กุหลาบซ่อนสวาท บทที่ 4 กว่าจะได้พบเธอ

ตอนที่ 4

กว่าจะได้พบเธอ

โรซาลินเดินทางพร้อมกับลุงแดเนียลที่มารับเธอด้วยตัวเอง หญิงสาว หมดสิทธิ์ปฏิเสธใดๆ ทั้งสิ้นคำพูดของท่านไม่กี่ว่าทำเอาเธอเป็นลม ยิ่ง แสดงความอ่อนแอให้ท่านเห็นมาเท่าไหร่นั่นเท่ากับว่าเธอไม่สามารถดูแล ทายาทของท่านได้ดีพอ ขึ้นดื้อรั้นไม่ยอมมากับท่านคงเป็นเรื่องใหญ่ ครั้ง ก่อนก็ขู่จะกำจัดเบบี้ของเธอถ้าไม่สารภาพความจริง เธอรู้ท่านทำจริงและ กลัวว่าท่านจะทำแบบนั้น เธอคงหัวใจสลายแน่ๆ

“เอริครู้เรื่องหนูกับลูกแล้วนะโรส” แดเนียลบอกหลังจากนั่งเงียบด้วยกัน มาพักใหญ่

ดวงหน้าของโรซาลินซีดเผือด เธอกลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับ กลัวว่าเขาจะ บอกว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขา เพราะเขาไม่เคยทำอะไรเธอ มีแต่เธอที่ ทำเขาเวลาหลับ เขาไม่ได้รับรู้ว่าเธอทำกับเขา

“คะ เขารู้ รู้ได้ยังไง เขาคงไม่ยอมรับใช่ไหมคะ”

“ลุงบอกเอง เรื่องนั้นไม่เห็นเอริคมันว่าอะไรนี่” แดเนียลบอก สายตาจับ จ้องดวงหน้าซีดของหลานสาว เขากำลังคาดเดาความคิดของโรซาลินอยู่

“มันไม่รับก็ช่างมัน อย่าคิดพาหลานปูหนีไปไหนเด็ดขาด ถ้าหนูกลัวมันจะไม่ยอมรับ ก็รอให้คลอดแล้วตรวจดีเอ็นเอกันไปเลย จะใช่หรือไม่ใช่ลุงก็ไม่ยอมให้หนูไปอยู่ที่ไหนเด็ดขาด” แดเนียลประกาศ ชัดเจน

นั่นทำให้โรซาลินพูดไม่ออก เธอไปไม่เป็นจริงๆ ท่านรักและดีกับเธอ มากจริงๆ ลูกกำพร้าอย่างเธอมีแค่ความเมตตาของท่านที่ทำให้สู้จนถึงทุก วันนี้เพราะท่านมองออกว่าเธอรักเอริค เพราะท่านเห็นเธอมาตั้งแต่เด็ก พวกท่านจึงยอมให้เธอไปอยู่กับเขา แต่พวกท่านคงไม่ได้คิดว่าจะเป็นเธอ เองที่ทําเรื่องแบบนั้น

“ถ้ารักมันก็ทําตามที่ลุงบอก” แต่เนียล เพราะโรซาลินนิ่งและเงียบจน เขาหวั่นใจ เห็นทีต้องพาไปไว้ที่บ้านของน้องชายก่อน ให้คนดูแลอย่างดี อยู่ในสายตาตลอดเวลาแต่ไม่ให้อยู่บ้านเดียวกันเพราะเอริคต้องกลับบ้าน แน่ๆ

ไอ้ลูกชายตัวดีความรู้สึกช้า เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด ใจร้อนและปาก แข็ง เย็นชา ในบางอารมณ์เอาง่ายๆ เขานิสัยยังไงเอริครับเอาไปหมด แต่ ถ้ารักใครจริงจังทุ่มเทหมดใจนั่นล่ะ ผู้ชายตระกูลนี้เหมือนกันหมด

