเชียว เธอจึง ขำไม่ออก ปกติหมอจอมยุทธไม่ค่อยดีสีหน้าเคร่งขรึมต่อหน้าพร วีนัก คราวนี้คงมีเรื่องซีเรียสจริง หญิงสาวพยายามคิดตาม ใบหน้าตรงหน้านี้

“แกมีอะไรรีบๆ พูดมา มัวอึ้ง งานฉันล้นมือ เอ…แต่…เท่าที่ เห็นสีหน้าแกตอนนี้ แปลกๆ อยู่นา” ชี้หน้าคนนั่งตรงข้าม พยายามเร่งให้เขาคลายความลับออกมาซะที อึดอัดกับใบหน้า บึ้งตึงเต็มที

“งั้นมั้ง” คราวนี้ใบหน้าของหมอจอมยุทธ์ยิ่งขึ้นกว่าเดิม เอา เป็นว่าเปลี่ยนซะหน่อยดีกว่า เดี๋ยวอีกฝ่ายจะเครียดไปกันใหญ่ หมอจอมยุทธจึงรีบปรับเปลี่ยนหน้าเข้าสู่โหมดซอฟลงซะหน่อย ให้คนตรงหน้าสบายใจมากขึ้น คนอย่างเขาตีสีหน้าจริงจังกับคน ตรงหน้านี้ได้ไม่นาน

“ว่าแต่แกเคยฝันถึงพรหมลิขิตแห่งรักหวานซึ้งบ้างมั้ย ยัยรวี” ซะงั้น…เปลี่ยนซะสุดขั้วไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเรียกตัวหญิงสาวมาซะ เลย หมอเอ๊ย…

นี่นะเรื่องที่แกโทรตามฉันให้รีบมา เรื่องแค่นี้เองหรือ เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหน้า คนเก่งอย่างพิรวียังปรับอารมณ์ ไม่ทัน หมอมาไม้ไหนเนี่ย หรือว่าเมื่อคืนว่าง จึงฝันถึงเนื้อคู่ หมอ ไม่เคยถามแบบนี้นี่นา

“เปล่า แค่ฉันอยากจะนอกเรื่องนิดหน่อย แกบอกฉันเองว่าหน้าตาฉันจริงจัง…แบบว่าเกินไป” ยกสองมือแบ ยักไหล่ เมื่อ เห็นหน้าหญิงสาว งงและเรียกว่างง

“แหม…พลิกเกินไปละมั้ง หน้าตาซีเรียสกลับถามเรื่องพรหม ลิขิตบ้าบอ แกน่าจะรู้ว่าคนบ้างานอย่างฉันไม่เคยฝันเรื่องพวกนี้ อย่าว่าแต่พรหมลิขิตเลย งูสักตัวยังไม่เคยฝันถึง อย่าเล่นแบบนี้ ฉันตามแกไม่ทันไอ้หมอ” พิรวี เน้นเรียกสรรพนามคุ้นเคยของ

หมอ จนอีกฝ่ายสะดุ้งกับน้ำเสียงราวกับจะกินเลือดเนื้อ

“เอาล่ะเข้าเรื่องดีกว่า…” ครั้นพอจะเข้าเรื่องกลับ มีบางอย่าง ทำให้อดเข้าเรื่อง เสียงโทรศัพท์ดังจาก ในกระเป๋าเสื้อกราวของ หมอหนุ่ม มือหนาคลี่แฟ้มกระดาษค้าง สายตามองหน้าพิรวี จะ เอาเรื่องไหนก่อนหลัง หญิงสาวจึงตัดสินให้

“รับโทรศัพท์ก่อนเถอะ” พิรวี ทนฟังเสียงโหยหวนเพลงสาย เรียกเข้าของอีกฝ่ายไม่ไหว จึงปัดมือให้รีบรับเผื่อคนโทรเข้ามา อาจจะมีเรื่องสำคัญ หรือเรื่องด่วนพิเศษต้องการความช่วยเหลือ จากหมอหนุ่มผู้มากฝีมือทางการผ่าตัด

“งั้นรอแป๊บนะ” ยกมือบอกอีกฝ่าย ให้สัญญาณเขาจะไม่คุย นาน หยัดตัวลุกเดินไปคุยอีกมุมตรงหน้าต่าง มองเห็นถนนหน้า โรงพยาบาล ของตึกศัลยกรรม

