บทที่ 94 ชีวิตนี้ฉันขาดเธอไม่ได้
บทที่ 94 ชีวิตนี้ฉันขาดเธอไม่ได้
บริศรกลับคาดไม่ถึงนิดหน่อยสําหรับการไม่โต้แย้งของ คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแต่ก็เป็นเพราะอย่างนี้ บริศ จึง ระมัดระวังตัวมากขึ้น
“คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา มีเรื่องอะไรคุณก็พูดออกมา อย่างเปิดเผยได้เลยครับ จริงๆเรื่องนี้ไม่ค่อยเหมือนกับสไตล์ ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเลยนะครับ”
บริศรเคารพนับถือตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ยิ่งรู้สึกว่าคนของ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคงไม่ทําเรื่องที่ไม่มีศีลธรรมอย่างนี้ออก
มา
คำพูดนี้กลับทำให้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอายจนหน้า แดงเล็กน้อยแล้ว
ใบหน้าที่มีอายุของเธอแดงเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น: “ตอนนี้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดายังมีศีลธรรมอะไรอีก? ถ้าไม่ใช่ เพราะจนตรอก ฉันก็คงไม่ทำเรื่องที่หน้าไม่อายอย่างนี้ออกมา เรื่องนี้ธรณีไม่รู้เรื่องเลยสักนิด เป็นความคิดของหญิงแก่อย่าง ฉันคนเดียว ยังหวังว่าถ้าคุณบุริศร์จะไม่ดึงธรณีมาเกี่ยวพัน ด้วยคงจะดี ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็เหลือลูกหลานแค่คนนี้คน เดียวแล้ว”
ตอนที่พูดถึงตรงนี้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็สะอึกสะอื้นไม่หยุด
บุริศรได้ยินถึงตรงนี้ ก็รู้สึกเห็นใจ
“คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ได้โปรดบอกมาเถอะครับ”
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดด้วย เสียงต่ำ: “จริงๆแล้วไม่ใช่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่อยากพบ คุณ เพียงแต่มีบางเรื่องที่ได้พบเจอมา
“เรื่องอะไรครับ?”
บุริศร์คิดไม่ออก
ตระกูลโตเล็กกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีเรื่องอะไรที่ต้อง ไปมาหาสู่กันมาโดยตลอด แม้ว่าจะทำเพื่อประเทศชาติ แต่ เขตของตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับเขาก็ไม่เหมือนกัน หลังจาก ปลดประจำการยิ่งไม่ได้ติดต่อกัน บุริศร์ไม่รู้จริงๆว่ามีเรื่อง อะไรที่จะเกี่ยวข้องกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้อีก
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาพูดเสียงต่ำ: “ฉันจำได้ว่าห้าปี ก่อนคุณบุริศร์มีภรรยาคนหนึ่งใช่ไหม?”
“ใช่ครับ”
บุริศร์ไม่แปลกใจที่คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถามอย่างนี้ อันที่จริงปีนั้นใครๆต่างก็รู้ว่าภรรยาของบุรีศรีหนีตาม ผู้ชายไป ผลลัพธ์ก็คือตายอยู่ในกองเพลิง ช่วงแรกเรื่องนี้ก่อ ให้เกิดความโกลาหลไปหมด ถ้าเป็นคนของเมืองชลธี ก็ไม่มี ใครไม่รู้เรื่องนี้
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถอนหายใจอีกครั้ง: “คุณบุริ ศรเจอศพของภรรยาไหม?”
“คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาของพวกคุณด้วยครับ?
บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่อยากจะพูดเรื่องนี้อย่างเห็นได้ชัด
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหยิบรูปภาพใบหนึ่งออกมา จากในกระเป๋าส่งให้กับบริศร์ แล้วพูดขึ้น: “ผู้ชายที่อยู่ในรูป คุณน่าจะรู้จัก?”
บุริศร์ขมวดคิ้วนิดหน่อย
คนที่อยู่ในรูปเขาต้องรู้จักอยู่แล้ว!
