ตอนที่487 คราบ1

“อืม ผมเอง” โม่พยักหน้า เขาเข้าใจว่า เอ้อ’ ของคุณพ่อในทันที ท่านเรียกเขา คุณชายรอง “วันนี้รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม เขาปล่อยมือของเดินไปข้างเตียงของพ่อ แล้วจับฝ่ามืออันสั่นเทาของพ่อขึ้นมา พอกู้ฮอนเห็นภาพนี้ ดวงตาเธอก็เศร้าในทันที เธอนึกถึงเมื่อก่อน ท่าทางมีอำนาจบาตรใหญ่ของ คุณท่านเป่หมิง แต่ว่าตอนนี้ พ่อของนาย

โรคหลอดเลือดในสมอง” เป้หมิงโม่พูดสองนี้ ออกมาอย่างไม่ใส่ใจ และยังคงจับมือของพ่อไว้

แน่น

เป็นเวลาหลายปีมาแล้ว ที่เขาได้ใกล้ชิดกับพ่อ เป็นครั้งแรก

ขอโทษนะ… ฮอนโพล่งออกมา ถึงแม้จะไม่รู้ ว่าขอโทษเขาทำไม แต่เธอว่าตอนนี้เป่หมิงโม่ ต้องรู้สึกไม่แน่ ด้วยเหตุนี้ เธอรีบยิ้มอย่างอบอุ่น ให้คุณท่านเปหมิง “สวัสดีค่ะคุณท่านเป่หมิง ไม่ ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

ความตั้งใจของคุณกู้ฮอน คือต้องการปลอบขวัญ ผู้สูงอายุเสียหน่อย ดังนั้นรอยยิ้มนั้นจึงเป็น เหมือนดอกไม้บานที่สะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิสดใส แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่ต้องการรอย ม ของเธอ ในสายตาของคุณท่านเปหมิง มันไม่ต่างอะไรกับการเยาะเย้ยเลย อย่างไรเสีย คุณท่านก็ยังจําได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ ทําให้ลูกชายและหลานชายของเขามองหน้ากัน

ไม่ติด ตอนนี้ คุณชายรองยังจะกล้าพาผู้หญิงคนนี้มาอีก จะทําให้เขาโกรธจนตายเลยหรือไง

“เออ……… คุณท่านเป่หมิงเลือดขึ้นหน้าใน ทันที ลูกตาที่เบิกกว้างจ้องกู้ฮอนอย่างโหดเหี้ยม เธอตกใจ รีบกลับไปยืนข้างหลังเปหมิงโม่ทันที หลังจากที่คุณท่านเป้หมิงป่วยเป็นโรคหลอด

เลือดในสมอง เขาก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยทั้งวัน เขาดูซูบผอมไปเยอะเลยทีเดียว

นอกจากสมองที่พอจะรู้เรื่องหน่อย ทำให้ยัง พอใช้แรงได้อยู่บ้าง แต่ส่วนอื่นของร่างกายไม่ สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

ถ้าในตอนนี้เขาสามารถพูดเป็นประโยคได้ กู้ฮอน เชื่อว่า คุณท่านเป่หมิงต้องพูดไล่เธอออกไปแน่ เป่หมิงโม่เห็นสีหน้าพ่อที่ฉุนเฉียวเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้ว ดวงตาปรากฏความซึมเศร้าที่ซ่อนอยู่ลึกๆออกมา “พ่อ” เขาชะงัก น้ำเสียงยังคงเงียบเหงา เขาพูด อย่างไม่ใส่ใจ วางใจเถอะครับ ผมจะไม่แต่งงาน กับเธอ”

คำพูดนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยแม้แต่น้อย มันเหมือน ลูกธนูในอากาศ ขณะกู้ฮอนยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ลูกธนูก็ถูกยิงเข้ามาที่กลางหน้าอกของเธออย่าง โหดร้ายมันปักเข้าไปกลางหัวใจ

