กุหลาบซ่อนสวาท บทที่ 3 กว่าจะรู้ว่ารัก
ตอนที่ 3
กว่าจะรู้ว่ารัก
วันหยุดของเอริค สองเดือนแล้วที่โรซาลินย้ายออกไป เอริคก็ยังรู้สึกไม่ ชินอยู่ดี แม้ในบางครั้งลีน่าจะมาค้างด้วยแต่เขาก็ยังคิดถึงโรซาลิน อย่างที่ ก็ไม่รู้ว่าจะคิดถึงทำไม
“ริคริคค่ะ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงของลีน่าที่เขาจำได้ เธอ มาทําอะไรเขาไม่ได้นัดเสียหน่อย
“ลีน่า”
“ลีน่ามาชวนไปดูหนัง ไปด้วยกันนะคะ” หญิงสาวชวนด้วยรอยยิ้ม เธอ
คาดหวังการเอาอกเอาใจจากแฟนหนุ่ม แต่แล้วเอริคก็ตัดรอนเธอด้วยเหตุ
ผลงี่เง่าอย่างที่สุด
“ขอโทษนะ ผมต้องซักผ้า ทำความสะอาดห้อง
“ทำไมไม่ส่งซักล่ะคะ”
“ผมทําเองง่ายๆ ไม่ยาก
“แบบนี้เราก็ไปเที่ยวกันไม่ได้นะคะ” หญิงสาวตัดพ้อเล็กๆ พอให้เขา เอ็นดู เกาะแขนแกร่งเอาไว้ซบหน้าลงกับต้นแขนออดอ้อน เอริครู้สึกว่า หญิงสาวเสแสร้ง
“ผมไม่อยากออกไปไหน
“งั้นลีน่าช่วยค่ะ” ลีน่าอาสา ใบหน้ายิ้มแย้ม
เอริคปล่อยให้เธอทำและเขาก็นั่งดูเฉยๆ เธอเก้งก้างเหมือนคนไม่เคยทํางานบ้าน เขามองแฟนสาวแล้วคิดถึงใครบางคนที่หายไปจากชีวิตของ เขา เธอขาดการติดต่อไปเลย ทำไมเขาต้องคิดถึงคนที่คิดอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปด้วย
“ริคริคคะ”ลีน่าทิ้งงานทุกอย่างในมือ เมื่อแฟนหนุ่มไม่คิดจะช่วยเธอ อย่างที่เธอคาดหวังเอาไว้มันทำให้เธอหงุดหงิด ยิ่งเขาเหม่อลอยก็ยิ่งสร้าง ความขุ่นเคืองใจแก่เธอมากขึ้น พฤติกรรมของเขาทำให้เธอเริ่มเบื่อหน่าย มากขึ้นทุกวัน
“เอ่อ ครับ เอริคสะดุ้งเฮือก
“เป็นอะไรไปคะเหม่อเชียว
“ปะ…เปล่าครับ” เอริคปฏิเสธไม่เต็มเสียงนัก เพราะเขากำลังเปรียบ เทียบแฟนสาวกับโรซาลินอยู่ในใจ
ลีน่าพยายามใจเย็นกับแฟนหนุ่มอย่างที่สุด ตอนแรกก็เหมือนจะดีที่เขา บอกว่าญาติสาวย้ายออกไปแล้ว เธอหลงดีใจว่าจะได้เป็นคนที่เขาพูดถึง มากที่สุดแต่มันกลับไม่ใช่ เอริคเหมือนผู้ชายอกหักทั้งที่คบอยู่กับเธอ เขา เหม่อลอยและไม่สนใจเธอเท่าที่ควร เธออุตส่าห์บากหน้ามาหาเขาถึงห้อง
“ริค เราเลิกกันเถอะ”
“ครับ” เอริคตอบรับออกไปโดยไม่รู้ตัว นั่นทำให้ฝ่ามือของลีน่ากระทบ กับใบหน้าของเขาอย่างแรง
เพียะ!!!
