ตอนที่ 8 ความอ่อนโยนที่ต่างกัน

นัชชาตื่นตระหนก เธออยากหันตัวกลับไปแต่ไม่ทัน แล้ว คนนั้นเอื้อมมือจากข้างหลังไปจับหน้าอกที่นุ่ม นวลของเธอ “อ๊ะ ! คุณ .. คุณไม่กินข้าวหรอ ? ”

“กินของหวานก่อน ”

พูดเสร็จเตชิตก็จูบไปที่ต้นคอของเธอ ริมฝีปาก บางเฉียบเย็นๆลงไปเรื่อยๆ มือใหญ่ของเขาถอด เสื้อผ้าของเธอออกไปอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ตอนนี้จะ เป็นเวลากลางคืนแล้ว แต่ไฟที่อยู่บนหัวยังคงให้ ความสว่างแก่สายตา จนนัชชาไม่กล้าสบตาเขา

ก่อนหน้านี้นัชชาไม่เคยผ่านเรื่องอย่างนี้มาก่อน มี เพียงสองครั้งแต่ก็เป็นแบบเร่งรีบ ตอนนี้มีเวลามาก พอแล้ว เตชิตทำการเล้าโลมอย่างสมบูรณ์ เขาเป็น มืออาชีพไม่นานผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็ตัวสั่นขึ้นมา เล็กน้อย

ความสุขค่อยๆ เพิ่มขึ้นภายในร่างกายทำให้นัชชา รับมือไม่ไหว เธอรู้สึกละอายใจมาก ไม่ทันระวังเธอก็ส่งเสียงร้องออดอ้อนออกมา ทันทีที่เธอรู้ตัว เธอก็ ปิดปากป้องกันไม่ให้ตัวเองร้องอีกครั้ง

แต่เตชิตไม่อนุญาต “ ร้องออกมา ”

ความรู้สึกทั้งหมดของเธอล้วนถูกผลักออกมา เธอก็เหมือนเรือลําเล็กๆ ที่ถูกลมพายุพัดให้ลอย เคว้งคว้างอยู่กลางทะเล ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

เตชิตเห็นเธอปฏิเสธที่จะส่งเสียงออกมา ยิ่งทรมาน เธอมากขึ้น

นัชชาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียง ร่างกายเธออ่อนเหมือน กับน้ำ

“เสียงของคุณน่าฟังจริงๆ ” เตชิตค่อยๆนำเธอไป จับมือที่ปิดปากของเธอออกกดไว้อีกข้างหนึ่ง

นัชชาค่อยๆ ปล่อยความรู้สึกให้ไปตามความ ต้องการครั้งนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจแล้วว่า ทําไมดาษถึงได้ชอบเรื่องแบบนี้
เมื่อเสร็จแล้ว กับข้าวบนโต๊ะอาหารส่วนใหญ่ก็เย็น หมดแล้ว ความหิว เพียงเหลือเล็กน้อยของนัชชากั กลายเป็นความเหนื่อยเพราะใช้พลังงานไปมาก

พวกเขายืนท่า มือกับขาทั้งสองข้างของเธอล้วน เมื่อยไปหมด อย่าพูดถึงเรื่องกินข้าว แค่เคลื่อนไหว ยังรู้สึกลําบาก

เตชิตกลับดูผ่อนคลายอย่างมาก เมื่อจัดการกับตัว เองเสร็จก็ไม่ลืมที่จะไปล้างมือด้วย หลังจากนั้นก็นั่ง บนโต๊ะกินข้าวทานอาหารด้วยท่าทางสง่างาม พร้อม กับแสดงความคิดเห็นด้วย

“ทีหลังอย่าใส่พริกไทยดำ ผมไม่ชอบ”

นัชชาที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำเมื่อได้ยินประโยคนี้ ทําให้เธอหมดความอดทน “ถ้าคุณไม่ชอบ ก็อย่ากิน