นั่นคือบอดี้การ์ดของเขา บอดี้การ์ดที่ติดตามนรมนแล้ว หายตัวไปด้วยกันเมื่อห้าปีก่อน
“นี่คือบอดี้การ์ดของตระกูลของผม แต่ห้าปีก่อนหายตัวไป พร้อมกับภรรยาของผม ตามที่กล่าวกันมาว่าโดนฝังอยู่ในกองเพลิงแล้ว”
“เขาไม่ได้โดนฝังอยู่ในกองเพลิง แต่หายตัวไปแล้ว”
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดากำลังมองบุรีศร์ พูดอย่างชัด ถ้อยชัดคำ: “เด็กคนนี้เป็นลูกของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เป็น ลูกของลูกชายคนโตของฉัน ตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะชาย ใหญ่อยากเป็นทหาร ในตอนนั้นก็เลยเลิกกับแฟนของเขา แต่ ที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ ผู้หญิงคนนั้นตั้งท้องแล้ว แต่กลับไม่บอก เขา หลังจากผู้หญิงคนนั้นให้กำเนิดเด็กคนนี้แล้วก็เสียชีวิต เด็กคนนี้จึงโดนส่งไปที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า อยู่ที่นั่น จนโต จากนั้นก็โดนคุณพาตัวไป กลายเป็นบอดี้การ์ดของ ตระกูลโตเล็กของพวกคุณ แต่ไหนแต่ไรฉันก็ไม่รู้ว่ามีหลาน ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอยู่ แต่ห้าปีก่อนเขาส่งจดหมายมา หาฉัน บอกว่ามีคนบอกเขาว่าเขาเป็นลูกของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา อยากพบฉันเพื่อถามให้แน่ใจ ตอนนั้นฉันก็ตื่นเต้นมาก อยากจะนัดหมายเวลาไปเจอเด็กคนนี้ แต่น่าเสียดายที่เขา โดนคุณส่งไปคุ้มกันภรรยาของคุณ ผลลัพธ์ก็คือหายตัวไปใน กองเพลิงนั้นแล้ว”
พูดถึงตรงนี้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาค่อนข้างจะหายใจ ลำบากอยู่บ้าง
บุริศร์ตื่นตระหนกตกใจอย่างยิ่ง คิดไม่ถึงว่าเด็กที่ตนเลือก ออกมาจากสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าไม่นึกว่าจะเกี่ยวข้อง กับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
เขารีบรินน้ำแก้วหนึ่งส่งไปให้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาดื่มน้ำคำหนึ่ง ถึงจะผ่อนคลาย อารมณ์ที่ตื่นเต้นลงได้บ้าง
บุริศร์ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา สมาชิกในครอบครัวของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็น้อย อยู่แล้ว สามารถหาลูกชายที่เกิดหลังจากที่พ่อเสียชีวิตจนเจอ ได้ สำหรับคุณหญิงแล้วคงเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ น่าเสียดายที่ ตอนนั้นเขาไม่รู้อะไรเลย
“คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ผมไม่เข้าใจ ในเมื่อห้าปี ก่อนเขาหายตัวไปพร้อมกับภรรยาของผมแล้ว อย่างนั้นตอน นี้เพราะอะไรคุณถึงเพิ่งจะมาบอกผมเรื่องนี้? นอกจากนั้น เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับแคทเธอรี? ผมได้ยินมาว่า คุณตั้งใจสร้าง อุบัติเหตุขึ้นมาโดยเฉพาะ แล้วเป้าหมายก็คือแคทเธอรี!”
พูดถึงตรงนี้ บุริศร์ไม่เข้าใจอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้พุ่งเป้าหมาย ไป เพียงแค่ถามเพื่อความเข้าใจเท่านั้น
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถอนหายใจแล้วพูดขึ้น: “แต่ เดิมหลังจากที่เด็กคนนั้นหายตัวไป ฉันก็คิดว่าเขาโดนฝังไว้ใน กองเพลิงแล้ว เหมือนกับภรรยาของคุณ คิดไม่ถึงว่าก่อนหน้า นั้นไม่นานฉันก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง
พูดๆอยู่คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็หยิบจดหมายฉบับนั้นออกมา ส่งให้บริศร์ ลายมือนี้เขารู้จักเป็นอย่างดีเลย!
ตอนที่บุรีศร์เห็นลายมือนั้น ทั้งร่างก็ตกตะลึงไปชั่วครู่
เป็นลายมือของบอดี้การ์ดคนนั้น!
ตัวอักษรนี้เขายังเป็นคนสอนให้เขาเขียนอีกด้วย!
และในจดหมายบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ตอนนี้ไม่ สะดวกที่จะปรากฏตัวออกมา เพราะมีคนข่มขู่คุกคามถึงความ ปลอดภัยของเขา หวังว่าคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะ ช่วยเขาจัดการการข่มขู่นี้ได้
ข้างใต้นี้บ่งบอกว่าคนที่ข่มขู่ก็คือแคทเธอรี!
ดวงตาของบุริศร์หรี่ลงทันที
“คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คุณจะอาศัยจดหมายฉบับ นี้แล้วก็ใส่ร้ายแคทเธอรือย่างนั้น ไม่ค่อยมีเหตุผลหรือเปล่า ครับ?”
