บทที่ 10 คนงานคนใหม่ 2

กตัญญุตาเกือบขยับปากครางเสียงเบาหวิวถ้าไม่ได้ยินเสียง รองเท้าที่กระทบพื้นจากด้านหลังคิดว่าเป็นคนงานด้วยกันจึงยก แก้วกาแฟเพื่อทำหน้าที่สุดท้ายแทนเบญจา

แต่แล้ว…

“ว้ายยย

ร่างที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลังถูกร่างบางหมุนตัวไปจนเข้าจัง เบ้อเร่อกาแฟร้อนหอมกรุ่นหกรดเสื้อเชิ้ตสีขาวราวกับถูกสาดสี น้ำตาลเข้าใส่

“ขอโทษค่ะขอโทษหนูไม่ตั้งใจ

กตัญญูตาละล่ำละลักขอโทษขอโพย โดยละทิ้งความสนใจ แก้วกาแฟที่ตกแตกไปชั่วครู่เพราะเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ดูดซับสีน้ำตาล ของกาแฟกระจายเป็นวงกว้างเธอรีบร้อนหาผ้ามาเช็ดโดยไม่เงย หน้าขึ้นมองใบหน้าคร้ามคมเจ้าของร่างสูงที่ยังปักหลักนิ่งแม้ กาแฟจะร้อนเพียงใดก็ไม่ทำให้เขาสะทกสะท้าน

“เดี๋ยวหนูจะซักเสื้อให้คุณเองนะคะ”

“ต้องถอดไปซักสินะ” เสียงทุ้มกล่าวขึ้นและกตัญญูตาก็ไม่ ได้สนใจมากกว่ารอยด่างดวงเบ้อเร่อบนเสื้อราคาแพงของเขา

“ค่ะคุณถอดมาเลยนะคะหนูจะรีบเอาไปซักและอบแห้งรอไม่นานคุณจะได้ใส่แล้ว

“โอเค”

โชคชัยถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจากกายเสื้อกล้ามสีเดียวกันก็ ถูกลูกหลงเป็นรอยด่างไม่แพ้กันเขาจึงถอดเสื้อทั้งนอกและใน ออกเหลือแค่แผงอกๆกับกล้ามเป็นมัดๆกำลังสวย

“เอ่อคุณคะ” กตัญญุตายังไม่เห็นรอยด่างที่เสื้อกล้ามจึง สงสัยว่าเขาถอดเสื้อกล้ามทำไมเธอเงยหน้าขึ้นแล้วถูกสะกดนิ่ง ด้วยดวงตาคู่คมกริบ

คุณพระ!เธอเจอเขาแล้วผู้ชายคนนี้แหละโชคชัยมหศักย์

โกสินทร์

“ว่าไง” ผู้หญิงเขารู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายถึงเธอคนนี้ จะซ่อนรูปเพียงใดหรือเธอจะตัดผมทรงสกินเฮดแต่โชคชัยก็ดู ออกเธอเป็นผู้หญิงและสวยซะด้วย

“ปละเปล่าค่ะหนูจะเอาเสื้อไปซักให้นะคะ”

กตัญญุตาจะเดินเลี่ยงโชคชัยยกมือขึ้นขวางแล้วก้าวเท้าไป ข้างๆดักหน้าเธอไว้

“คนงานใหม่เรอะ”

“ค่ะใช่ค่ะหนูเป็นคนงานใหม่

“คุณแอนส่งมาสินะ”

“ค่ะหนูขอตัวนะคะเดี๋ยวคุณจะไม่มีเสื้อใส่
“นี่เธอไม่รู้จักฉัน?”

เพราะร้อนรนอยากหนีไปให้พ้นหน้ากตัญญุตาจึงส่อพิรุธ หลายอย่างเธอไม่ยอมจ้องหน้าเขาตรงๆๆอึ้งๆ ใบหน้าหวาน เอาแต่ก้มงุดจนเขาต้องก้มตามเหมือนจะมองว่าอะไรอยู่ที่พื้น

“คือว่า”

“แล้วรู้มั้ยว่าเธอจะเอากาแฟไปให้ใคร

“หนูคือหนูจะเอากาแฟไปให้คุณโชคค่ะ”

“แล้วใครคือคุณโชค”

กตัญญูตาหลบตาวูบมือของเธอสั่นจนเขาเห็นโชคชัยจับมือ นั้นขึ้นมากตัญญูตาก็ยิ่งสั่นเทิ้มไปทั้งเนื้อทั้งตัวเขากุมมือเธอไว้ สัมผัสประหลาดวูบเข้ามาปะทะหัวใจโชคชัยกระตุกมือนุ่มให้ร่าง บอบบางถลาเข้ามาหาเต้าเต่งกลมกลึงปะทะแผงอกกว้างเต็มที่

“อุ้ยอย่าค่ะ”

“น่าแปลกจังทำไมฉันถึง

หญิงสาวเบิกตากว้างถลึงมองเขาอย่างตกใจกลัวว่าเขาจะ จําเธอได้คําภาวนาของเธอไม่เป็นผลหรือกระไรถ้าจำได้แล้วจะ

ทำไงกัน

“ตัวเธอหอมจังเลยชื่ออะไรเหรอ”

การที่เขาเปลี่ยนเรื่อง ใช่ว่ากตัญญูตาจะได้ถอนใจเบาหวิว แต่มันกลับทำให้เธอตัวอ่อนยวบแค่เขาว่าเธอตัวหอมเสียงทุ้ม”นี่เธอไม่รู้จักฉัน?”

