E

บทที่ 59 หลอกลวงตัวเอง

บทที่ 59 หลอกลวงตัวเอง

“คุณเป็นสามีที่มีความรับผิดชอบไหม? ไม่ควร ปฏิบัติต่อภรรยาที่ตั้งครรภ์อย่างทะนุถนอมแล้วเห รอ?” การสอบปากคำหลายครั้งทำให้ใบหน้าของ เย่โม่เซิน ซีด มือที่วางอยู่บนกระดานกำแน่นโดย ไร้เสียงมากขึ้น จนข้อต่อกลายเป็นสีขาว

เซียวซู่รู้สึกได้ถึงความกดดันอย่างชัดเจน จึงรีบ เอ่ยปากพูดก่อนที่เย่โม่เซินจะอารมณ์แปรปรวน “ขออภัยคุณหมอด้วย ขาและเท้าของเย่โม่เซิน นั้นเดินไม่ค่อยสะดวก อีกทั้งก่อนหน้านี้พวกเรา เองก็ไม่เคยรู้มาก่อน แต่หลังจากที่รู้แล้วก็รีบพา มาส่ง ตอนนี้คนป่วยเป็นอย่างไรบ้าง?”

หมอพูดจบ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่สาย ตาของเย่โม่เซินยังคงไม่สบาย “ตอนนี้ไม่เป็น อะไรแล้ว แต่ต้องนอนพักที่โรงพยาบาลเพื่อดู อาการสองวัน”
“ถ้าอย่างนั้นความหมายของท่านคือ เด็กยังอยู่ เหรอ?” เซียวซูถามอย่างระมัดระวัง

“ทำไมคุณถึงพูดอย่างนี้?” เมื่อหมอได้ยินคำถาม นี้ ก็แทบจะระเบิดความโกรธออกมา “หรือว่าแท้ที่ จริง พวกคุณไม่ต้องการเด็กแล้ว?”

“ไม่ ไม่ ไม่ ความหมายของฉันคือ ถ้าเด็กยังอยู่ก็ ดี” เซียวซู รีบยิ้มแสดงความสำนึกผิด เขาไม่กล้า พูดอะไรอีก

หมอสะบัดแขนเดินออกไป เชียวซูเอ่ยปากพูด ด้วยความรู้สึกกลัดกลุ้ม “คุณชายเยถ้าเจ้าลูกนอก สมรสนั่นแท้งล่ะก็ คุณก็ไม่ต้องลำบากลงมือเอง แล้ว”

เมื่อได้ยินถ้อยคำของเขา เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้ว อย่างหนักและลมหายใจก็ดุเดือดขึ้น

“พูดอีกครั้ง”
เซียวซูตกใจและไม่กล้าพูดอีก

เขาช็อคในใจ ก่อนหน้านี้มีการกล่าวไว้อย่าง ชัดเจนว่าเด็กที่อยู่ในท้องของเธอเป็นลูกนอก สมรส และเขาเป็นคนที่ต้องการฆ่าเด็กในท้อง ของ เสิ่นเฉียวทำไมวันนี้ ..

ช่างเถอะ ช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็ตามความแตก ต่างหลังจากที่เสิ่นเฉียวแต่งงานเข้ามาในบ้านข อองเย่โม่เซิน นั้นไม่ค่อยเหมือนเมื่อก่อน ต่อไป คงจะแปลกประหลาดมากยิ่งขึ้น เขาคงจะต้อง ปรับตัว

เมื่อคิดได้อย่างนี้ เชียวซู่ก็โล่งใจ

ห้องผู้ป่วยที่เงียบสงบ มีเพียงกลิ่นของ แอลกอฮอล์ เสิ่นเฉียวถูกเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยที่ สะอาด เธอนอนอย่างสงบบนเตียงผู้ป่วย สีหน้า ซีดเซียว ราวกับเป็นโรคที่ร้ายแรง

รถเข็นของเย่โม่เซินอยู่ข้างเตียงคนป่วย เขา จ้องมองไปยังผู้หญิงที่อยู่บนเตียง ความเย็นชา

ในดวงตาของเขาก็จางหายไปเล็กน้อย

“จะฟื้นตอนไหน?” เย่โม่เซิน ถามขึ้นมากะทันหัน

“ฉันถามหมอแล้ว ต้องรอจนถึงตอนเย็น”

สายตาของย้อนเย่โม่เซินกลับมา “กลับกันเถอะ”

ได้อย่างเช่นนี้ เซียวซูก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณชายเย่พวกเราไม่อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนผู้ช่วยเสิ่น เหรอ?”

