2 ริดรอนอิสรภาพ (1)

“ถ้าหนูไม่ทําล่ะคะ?”

“เธอไม่มีสิทธิ์แข็งข้อกับฉันนะยัยเด็กบ้า หัดสำนึกซะบ้างว่า ใครคุ้มกะลาหัวอยู่ ตอนนี้เสี่ยเกษมกับคุณมนเทียรมารออยู่ใน ห้องรับแขกนานแล้ว อยากฉีกหน้าตัวเองก็ตามใจ

ทิชาสอบผ่อนลมหายใจออกมายาวกับเหตุผลของ ผู้ปกครอง บ้าน เธอรับชุดสวยแล้วไปเปลี่ยนแต่โดยดี พอเข้ามาในห้องน้ำ ได้ ทิซาจึงเลือกที่จะนั่งแช่อยู่บนโถชักโครกเพื่อถ่วงเวลาเอาไว้ อย่างนั้น เธอไม่เดือดร้อนอยู่แล้วที่จะเข้ามานั่งเล่นในห้องน้ำ แสนสวย แต่คนที่กอดอกยืนรออยู่ด้านนอกสี เริ่มกระวนกระวาย เมื่อคนรับคําสั่งหายเงียบเข้ากลีบเมฆไป

ก๊อก ๆ

“ยัยทชา เสร็จหรือยัง?”

เสียงเคาะประตูสลับกับเสียงเรียกของรุ่งอรุณไม่กระตุ้นต่อม กระตือรือร้นของทิชาให้ทำงานได้เลย เธอคงเงียบ แล้วหยิบชุด สวยที่แม่เลี้ยงสาวสรรหามาดูชุดเดรสสีส้มอ่อน แบบน่ารักทัน สมัยนั้นเหนือเข่า ปกใหญ่คอวี มีริบบิ้นอันโตสีเดียวกับตัวชุดไว้ รัดเอว ทุกอย่างดูสวยถูกใจทิชาไปหมด แต่ติดตรงที่ว่า….

นี่ไม่ใช่ปรารถนาของเธอ!!

ก๊อก ๆ
“ยัยทชา เสร็จหรือยัง?”

“ค่ะ แม่ใหญ่”

ในที่สุดก็มีเสียงตอบรับดังจากในห้องน้ำ ซึ่งทำให้คนรออยู่ ด้านนอกมานานอย่างรุ่งอรุณถึงกับผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เมื่อรู้ว่าที่ซาไม่ทําอะไรแผลง ๆ อีก

“ค่ะก็เปิดประตูสิ ฉันจะดูความเรียบร้อยให้เธอ

สิ้นเสียงบ่นพึมพำทิชาจึงเปิดประตู ทว่าสีหน้าของคนคอยอยู่ หน้าประตูห้องน้ำกลับเป็นงุนงง แล้วเปลี่ยนเป็นไม่พอใจ

“นี่มันอะไรกันภัยทิชา ทำไมถึงไม่เปลี่ยนเสื้อ?”

“คือ…”

“คืออะไรยะ?” รุ่งอรุณแผดเสียงดังกว่าเก่า

“หนูทําชุดสวยของแม่ใหญ่ตกลงไปในโถชักโครกค่ะ ก็เลย… ก็เลยไม่กล้าใส่” ทํารายงานเสียงอ่อย ยิ้มแหยพร้อมกรีดนิ้วจิก เอาชุดสวยที่เปียกน้ำขึ้นมาให้แม่ใหญ่

“ ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้นะยัยเด็กบ้า หรือว่าเธอจงใจขัดคำสั่ง ฉัน?” รุ่งอรุณทำเสียงดุถลึงตาใส่ ผลก็คือทิซาเอาแต่ก้มหน้า เงียบ

เหมือนเคย… รุ่งอรุณอ่านไม่ออกว่าเด็กสาวหน้าใสตรงหน้า กำลังคิดอะไรอยู่ ตั้งแต่รู้จักเด็กคนนี้เธอไม่เคยอ่านทิชาออกเลย สักครั้ง จะว่าเด็กสาวตรงหน้าดื้อดึงไม่ฟังคำสั่งก็ไม่ใช่เลยทีเดียว เพราะพูดอะไรก็ทำตามอย่างว่าง่าย แต่จะบอกว่าชาว่า นอนสอนง่ายอยู่ในโอวาทก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะบางครั้ง ใน ความเงียบไม่พูดไม่จานั้น กลับทำให้รุ่งอรุณปวดหัว เหมือนเช่น ครา …

“เอาเถอะ ไปทั้งอย่างนี้นั่นล่ะเสี่ยเกษมรอนานแล้ว ”

ผู้รับคำสั่งพยักหน้ารับแบบว่าง่าย พลางแอบโล่งใจ แต่หญิง สาวก็อดถามต่อมิได้

“แล้วชุดสวยนี่ล่ะคะ?” ทิซาซูชุดสวยขึ้นสูงกว่าเก่า รุ่งอรุณจึง ชักสีหน้าไม่พอใจใส่

“จะเอาไปทิ้ง หรือจะเอาไปทำอะไรก็ได้ ฉันยกให้” พูดจบ รุ่งอรุณจึงเชิดหน้ากลับออกไปในทันที ทิชาแอบปล่อยเสียง หัวเราะคิกคักออกมา แล้วมองชุดสวยในมืออีกครั้ง…