เพราะร้อนรนอยากหนีไปให้พ้นหน้ากตัญญุตาจึงส่อพิรุธ หลายอย่างเธอไม่ยอมจ้องหน้าเขาตรงๆๆอึ้งๆ ใบหน้าหวาน เอาแต่ก้มงุดจนเขาต้องก้มตามเหมือนจะมองว่าอะไรอยู่ที่พื้น

“คือว่า”

“แล้วรู้มั้ยว่าเธอจะเอากาแฟไปให้ใคร

“หนูคือหนูจะเอากาแฟไปให้คุณโชคค่ะ”

“แล้วใครคือคุณโชค”

กตัญญูตาหลบตาวูบมือของเธอสั่นจนเขาเห็นโชคชัยจับมือ นั้นขึ้นมากตัญญูตาก็ยิ่งสั่นเทิ้มไปทั้งเนื้อทั้งตัวเขากุมมือเธอไว้ สัมผัสประหลาดวูบเข้ามาปะทะหัวใจโชคชัยกระตุกมือนุ่มให้ร่าง บอบบางถลาเข้ามาหาเต้าเต่งกลมกลึงปะทะแผงอกกว้างเต็มที่

“อุ้ยอย่าค่ะ”

“น่าแปลกจังทำไมฉันถึง

หญิงสาวเบิกตากว้างถลึงมองเขาอย่างตกใจกลัวว่าเขาจะ จําเธอได้คําภาวนาของเธอไม่เป็นผลหรือกระไรถ้าจำได้แล้วจะ

ทำไงกัน

“ตัวเธอหอมจังเลยชื่ออะไรเหรอ”

การที่เขาเปลี่ยนเรื่อง ใช่ว่ากตัญญูตาจะได้ถอนใจเบาหวิว แต่มันกลับทำให้เธอตัวอ่อนยวบแค่เขาว่าเธอตัวหอมเสียงทุ้ม
“ก่อนจะด่าฉันในใจรีบเดินตามมาก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวอุ้ม เธอไปเองนะกระต่ายน้อย

โชคชัยอยากพากระต่ายตัวน้อยเข้าบ้านใจจะขาดไม่รู้ทำไม เขาถึงได้ติดใจเธอตั้งแต่แรกเห็นเนื้อตัวเธอแม้จะทำงานในครัว ตามคำบอกเล่าของแม่ครัวใหญ่แต่ก็ยังหอมทั้งยังนุ่มนิ่มเธอสั่น ระริกยามถูกแตะต้องไม่ต่างจากกระต่ายน้อยขี้กลัวจริงสิ เธอชื่อ กระต่าย นา

แววตาของเขาพินิจเรือนผมสีน้ำตาลหยกนุ่มถ้ามันยาว สยายก็คงไม่ต่างจากแพรไหมสีสวยมือของเขายกขึ้นสัมผัสแล้ว ความประหลาดใจก็บังเกิดซ้ำสอง

รู้สึกคุ้นเคย…

ทุกย่างก้าวที่เดินตามเบื้องหลังร่างสูงใหญ่วันนี้กตัญญุตา เห็นเขาชัดเจนต่างจากวันนี้เงาทะมึนและเค้าโครงหน้าเลือนราง ที่เธอจดจําทุกรายละเอียดจนขโมยบัตรประจำตัวประชาชนเพื่อ เก็บรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขา ใบหน้าในรูปถ่ายติดบัตร นิ่งเฉยต่างจากใบหน้าเคร่งขรึมในบางทีและทะลึ่งทะเล้นในบาง เวลาบุคลิกของเขาน่าประหลาดมันดูน่าสับสนและน่าค้นหาแถม ในตอนนี้เธอรู้จักเขามากขึ้นและสิ่งที่เคยเจอก็กระจ่างชัดขึ้นเช่น กันความเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ

โชคชัยกุมมือบางนุ่มนิ่มแต่ไม่ใช่ในแบบคุณหนูผู้ร่ำรวยมือ บอบบางเคยผ่านงานหนักแม้จะยังไม่กร้านแต่เขาก็รู้สึกได้ผู้หญิง คนนี้ต้องลำบากมากๆ ในการหาเงินเลี้ยงตัวเองและครอบครัวเขารู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดมหาศาลรู้ว่าร่างแบบบางสาวเท้าตาม ด้วยความสับสนกึ่งพอใจกึ่งลังเลแต่เธอก็ยังเดินตามเขาคง เพราะเธอเป็นลูกจ้างไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธนายจ้าง