“หนูกลับไปอยู่ที่บ้านนะ ลุงสั่งคนทำความสะอาดไว้แล้ว มีคนเก่าแก่ คอยดูแลหนูจะได้อุ่นใจ ลุงจะสั่งสอนไอ้คนหัวช้าสักหน่อย หนูต้องอดทน ให้มากๆ เอริคมันต้องผ่านการทดสอบไปให้ได้ มันต้องเป็นผู้นำครอบครัว ไม่ใช่เด็กๆ อีกต่อไปแล้ว

“ค่ะ” โรซาลินรับค่า เธอจะไปค้านอะไรได้

อายุแค่25ปีด้วยกันทั้งคู่ หลายคนอาจบอกว่าโตแล้วแต่จริงๆ ก็เพิ่งผ่าน การเป็นวัยรุ่นมาไม่กี่ปีเท่านั้น เอริคคงอยากใช้ชีวิตให้เต็มที่ เขาเคยบอก ว่าจะแต่งงานหลังจากอายุ 30 ปีแล้วแต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดสักนิด เอริคจะรับไหว หรือเปล่าก็ไม่รู้ คฤหาสน์แกรนด์เอิร์ก สีขาวยังความสง่างามให้กับตัวคฤหาสน์อยู่เสมอ

เอริคมาถึงได้ไม่กี่นาที เขาทักทายมารดาเพียงครูและออกมายืนรอที่ห้อง

โถงด้านหน้า วนไปวนมารอคอยการกลับมาของบิดาที่เขาโทรไปหาก็ไม่

ยอมรับสายอีกเลย

รถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาในบริเวณบ้าน เอริคเดินออกไปรอที่บันไดหน้า คฤหาสน์เพื่อจะได้พบบิดาและญาติสาวที่เขาไม่เจอเธอมาสองเดือนกว่า แล้ว

“แดด”

“มาเร็วทีนี่” แดเนียลประชดลูกชายจอมซื้อของตัวเอง ยิ้มเหยียดนิดๆ ก่อนจะหันไปจูบดูดดื่มกับภรรยาที่ออกมารับเขา

เอริคจําต้องเงียบปากไม่อาจขัดฉากหวานของบิดามารดาได้ เขาเดิน หนีไปหาเครื่องดื่มเย็นๆ กับอารมณ์ร้อน กะเวลาได้พอดีกับที่บิดาและห่าง มารดา เขาทําใจแล้วฉากหวานเห็นตั้งแต่เล็กจนโต

“โรสล่ะแด๊ด”เอริคส่งเสียงถาม เขาใจเย็นไม่ได้อย่างที่คิดเอาไว้ เขา อยากพบโรซาลิน อยากถามว่าเธอลักหลับเขาทำไม อยากถามว่าเธอ สบายดีไหม อยากพูดคุยกับเธอในทุกๆ เรื่อง ที่สำคัญอยากคุกเข่าขอโทษ เธอ

“ญี่ปุ่นไง” แดเนียลตอบโอบเอวเล็กของภรรยาเข้ามากอดเอาไว้ ถึงเธอ จะทุบเขาให้ปล่อย เขาก็ไม่ยอมปล่อยโชว์หวานกับเมียให้ลูกมันอิจฉาเล่น

“แด๊ด อย่าโกหก
“แต๊ดเพิ่งไปส่งมา” แดเนียลบอกเสียงนิ่ง

“ไหนแดดบอกญี่ปุ่นอันตรายไง แด๊ดปล่อยให้โรสไปได้ยังไง” เอริค โวยวาย เขาเครียดอย่างเห็นได้ชัด โรซาลินกำลังมีลูกเธอจะเดินทางไปที่ นได้ยังไง

“ก็เหมือนที่แกปล่อยให้โรสออกจากห้อง โดยที่ไม่เคยคิดจะสนใจยังไง

“แต๊ด มันไม่เหมือนกัน” ชายหนุ่มพยายามค้านบิดาแต่แล้วเขาก็โดน ตอกกลับหน้าหงายด้วยประโยคโหดร้าย แบบที่ไม่เคยคิดว่าหากโรซาลิน เจอแบบนั้น เขาจะกลายเป็นคนเลวที่สุด

