2 ริดรอนอิสรภาพ (4)

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นยัยทิชา โต ๆ กันแล้ว หัดเกรงอกเกรงใจ คุณชื่นจิตบ้างสิ แล้วก็เลิกทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาซะที ฉันเหนื่อย จะรับมือกับเธอแล้วนะ” รุ่งอรุณถลึงตาใส่ ทิชาจึงได้แต่ก้มหน้า จุดบีบมือเอง

“ใจเย็นก่อนนะคะคุณรุ่งอรุณ หนูทิชามาเที่ยวที่นี่เป็นเรื่อง ปกติอยู่แล้ว ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” คุณนายชื่นจิตออกตัวปกป้อง แต่น้ำเสียงเนือง ๆ ของเจ้าของบ้านก็ทำให้สายตาเย็นเฉียบที่อยู่ ในมาดนางพญาของรุ่งอรุณ วัดกลับมาได้

“ต้องมีสิคะ หญิงชายอยู่กันตามลำพัง นอนค้างอ้างแรม ด้วยกันตลอดจะบอกว่าไม่มีได้อย่างไร คุณเองก็ควรดูแลลูกชาย ให้ดี ๆ ด้วยนะคะ ดิฉันเกรงว่าจะมีเรื่องไม่งามหน้าเกิดขึ้นซะ ก่อน”

คุณนายชื่นจิตเอามือทาบอกหน้าถอดสีเขียวที่ได้ยินแม่เลี้ยง ของทขาพูดเช่นนั้น

“พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะคะคุณป้าขา นนนี่เป็นผู้หญิงทั้งแท่ง ดูสิ คะสวยตั้งแต่หัวจรดเท้า” คนแทรกขึ้นจีบปากจีบคอหนีบขา เข้าหากันขณะเจรจา “อีกอย่างนนนี่ก็ไม่เคยมีพฤติกรรมแสวงหา ประโยชน์จากยัยซาด้วย รับรองค่ะว่าอยู่ด้วยแล้วปลอดภัย ปลอดภัย”

“นน ไม่น่ารักเลยนะลูก” ซันจิตปรามบุตรชายเมื่ออานนท์ตอกกลับ’ รุ่งอรุณชนิดไม่ไว้หน้า

“ก็จริงนี่คะคุณแม่ ยัยที่ขาหนีร้อนมาพึ่งเย็นเพราะไม่อยากถูก จับให้แต่งงานกับคู่หมั้นปัญญาอ่อนที่คุณป้าหามาให้

รุ่งอรุณถลึงตาตุม อานนท์ทันที แก้มเนียนแต่งแต้มเครื่อง สําอางกระตุกขึ้นก่อนเต้นเสียงเย็นออกมา

“เธอไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องครอบครัวคนอื่นนะอานนท์”

เรื่องนั้นหนูทราบดีค่ะ คุณป้าเองก็ไม่มีสิทธิ์ตำหนิเรื่องส่วนตัว ของหนูเหมือนกัน” คนย้อนลอยหน้าลอยตา ซ้ำยังยกนิ้วเรียวขึ้น เป็นการยั่วอารมณ์อีกฝ่ายให้ปะทุด้วย

ได้ผล…รุ่งอรุณกัดฟันกรอด ๆ มองอีกฝ่ายราวกับกินเลือดกิน เนื้อ เธอพยายามระงับความโกรธที่เกิดขึ้นกับวาจาเผ็ดร้อนของ เด็กหนุ่มกระตุ้งกระติ้ง แต่เมื่อทำอะไรไม่ได้จึงหันมาเล่นงานทิชา

แทน

ไปยัยทิชา กลับบ้าน!

“แต่หนู… ” ทิชาอึกอักพูดอะไรไม่ออก ทั้งนี้เป็นเพราะเธอไม่ อยากกลับไปยังบ้านที่ขาดอิสรภาพนั่นอีก