มือของเตชิตถือตะเกียบอยู่ชะงักไปครู่หนึ่ง คิด ไม่ถึงว่าเธอจะโต้แย้ง เขาเลยเงยหน้าขึ้นมามอง เธอ นัชชารู้สึกหวาดผวาทันที หันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง “ฉันหมายความว่า คุณไม่กิน .. ฉันจะกินเอง”เต ตบเก้าอี้ข้างๆเขา “เข้ามา”

เดิมนัชชาอยากจะขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบน ครั้งนี้ไม่ ไปคงไม่ไม่ได้แล้ว เธอทนกับความรู้สึกที่ปวดแสบ ปวดร้อมตรงกลางขา และนั่งลงไปด้วยท่าทีที่สุ่มง่าม

มองไปอาหารที่อยู่ข้างหน้า เธอไม่ค่อยมีความ อยากอาหาร เธอกินไปกี่คำก็วางตะเกียบลง ทันใด นั้นก็คิดอะไรสักอย่างขึ้นมาได้ เลยหยิบโทรศัพท์ ออกมาจากกระเป๋า “ฉันมีอะไรให้คุณดู วันนี้ …

“กินข้าวก่อน ” เตชิตไม่ได้มองมาที่เขา “ผมไม่ ชอบพูดคุยระหว่างกินข้าว”

สิ่งที่คุณไม่ชอบมีเยอะจริงๆ

นัชชาแอบด่าในใจ แต่เธอยังคงเก็บโทรศัพท์ไป อย่างเชื่อฟัง ถึงแม้เธอไม่ได้กินอะไรอีก แต่ยังคงถูก เตชิตบังคับให้กินข้าวเป็นเพื่อนเขาจนเสร็จ

หลังจากเก็บโต๊ะอาหารเสร็จ นัชชาก็ขึ้นไปหาเขาที่ห้องสมุดชั้นสาม หลังจากได้รับอนุญาตแล้ว เธอ ก็ผลักประตูเข้าไป เตชิตเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน ซาตินสีนํ้าเงิน เปิดคอเล็กน้อย เผยให้เห็นกระดูก ไหปลาร้าและผิวทีสีข้าวสาลี ถ้าไม่รู้ก็คงจะคิดว่า เขากําลังยั่วยวนอยู่

นัชชารู้สึกอึดอัด เธอลดสายตาลง และส่งโทรศัพท์ ในมือให้เขา “อันนี้เป็นสิ่งที่ฉันถ่ายในวันนี้ คุณดูสิ”

เตชิตรับมา เปิดดูวิดีโอ เขาดูด้วยใบหน้าที่ไม่แสดง อารมณ์อะไรออกมา “คัดลอกไปที่กล่องจดหมาย ของผม”

นัชชารับโทรศัพท์กลับมารู้สึกแปลกใจกับความนิ่ง สงบของเขา “แค่นี้หรอ ?”

ชายคนนั้นถามกลับ “ไม่งั้น ?”

เห็นเธอไม่พูดอะไร ชายคนนั้นก็พูดอีกครั้ง “ถ้า ผมเป็นคุณ จะไปตรวจสอบบันทึกเปิดห้องของด ก่อนที่จะเขาซ่อนข้อมูลเอาไว้ ”
นัชชาเข้าใจในทันที ทำไมก่อนหน้านี้เธอคิดไม่ถึง

ฉันจะไปตรงสอบวันพรุ่งนี้

พูดเสร็จนัชชาก็รีบออกจากห้อง แต่กลับถูกเต ชิตเรียกไว้ เธอนึกว่าอีกฝ่ายยังมีปัญหาที่จะพูด อีก แต่เขากลับถามว่า “ทําไมวิดีโอถึงจบลงแบบ กะทันหัน ?”

