บทที่ 54 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา2

บทที่ 54 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา2

ความเจ็บปวดที่รุนแรงนั้นทําให้เขมิกาถึงกลับเกือบสลบไป แต่ติดตรงที่ข้างกายของเธอยังมีการ์ดอีก2คนล็อคเธออยู่ซ้าย ขวา ทําให้เธอไม่สามารถกระดิกไปไหนได้เลย

นรมนมองไปยังพฤกษ์ที่กำลังจัดการกับเขมิกาซ้ำไปซ้ำมา ในใจเธอไม่มีความรู้สึกดีที่ได้แก้แค้นเลยแม้แต่น้อย แต่ทว่า ได้เห็นเขมิกาเสียใจ ได้เห็นว่าบริศ เป็นคนลงมือจัดการกับเข มิกาเช่นนี้ ในใจกลับรู้สึกสะเทือนใจ

“คุณบุริศร่คะ แบบนี้ไม่ดีมั้งคะ แบบนี้คุณเขมิกากลับมา จัดการฉันล่ะจะทำไง ฉันเป็นแค่คนป่วยขาเจ็บฉันกลัวจริงๆนะ

นรมนเอนตัวไปทางบริศร่โดยไม่รู้ตัว แต่ในสายตาของคนอื่น นั้นมองว่าเป็นการต้องการให้คนอื่นปกป้อง แต่บุริศร์รู้ว่าเธอ ตั้งใจ

กลิ่นหอมละมุนของเธอฟังผ่านเข้าไปในจมูกของเขา มันช่าง ใกล้เคียงกับกลิ่นในความทรงจําครั้งเก่าเหลือเกินถึงแม้ว่าจะมี กลิ่นยามาบดบังกลบเกลื่อน แต่ทว่าเรื่องแบบนี้มันจำฝังไปใน กระดูกแล้วนั้น จะให้ลืมไปง่ายๆได้อย่างไร?

แววตาของบุริศร์เปลี่ยนไป ดูอ่อนโยนขึ้นมากอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่หรอก ผมจะกักบริเวณเธอ จนกว่าคุณจะหายดีผมจะไม่

ให้เธอออกจากคฤหาสน์เมื่อแต่ก้าวเดียว คุณวางใจได้ มีผม อยู่ไม่มีใครจะมาทำร้ายคุณได้แน่นอน”

น้ำเสียงของบริศ เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน แววตาแฝง ด้วยความห่วงใย

เขมิกาโดนพฤกษ์ตบจนไม่สามารถจะอ้าปากพูดอะไรได้ แต่ เธอกลับถูกเหตุการณ์ที่ดำเนินอยู่เบื้องหน้าทำให้รู้สึกเจ็บปวด จนดวงตาของเธอคู่นั้นแดงก่ำ

ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา!

เธอพึ่งเข้ามายังเมืองชลธี แต่กลับทำให้บุริศร์ให้ความสำคัญ กับเธอได้ขนาดนี้ ถึงขั้นยอมลงโทษตัวเองเพื่อเธอ ตกลงเธอ เป็นใครมาจากไหนกันแน่ ?

เขมิการู้สึกชาไปทั้งหน้า

เธอจ้องนรมนด้วยความอาฆาตแค้น แค้นจนต้องสามารถใช้ สายตาฉีกนรมนให้เป็นชิ้นๆ!

นรมนเผลอไปสบสายตากับสายตาอาฆาตของเขมิกาเข้า

เธอยิ้มรอยยิ้มเธอนั้นมีความสะใจและเยาะเย้ยแฝงอยู่ แต่ก็ ยังมีสิ่งที่เขมิกามองไม่ออกแอบแฝงแยู่ด้วยเช่นกัน
อยู่ๆเขมิการู้สึกว่านรมน เธอคนนี้น่ากลัวมาก

นรมนมุ่งเน้นมาที่เธองั้นหรอ?

จะเป็นไปได้อย่างไร?

ก่อนหน้านี้เธอกับนรมนก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนนี่?