“คนเลว คุณรัก โรสแล้วมาขอคบกับฉันทำไม พอเธอย้ายไปคุณก็ทำตัว เหมือนคนอกหัก เหม่อลอย ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว”
ร่างของลีน่าหายลับไปจากห้องของเขา เอริคทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่าง หมดแรง ทำไมเขาเพิ่งรู้สึกตัว เขาทำของสำคัญหายโรซาลิน เขาต้องตา มหาเธอให้เจอ
แต่จะไปตามที่ไหน โรซาลินไม่ได้บอกว่าเธอย้ายไปไหน ช่วงเวลานี้ก็ปิด
เทอมของมหาวิทยาลัยด้วย ปริญญาโทน่าจะยังต้องทำรายงานหรือเปล่า นะเขาไม่แน่ใจ ตัวช่วยแรกของเขาใครล่ะจะช่วยเขาตามหา โรซาลิน แตดเอริคคิดถึงบิดาขึ้นมาทันที แดเนียลเอิร์กเขารีบหยิบมือถือขึ้นมา กดเบอร์โทรหาบิดาทันที ผู้รอบรู้ในทุกๆ เรื่องของเขาและโรซาลินหญิง
สาวไม่มีทางไม่ติดต่อลุงของเธอแน่นอน
ในลีมูซีนคันหรูกลางถนนไฮเวย์รถกำลังออกนอกเมืองเพื่อไปรับใคร บางคนกลับบ้าน เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือส่วนตัว เจ้าของหยิบมัน ขึ้นมาจากกระเป๋าสูทตัวหรู แดเนียลมองเบอร์ที่โทรเข้ามาแล้วอดหัวเราะ ไม่ได้ สุดท้ายก็ไปพันพ่ออย่างเขาอยู่ดี
กว่าจะรู้ตัวลูกเกือบตลอดแล้วไหมล่ะไอ้ตัวแสบ แดเนียลบ่นลูกชายใน
ใจก่อนจะรับสาย
“ไงไอ้ลูกชาย”
“แด๊ด โรสหายไป” เอริคตะโกนกลับไปด้วยน้ำเสียงร้อนรน
เขาเพิ่งรู้ตัวเองเดี๋ยวนี้ว่าคนใจเย็นก็ร้อนเป็นไฟได้ขนาดนี้ แดเนียลยิ้ม เหยียดให้กับคนรู้สึกตัวช้าอย่างเจ้าเอริค
“เหรอ แล้วไง”
“แต๊ด โรสอยู่ไหน” เอริคถาม น้ำเสียงนิ่งเรียบไม่ร้อนรนหรือโวยวาย ใส่เขาของบิดา นั่นหมายความว่าบิดารู้ว่าโรซาลินอยู่ที่ไหน
“แกอยากรู้ไปทําไม ไหนว่ามีแฟนทำไมไม่พามาบ้านล่ะ” แดเนียล เปลี่ยนเรื่องยียวนกวนอารมณ์ลูกชายอย่างหมั่นไส้ มันโง่มากจริงๆ ขนาด ส่งเนื้อชั้นดีเข้าไปถึงปากแล้วยังคายทิ้งไปคว้าเอาเศษเนื้อมากิน
“เลิกกันแล้ว”
แดเนียลยิ้มกับค่าตอบของลูกชาย แบบนี้ค่อยน่าช่วยมันหน่อยแต่ยัง ก่อนมันต้องมีเงื่อนไขอะไรได้มาง่ายๆ มันหมดค่าง่ายๆ มันต้องล่าเอง เพราะส่งให้แล้วดันคายทิ้ง
“อือ เร็วดี แกรู้หรือเปล่าว่า โรสไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของอา
“ไม่ แ ดอย่าลีลา บอกผม” เอริคเริ่มโมโหจริงจังคาดคั้นเอาค่าตอบ จากปากของบิดาเขาจะไปตามหาเธอไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน
“ฟัง โรสเป็นลูกสาวของเพื่อนอา เธอป่วยหลังจากคลอดโรสได้สอง
เดือน
รับโรสเข้ามาในครอบครัวของเราเป็นวันที่แกเกิดพอดีรู้ไหม
“ครับ แด๊ดได้โปรดผมอยากเจอโรส ผมมีเรื่องที่อยากจะบอกโรส” เอริ ดรับฟังจนจบ
เขาไม่สนว่าโรซาลินจะเกี่ยวดองกับเขาหรือไม่ ตอนนี้เขาต้องหาเธอให้
เจอเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง แต่เมื่อได้รู้ก็ทำให้เขาเบาใจว่าจะทำอะไรๆ ก็
ไม่ต้องหวาดกลัวโดนบิดามารดาทุบหัว
“ทำไมแกรู้สึกตัวช้านักวะไอ้ลูกชาย แกจะหาโรสไปทำไม”
“ผมจะบอก โรสเอง ผมต้องบอกเขาก่อนจะบอกแดดสิ” เอริคไม่ยอม บอกบิดา คำว่ารักถ้าไม่บอกเจ้าตัวเองต่อให้บอกใครๆ ก่อนก็ไม่มีความ หมายดังนั้นเขาต้องเจอโรซาลิน
