บทที่112 ความรู้สึกตื่นตระหนักที่ไม่เคยมีมาก่อน

บทที่112 ความรู้สึกตื่นตระหนักที่ไม่เคยมีมาก่อน

ตอนนี้ธรณีจะไปก็ไม่ใช่ จะอยู่ก็ไม่เชิง ความรู้สึกชาบน ใบหน้ายิ่งเข้าไปใหญ่ แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงฆ่านรมรด้วย สายตาเท่านั้น นอกนั้นเขาไม่กล้าทำอะไรเลยจริงๆ

นรมนกลับไม่ได้สนใจเขา พูดกับพฤกษ์ที่อยู่ข้างๆว่า “กรุ๊ป เลือดของบุริศร์หายาก ฉันได้ติดต่อกับโรงพยาบาลอื่นๆใน ระหว่างทางมาแล้ว คาดว่าใกล้จะถึงแล้ว นายเตรียมตัวไปรับ หน่อย”

พฤกษ์ชะงักไปแปป ก็ได้สติขึ้นมา แอบชื่นชมความสามารถ ในการจัดการของนรมนในใจ

เขาตกใจจนสติหลุด ลืมไปเลยว่ากรุ๊ปเลือดของบุริศร์หายาก ยังดีที่ตอนนี้นรมนได้เตรียมไว้

ดูแบบนี้แล้ว นรมนก็ใช่ว่าจะไม่แคร์บุริศร์ไปหมดทุกอย่างใช้

ไหม?

เมื่อนึกถึงท่าทีนรมนที่โกรธแล้วด่าธรณีในเมื่อกี้ พฤกษ์รู้สึก เสียดาย ถ้ารู้แต่แรกน่าจะเอามือถือถ่ายเก็บไว้ ถึงตอนนั้นบุริ ศร์จะต้องดีใจมากแน่ๆ

นรมนเห็นว่าพฤกษ์ยังอยู่ที่เดิม ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ทําไมยังไม่ไป?”

“ผมกลัวว่าผมไปแล้วพวกเขาจะทําร้ายคุณ

นี่ก็เป็นปัญหาหนึ่งที่พฤกษ์พิจารณา

ก่อนที่บุริศร์จะสลบได้มอบนรมนแก่เขา เขาไม่สามารถให้บร มนถูกรังแกโดยธรณีในที่นี่

นรมนกลับพูดเรียบเฉยว่า “เขาไม่กล้าทำอะไรฉันชั่วคราว หรอก ในตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการไปหาแหล่งเลือด”

เพิ่งพูดขึ้น ประตูของห้องฉุกเฉินก็เปิดออก คุณหมอรีบเดิน ออกมาจากข้างใน

“กรุ๊ปเลือดประธานบริศ เป็นเลือดกรุ๊ปRh positiveที่หายาก เลือดในคลังของเราอาจไม่เพียงพอ ตอนนี้ผมต้องการรับเลือด จากโรงพยาบาลอื่น แต่ไม่รู้ว่าได้ทันเวลาหรือเปล่า”

“ระหว่างทางที่ฉันมาฉันได้โทรบอกกับโรงพยาบาลหัวเฉียว และโรงพยาบาลแม่น้ำแล้ว ตอนนี้น่าจะอยู่ในระหว่างทางมา แม้ว่าแหล่งเลือดสำรองจะไม่มาก แต่น่าจะพอยื้อได้สักพัก หมอคะ บุริศร์เขาคงไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

นรมนไม่ทันสังเกต ในตอนที่ตัวเองถามคำถามสุดท้ายนี้ น้ำ เสียงเธอนั้นสั่นไปหมด
คุณหมอมองนรมนไปทีหนึ่ง แล้วพบว่าพฤกษ์ก็อยู่ เลยพูด เสียงเบาว่า “ถ้าแหล่งเลือดมาทันเวลา พวกผมจะเต็มที่อยู่แล้ว แต่ว่าหน้าอกของประธานบริศร์มีแผลอยู่แล้ส ครั้งนี้ก็บาดเจ็บ ไม่เบาเหมือนกัน”

เพิ่งพูดคำนี้เสร็จ พฤกษ์ก็อึ้งไปทันที

“ประธานบุริศร์มีแผล…………..