โดนบุริศร์ถามเช่นนี้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ละอาย ใจอยู่บ้าง
“คุณบุริศร์ ฉันรู้ว่าหญิงแก่อย่างฉันทำเรื่องไม่ค่อยเหมาะสม กับสถานภาพ แต่ว่าฉันก็หมดหนทางแล้วนะ นี่เป็นหลานของ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของฉัน ฉันไม่อยากให้เขาเร่ร่อนอยู่ข้าง นอก”
บริศ พยายามที่จะควบคุมอารมณ์โมโหของตนเอาไว้
เขาคาดเดามามากมาย เพียงคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเหตุผลอย่าง
“ผมแปลกใจมากคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคุณไม่รู้จัก แคทเธอรี แล้วทําไมถึงตามหาได้อย่างแม่นยำอย่างนั้น แล้ว ยังตามหาได้ถูกเวลาเสียด้วย?
ดวงตาที่เฉียบแหลมของบุริศร์พุ่งไปทางคุณนายตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาทันที
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดารู้อยู่แล้วว่าบุริศร์เป็นคนฉลาด ถึงเวลานี้ เธอก็ไม่มีอะไรที่จะปิดบังได้แล้ว
“บอดี้การ์ดธิดาที่คุณส่งออกไปคุ้มครองแคทเธอรี เธอเป็น คนของฉัน ห้าปีก่อนหลังจากที่หลานของฉันหายตัวไป ฉันก็ เลยส่งคนเข้าไปในตระกูลโตเล็ก ก็เพื่อหาที่อยู่ของหลานฉัน เรื่องนี้หญิงแก่อย่างฉันทำอย่างไม่ค่อยมีเกียรติ ฉันยอมรับ ไม่ว่าคุณบุริศร์ต้องการให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจ่ายอะไร เพื่อเป็นการทดแทน หญิงแก่อย่างฉันยินยอมแล้ว แต่สำหรับ หลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ฉันต้องหาเขาให้พบ
ได้ยินคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาพูดอย่างนี้ แม้ว่าบุริศร์ จะสงสัยอยู่เล็กน้อย แต่ตอนที่เขาได้ยินกับหูว่าตระกูลโตเล็ก มีคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอยู่ เขาโกรธมากเป็นพิเศษ
สิ่งที่เขารับไม่ได้ที่สุดก็คือการทรยศ!
มิน่านรมนแค่ออกจากบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กก็เกิดเรื่องแล้ว ข้างกายของเธอจัดการคนเอาไว้เรียบร้อยแต่แรกแล้วนี่เอง
บุริศร์ถามอย่างพยายามควบคุมความโกรธเอาไว้: “คุณนาย ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตอนนี้หมายความว่าอะไร?”
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ใช่คนธรรมดา ฟังออกถึง ความโมโหที่อยู่ในคำพูดของบุริศร์ เธอออกจะคาดไม่ถึงนิด หน่อย
ต่างก็พูดกันว่าบุริศร์รักภรรยาที่เสียไปแล้วมาก ห้าปีมานี้ไม่ เคยมีข่าวคาวโลกีย์เลย แต่แคทเธอรีคนนี้เพิ่งจะมาอยู่ที่เมือง ชลธีไม่นาน เธอคิดว่าบุริศร์ไม่น่าจะโมโหเธอเพราะผู้หญิงคน นี้ ไม่คิดเลยว่าแคทเธอรีจะมีผลกระทบต่อบุริศร์มาก ความ รู้สึกนั้นทำให้เธอมีภาพลวงตาอย่างหนึ่งที่หวั่นไหวไปกับเขา
“คุณบุริศร์ ฉันขอถามคุณได้ไหม แคทเธอรีถือเป็นอะไร สําหรับคุณ?”
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตัดสินใจถามให้ชัดเจนก่อน
ถ้าหากจะผูกพยาบาทกับตระกูลโตเล็กจริงๆแล้ว เธอก็ยัง ไม่มีกำลังเพียงพอที่จะพังพินาศไปพร้อมกับตระกูลโตเล็กเลย
บุริศ มองคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา พูดอย่างชัดถ้อย ชัดคำ: “เธอจะเป็นภรรยาของผม เป็นแม่ของลูกผม เป็นคุณผู้ หญิงของตระกูลโตเล็กในอนาคต!”
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตกตะลึงไปในทันที
แม้จะเดาออกว่าความรู้สึกที่บุริศร์มีให้แคทเธอรีไม่ธรรมดา แต่ในช่วงเวลาสั้นๆอย่างนี้ก็ยืนยันตัวตนในอนาคตของอีกฝ่าย อย่างชัดเจน นี่ก็ทำให้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคาดไม่ ถึงจริงๆ แล้วก็ทำให้เธอเสียใจอยู่บ้าง
“ฉันได้ยินมาว่าคุณส่งแคทเธอรีออกไปแล้ว?”