“ไม่มีแต่ เธอจะบีบบังคับให้ฉันแจ้งความกับตำรวจ ว่าคน บ้านหลังนี้ลักพาตัวเธอมา

เจอไม้นี้จากรุ่งอรุณเข้าไป ทิชาจึงเงียบไปเพราะไม่อยากให้ เจ้าของบ้านผู้แสนใจดีเดือดร้อนเพราะเธอ และนั่นก็ทำให้ คุณนายชื่นจิตที่รู้อะไรเป็นอะไรก็อยู่เฉยอีกไม่ได้
“คุณรุ่งอรุณจะทำอย่างที่พูดดิฉันก็ไม่ว่านะคะ แต่ขอเตือนด้วย ความหวังว่าคุณอาจเจอข้อหาแจ้งความเท็จก็ได้” คุณชื่นจิต บอกเสียงเรียบโดยไม่สนใจอากัปกิริยากระฟัดกระเฟียดของ แขกผู้มาเยือนอีก จากนั้นจึงหันไปมองเด็กสาวที่เอาแต่ก้มหน้า ด้วยความสงสารจับใจ

“หนูทิชาจะกลับเข้าบ้านป้า หรือจะไปกับคุณรุ่งอรุณก็ได้นะ ป้าไม่บังคับและไม่ไล่หนู ประตูบ้านหลังนี้ ยินดีเปิดต้อนรับหนู ตลอดเวลานะจ๊ะ”

ทิชาพูดอะไรไม่ออก น้ำตาแทบร่วงจากเบ้าตาด้วยความ ซาบซึ้งในน้ำใจของคุณนายชื่นจิต

“กราบขอบคุณคุณป้ามากเลยนะคะ แต่หนู… คงต้องลากลับ แล้วค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงในลำคอลอบกลืนบางสิ่งที่ดีขึ้น จุกคอลงไป

“ขอบใจนนนมากเลยนะ วันอาทิตย์นี้เป็นงานแต่งของฉัน นน นี่มาร่วมงานให้ได้นะ” ทิชาบอกเสียงสั่นบีบมืออานนท์ไว้แน่น ก่อนโผเข้ากอดเพื่อนรักแล้วปล่อยโฮออกมาราวเด็กเสียขวัญ

ทำใจดี ๆ เข้าไว้ทิซา เชื่อฉันสิ นางซิน ๆ ไม่อยู่กับแม่เลี้ยง ใจร้าย จนวันตายสักหน่อย” คำว่าใจร้าย อานนท์กระแทก เสียงพร้อมปรายตาไปยังรุ่งอรุณ “เดี๋ยวเจ้าชายรูปงามก็เอา รองเท้าแก้วมาให้เธอสวมเองนั่นแหละ”

ปลอบโยน ในแบบฉบับของอานนท์เรียกรอยยิ้มทั้งคราบ น้ำตาจากที่ทําได้ดีเชียว ใช่… นางซิน ๆ ไม่อยู่กับแม่เลี้ยงใจร้ายจนลมหายใจสุดท้ายสักหน่อย และทิชาก็เชื่อว่าเรื่องนี้ยังมีทาง แก้ไข

“ฉันหวังว่าเธอจะเป็นเจ้าชายคนนั้นนนนนี่” ชากระซิบเสียง แล้วข้างหู ทําเอาอานนท์ขนลุกรีบแกะแขนเหนียวหนีบของทิชา ออกทันที

“เป็นนางฟ้าพอได้ยะ แต่ให้เป็นเจ้าชาย นนนี่ไม่ถนัด อานนท์ ทำเสียงสั่นในประโยคท้าย และนั่นก็เรียกรอยยิ้มจาง ๆ จากทิชา ได้ดี

“ขอบใจมาก แล้วเจอกันวันอาทิตย์นะ” ทิชายิ้มบางพร้อม โบกมือให้เพื่อนรักก่อนปาดคราบน้ำตาทิ้ง แล้วสาวเท้ามาหยุด ตรงหน้าคุณชินจิต

“หนูกราบขอบคุณคุณป้ามากนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้ด้วย กิริยางดงามพร้อมรอยยิ้มเศร้าสร้อยในดวงตาคู่สวย

“ไปดีมาดี คุณพระคุ้มครองนะหนูทิชา หากมีอะไรให้ช่วย บอกป้ากับตานั้นได้เลยนะจ๊ะ ป้ายินดีช่วยหนูเสมอ”

“ค่ะคุณป้า” หญิงสาวยิ้มรับทั้งน้ำตา ก่อนเดินก้มหน้าคอตก กลับขึ้นไปยังรถเก๋งสีเลือดหมูกลางเก่ากลางใหม่ของรุ่งอรุณ โดยมีเจ้าของรถเดินประกบหลังตามมาติด ๆ