“ไม่เหมือนยังไงริค แกคิด ถ้าโรสถูกไอ้สารเลวที่ไหนลากไปข่มขืน หรือ มันคิดฆ่าชิงทรัพย์ โรสจะเป็นยังไง มันต่างกันหรือไงที่โรสจะไปญี่ปุ่นเวลา

“ผม”

“พูดไม่ออก เพราะแกไม่เคยเห็นความสำคัญของโรสไง ฉันจะส่งแกไป ทำงานที่อิตาลีหนึ่งปี ถ้าไม่มีคำสั่งแกไม่ต้องกลับมาอเมริกา” แดเนียลออ กคำสั่งกับลูกชาย เขาจริงจังอยากสั่งสอนให้มันได้รู้เสียบ้าง เอริคคุกเข่า ขอร้องบิดา เขาไม่อยากไป เขาอยากไปหาโรสอยากพบเธอ

“แต๊ด อย่าทําแบบนี้กับผมได้โปรด”

“แดนคะ” เอวาปรามสามีแต่ก็โดนดุไปด้วยแบบหวานๆ

“ทูนหัวอย่าเข้าข้างลูกเด็ดขาด ริคต้องหัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว มันจะ ดูแลใครได้ถ้ายังทำตัวแบบนี้

“ผมอยากเจอโรสก่อนไปได้ไหมครับ” เอริคร้องขอ
“หนึ่ง หลังจากนี้ ฉันจะให้แก่ได้เจอโรส” ค่าประกาศิตที่ไม่อาจขัดได้

เอริคหมดโอกาสได้พบโรซาลินอย่างที่ใจหวัง แม้จะขอร้องอ้อนวอน มารดาให้ช่วยพูดแต่มันไม่ได้ผล เขายังทำให้มารดาโดนบิดาดอีกด้วย “ริค อย่ากล่อมเมียฉันเสียให้ยาก หนึ่งปีคือหนึ่งปี ขึ้นแกยังดื้อดึง มัน

อาจจะเป็นสามสี่ปีก็ได้ ทูนหัวผมโกรธมากที่คุณขัดคำสั่งผม

“โธ่ ที่รัก เอวาสงสารลูกนี่คะ”

“ริคไม่เด็กห้าขวบ มันมีเมียมีลูกแล้วมันต้องโตได้แล้ว” แดเนียลยืนยัน ค่าเดิมของตัวเอง สายตามองใบหน้าสลดของลูกชายนิ่ง

ครับ ผมจะทำตามนั้น แต่ผมก็หวังว่าแดดจะให้ผมเจอโรสก่อนเดิน ทาง” ชายหนุ่มพูดออกไปแม้ความหวังจะสิบหรี่เต็มที่

แดเนียลมองหน้าเหมือนหมาหงอยของลูกชายก็นึกสงสาร บอกวิธี สื่อสารให้แต่ไม่ให้โทรหา เพราะถ้าโทรก็จะรู้ว่าโรซาลินอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง ห่างไปไม่กี่หลังคาเรือนเท่านั้น ในเมื่อจะดัดนิสัยคนมันก็ต้องหนักแน่นอย่า ใจอ่อน

“ฉันไม่อนุญาตให้เจอแต่ให้แกส่งเมล์หาโรสได้ ไม่ต้องโทรเพราะโรส ไม่ได้ให้เบอร์ไว้ บอกว่าถึงจะโทรมาเอง”

“งั้นผมขอตัว” เอริคผละออกจากห้องโถงกลับเข้าห้องของตัวเองทันที หลังจากได้อีเมล์ของโรซาลินมาอยู่ในมือ เขาจะบอกทุกความรู้สึกของตัว เองไปกับอีเมล์ หวังว่าโรซาลินจะไม่โกรธเขาจนกลายเป็นเกลียด
ถึงโรสทีรัก

ฉันโกรธเธอมากทีเธอ ย้ายออกไปแต่ฉันเพิ่งเข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้อง ไปจากฉัน เพราะฉันมองข้ามความรู้สึกของเธอ วันนี้ฉันรู้แล้วว่ามันทรมาน แค่ไหนที่ไม่มีเธออยู่ข้างๆ