ใครจะเอาชุดสวยไปหมดชักโครกได้ลงคอ เธอก็แค่เปิด ก๊อกทำให้ชุดสวยนี่เปียกเท่านั้น ใช่ว่าไม่พอใจเสื้อผ้านะ มันเป็น ชุดที่สวยมาก และราคาของมันก็คงแพงด้วยเช่นกัน เพียงแต่ว่า เธอไม่อยากใส่อวดเสี่ยเกษมและอีตามนเทียรเท่านั้น

ลำพังแค่รับมือกับคู่หมั้นปัญญาอ่อนเธอยังทำใจได้บ้าง แต่ สำหรับคนพ่อนที่ทำให้ทิชาหนักใจ แม้เสี่ยเกษมจะสูงวัยแล้ว ก็ตาม แต่สายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มนั้น ทำให้ทิชารู้สึกขยะแขยงเหลือ เกิน

หญิงสาวเอาชุดสวยใส่ไว้ในถุงพลาสติกที่พอหาได้จากใน ครัวแล้ววางแอบไว้มุมหนึ่งของห้อง ก่อนเดินไปยังห้องรับแขก
“มานั่งนี่สิ ลูกสะใภ้คนสวยของป่า

เพียงประโยคเดียวของชายผมขาวหัวล้านครึ่งเมืองอ้วนลงพุง ที่คาบบุหรี่อยู่ในปาก ทำให้ความตั้งใจจะยกมือไหว้เสี่ยเกษม เป็นอันม้วนเสื้อเก็บไป ทิชาปรายตาไปมองก่อนเลือกทิ้งตัวนั่งใน เก้าอี้เดี่ยวซึ่งหันหน้าเผชิญกับเสี่ยเกษมและมนเทียร

“ทำไมไม่ไปนั่งข้าง ๆ คุณมนเทียรล่ะ ยัยทิชา? คุณรุ่งอรุณก สายตาแกมบังคับ

“หนูเหม็นกลิ่นบุหรี่ค่ะ” เป็นเหตุผลเดียวที่เธอคิดได้ในเวลานี้ ทิชาตอบเสียงดังฟังชัดพร้อมเอามือปิดจมูก ซึ่งกิริยารังเกียจของ เธอทำให้เสี่ยเกษมโยนบุหรี่ลงบนพื้น แล้วใช้เท้าขยี้เพื่อดับไฟ ในทันที ทิชามองการกระทำของเสี่ยใหญ่ และสังเกตเห็นว่าทั้ง สองพ่อลูกใส่รองเท้าขึ้นมาถึงบนเรือนเชียว

“ขอโทษที ป่าไม่รู้ว่าหนูทิชาเหม็นบุหรี่”

“เสี่ยไม่ต้องตามใจยัยทิชาให้มากหรอกค่ะ เดี๋ยวจะเคยตัว เสียนิสัย” รุ่งอรุณแทรกขึ้นพลางส่งสายตาตำหนิไปยังทิชาที่ทำ หน้าไม่รู้ไม่ชี้

“เอาน่ารุ่งอรุณ อีกไม่นานเราก็จะกลายเป็นทองแผ่นเดียวกัน แล้ว นิด ๆ หน่อย ๆ ช่างมันเถอะ” เสี่ยเกษมถึงรุ่งอรุณซึ่งเป็น ลูกค้าขาประจำที่บ่อนพนันของเขา รวมทั้งควบด้วยตำแหน่งลูก หนีหมายเลขหนึ่ง ก่อนหันมาสนใจเด็กสาวหน้าตาหมดจด สะอาดสะอ้าน

“ป่ามาวันนี้จะมาคุยเรื่องหมายกำหนดวันแต่งงานของหนูทิชากับตามนเทียรนี่ล่ะ ป่าไปหาฤกษ์มาแล้ว เป็นสัปดาห์หน้านี้ หนู ทิชาเห็นว่าอย่างไร?”

เสี่ยเกษมถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าพูดกับรุ่งอรุณ ซึ่งธุระ ของเสี่ยเกษมท่าเอาทิชาหน้าถอดสีพูดอะไรไม่ออก และการ เงียบไปของเธอจึงเปิดโอกาสให้คนที่ปิดปากมานานเอาแต่จ้อง คู่หมั้นสาวตาเป็นมันแทรกขึ้น

“แต่งงาน แต่งงาน น้องทิชาแต่งงานกับเฮียมนเทียรนะครับ เฮียมนเทียรอยากเป็นเจ้าบ่าวของน้องชา

มนเทียร ชายร่างอ้วน บุตรชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคน เดียวของเสี่ยเกษมปรบมือดีใจ แล้วบิดกายไปมาอย่างขวยเขิน

“ว่าไงล่ะยับทชา ถ้าเธอไม่ขัดข้องอะไรฉันจะเป็นแม่งานให้ งานแต่งงานของเธอกับคุณมนเทียรจะมีขึ้นในวันอาทิตย์หน้านี้

“อาทิตย์หน้านี้!” ทิชาอุทานเมื่อตั้งสติได้ “หนูขัดข้องค่ะแม่ ใหญ่ ก็ไหนเราตกลงกันว่าให้หมั้นหมายไปก่อน” หญิงสาว ทักท้วง ซึ่งสายตาของทิชา ในตอนนี้ราวกับถอดคุณทรงศักดิ์มา ไม่มีผิดเพี้ยน และนั่นก็ทำให้รุ่งอรุณชะงักไป