“ให้ป่าเฉินมาที่นี่”

เซียวซู่ มีปฏิกิริยาตอบโต้ พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะให้ป่าเฉินทำอาหารมาให้ เมื่อผู้ช่วยเสิ่น ฟื้น ขึ้นมาก็จะได้ทานทันที”

โรงพยาบาลในตอนกลางคืนนั้นเงียบสงัด ผู้

ป่วยได้เข้านอนแล้ว สมาชิกในครอบครัวที่มาด้วย ก็เงียบ เสิ่นเฉียวฟื้นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ดวงตาเป็นสี ขาว ข้างๆ เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน

“คุณนายน้อยสอง คุณฟื้นแล้ว”

เมื่อได้ยินเธอเรียกตัวเองว่าคุณนายน้อยสอง สมองของเสิ่นเฉียวตอบสนองเพียงครู่เดียว นี่เป็น แม่บ้านของตระกูลเย่ เธอโบกมือไปมา คิดอยาก ที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่เมื่อเคลื่อนไหวเล็กน้อย ก็รู้สึก ถึงความเจ็บปวดในท้องน้อย จึงต้องกลับลงไป นอน

ป้าเฉิน รีบลุกขึ้นยืน “คุณนายน้อยสอง อย่าเพิ่ง ลุก ร่างกายของคุณยังอ่อนแอ นอนต่ออีกหน่อย หิวน้ำไหม? ฉันจะไปรินน้ำให้คุณ”

เมื่อพูดจบก็ไม่รอคำตอบจาก เสิ่นเฉียว ป้าเฉิน หันไปรินน้ำอุ่นอย่างเอาใจใส่ให้เสิ่นเฉียว เสิ่น เฉียวที่นอนอยู่ตรงนั้นยิ้มอย่างเขิน ๆ ป้าเฉิน วาง แก้วน้ำเบาๆ และมาประคองเสิ่นเฉียวให้นั่ง แล้ว วางหมอนบนหลังของเธอ

“รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลังจากที่เสิ่นเฉียว ดื่มน้ำไปครึ่งแก้ว ป้าเฉินก็ สอบถามด้วยความระมัดระวัง “คุณนายน้อยสอง มีตรงไหนที่ไม่สบายไหม? ต้องการให้เรียกหมอ หรือไม่?”

เสิ่นเฉียวส่ายหน้า พูดเสียงเบา “ขอบคุณ ไม่ต้อง เรียกหมอหรอก ฉันไม่เป็นไร”

แค่ยังปวดท้องเล็กน้อยเท่านั้นเอง เธอเอื้อมมือ ออกไปอย่างไม่รู้ตัว แล้วลูบหน้าท้องส่วนล่าง ของเธอเบาๆ

“คุณนายน้อยสองฉันทำอาหารเย็นมาให้คุณ ซึ่ง พิจารณาจากสาเหตุของร่างกายคุณแล้ว ดังนั้น อาหารที่ฉันทำมาทั้งหมด ล้วนแต่เป็นอาหารค่อน ข้างจืด คุณนายน้อยสองลองชิมดู”

ป้าเฉิน เปิดกล่องรักษาอุณหภูมิอาหาร แล้วหยิบ เอาอาหารที่อยู่ข้างในออกมา
เสิ่นเฉียวเองก็หิวมากจริง ๆ เพราะปวดท้อง ดัง นั้นวันนี้ทั้งวันเธอจึงไม่ได้ทานอาหาร เมื่อได้เห็น อาหาร ก็รู้สึกหิวขึ้นมาจริง ๆ

“คุณนายน้อยสอง” ป้าเฉิน นำถ้วยโจ๊กไปวางไว้ ต่อหน้าเธอให้ใกล้ที่สุด หลังจากเสิ่นเฉียวรับมา ก็ พูดด้วยความตื้นตันใจ “ขอบคุณ”

“คุณนายน้อยสองไม่ต้องเกรงใจ รีบกินเถอะ”

ในตอนนี้ข้างนอกห้องผู้ป่วย เซียวซู่เข็นเย่โม่เซิ นออกไปปรากฏตัวที่ช่องหน้าต่าง เมื่อเห็นว่าเสิ่น เฉียวฟื้นขึ้นมาและกำลังพูดคุยกับป้าเฉิน ก็สั่งให้ เซียวซู่หยุด ซึ่งเขาหยุดด้วยความไม่เข้าใจ “คุณ ชายเย่ ?”