ฉันขอโทษ ได้โปรดยกโทษให้กับความโง่งมของฉัน อย่าเกลียดฉันเลย ได้โปรด เมื่อไหร่ที่เราได้เจอกันอีกครั้ง ฉันจะมีอะไรจะบอกกับเธอ

หวังว่าเธอจะให้อภัยคนโง่อย่างฉัน

คิดถึงเธอเสมอ

เอริค

ห้าเดือนผ่านไป กรุงโรม อิตาลี หลังจากเลิกประชุมเมื่อสิบห้านาทีก่อน เอริคก็หยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต เพื่อส่งอีเมล์หาคนที่เขา คิดถึง อยากพบหน้าทุกเมื่อเชื่อวัน โรซาลิน ญาติสาวที่เขารักเธอเป็นญาติ เขาอยากทำทุกอย่างที่สามีทำกับภรรยา แต่เพราะเขาทำผิดต่อเธอจึงถึง พลัดพรากให้ห่างกัน

โรสที่รัก

ฉันหวังเหลือเกินว่าเธอจะตอบกลับมาบ้างแต่ไม่เป็นไร ฉันจะรอจนกว่า จะได้พบหน้าเธออีกครั้ง เธอสบายดีใช่ไหม อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยเธอ ต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้เกือบห้าเดือนแล้ว ฉันไม่รู้ว่าตอน นี้เธอคลอดลูกของเราหรือยัง ฉันหวังว่าเธอจะไม่ใจร้ายจนเกินไปนัก หาก เธอคลอดแล้วช่วยส่งรูปของเจ้าหนูมาให้ฉันดูบ้างได้ไหม
วันนี้ฉันบอกเธอหรือยังว่า ฉันรักและคิดถึงเธอมากแค่ไหน เมื่อครบหนึ่ง ฉันจะรีบกลับไปหาเธอกับลูก อย่าเกลียดฉันเลยนะ ฉันโง่เองที่ไม่รู้ตัวเลย สักนิดว่ารักเธอ เพราะเราอยู่ใกล้กันจนฉันมองไม่เห็นใจตัวเอง ตอนนี้ฉันรู้ แล้วว่าเธอสำคัญกับฉันแค่ไหน เธอคิดชื่อลูกเอาไว้หรือยัง ถ้าเป็นผู้หญิง ชื่อเอ็มมิลี่ ดีไหม ชื่อฉันกับเธอรวมกัน ถ้าเป็นผู้ชาย เรอาร์ ดีไหม หรือจะ ชื่อ เดนนิสเหมือนของฉันก็ดีนะ เธอคิดว่ายังไง

วันนี้ฉันมีประชุมทั้งวัน ตอนนี้ตาฉันจะปิดแล้ว ฉันคงต้องนอนก่อน ฉันจะ ฝันถึงเธอ ฝันถึงคืนแรกที่เธอลักหลับฉัน

รักและคิดถึงเธอเสมอ

เอริค

โรซาลินเปิดอ่านอีเมล์จากคนไกล เธอยิ้มทั้งน้ำตา เอมิลี่ หรือเรอาร์หรือ เดนนิส ลูกของเธอได้ชื่อจากพ่อของเขาแล้ว เธอกำลังรอชื่อของลูกอยู่ อีก หนึ่งสัปดาห์ก็ครบกำหนดคลอด

วันนี้เธอตื่นแต่เช้าเพื่อเดินออกกำลังกายตามปกติ แม้จะลำบากมากขึ้น แต่ก็ไม่หนักหนาเกินไป เจนนี่เดินทางมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ในสัปดาห์นี้ ลุง แดเนียล ป้าเอวาก็มาอยู่เป็นเพื่อนเธอทุกวัน

“ขอบคุณเอริค ฉันจะรอจนกว่าเธอจะกลับมาเช่นกัน

“โรส ตื่นหรือยัง” เจนนี่เคาะประตูห้อง เพราะนัดว่าจะไปเดินเล่นที่สนาม ด้วยกันในเช้านี้แต่คนท้องยังไม่ออกจากห้องเลยเป็นห่วง
“ตื่นแล้วจ้า”