เธอเป็นใครกันแน่?

ในหัวของเขมิกาก็คิดไปต่างๆนานามากมาย แต่ไม่ว่าจะคิด ยังไง เธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้

ใบหน้าที่แปลกตาและไม่คุ้นเคยเลยนั้น เธอนึกไม่ออกจริงๆ

เขมิกามองไปยัง บริศ ผู้ที่เธอตามตื้อมา5ปีแต่กลับไม่เคยมี ใจให้เธอเลยแต่ตอนนี้เขากลับยิ้มอ่อนโยนขนาดนั้นให้กับนร มน และถึงขั้นออกตัวแทนนรมนจัดการกับรอยตบบนใบหน้า ของเธอ เขมิการู้สึกอิจฉานรมนจนแทบจะบ้า!

“บริศรคะ เธอไม่ใช่คนดีค่ะ!คุณอย่าถูกเธอหลอกเข้านะคะ! ”

เขมิกาพยายามที่จะแสดงออกสิ่งที่เธออยากจะบอกแต่ว่า แรงมือของพฤกษ์นั้นหนักจนทำให้ปากของเธอชาดิก เวลาพูด ให้ความรู้สึกเหมือนปากรั่ว เวลาพูดแล้วทำให้คนฟังได้ไม่ชัดเจน

บริศ ขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชา “อุดปากเธอไว้ อย่าให้เธอพูด ออกมาทําให้คุณแคทเธอรี่กลัว”

“ครับ! ”

พฤกษ์ บทำตามคำสั่งทันที

เขมิกาหมดหวัง

เธอร้องเอะอะโวยวายส่ายหน้า แต่เธอก็หนีไม่พ้นเงื้อมือของ

พฤกษ์

การโดน10ทีนั้นมันทำให้เขมิการู้สึกเหมือนว่าตัวเองใกล้จะ ตายแล้วยังไงอย่างงั้น

พฤกษ์ยืนอีกฝั่งและพูดเสียงต่ำ “คุณบุริศร์ครับ เรียบร้อยแล้ว ครับ”

นรมนตั้งใจใกล้ชิดกับบุริศร์เพื่อที่จะยั่วเขมิกาและบริศร์เอง ก็ไม่ได้อะไร แถมยังโอบไหล่เธอไว้แน่นด้วยมือข้างเดียว ถึง ตอนนี้นรมนอยากที่จะดิ้นออกมาจากอ้อมแขนของบุริศร์ แต่ มันคงไม่ใช่เรื่องง่าย

เธอมองไปยังเบื้องใต้แววตาที่แสดงถึงความจงใจของบุริศร์ ทำให้เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย

“คุณบุริศร คุณปล่อยฉันสิคะ”

น้ำเสียงของนรมนมีความออดอ้อนปะปนอยู่เล็กน้อย

ถึงแม้ว่าหน้าตาจะไม่เหมือนกันแต่ท่าทางสีหน้าในการอ้อน ช่างเหมือนกันอย่างกับแกะ ถึงขั้นราวกับว่าย้อนกลับไปเมื่อ5ปี ก่อน กลับไปในตอนที่หมดทั้งใจมีแต่นรมน ไม่ว่าจะหันไปทาง ไหนยังไงก็มีแต่นรมน

“ไม่ปล่อย ชาตินี้ยังไงก็ไม่ปล่อย”

บุริศร์เผลอพูดออกมาจนทำให้คนในห้องต่างพากันตกใจงง

นรมนถือโอกาสนี้ผลักบุริศร์ออกไป และสร้างระยะห่าง ระหว่างเธอเองกับบุริศร์เธอพลางยิ้มและพูดว่า”คุณบุริศร์คะ คุณทำแบบนี้เดี๋ยวคุณเขมิกาเธอจะเข้าใจผิดเอานะคะ พอถึง เวลานั้นฉันอาจจะซวยได้นะคะ”