“โรสกลับญี่ปุ่นไปแล้ว ฉันคงต้องบอกแกว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนญี่ปุ่นเกิด แผ่นดินไหว เมืองที่โรสจะไปโดนสึนามิถล่มยับ
น้ำตาลูกผู้ชายคลอดวงตาเมื่อได้รับฟัง แม้จะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ใจ มันก็ร้าวไม่มีชิ้นดี ถ้าจริงเขาคงเหมือนคนที่ตายทั้งเป็น ถ้าไม่จริงเขา ต้องหาเธอให้เจอไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม
“แดดอย่ามาโกหกผม โรสยังไม่ได้ไปญี่ปุ่นใช่ไหม”
“แกมันรู้ตัวช้า” แดเนียลทอดน้ำเสียงเศร้าสั่นเครือไปตามสาย เขา
กำลังกลั้นเสียงหัวเราะแต่เชื่อว่าเอริคคงคิดว่าเขากำลังร้องไห้อยู่แน่ๆ “ผมจะไปญี่ปุ่น ถ้าไม่พบศพเท่ากับว่าโรสยังมีชีวิตอยู่ผมจะหาเธอให้
พบ”
แดเนียลอึ้งไปกับความตั้งใจของลูกชาย แต่เขาจะไม่ยอมให้เอริคก้าว ขาออกจากอเมริกาเด็ดขาด ญี่ปุ่นกำลังเผชิญกับภัยธรรมชาติจริง ยังมี แผ่นดินไหวอย่างต่อเนื่อง เขาไม่มีทางให้ลูกชายเพียงคนเดียวไปในที่ แบบนั้น
“ลาออกจากงานแล้วกลับมาช่วยงานฉันที่นิวยอร์ก
“แต๊ดพูดแบบนี้หมายความว่า เอริคตั้งคำถาม ความหวังของเขา สว่างวาบขึ้นมาทันที เรียวปากสวยคลี่ยิ้มอย่างดีใจ แดดเนียลไม่ตอบ คำถามแต่ออกคำสั่งที่เอริคต้องทำตามเท่านั้น
“ทำตามที่ฉันพูด เอริคถ้าแกอยากเจอเมียกับลูกแก
“ลูก ผมยังไม่ได้….
“แกไม่ได้ทำแต่โรส แกมันหลับลึกจนไม่รู้สึกอะไรเลย” แดเนียล เฉลยอย่างหัวเสียสุดๆ
หลานสาวสารภาพว่าลักหลับเอริจนท้อง โดยที่เอริคไม่ได้รู้เรื่องอะไร เลย ตอนที่เขาคาดคั้นให้เธอบอกว่าใครคือพ่อของเด็กในท้อง โรชาลิน องให้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด ไม่ยอมพูดอะไรเลยจนเขาต้องขู่จะพาไปเอา ออกนั่นล่ะถึงยอมเปิดปาก
“ผม…ผมควรจะดีใจหรือร้องไห้ดี” เอริคเหมือนถูกไฟช็อตเพราะชาไป ทั้งตัว เขาถามเหมือนละเมอออกไป
“แล้วแต่แกฉัน ให้เวลาถึงเดือนหน้าแค่นี้นะ
บิดาตัดสายไปแล้ว เขาทบทวนช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันกับโรซาลินตั้งแต่ คืนแรก เขาโดนยั่วพอทำใจให้สงบกลับฝันที่เสียวสุดๆ และฝันแบบนั้นคืน เว้นคืน ตลอดเวลาที่อยู่กับโรซาลินนั่นหมายความว่า เขาโดนยัยนั่นลัก หลับมาตลอด
“โอ้ย อยากจะบ้า อย่าให้เจอตัวพ่อจะจับกดให้สมอยาก อยากทําเอง
ไม่ใช่โดนลักหลับแบบนี้โรส”
เขาตะโกนห้องพักอย่างหัวเสีย แสดงว่าบิดาต้องเอาโรซาลินไปซ่อน แน่ๆ เขาคงต้องกลับไปช่วยบริหารงานสินะ กล้ามากที่เอาโรซาลินกับลูก มาข่มขู่เอริค คิดหรือว่าเขาจะทำตามไม่มีทาง ชายหนุ่มคิดจากนั้นก็เริ่ม ลงมือเก็บข้าวของแพ็คลงกล่องเหมือนตอนย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ๆ เสื้อผ้า สองสามชุดถูกจัดใส่กระเป๋าเป้ เขาแต่งตัวพร้อมออกเดินทาง และเขาจะ ไปรอโรซาลินที่บ้าน เขาไม่ได้ทำตามคำสั่งของบิดาสักหน่อย
โรซาลินอึ้งเมื่อได้พบหน้าลุงแดเนียล หลังจากเธอกลับจากซื้อของกิน มาตุนเอาไว้ เจนนี่อาสามาส่งและช่วยเธอของยังต้องหน้าเสียเมื่อสบตาคม ดุของคนสูงวัย