“อืม ตามสบาย” มือบางปัดไล่ หมอจอมยุทธและเธอไม่ต้องมี อะไรเกรงใจกัน เรื่องคุยโทรศัพท์ด้วยเช่นกัน หญิงสาวไม่สนใจ อีกฝ่าย หยิบนิตสารวางอยู่บนโต๊ะหมอจอมยุทธขึ้น หนังสือ ทางการแพทย์ เนี่ยนะ คลี่เปิดดูหน้าแรกยังงงเท่านี้ หน้าด้านในไม่แย่กว่านี้หรือ แหม ถ้ารู้เรื่องเธอคงเรียนทางด้านนี้พร้อมเพื่อน รักไปแล้ว ไม่แยกไปเรียนบริหารหรอกน่า

หมอจอมยุทธปลีกตัวไปยืนพิง ตรงขอบหน้าต่างอยู่อีกฟาก ปากอุบอิบคุยโทรศัพท์ เพียงไม่กี่นาที เดินกลับมายังโต๊ะทำงาน เช่นเดิม จ้องมองหน้าสวยเฉี่ยวของเพื่อนสาวผู้งามสง่าด้วยท่าที นิ่งๆ

“อะไรของแกมองฉันแบบนั้น

“ฉันมีแขกคนสําคัญ”

“งั้นแกไปต้อนรับแขกคนสำคัญของแกเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน” มือบางลดหนังสือเล่มหนาลง สบตากับอีกฝ่าย วันนี้หมอดูแปลก ทั้งท่าทางซีเรียส อีกทั้งแขกผู้มาเยือนด้วย

ยังไม่ทันที่พิรวีจะได้ก้าวพ้นประตูห้องทำงานหมอจอมยุทธ เสียงทุ้มต่ำ ทรงพลัง แม้จะยังไม่เห็นหน้า แต่พิรวีรู้ได้ว่าเสียงนั้น ช่างหล่อเสียนี่กระไร ราวกับเสียงระฆังก้องกังวานอยู่ในโสต ประสาทการได้ยิน อย่างกับผู้มีอำนาจสูงสุด น่าจะใช้แขกของ หมอที่ว่า พีรวีหันไปทางเสียงทุ้มนั้น ทันได้สบตากับผู้มาเยือนคน ใหม่

เขาคือชายหนุ่มหล่อสูง มาดแมน ผิวจัดได้ว่าไม่ขาวและไม่ เข้มนัก นัยน์ตาดุจอัญมณีเลอค่า ชวนค้นหา หนวดขึ้นรกครึ้มสี เขียวทั่วใบหน้า ส่งให้เสน่ห์บนดวงหน้าเขาเด่นชัดมากขึ้น ชุดสูท สีเท่านั้นคงจะราคาแพงไม่น้อย ดูจากการตัดเย็บและรีดกลีบขึ้น เงา คมกริบ พิรวีเพ้อในใจ หน้าตาอย่างกับเจ้าชายอาหรับไม่มีผิดเพี้ยน ไม่เคยเจอตัวจริงหรอกนะแต่อ่านข่าว หญิงสาวตกอยู่ ในภวังค์ชั่วขณะ กระทั่ง…

“สวัสดีครับ ผมมาพบหมอจอมยุทธ” ไม่ใช่แต่หญิงสาวถูก สะกดให้ตกอยู่ในดวงหน้าคม แต่ทว่าชายหนุ่มถึงกับตะลึงใน ความงามพร้อมสรรพตรงหน้า ผู้หญิงที่เคยพานพบหารู้ความ งามของอิสตรีตรงหน้าไม่

“เอ่อ นี่คงเป็นแขกของแก ฉันขอตัว งานฉันรออยู่อีกเพียบ มี อะไรค่อยคุยกันระหว่างเรามีเวลาให้กันอีกถมเถไปล่ะ” น้ำเสียง ตะกุกตะกักเมื่อถูกจ้องเอาจ้องเอาแบบนั้น เธอจ้องเขาก่อนนี่นา ลุกขึ้นพยายามรีบสาวเท้าออกจากห้องหมอจอมยุทธ แต่ส้นสูง เจ้ากรรมดันทำพิษ กลับพลิกต่อหน้าคนหลายคน หนำซ้ำยังเป็น ถึงผู้ชายทั้งสี่คน รวมหมอด้วย ร่างบางในชุดทำงานจึงเซเข้าสู่ อ้อมแขนของผู้ชาย ทำให้เธอเป็นตั้งแต่ครั้งแรกได้พบ

“อุ้ย…ว้าย!!!” ทันทีร่างบางเสียหลัก เขาคว้าไว้ทันถือโอกาส พันธนาการไว้ในอ้อมแขน คราวนี้ต่างคนต่างตาจ้องตา พิรวีถูก สาปให้นิ่ง จากดวงตาคมวาวนั้น ทุกคนจ้องมองภาพสองหนุ่ม สาวไม่วางตา