บทที่ 10 คนงานคนใหม่ 3

รมิดาส่งเด็กคนนี้มาทำงานกับเขาเธอบอกแต่เพียงว่าฝากเด็ก ทำงานคนหนึ่ง โชคชัยก็ต้องรับไว้ทั้งที่คนงานไม่เคยขาดคนงาน ในรีสอร์ตปลายรุ้งไม่ค่อยเปลี่ยนหน้าหลายคนอยู่ทนอยู่นาน เพราะโชคชัยไม่คิดเอาเปรียบใครเลยได้ใจทุกคนไปครอง

“ทําไมถึงอยากทำงานที่นี่ เขาถามโดยไม่หันหน้า กตัญญุตาส่ายหน้าและเกรงว่าจะถูกถามอีกก็ต้องตอบ “หนูอยากได้เงินไปใช้หนี้ค่ะ”

เสียงของเธอหวานแต่เบาหวิวถึงแม้เธอจะกระซิบ โชคชัยก็ คิดว่าตนหูดีพอจะได้ยินเสียงหวานๆนั่นเสียดายที่เธอผมสั้นถ้า ผมยาวสยายเต็มแผ่นหลังกระต่ายตัวนี้จะเป็นสาวน้อยที่สวย มาก

“ทำงานที่อื่นก็ได้เงินไปใช้หนี้เหมือนกัน”

“แต่ที่นี่ได้มากกว่าค่ะ” อันที่จริงกตัญญูตายังไม่ทราบเลยว่า จะได้เงินเดือนเท่าไหร่เธอบอกออกไปเพื่อตัดปัญหาเท่านั้นเอง

“รู้แล้วเหรอว่าได้เท่าไหร่ก็ไหนคุณแอนบอกให้ฉันบอกเธอ เรื่องนี้ไง”

โชคชัยพากตัญญุตามาหยุดที่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่งบ้าน ชั้นเดียวสไตล์รีสอร์ตหากแต่แตกต่างจากบ้านพักทุกหลังใน สอร์ตปลายรุ้งมือที่ขยุ้มเสื้อของเขาเกร็งแน่นที่นี่เธอไม่เคยมาแต่รู้ดีว่าเหตุการณ์เก่าๆกำลังจะกลับมาเธอกลั้นหายใจเมื่อเขาเปิด ประตูเข้าไปแล้วดึงเธอที่ขาเริ่มแข็งให้ก้าวตาม

“ฉันแต่จะให้เธอมาชงกาแฟที่นี่กับซักเสื้อไม่ใช่จะพามาฆ่า ปิดปากหรอกนะทําไมต้องกลัว” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะแผ่วๆ ทำให้ กตัญญุตาเผลอค้อนตาค

“ครัวอยู่ทางไหนคะ”

“ทางโน้น” โชคชัยปล่อยมือบางให้กตัญญุตาเริ่มพาหัวใจ เต้นระรัวไปยังห้องครัวนั่นเมื่อเข้าไปเธอก็พบว่ามันไม่เหมือน ห้องครัวสักเท่าไหร่ไม่มีเตาแก๊สมีแต่ไมโครเวฟกาต้มน้ำไฟฟ้า เย็นกับเคาน์เตอร์เล็กๆเป็นหินอ่อน

เธอเจอแก้วกาแฟวางเรียงอยู่ที่มุมหนึ่งก็รีบมองหาเครื่องทำ กาแฟเป็นอันดับต่อไปการเรียนรู้วิธีชงกาแฟจากเบญจา ในช่วง วันแรกที่มาถึงเพื่อเหตุการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้นจะได้ช่วยแก้ปัญหา เหมือนเบญจาจะรู้ล่วงหน้าสักวันกตัญญุตาต้องชงกาแฟให้ นายจ้างดื่ม

หลังจากได้ยินเสียงเครื่องชงกาแฟดังอยู่พักหนึ่งกลิ่นกาแฟ หอมกรุ่นก็ลอยมาเตะจมูกของคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จอย่างว่องไว โชคชัยรีบอาบน้ำเพื่อจะได้ดูเธอทำงานแทนเบญจาทัน

“อร่อยเท่าเบญจาชงหรือเปล่า”

กตัญญุตาเกือบทำแก้วกาแฟตกแตกเป็นใบที่สองเมื่อหันมา เจอชายหนุ่มเกือบเปลือยยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้องครัว สบายๆ
“เอ่อมะไม่ทราบค่ะคุณต้องลองดื่ม”

โชคชัยเดินมาใกล้แล้วรับกาแฟไปจิบกาแฟนอกจากจะกลิ่น หอมยั่วใจแล้วยังรสชาติกลมกล่อม ในสูตรที่เขาโปรดปรานแต่ เบญจาไม่เคยชงกาแฟได้อร่อยเท่านี้

“อื้มใช้ได้”

“ถ้างั้นหนูขอไปซักผ้าก่อนนะคะ

“เดี๋ยวสิจะรีบไปไหนกัน” เขาใช้มือข้างที่ว่างรั้งข้อมือเล็ก เอาไว้แล้วกระตุกทีเดียวคนที่ไม่ทันตั้งตัวก็เซหลุนๆมาบอก เปลือย

“อุ้ย” ใจของกตัญญุตาแทบจะกระดอนออกมานอกทรวงอก เธอได้กลิ่นสบู่อ่อนๆได้ยินเสียงหัวใจเต้นผิวของเขาลื่นเหมือน คืนนั้นไม่มีผิด

ท่าทีของกตัญญุตาทำให้โชคชัยต้องรีบวางแก้วกาแฟแล้ว รวบกอดเธอไว้หญิงสาวขัดขืนและพอเงยหน้าขึ้นเขาก็จูบปากที่ เผยอเพราะต้องใจทักท้วงทันที