เธอรู้สึกช็อกจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

สีหน้าซีดเผือดในทันที

แต่ทว่า เป็นเพราะคำพูดของเป่หมิงโม่ จึงทำให้

อารมณ์ของคุณท่านเป่หมิงสงบขึ้นอย่างรวดเร็ว คุณท่านจึงค่อยๆใจเย็นลง แต่เขาก็ยังคงกำมือ ของเป้หมิงโมไว้แน่นเหมือนเดิม

“เอ้อ….” พอเห็นสายตาเศร้าเล็กน้อยของลูกชาย

สีหน้าของคุณท่านก็ปรากฏความโศกเศร้า ทันใดนั้น ภายในห้องก็เงียบสงัด

เงียบจนรู้สึกอ้างว้าง

ทั้งสามคนต่างเงียบสนิท ต่างพากันคิดเรื่องในใจ

เป่หมิงโม่เพ่งมองหลังมือที่ผอมแห้งของพ่อ เขา

นิ่งเงียบไปสักใหญ่ ในที่สุดก็ดึงมือออกจากมือ ของพ่อ แล้วพูดปลอบเสียงเบา ดูแลตัวเองด้วย นะครับ”

มันยังคงเป็นน้ำเสียงที่เย็นชาและไร้อารมณ์ แต่

มันกลับทําให้ดวงตาของคุณท่านแดงก่ำ ที่ผ่านมาลูกชายคนนี้มักจะทำให้เขาโกรธ มาวัน นี้ถึงแม้จะเย็นชาไปบ้าง แต่คุณท่านก็เข้าใจเขา “เอ้อเอ้อ…” คุณท่านกะพริบตา ทนให้ลูกชาย เห็นความผิดปกติของตนเองไม่ได้ เขารีบหลับตา เป้หมิงโม่หมุนตัว แล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป กู้ฮอนรีบตามออกไปอย่างรวดเร็ว

ในทางเดินยาวของโรงพยาบาล เขาเดินอย่างไม่หยุดพัก

กู้ยอมมองแผ่นหลังตรงของเขา ที่มีแต่ความ

อ้างว้าง

เขาพูดกับพ่อว่า วางใจเถอะครับ ผมจะไม่

แต่งงานกับเธอ

ถึงแม้เธอจะรู้เรื่องนี้นานแล้ว ถึงแม้เธอไม่เคยที่ จะหวังลมๆแล้งๆ แต่นึกไม่ถึงว่าพอได้ยินเขาพูด

แบบนี้ด้วยตัวเอง มันจะรู้สึกเจ็บปวดอย่างสาหัส

เช่นนี้

“เป้หมิง……… ลําคอแหบแห้งของเธอ เรียกเขา

เอาไว้

เขาไม่หยุดเดิน

“ทําไมต้องพาฉันไปเจอพ่อของนายด้วย” เธออด

ที่จะถามออกมาไม่ได้

เขายังคงก้าวเดินอย่างสง่า ไม่ได้หันกลับมา “เป่หมิงโม่ ไอ้คนที่ม” เธอหยุดเดิน ยอมรับว่าตัว

เองรู้สึกเจ็บปวด

เขาทําเหมือนว่าไม่ได้ยิน ยิ่งเดินไกลออกไป เธอจ้องหลังสูงตรงของเขา สายตาของเธอพร่า

“ฉันบอกว่านายมันทิ่ม ไม่ได้ยินหรือไง เป้หมิงไม่ คนโง่”

ครั้งนี้ เธอไม่ได้ค่าเขาว่าไอ้คนเลว

เพราะเธอไม่อยากที่จะยอมรับว่าคำพูดของเขา มันได้ทําร้ายเธออย่างเจ็บปวด

เธอแค่หัวเราะเยาะเขา หัวเราะเยาะคนที่มอย่าง เขา ที่ทําเรื่องที่โง่ที่สุด