เขายังไม่ทันพูด ก็เห็นนรมนมองเขาแรงๆไปทีหนึ่ง เตือนเขา

สุดๆ

พฤกษ์รีบหุบปาก

นรมนหันมาพูดกับธรณี “ถ้าบุริศร์เป็นอะไรไป เมืองชลธีนี้ได้ วุ่นวายแน่ๆ”

ธรณีโตมาป่านนี้ เป็นครั้งแรกที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งข่มขู่ โกรธ จนตัวสั่นไปหมด แต่กลับทำอะไรเธอไม่ได้ ความแค้นที่เก็บ เอาไว้นี้ทำให้เขาจ้องไปที่นรมนแรงๆทีหนึ่ง แล้วหันกลับไป โมโหต่อ

แหล่งเลือดของโรงพยาบาลหัวเฉียวและโรงพยาบาลแม่น้ำ มาถึงเร็วมาก คุณหมอไม่กล้ารอช้า รีบรับมาแล้วเข้าห้อง ผ่าตัดเลย

ใจของนรมนเหมือนถูกอะไรมาดึงไว้ เจ็บจิ๊ดเลย
บอดี้การ์ดเห็นว่าใบหน้าของธรณีบวมขึ้นมา ก็รีบไปหาน้ำ แข็งมาให้เขาประคบ แต่กลับถูกออร่าความเย็นชาของธรณี ตกใจถอยไป

บรรยากาศยังคงแน่นตึง

มือถือของธรณีได้ดังขึ้น ดูกะทันหันมาก

เขามองนรมนกับพฤกษ์ไปทีหนึ่ง แล้วเข็นรถไปรับโทรศัพท์

ข้างๆ

“มีเรื่องอะไร?”

คนที่โทรมาคือบอดี้การ์ดที่ดูแลคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาในโรงพยาบาล

บอดี้การ์ดพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณชายธรณี คุณย่าตื่นแล้วครับ ให้คุณรีบกลับมา อย่าไปทำอะไรกับบุริศร์ เป็นสายจากทาง เมืองหลวง”

ธรณีกระตุกปากไปทีหนึ่ง

“สายไปแล้ว ผมยิงบุริศร์ไปแล้ว ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตที่โรง พยาบาล”

บอดี้การ์ดเอาประโยคนี้บอกคุณย่า คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตะลึงทันที ในเวลานี้เธอไม่สนใจที่จะแสร้งทำเป็น ป่วย จึงแย่งมือถือมาและถามว่า “ลูกลงมือกับเขาแล้วเหรอ?”

ธรณีฟังออกว่าเป็นเสียงของคุณแม่ พูดอย่างอู้อี้ “ไม่ได้ลงมือ ครับ”

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถอนหายใจด้วยความโล่ง อก แต่กลับได้ยินธรณีพูดขึ้นว่า “ลงปืนแล้วครับ ตรงหัวใจ พอดี!”

ประโยคนี้ทำให้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเกือบเป็น

ลม

“ธรณี ลูกบ้าไปแล้วเหรอ? บุริศร์เป็นใคร? ลูกจะยิงเขาได้ยัง

ไง?”

นี่จะให้ธรณีพูดยังไง?

“แม่ครับ ผมถูกบริศร์เล่นงาน ผมไม่ได้จะยิงหัวใจของ เขา…… ใครจะไปรู้ว่าเขา……

“รู้ห่าอะไรล่ะ! ตระกูลธนเกียรติโกศลในเมืองหลวงโทรมา บอกว่าคุณชายธเนศพลมีเรื่องจะหาบุริศร์ ให้เขาไปเมือง หลวงพรุ่งนี้ ถ้าเรื่องราวรู้ไปถึงเมืองหลวงละก็ ลูกจะให้ตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาเอาหน้าไปไว้ไหน?”
ตอนนี้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเสียใจที่ท่ามาก

ธรณีก็เพิ่งจะได้ตั้งสติได้

“แม่ครับ แม่สลบมาตลอดไม่ใช่เหรอครับ?ทำไมแม่……

“กลับมาเดี๋ยวนี้! แม่มีเรื่องจะคุยด้วย!”

ในขณะนี้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่สนใจอย่าง อื่นแล้ว จึงเรียกธรณีกลับมาก่อน

หลังจากที่คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาวางโทรศัพท์ ธรณีก็งงงวยในใจ

คุณแม่ของเขาสลบมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ?

แต่ทำไมสายของเมืองหลวงไม่ได้โทรมาหาเขา กลับโทรไป หาคุณย่าที่อยู่ในโรงพยาบาลตรงนั้นล่ะ?

อีกอย่างฟังเสียงคุณย่าในเมื่อกี้ไม่มีท่าทีอ่อนแออะไรเลย?

เขานึกถึงคำพูดที่บุริศร์พูดระหว่างทางได้ทันที

เขาบอกว่า ให้เขากลับไปถามคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเวลานั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนรมน จริงๆ?

หรือว่าทั้งหมดนี้เป็นคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจัด ฉากขึ้นเอง?