กตัญญุตาตกตะลึงหัวใจและร่างกายพากันสั่นระริกเสียงอื้อ ถึงดังก้องไม่รู้ว่ามาจากไหนก่อนที่เสียงนั้นจะเงียบไปและมือของ เธอก็วางบนอกกว้างแทนที่จะผลักไสกลับทำเหมือนจะเหนี่ยวรั้ง เข้ามาหา

ปากของกระต่ายน้อยนุ่มละมุนจูบละไมก็กลายเป็นความ เร่าร้อนลิ้นร้อนๆที่ซุกเข้าสู่โพรงปากทำให้กตัญญูตาหลับตาพริ้มลิ้นเล็กตวัดไปมาดั่งจะล้อเล่นหยอกเย้าแล้วถูกดูดกลืนอย่าง หิวโหย

โชคชัยปรือเปลือกตาที่หลับลงครู่เดียวเขารู้สึกคุ้นเคยกับ รสชาติความหวานเรือนร่าง ใต้ฝ่ามือก็คล้ายจะเคยรู้จักจับต้อง มาก่อนหน้าอกกลมกลึงเป็นดอกบัวตูมเต่งนุ่มเนื้อหยุ่นขวบไป ตามแรงกดจากปลายนิ้วของโชคชัยเต้าเต่งเบ่งบานอย่างช้าๆ กระทุ่มเนื้อเริ่มขยายยอดกันหดตัวแข็งเป็นไตทำเอาเจ้าตัวตกใจ กับปฏิกิริยาอันรวดเร็วนั้น

กตัญญุตาไม่ได้ผลักไสอีกแล้วมือทั้งสองเคลื่อนขึ้นไปโอบ รอบคอด้วยความคิดถึงยังจดจำเรื่องราวในอดีตมาจน ปัจจุบันเธอทราบว่าเขาจะต้องจำไม่ได้ในเมื่อคืนนั้นเธอแฝงตัว อยู่ในเงาบทรักอันฉาบฉวยทว่ารุมเร้าเกิดขึ้นอยู่ใต้เงาจันทร์

กลีบคันศรแย้มอ้าเบียดบดกลีบปากหนาที่ชวนลุ่มหลง ปลายเล็บจิกเข้ากับท้ายทอยมือใหญ่วางบนกระทุ่มเนื้อเต่งตึง แล้วขยำอย่างรุนแรงกตัญญูตาถึงกับสะดุ้งทว่าเต้าเต่งกำลังหยัด เบียดฝ่ามือใหญ่อย่างโหยหาเรือนร่างแอ่นบดไปกับร่างหนา แข็งแกร่งเธอหลับตาลืมหลงความตั้งใจเดิมที่อยากหนีหน้า ความโหยหามันมีอำนาจเหนือกว่ามันกระชากเขาและเธอให้ หล่อหลอมอารมณ์หวาม

“อ๊ะ” เธอเผลอส่งเสียงครางอย่างทนไม่ไหวเต้าตึงทั้งสอง เต้าดีดดิ้นอยู่ในอุ้งมือใหญ่ปลายเท้าเขย่งสูงเพื่อให้ปากนุ่มรับ จูบเร่าร้อน
“อืมหวานเหลือเกิน”

โชคชัยบีบขย่าบั้นท้ายงอนสวยบีบแล้วยกหนั่นเนื้อขึ้นด้วย ปลายนิ้วรั้งชายกระโปรงชุดฟอร์มพนักงานขึ้นสูงชายผ้าเลื่อนขึ้น เรื่อยๆสองขาเรียวขาวก็แยกออกจากกันอาการของกตัญญุตา แสดงให้เห็นชัดว่าเธอเคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาก่อนเธอขวยเขิน ในตอนแรกเอาเข้าจริงก็ร่านร้อนเหมือนนางกลางเมือง

เปลือกตาของกตัญญุตาหนักอึ้งไร้น้ำตาหลั่งรินออกมา ซึมซับความทรงจำที่ยังค้างคาไม่รู้หายมันกลับมาอีกครั้งพร้อม กับความยินดีเธอยินดีที่จะเป็นของเขาในฐานะนายจ้างกับ ลูกจ้าง

“ถอดนะ”

หญิงสาวพยักหน้าแก้มแดงปลั่งไม่กล้าสบตาคมหวาน โชคชัยปลดกระโปรงยูนิฟอร์มออกแล้วแก้กระดุมเสื้อเป็นอันดับ ต่อไปร่างเกือบเปลือยท้าทายอยู่ตรงหน้าสายตาคมกริบกวาด มองจาบจ้วงมือใหญ่ค่อยๆลูบไล้ไปตามลาดโค้งของเรือนร่าง สวยสะโพกของเธอน่าจะ38นิ้วเอวของเธอก็ประมาณ25นิ้วและ ทรวงอกตูมๆของเธอมันซ่อนรูปเอาไว้มากทีเดียว โชคชัยเห็น แล้วก็น้ำลายหก

“สวยจังเหมือน”

“ใครคะ” ได้โปรดถ้ากระต่ายอยู่ในความทรงจำของคุณ บ้างได้โปรดจํากระต่ายได้

คุณพระ!นี่เธอกำลังคิดอะไรมันขัดแย้งกับความคิดแรกอย่างรุนแรงเธอต้องไม่อยากให้เขาจําได้เพื่อเรื่องราวในคืนนั้น จะเลือนรางไปจากใจแล้วทำไมถึงเรียกร้องให้เขาจําได้