นัชชาหัวใจเต้นแรงทันที เธอก้มหน้าลงให้เปลือก ตาปกปิดความหวาดผวาในตาของเธอ ฝืนท่าสงบนิ่ง และพูดว่า “ไม่มีอะไร มือถือตกลงพื้นเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าเตชิตไม่ได้เชื่อคำพูดห้วนๆของเธอ ใช้ หัวคิดสักนิดก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เมื่อมองไปที่ใบ หน้าเล็กๆของเธอ ปรากฏมีรอยแดงอยู่ที่มุมปากของ เธอ แต่โดนเธอปกปิดมันด้วยแป้งพัฟแล้ว

สีหน้าเขามืดมนทันที

“พวกเขาตบตีคุณหรอ ?”

นัชชาไม่อยากให้ใครมาเห็น เธอเลยก้มหน้าลงแล้ว เอาผมไปปกปิด ไม่มี ใครจะมาตบตีฉัน ฉันแค่ถือโทรศัพท์ไม่ดีเอง

“นัชชา ผมไม่ชอบคนโกหก “สีหน้าของเต ต ด ครีมกว่าเดิม “ผมจะให้โอกาสคุณอีกหนึ่งครั้ง พูด ความจริงกับผม รู้ไหม ?”

ดวงตาชายคนนั้นมีความดุตาลอยู่ มองเห็นนัชชา ก็รู้สึกตกใจ เธอกัดริมฝีปาก ในที่สุดเธอก็ไม่กล้าที่ จะโกหกเขาอีก ก้มหน้าลงด้วยความอับอาย “ปณิตา เมียน้อยของสามีฉัน”

“…” เตชิตครุ่นคิดไม่กี่นาที หลังจากนั้นก็ถอน หายใจออกมา พูดด้วยความผิดหวัง “เมื่อก่อนผมก็ เคยรับคดีฟ้องหย่า ก็เจอเรื่องที่เมียน้อยตบตีเมีย หลวงมาไม่น้อย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคนที่ เต็มใจโดนเมียน้อยทุบตีอย่างคุณ

นัชชารู้สึกอายถึงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ตอบกลับ ด้วยเสียงต่ำ “ฉันก็ตบดวิ ไปนะ”

เตชิตหัวเราะเยาะ “จะให้ผมบอกว่าคุณเก่งอย่างนี้ หรอ ?*

“…ไม่ต้องมองไปยังผู้หญิงที่ขี้กลัวตัวเล็กๆอยู่ข้างหน้า เตชิต รู้สึกหงุดหงิดเป็นครั้งแรก แต่เขาไม่พูดอะไร หัน ตัวออกจากห้องสมุดตอน ตอนที่นัชชากำลังคิดว่า ตนเองมีตรงไหนทำให้เขาโกรธ ชายคนนี้ก็กลับมา อีก ในมือของเขามีกล่องปฐมพยาบาลมาหนึ่งกล่อง

เขานั่งลงบนโซฟา แล้วหยิบขวดไอโอดีนออกมา “มานี่”

นัชชาเข้าไปนั่งข้างๆเขาอย่างเชื่อฟัง แก้มด้านซ้าย ของเธอถูกทาด้วยไอโอดีนหลังจากนั้นก็ทาครีมยา ความสัมผัสที่นุ่มนวลกับอุณหภูมิปลายนิ้วของชาย คนนั้น ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นที่ผิดปกติ

นัชชาอดแอบมองเขาไม่ได้ ชายคนนั้นได้แต่ก้มหัว เช็คดูบาดแผลตรงปากของเธออย่างตั้งใจ สภาพ ที่ตั้งใจและจริงจังของเขา เทียบกับสภาพที่มีแต่ ความใคร่ในปกติดีไปตั้งเยอะ

เขาช่วยเธอหายา แม้แต่ดวิษก็ยังไม่เคยทำแบบนี้ ให้เธอเลย

นัชชาใจเต้นเร็วอย่างไม่มีสาเหตุ ทันทีที่จะเปลี่ยน ทิศทางมองแต่ก็โดนเตชิตจับได้เสียก่อน