เธอได้พูดเหมือนยุติธรรม แล้วก็ได้ส่ง สายตาให้กับบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ บอดี้การ์ดก็ได้ รีบเข้ามา

และแล้วไม่รอให้พวกเขาเข้าใกล้ โม่หนาน ก็ได้พาบอดี้การ์ดไม่กี่คนยืนออกมา แล้วก็ปกป้อง จิ่งไว้ด้านหลัง

บรรยากาศได้ถ้าแตะแล้วก็จะวุ่นวาย

จิ่งหนิงมองหวังเสวีเหมย ยิ้มอย่างเยือกเย็น ทําไม? ตอนนี้อยากจะหนีหนักเอาเบา? หรือว่า คุณคิดว่าเรื่องมันได้มาถึงขนาดนี้แล้ว ยัง สามารถที่จะฟังพูดที่พูดหลอกลวงไปไม่กี่คำ ก็ได้แล้ว?”

เธอได้ เครื่องอัดเสียงขึ้น แล้วก็ได้พูดหน้า กล้องของพวกนักข่าวอย่างหนักแน่นว่า สิ่งที่อัด อยู่ในนี้ ฉันสามารถเอาตัวเองมาเป็นประกันได้ เลยว่า เป็นเรื่องจริงทั้งหมด ถ้าเกิดพวกคุณไม่ เชื่อ ฉันสามารถที่จะส่งมอบให้กับตำรวจไป พิสูจน์ ว่าได้มีการตัดต่อมาเรียงแบบนี้ไหม

หวังเสว่เหมยโมโหจนตาแทบหลุดออกมา

“หนิง!

เต๋อก็ได้ร้อนใจ แล้วก็พุ่งเข้ามา หมายจะแย่งเครื่องอัดเสียงนั่น แต่ก็ได้ถูกตำรวจห้ามไว้

“คุณจิ่ง นี่เป็นหลักฐานสําคัญ ขอให้คุณ อย่าแตะ”

จิ่งเซี่ยวเต่อได้โมโหจนไม่รู้จะพูดยังไงดี ก็ได้มองจิ้งหนิงด้วยความแค้น ด่าว่า “จิ่งหนิง! เธออยากให้ตระกูลจิ่งของพวกเราล่มถึงขนาดนั้น เลยเหรอ? อยากให้พวกเราทุกคนตายไปหรือไง เธอถึงจะพอใจ?”

จิ่งหนิงรู้สึกอยากขึ

“คุณจิ่ง ก่อนหน้านี้พวกคุณพูดเองไม่ใช่เห รอว่า พวกคุณไม่ได้ผิดอะไร? ไหนๆ ก็เป็นแบบ นั้น งั้นคุณร้อนรนอะไร?

ให้ทางตำรวจตรวจสอบก่อน ถ้าเกิดเป็น

เรื่องเท็จ ก็สามารถที่จะยืนยันแล้วไม่ใช่เหรอว่า

พวกคุณบริสุทธิ์?”

จิ่งเซี่ยวเต๋อไม่รู้จะตอบอะไรเลยทันที

หวังเสวีเหมยได้จ้องมองเธอ จิ่งหนิงได้มอง กลับอย่างไม่เกรงกลัว นัยน์เต็มได้ด้วยความเปิด เผย

ก็ได้มีนักข่าวถาม “คุณจิ่ง งั้นเรื่องลักพาตัว เป็นคุณที่จัดฉากเพราะที่จะเอาคืนตระกูลจิ่งหรือ เปล่าคะ?”

“ไม่ใช่ค่ะ”
“อะไรนะ? ไม่ใช่?”

ผู้คนก็ได้อุทานออกมาเบาๆ ด้วยความ ตกใจ

ยังไงซะ ก่อนหน้าจึงเสี่ยวหย่าเป็นคนบอก เองว่า จิ่งหนิงไม่ได้ถูกลักพาตัว ทั้งหมดนี้เธอเป็น คนจัดฉากมาเอง ก็เพื่อที่จะใส่ร้ายตน

แต่ตอนนี้ ความจริงก็ได้ชี้ว่า จิ่งหนิงก็ได้ยืน อยู่ตรงนี้แบบไม่เป็นอะไรเลยจริง

เห็นทุกคนมีใบหน้าที่สงสัย จิ่งหนิงก็ได้ อธิบายไปว่า “ก่อนหน้าฉันได้ถูกคนจับตัวไปจริง ค่ะ แต่ว่าโชคดีของฉัน ที่ระหว่างนั้นได้หนีออกมา ได้