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ใบหน้าธรณีก็ดูไม่ดีเล็กน้อย

ถูกแม่ของตัวเองหลอก และทําให้ตัวเองเป็นคนชั่วร้าย หาก เป็นเรื่องจริง หน้าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะเสียไปจริงๆ

ธรณีเข็นรถกลับมา มองนรมนก็รีบร้อนเดินไปเดินมา พูด เสียงต่ำอย่างกะทันหันว่า “เรื่องในวันนี้ผมเข้าใจคุณผิด ผมจะ หาเวลามาขอขมายอมรับผิด

“ไม่ต้องการ ฉันพูดแล้ว ถ้าบุริศร์ไม่เป็นอะไรทุกอย่างคุยง่าย แน่นอน แต่ถ้าเขาเป็นอะไรละก็ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาต้อง ชดใช้”

นรมนาสามารถเห็นได้จากท่าทีของธรณีที่หลังจากรับ โทรศัพท์ ทางเจตต์น่าจะสำเร็จแล้ว

ในช่วงแรกเธอไม่ได้คาดหวังว่าเจตต์จะช่วยเธอ เพราะยังไง เจตต์กับบุริศร์เป็นศัตรูกัน ยิ่งไปกว่านั้นคือตอนที่อยู่ในฐาน บุ ริศร์ถีบเจตต์ลงทะเลอีก ได้ข่าวว่าเป็นหวัดเพราะเรื่องนี้เลย
เธอโทรหาเจตต์ด้วยความตั้งใจที่จะลองดู แต่ไม่คาดคิดว่า เจตต์จะตอบตกลงทันที และตอนนี้ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะประสบ ความสำเร็จมากทีเดียว

ธรณีแสดงความอ่อนแอต่อผู้หญิงเป็นครั้งแรก ไม่คาดว่าอีก ฝ่ายจะไม่รับ ชั่วขณะนั้นเขาอึดอัดจะตายอยู่แล้ว แต่เขาก็ โกรธเล็กน้อยเช่นกัน รู้สึกว่านรมนจ ก้าวร้าวเกินไป ไม่มีท่าที จะนึกได้เลยว่าตอนแรกเขาก็ก้าวร้าวกับนรมน และบุริศร์แบบ นี้ไหม?

“ที่บ้านผมมีธุระนิดนึง ผมกลับไปก่อน ถ้าบุริศร์เป็นอะไรไป คุณสามารถส่งคนมาแจ้งให้ผมตลอดเวลา”

ธรณีไม่ค่อยไว้ใจคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา อีกอย่าง คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ให้เขารีบกลับไปด้วย เขา อยากจะรู้ความจริงจนแทบจะรอไม่ไหวแล้ว

นรมนกลับยิ้มอย่างดูแคลนแล้วพูดว่า “พฤกษ์ นายเป็นคนโง่ เหรอ? ประธานาธิบดีของนายได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ และอีก ฝ่ายอยากจะหลบหนี นายจะปล่อยไปแบบนี้เหรอ?”

พฤกษ์ได้ยินนั้น ก็โทรหาคนฝั่งตัวเองทันที

ธรณีไม่ได้เป็นคนที่ไม่รับผิดชอบ ตอนนี้ถูกนรมนว่าแบบนี้ ทนไม่ไหวทันที

“ผมธรณีไม่ใช่คนที่ไม่รับผิดชอบ คุณนรมน คุณพูดเกินไปหน่อยนะครับ”

“เกินไป? เรื่องที่นายท่าไม่เกินไป แต่สิ่งที่ฉันพูดกลับเกิน ไป? คุณชายธรณีนี่สองมาตรฐานจริงๆ ตอนแรกฉันกับบุริศร์ พูดแล้วว่า เรื่องของคุณแม่นายไม่เกี่ยวกับฉัน นายได้ตรวจ สอบไหม? นายเชื่อหรือเปล่า? ถึงขั้นเพราะจะจับฉัน ลงมือ กับบุริศร์ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีธุรกิจขนาดใหญ่ ฉันเป็นแค่ ประชาชนคนหนึ่ง ตอนนี้แม้แต่พูดคำพูดที่ยุติธรรมหน่อยก็ไม่ ได้เหรอ?”