โรซาลีนค่อยๆ ลุกเดินช้าๆ ไปเปิดประตู เธอเจ็บท้องนิดๆ เนื่องจากเด็ก ในท้องดิ้นไปมา มันเป็นบ่อยมาก ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา

“สีหน้าไม่สู้ดีเลย โรส” เจนนี่ทักทันที เข้าไปประคองคนท้องให้นั่งที่เตียง

“ไม่เป็นไรหรอกเจน หลานเธอเตะเอา คงอยากออกไปเดินเล่นนั่นล่ะ”

“แน่ใจเหรอ โรส ฉันว่าเธอหน้าซีดมากเลยนะ” เจนนี่ถามอย่างอดห่วง ไม่ได้สีหน้าของโรซาลินดูไม่ดีเลยแม้จะมีรอยยิ้มแต่มันก็ดูไม่สดชื่นอยู่ดี

“ถ่ายรูปให้หน่อยสิเจน” หญิงสาวขอร้อง หยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ บนเตียงนอนข้างตัวขึ้นมาส่งให้เจนนี่

“อยากส่งให้เอริคจ๊ะ ตอนคลอดถ่ายรูปลูกให้ฉันด้วยนะ ฉันจะส่งให้เอ

เขาขอมา” โรซาลินเฉลยคำถามในแววตาของเจนนี่

“บ้านนี้ก็แปลก แทนที่จะให้เอริคมาดูแลเธอตันส่งไปทำงานตั้งไกล

“เอริคต้องได้รับการลงโทษ แม้ว่าฉันจะคิดถึงเขาแค่ไหนแต่เขาต้อง รู้สึกทรมานไม่ต่างจากฉัน” หญิงสาวอธิบายให้เจนนี่ฟัง

เจนนี่เปิดโปรแกรมถ่ายรูปขึ้นมา ลองกดถ่ายไปรอบๆ ก่อนจะหันไปทาง คนท้องที่จัดท่าทางให้ดูดี
“เอาพร้อม ยิ้มนะ 1…2..3″เจนนี้ออกคำสั่งจากนั้นก็กดถ่ายทั่วๆ ไป หลายรูป พอเสร็จก็เปิดเอาภาพขึ้นมาดู โดยไม่ได้มองว่าโรซาลินนั้นมี อาการปวดท้องมากขึ้น ไม่ใช่เพราะแรงเตะของเด็กในท้องแต่เป็นแรง บีบรัดของมดลูกที่มันพร้อมจะบีบเอาเด็กออกมาจากท้องของเธอแล้ว

“โอ๊ย เจน ช่วยด้วย

“โรส โรสเป็นอะไร” เสียงร้องขอความช่วยเหลือทำให้เจนนี่ผวาเข้าไป หาร่างของคนบนเตียงสอบถามอาการอย่างตื่นตกใจ ไม่เคยเจออะไรแบบ นี้มาก่อนเลย

“ไปโรงพยาบาล”

“จะคลอดเหรอ นอนรอก่อนนะฉันโทรตามลงแดเนียลก่อน

เจนนี่วิ่งออกไปจากห้องตะโกนโวยวายนอกห้อง พอดีกับที่แดนเนียล และเอวาแวะมาเยี่ยมโรซาลิน ทั้งหมดจึงพาหญิงสาวไปโรงพยาบาลได้ทัน ท้วงที

10 เดือนผ่านไป กรุงโรม อิตาลี ในวันที่ทำงานเหนื่อยล้าทั้งร่างกายแต่ จิตใจกลับตื่นเพริด เมื่อเปิดอีเมล์แล้วได้รับการตอบกลับมาเป็นครั้งแรก ในรอบสิบเดือน ไม่มีข้อความมากมาย มีเพียงเอกสารที่ยืนยันความ สัมพันธ์ของเขากับเด็กน้อย แก้มยุ้ยดวงตากลมโต โครงหน้าที่เหมือนเขา ไม่ผิดเพี้ยน