ตอนที่รู้ว่าคนที่ทำการลักพาตัวฉันเป็นน้อง สาวแท้ๆ ของตัวเองนั้น ฉันก็ไม่กล้ากลับบ้าน แล้ว ก็บังเอิญไปรู้เรื่องความจริงของอุบัติเหตุทาง รถยนต์ของคุณแม่เมื่อห้าปีก่อนเข้าพอดี

ก็ได้ขอความร่วมมือจากทางตำรวจ ให้ แสดงเรื่องการหายตัวไปของตัวเอง ถึงแม้ว่า สถานการณ์มันบังคับ แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นได้ ทำให้ทุกคนสงสัยแล้วก็รบกวนทุกคนไป ฉันก็ขอ ขอโทษ ณ ที่นี้

เวลาเดียวกันก็อยากให้ทุกคนเข้าใจ ฉันที่ อยู่ในฐานะลูกสาว อยากจะรู้ความจริงของการ ตายของคุณแม่
นักข่าวอีกคนก็ได้ถาม “งั้นเรื่องที่วิ่งเสียว หย่าหายตัวไปก่อนหน้า ก็เป็นคุณที่ทําหรือเปล่า

จํงหนิงส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ”

พูดแบบนั้นออกมา สถานการณ์ก็ได้วุ่นวาย

“คุณหมายความว่า คุณไม่ได้ลักพาตัวเธอ ไม่ได้ขังเธอ?”

จึ่งหน่งพยักหน้า

“ฉันสามารถที่จะสาบานต่อหน้าแม่ที่ตาย ไปของตนได้เลยว่า ตั้งแต่ที่ฉันมาที่เกาะซีหนิง ก็ ไม่ได้ไปเจอเธออีกเลย เรื่องที่เธอหายตัวไป ฉัน ไม่รู้ค่ะว่าใครเป็นคนทำ

แต่พอคิดๆ ลับหลังเธอนั้นก็ได้ทำตัวไม่ดีไว้ มาก อาจจะทำให้ใครโมโหเข้าก็ได้ใครจะรู้ พวก คุณถ้าอยากจะรู้ความจริง สามารถที่จะไปสืบได้ ค่ะ”

จิ่งหนิงพูดจบ ทุกคนก็ได้พากันมองหน้า

กับข่าวฉาวในช่วงครึ่งปีที่ได้หลุดออกมา ทุกคนนั้นก็พอที่จะได้ยินนิสัยที่แท้จริงของจิ่ง เสี่ยวหย่ามาบ้าง เพราะงั้นได้ยินที่จิ่งหนิงพูดแบบ นี้ก็ไม่รู้สึกแปลกใจอะไร

และแล้วจึงเสี่ยวหย่าที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ร้อนรน พูดอย่างโมโห “จิ่งหนิง เธอโกหก! เธอเป็นคนที่จับตัวฉันไปที่เรือเล็กนั่นเองแท้ๆ

เธอยังข่มขู่ฉัน บอกว่าจะฆ่าฉันแล้วก็ ทําลายหลักฐาน ถ้าเกิดไม่ใช่ฉันที่เป็นคนหนีออก มาได้ ตอนนี้เกรงว่าฉันได้ถูกเธอจัดการไปแล้ว เธอยังกล้าที่จะพูดอะไรไร้สาระอยู่ตรงนี้อีก?”

จิ่งหนึ่งมองเธออย่างไม่แยแส หัวเราะอย่าง เย็นชา “อ้อ? เธอทำไมถึงได้บอกว่าฉันเป็นคนทํา ล่ะ งั้นเธอมีหลักฐานไหม?”

จึ่งเสี่ยวหย่าก็ได้เงียบไม่รู้จะพูดอะไร อึม. อยู่นาน ไม่ได้พูดอะไรเป็นชิ้นเป็นอันออกมา

จิ่งหนิงก็ได้พูดเสียงจริงจัง “ที่จริงเรื่องนี้ อยากจะยืนยันก็ไม่ยาก ช่วงเวลานี้ฉันอยู่ในเกาะ อยู่ตลอด พนักงานในโรงแรมและคนอื่นในเกาะ สามารถที่จะมาเป็นพยานให้ฉันได้”

เธอพูดแบบนี้ ทุกคนก็ไม่ได้สงสัยอะไรอีก สายตาที่มองไปทางจิ่งเสี่ยวหย่าก็ได้ดูน่า สงสัยยิ่งกว่าเดิม

เป็นตัวเองที่ลักพาตัวคนอื่นไม่สําเร็จ ตอนนี้ ยังมาใส่ร้ายคนอื่นว่าได้มาลักพาตัวตัวเองอีก?