ลุงแดเนียล มาได้ยังไงคะ” โรซาลินทักผู้ใหญ่ เดินไปสวมกอดท่านก่อน
ผละออก แนะนำเพื่อนสาวใ สาวให้รู้จักกับญาติผู้ใหญ่ของเธอ
“เจนนี่จ๊ะ คนนี้ลุงแดเนียลของฉันเอง
“สวัสดีค่ะลุงแดเนียล” เจนนี่ทักทายและเข้าไปสวมกอดเช่นเดียวกับที่ เพื่อนสาวทํา
“สวัสดี ขอบใจมากนะที่ช่วยดูแลโรส” แดเนียลยิ้มให้เพื่อนของหลาน
สาว เจนนี่ถอยไปยืนข้างเพื่อนสาว แย่งของในมือมาถือไว้เสียเอง “ลุงมารับกลับบ้าน หลานควรได้รับการดูแลที่ดีกว่านี้ อย่าประชดเอริ คด้วยการหนี”
โรซาลินหน้าซีดเผือดลงทันที เพียงไม่กี่ประโยคของลุงทำให้เธอเหมือน แทบขาดใจ ท่านพูดแทงใจ เธอที่สุด เธอหนีเพื่อประชด เพื่อให้เขา สนใจ เพื่อให้เขาตามหาแต่สุดท้ายมันว่างเปล่า เอริคไม่เคยสนใจเธออยู่ดี
“โรส” เจนนี่เข้าไปประคองเพื่อนสาว ข้าวของในมือทิ้งลงพื้นอย่างไม่ สนใจใยดีมันอีก ในเมื่อเพื่อนสาวสำคัญกว่า
“เพราะผู้ชายคนนั้นไม่ได้รักโรส เจนอยากให้คุณลุงเข้าใจโรส แค่นี้โรส ก็แทบจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว เธอกำลังจะไปจากที่นี่แต่ลุงก็ห้าม ทำไมคะ โรส ยังเจ็บไม่พออีกหรือคะ”
หลังประคองโรซาลินเข้ามาในห้องให้เธอนั่งพัก เจนนี่อึดอัดจนทนไม่ ไหว เธอรัก โรซาลินไม่อยากให้ใครมาว่าเพื่อนของเธอ โรซาลินเป็นลม เนื่องจากเดินซื้อของเพลีย พอมาเจอเรื่องกระทบใจก็เลยทำให้เธอวูบไป
“เอริครัก โรส อย่าห่วงเลยเจนนี่ ลูกชายลุงมันพวกรู้สึกตัวช้า ก่อนลุงมา
หาโรสมันเพิ่งโทรมาสารภาพกับลุงเอง แดเนียลบอกความจริงบางส่วน
แก่เพื่อนผู้ห่วงใยหลานสาวอย่างจริงใจ แบบนี้สิที่เรียกว่าเพื่อนแท้
“จริงนะคะ เจนไม่อยากให้โรสต้องร้องไห้อีกแล้ว
“เชื่อฉันสิเจน น้ำตาของโรสหลังจากนี้คือน้ำตาของความสุข” แดเนียล ยืนยันหนักแน่น นั่นทำให้เจนนี่สบายใจมากขึ้น
โรซาลินค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นหลังจากได้รับการเช็ดหน้าเช็ดตา หายาดมมา ให้ดม เจนนี่มีสีหน้าคลายกังวลลงเมื่อดวงตาคู่หวานเปิดขึ้นมองสบตาเธอ อีกครั้ง
“โอ๊ย ใจหายหมดเลย คิดว่าต้องพาไปโรงพยาบาลเสียแล้วสิ”
“ขอโทษนะเจน” โรซาลินขอโทษเพื่อนสาว
“ไหวหรือเปล่า โรส เก็บของเถอะเราจะได้กลับบ้
“เจนช่วยนะ โรส” เจนนี่อาสาช่วย ทั้งสองคนจึงเริ่มเก็บของที่มีไม่มาก นักของโรซาลิน หญิงสาวเช่าห้องพักนี้เป็นรายปีข้าวของที่เอาไปจึงเป็น ของจําเป็นไม่กี่ชิ้นเท่านั้น
“เจน โรสฝากห้องด้วยนะ ไว้โรสจะโทรหา
“ฉันรักเธอนะโรส ดูแลตัวเองกับลูกดีๆ ถ้าไม่ไหวมาหาฉันได้เสมอ” เจน นี่บอก โรซาลินน้ำตาไหลพรากเพื่อนคนที่เธอไม่คาดคิด กลับเป็นคนที่อยู่ เคียงข้างเธอในวันที่เธอต้องการกำลังใจมากที่สุด
เธอลาเจนเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอทั้งสองกอดกันกลมก่อนจะผละ ห่างจากกัน เจนนี่ยืนส่งเพื่อนคนสำคัญของเธอด้วยหวังว่าความรักของโร ซาลินจะสมหวังสักที
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