สายตาของเธอกวาดไปยังเขมิกา

ตอนนี้หน้าของเขมิกาบวมอย่างกับหมู

ฝีมือของพฤกษ์แน่นอนจริงๆ
ตอนนี้เขมิกาเกลียดนรมนจนแทบจะลุกขึ้นไปอีกเธอให้เป็น ชิ้นๆแต่ช่วยไม่ได้ที่ที่ร่างกายตอนนี้ของเธอกระดิกไปไหนไม่ ไหวจึงทำได้แค่ใช้สายตาจ้องนรมนอย่างเคียดแค้น

“ดูสิคะ คุณบุริศร์ ฉันตกใจหมดเลยสายตาของคุณเขมิกา

นั้นน่ากลัวมากจริงๆนะคะ”

นรมนรีบสะดุ้งขึ้นมาทีนึง ประหนึ่งว่าเธอตกใจกลัวจริงๆ

บุริศรกวาดสายตาไปทันที ทําเอาเขมิกาตกใจจนต้องรีบก้ม หน้าเอามือคลำรอยแผลบนใบหน้า เธอเจ็บจนกัดฟันร้องไห้

“นับจากนี้ไป เอาเขมิกาไปกักตัวไว้ที่บ้านพักรับรองนะและนํา เครื่องมือสื่อสารทุกชนิดออกให้หมด นอกจากนี้จัดการส่งคน ไปคอยดูแลคุ้มกันเขมิกา24ชั่วโมง อย่าให้เธอมีอันตรายอย่าง เด็ดเพราะยังไงซะเธอก็เป็นแม่ของกิจจา ขาของคุณแคทเธอ หายแล้วเมื่อไหร่ถึงจะปล่อยตัวเธอได้ เรื่องนี้พฤกษ์นาบต้อง จัดการให้เรียบร้อยนะ”

คําพูดของบริศ ทําให้เขมิกาแทบบ้า

ไม่!

อย่ากักบริเวณเธอเลย!

อย่าตัดขาดเธอจากโลกภายนอกและโอกาสในการติดต่อกับภายนอกเลย!

เธอต้องบ้าตายแน่ๆ!

“บุริศร์ ไม่นะ! คุณอย่าทำกับฉันแบบนี้เลย! ฉันผิดไปแล้ว ฉันยอมก้มหัวขอโทษแคทเธอรี ขอร้องละคุณอย่ากักตัวฉัน เลยนะ! กิจจายังต้องการฉัน! ”

เขมิกาดิ้นรนที่จะแสดงในสิ่งที่เธอคิดอยู่ออกมาให้ชัดเจนแต่ ปากของเธอกลับไม่ทําตามสักเท่าไหร่

เธอคิดที่จะคุกเข้าให้นรมนแต่ติดอยู่ตรงที่การ์ด2คนนั้น เธอ ไม่สามารถจะขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย!

ตั้งแต่5ปีก่อนที่เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเล็กโตนี้ เธอไม่เคยโดนเหยียดหยามขนาดนี้มาก่อนเลยแต่มาวันนี้กลับ โดนแคทเธอรีผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจัดการเข้าให้แล้ว!

เธอไม่ยอมง่ายๆหรอก!

เขมิกาจ้องมองนรมนอย่างจงเกลียดจงชัง เธอเกลียดจนแทบ จะใช้สายตานั้นฉีกนรมนออกเป็นชิ้นๆ

นรมนกลับแสยะปากยิ้มออกมาและเปลี่ยนอารมณ์ในทันที พูดแสงแผ่วว่า”คุณบุริศร์คะ คุณลงโทษเธอแบบนี้มันไม่เกิน ไปหน่อยหรอคะ ยังไงซะเธอก็เป็นแม่ของทายาทตระกูลเล็ก โตนะคะ ถ้าเกิดลูกไม่ได้เจอแม่ ก็ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
บุริศร งกับชะงักไป เขากลับลืมกิจจาไปซะสนิท และเขมิกา เมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงรีบร้องไห้โฮขอร้องให้บริศ ปล่อยเธอ แต่ คำพูดของบุริศร์กลับทำให้เขมิกาถึงกับอึ้งไป