นี่มันหน้าไม่อายเกินไปเลยจริงๆ

จิ่งเสี่ยวหย่าคิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะมาถึง ตอนนี้ เธอได้มองไปหาทุกคนด้วยความร้อนใจ พบว่าไม่มีใครเลยที่จะเชื่อเธอ ก็ได้ร้อนรนไปอีก
เธอได้มองไปที่หวังเสวีเหมยอย่างหมดทาง

“คุณย่า ตอนนี้พวกเราทำยังไงดี?”

ในใจของหวังเสว่าหมยก็ไม่รู้ว่าจะทำไง

แต่ว่าการที่เป็นหัวหน้าครอบครัวตระกูลจิ่ง ลมพายุหลายปีมานี้ก็ผ่านมาแล้ว สีหน้าก็ยังไม่ได้ เสียไป

เธอก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงโมโห “ต่อให้เธอไม่ ได้ไปไหน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ได้สั่ง ให้คนไปทำ แต่ว่าเธอวางใจเถอะ เรื่องนี้เป็นยังไง กันแน่พวกเราต้องสืบออกมาให้ชัดเจนแน่ ตอนนี้ เธอเองก็ได้ยอมรับแล้วว่าเรื่องนี้เธอเป็นคนจัด ฉากเอง ก็หมายความว่าก่อนหน้าไม่กี่วันนี้ที่เสี่ยว หย่าได้โดนด่าทางเน็ตก็เป็นความผิดที่เขาไม่ได้ ก่อ พวกเราก็แค่อยากจะมายืนยันเรื่องนี้ก็พอแล้ว เรื่องที่เหลือกลับไปแล้วต้องจัดการแน่นอน

หวังเสวีเหมยพูดจบ ก็อยากที่จะพาตัวคน

ออกไป คาดไม่ถึง กลับถูกจิ่งหนิงขวางไว้

“เดี๋ยวก่อน!”

เธอได้เดินเข้าไป พูดเสียงเข้ม “เรื่องของ คลิปเสียงนั่น ท่านหญิงจึงยังไม่ได้อธิบายเลยนะ คะ! ก็อยากจะกลับไปแบบนี้เลยเหรอ?”

สีหน้าของหวังเสวีเหมยได้เขียวไปเลย
“ฉันบอกแล้วว่า นั้นเป็นเรื่องเท็จ! พวกเรา ไม่เคยทําเรื่องแบบนี้มาก่อน!” “อืม……เห็นทคุณยืนยันที่จะไม่ยอมรับ?”

“เรื่องที่ไม่เคยทํา ฉันทำไมต้องยอมรับ? ”

“ก็ดีค่ะ”

จิ่งหนิงพยักหน้าแบบคิดวิเคราะห์ “คุณ ไหนๆ เรื่องก็ได้มาถึงขนาดนี้แล้ว งั้นพวกเราก็เจอ กันที่ศาลเถอะ! ถึงเวลา อย่าหาว่าฉันไม่ได้ไว้หน้า ท่านหญิงจิงอย่างคุณ หรือว่าไม่ได้ให้ทางออกกับ ตระกูลจิ่งของพวกคุณนะคะ”

หวังเสบู่เหมยได้ยินคำพูดที่เธอข่มขู่แบบ นั้น ก็ได้โกรธจัด

“จิ่งหนิง เธออย่าลืมล่ะ ว่าเธอก็เป็นคนของ ตระกูลจิ่ง!”

“โทษทีนะคะ ฉันได้ลืมไปเลยจริงๆ ยังไง ซะเมื่อห้าปีมานี้ ฉันได้มองเข้าใจชัดเจนแล้วว่า พวกคุณทําอะไรกับฉันบ้าง ความทรงจำก่อนหน้า ก็ได้ฝังไปตามแม่ที่ตายไปแล้วของฉันแล้ว! เพราะงั้น ต่อไปก็ไปทางใครทางมัน รักษาตัว ด้วย!”

เธอพูดจบ ก็ไม่ได้สนใจหวังเสวีเหมยอีก หันหลังแล้วเดินเข้าไป

หวังเสวีเหมยมองเธอด้วยความแค้น แค้น จนอยากจะมองให้ตัวเธอนั้นเป็นรูไปเ