เอริคเรอาร์เอิร์ก จูเนียร์ ชื่อที่กำกับมาในเอกสารและบนรูปภาพตั้งแต่ แรกเกิดจนถึงอายุ 5 เดือนทำเอาน้ำตาของเอริคไหลพราก ลูกชายของเขา เขารีบย้ายโอนข้อมูลเข้าโทรศัพท์มือถือทันที และภาพที่เขาเห็นแล้วต้อง หยุดชะงักไปหลายวินาที
โรซาลิน ในวันที่พึ่งยื่นออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนและภาพที่กำลังให้

น้ำนมกับเรอาร์ ภาพที่เธออุ้มบุตรชายยิ้มกว้างอยู่ท่ามกลางแสงแดด สายลมและสนามหญ้าสีเขียว “โรส ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน” เขายื่นมือออกไปรูปหน้าจอที่มีภาพของ หญิงสาวและลูกชายปรากฏอยู่ ความคิดถึงมันทรมานอย่างนี้เอง มัน

มากกว่าที่เคยเป็น

เขาย้ายภาพของโรซาลินและลูกเข้าโทรศัพท์มือถือตั้งเป็นภาพหน้าจอ จากนั้นปิดเมล์ ปิด โน้ตบุ๊กเข้าห้องน้ำ จัดการตัวเองให้สดชื่นและพร้อมเข้า นอน ปัญหาต่างๆ ที่ต้องแก้ เขาจะทำมันให้สำเร็จให้ได้เพื่อพิสูจน์ตัวเอง กับบิดา

เวลาผ่านไปกว่าสามชั่วโมงตึกมากพอที่เอริคจะหลับสนิท ช่วงเวลาที่ โหมงานหนักเป็นสัปดาห์ประตูห้องนอนของเอริคในเพนเฮาท์ถูกเปิดออก ด้วยฝีมือของบอดี้การ์ด เพื่อให้หญิงสาวที่ทุกคนรู้จักที่เข้าไปในห้องได้ สะดวกคนหลับลึกก็ยังหลับลึกไม่เปลี่ยนไป เช่นทุกครั้งที่โหมงานหนัก ติดต่อกันเป็นสัปดาห์

“คิดถึงจัง”

ในความสลัวของห้องที่มืดมิด ดวงหน้าหวานมีหยาดน้ำอุ่นๆ ในออก จากตาเพียงแค่ได้เห็นใบหน้าของเอริค เขากำลังหลับและอาจกำลังฝัน เรียวปากของเขาคลี่ยิ้มพึมพำเบาๆ

“เรอาร์เรอาร์ ลูกของฉัน”

“เอริค” ร่างที่อวบอิ่มขึ้นเล็กน้อยสะบัดเสื้อผ้าออกจากตัว ยกผ้าห่มขึ้น แทรกตัวลงไปนอนเคียงข้าง วาดแขนเรียวเขาไว้ ร่างกายอบอุ่นที่เบียดชิด ทำให้เอริค โอบกอดด้วยกำลังว่าได้กอด โรซาลินเอาไว้ในแขน

“คิดถึงเธอจังโรสเสียงหยุดไหลในทันที หลับเมื่อความง่วงมาเยือนเธอ ขออยู่อย่างนี้ไป

สามชั่วโมงยังดี

เอริคสะดุ้งตัวตื่นจริงๆ โหมงานหนักตลอดสัปดาห์แต่ได้นอนพักผ่อน อย่างเพียงพอ แม้ไม่หยุดจริงจังเลยวัน ชายหนุ่มรู้สึกต้นแขน เป็นเหน็บชา ต้นขาถูกทับด้วยน้ำหนักของอะไรบางอย่าง

เขาตกใจเมื่อเห็นว่าอะไรเขาพลิกตัวไม่ได้ คำถามเกิดขึ้นใจทันที ผู้ หญิงที่มานอนกอดแขนอีกข้างค่อยจับใบหน้าที่กับต้นเขา ออกห่างได้หน้าอย่างชัดเจน

โรส”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