คําพูดของนรมนประชดประชัน

ธรณีได้รับความเคารพนับถือเพราะความรุ่งเรืองของตระกูล มานานหลายปี ไม่เข้าใจความรู้สึกที่ถูกต่อว่าต่อหน้ามันเป็น ยังไงมานานแล้ว แต่ตอนนี้ได้มารู้สึกอีกครั้ง เป็นความรู้สึกที่ แฝงอยู่ข้างใน เริ่มจะเอาหน้าไม่อยู่ละ

สถานการณ์ในตอนนี้ไปไม่ได้แน่นอน

คิ้วของธรณีขมวดเข้าหากันแน่น ต้องให้บอดี้การ์ดรอบข้าง กลับไปบอกคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ว่าถ้าบุริศร์พ้น ขีดอันตราย เขาจะกลับไป

บอดี้การ์ดมองนรมน คงเป็นครั้งแรกที่เห็นผู้หญิงที่ใจกล้า แบบนี้ แล้วรีบจากไปอย่างรวดเร็ว

เวลาที่รอคอยยิ่งนานยิ่งทรมานคน
นรมนจ้องมองไฟแดงที่ห้องผ่าตัดตลอด รู้สึกว่าสีหน้าแสบตา เป็นพิเศษ

เธอรู้สึกว่าบุริศร์เลวเกินไป

รู้ว่าเธอยังมีเยื่อใยต่อเขาอยู่แท้ๆ ทำไมยังต้องเสี่ยงชีวิต ปกป้องเธอจากทุกสิ่งทุกอย่างด้วย?

นี่ให้เธอจะบอกเรื่องของกมลกับเขาอย่างไร?

จะเอาอวัยวะของเขาไปอย่างโล่งอกโล่งใจได้อย่างไร?

จะเกลียดเขาต่อไปอย่างไร?

ความรู้สึกของนรมนสับสนมาก

เวลาผ่านไปทีละนิด การผ่าตัดก็ยังคงไม่สิ้นสุด พฤกษ์เห็นว่า นรมนเหนื่อยเล็กน้อย พูดด้วยเสียงต่ำ คุณนรมน คุณนั่งรอ ก่อนนะครับ ผมไปซื้อของกินหน่อย ร่างกายคุณยังต้องการ กำลังนะครับ”

นรมนไม่ได้พูดอะไร

แท้จริงเธอไม่ได้หิว แต่ก็ไม่อยากรอเปล่าๆแบบนี้

เธอใจสั่น! ความตื่นตระหนักที่ไม่เคยมีมาก่อน!
ถ้าบุริศร์ตายจะทำยังไง?

แค่คิดถึงคำนี้ นรมนก็รู้สึกเย็นไปทั้งตัว ราวกับตกใน โรงน้ำแข็ง

พฤกษ์เห็นว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธ เลยรีบออกไปซื้อของกิน ก่อน จะไปให้บอดี้การ์ดตระกูลโตเล็กคอยปกป้องนรมน

หลังจากที่นรมนพูดกับธรณีเสร็จก็ไม่พูดอะไรอีกเลย แต่ว่า ดวงตาคู่นั้นจ้องไปทางห้องผ่าตัดอย่างไม่กระพริบตา

ธรณีอดที่จะสงสัยไม่ได้

ตามที่เขาสื่อมา แคทเธอรีเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่เพิ่งมาในเมือง ชลธีไม่นานมานี้ ทำไมถึงมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับบุริศร์ได้ นานขนาดนี้?

หรือว่าพวกเขารู้จักกันมาก่อน?

แต่ตามที่เขาสีบอดีตของบุริศร์ นอกจากภรรยาที่เสียไปเมื่อ ห้าปีก่อน รอบข้างของบุริศร์ก็มีแค่เขมิกา อีกอย่างคือช่วงนี้เข มิกาถูกบุริศร์ไล่กลับไปยังตระกูล แล้วแคทเธอรีคนนี้มีความ สามารถอะไร ทำให้บุริศร์แคร์เธอโดยไม่สนใจทุกอย่างใน ระยะเวลาสั้นนี้?

สายตาของธรณีวางบนตัวของนรมน
แรงตบของผู้หญิงคนนี้ยังพอมี คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ผู้หญิงตัว ผอม ๆ แบบนี้ ตบคนขึ้นมาก็มีพละกำลังไม่น้อยเหมือนกัน

จู่ๆเขาก็รู้สึกสงสัยและสนใจในตัวแคทเธอรีมากขึ้น

นรมนรู้สึกถึงสายตาที่มองมาบนตัวเธอ หันขวับกลับมา ก็ สบตากับธรณีพอดี ในขณะที่เธอเห็นสายตาของธรณี ก็หรี่ตา ขึ้นเล็กน้อยแล้วหันไปอย่างไม่แยแส

เป็นครั้งแรกที่ธรณีถูกผู้หญิงเมินแบบสุดๆ เขาเพิ่งอยากพูด จะอะไร ไฟของห้องผ่าตัดก็ดับลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