“กลับกันเถอะ” เย่โม่เซินถอนหายใจยาวๆออก

มา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวซู่ก็ยิ่งสงสัย “กลับเหรอ? แต่พวกเราเพิ่งจะมา อีกทั้งพวกเรายังไม่ได้ เข้าไปเลย ฉันได้ยินเสียงผู้ช่วยเสิ่นฟื้นขึ้นมา

แล้ว พอดีที่จะเข้าไปเยี่ยม”

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดอย่างนั้นเหรอ?” คิ้วของเย่โม่ เซินกระตุก เขาพูดด้วยความโกรธ

“เอ๊ะ? แต่คุณชายเย่พวกเรามาเยี่ยมผู้ช่วยเสิ่น ไม่ใช่เหรอ?” เซียวซูพูดไม่ออก พวกเขาเพิ่งจะมา ถึงประตูห้องผู้ป่วย เสิ่นเฉียวเองก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว มันเหมาะที่จะเข้าไป ทำไมถึงจะกลับเสียแล้ว?

เซียวซูไม่เข้าใจว่าเย่โม่เซินคิดอะไรกันแน่ แต่ เมื่อเขาพูดสิ่งที่เขาคิดจบ ลมหายใจของเย่โม่เซิ นก็ลดลงอย่างกะทันหัน เขารู้ว่ามันผิดปกติ ดังนั้น เขาจึงพูดว่า “ก็ได้”

จากนั้นเขาก็เข็น เย่โม่เซินที่อยู่บนรถเข็นและ เดินออกไป ประตูห้องผู้ป่วยกลับเปิดออก ป้าเฉิน เดินออกมา เมื่อเห็นพวกเขาก็พูดว่า “คุณชายสอง คุณมาแล้ว”

เสียงของเธอไม่ดังมาก แต่ก็ไม่นับว่าเบา ซึ่งดัง

อย่างไม่ชัดเจนเข้าไปในหูของเสิ่นเฉียว

เมื่อได้ยินว่าเย่โม่เซินมาแล้ว หัวใจของเสิ่นเฉียว ก็รวมตัวกันเป็นก้อนในทันที เกือบลืมไปแล้ว ว่า คงจะเป็นเขาที่พาเธอมาส่งโรงพยาบาล

“คุณชายสอง คุณนายน้อยสอง ฟื้นแล้ว คุณ อยากจะเข้าไปไหม?”

เย่โม่เซิน ”

เสิ่นเฉียว อยู่ในท่าทางที่กำลังถือถ้วย หลังจาก ที่ป้าเฉินทักทายพวกเขา เย่โม่เซินก็ไม่เข้ามา คง ไม่คิดที่จะดูเธอสินะ? เสิ่นเฉียวที่กำลังทานอาหาร ก็ชะลอช้าลง สายตามองออกไปนอกประตูโดย ไม่ได้ตั้งใจ

ในเวลานี้ ก็ได้ยินน้ำเสียงที่เย็นชาของเย่โม่เซิน

ไม่ล่ะ”

มือของเสิ่นเฉียว ถือชาม และหลบสายตา

ไปเถอะ”

เซียวซู่ทำตามคำสั่งของ เย่โม่เซินและเข็นเขา ออกไป ทิ้งไว้แต่สีหน้างุนงงของป้าเฉินที่ยืนอยู่ ที่เดิม พูดกันตามเหตุผลคุณชายสองมาที่โรง พยาบาลเพื่อมาเยี่ยมคุณนายน้อย แต่เมื่อมาถึง ประตูหน้าห้องผู้ป่วย ทำไมถึงไม่เข้าไป ประโยคที่ เธอตะโกนเมื่อสักครู่ คุณนายน้อยสองเองก็ต้อง ได้ยินแล้วอย่างแน่นอน แต่คุณชายสองกลับออก ไปเสียอย่างนี้

หรือว่า สองสามีภรรยาหนุ่มสาวคู่นี้ทะเลาะกัน? ป้าเฉินคิดอยู่ภายในใจ พลางกดน้ำกลับไปที่ห้อง ผู้ป่วย

“คุณนายน้อยสองคุณกับคุณชายเย่…

“เขาไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?” เสิ่นเฉียว ตัดบทคำ

พูดของเธอ แล้วถามเบา ๆ

ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเห็นเสิ่นเฉียวลดสายตาลง ป้า เฉิน กลับรู้สึกเป็นทุกข์ แต่เธอเลือกที่จะพูดว่า “คงเป็นเพราะคุณชายสองมีธุระที่ต้องไปทำ จึง ออกไปอย่างกะทันหัน แต่คุณชายสองต้องเป็น ห่วงคุณนายน้อยสองอย่างแน่นอน”

ได้ยินเช่นนี้ เสิ่นเฉียวก็ยิ้มออกมาอย่างฝืน ๆ เป็น ห่วงเธออย่างนั้นเหรอ? การพูดแบบนี้เป็นการ หลอกลวงตนเอง