“หรือว่าควรจะอยู่ต่อไปแล้วโดนคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาคิดบัญชี? เธอก็เป็นแค่ดีไซน์เนอร์รถยนต์ สำหรับ แผนการร้ายที่เต็มไปด้วยเงื่อนงำนี้ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีเรื่องอะไรก็หันเข้ามาที่ผม อย่าไปขู่ให้เธอหวาดกลัวเลย แล้วก็ ถึงแม้ผมจะยังไม่รู้ว่า บอดี้การ์ดคนนั้นเป็นหลานของคุณไหม เป็นคนของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาหรือเปล่า แต่อาศัยเพียงแค่สิ่งเหล่านี้ก็อยากจะให้ ผมส่งคุณผู้หญิงในอนาคตของตระกูลโตเล็กออกไปผมบริศ ทําไม่ได้หรอก!”
ตอนนี้ก็ถือว่าบุริศร์พูดจาไม่เกรงใจแล้ว
คนที่นั่งอยู่ต่อหน้าคือคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นี่ถ้า เป็นคนอื่น เกรงว่าตอนนี้คงไม่สามารถนั่งอยู่ตรงนี้ได้อย่าง ปลอดภัยแล้ว
คิดถึงนรมนที่ได้รับความผิดที่โดนใส่ร้ายอย่างไม่มีเหตุผล อย่างนี้ ก็ทำให้บุริศร์โมโหอย่างรับไม่ได้
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดารีบพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม: “ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ทำอย่างมีข้อบกพร่องแล้ว แต่ตอนนี้ฉันก็ยัง ไม่มีวิธีอื่นที่จะตามหาหลานคนนั้นของฉัน ไม่ว่าจะเป็นการ ตรวจDNAหรือหาหลักฐานอื่น ฉันก็ต้องเจอกับเขาก่อนใช่ไหม ล่ะ? แต่วันนี้เงื่อนไขเดียวที่จะทำให้ฉันได้พบกับเขาก็ขึ้นอยู่ กับแคทเธอรี รบกวนเธอ จากนั้นก็ล่อเด็กคนนั้นออกมา คุณบุ ริศร์ ฉันรู้ว่าฉันทำอย่างนี้ค่อนข้างหน้าไม่อาย แต่ฉันขอร้องล่ะ คุณดูสมาชิกตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของฉันที่อ่อนแอสิ ช่วยฉัน เถอะนะ”
บุริศร์กลับยืนขึ้นทันที พูดอย่างเย็นชา: “ถ้าต้องการผมบุริศร์ ผมจะทำตามโดยไม่ปฏิเสธเลย แต่ถ้าพัวพันไปถึงแคทเธอรี ขอโทษด้วยครับ ผมทำไม่ได้! เรื่องนี้ผมหวังว่าคุณนายตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาจะให้คำตอบที่สวยงามแก่ผม ผมหวังว่าจะไม่ ต้องเห็นผู้หญิงของผมได้รับความไม่ยุติธรรมและการใส่ร้าย ป้ายสีสักนิดเดียว สำหรับหลานของคุณ ผมจะพยายามช่วย ค้นหาอย่างเต็มที่ อันที่จริงห้าปีก่อนผมก็มีบางเรื่องที่อยากจะถามเขา แต่ถ้าคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา อยากจะดึงแคทเธอรีเข้ามาเกี่ยวข้องอย่างที่คิดเอาไว้ให้ได้ ผมบุริศ ไม่ยอมเด็ดขาด ถึงตอนนั้นก็ยังหวังว่าตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาจะรับความโมโหของผมได้
พูดเสร็จ บุริศร หมุนตัวออกไป
เขาไม่กล้าอยู่ต่อไปแล้ว กลัวว่าถ้าอยู่นานกว่านี้ เขาจะระเบิด อารมณ์ออกมาอย่างฉับพลันโดยไม่สนใจตัวตนของคุณนาย ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
ก็เพราะหลานที่ยังไม่แน่ชัด ไม่นึกว่าเธอจะพาลมาทําร้ายนร
มนด้วย!
แต่เพราะอะไรบอดี้การ์ดคนนั้นถึงอยากจัดการนรมนล่ะ?
นี่เขารู้ว่านรมนก็คือภรรยาของบุริศร์ของปีนั้น?
หรือจะบอกว่าภายในนั้นยังมีเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้อีก?
บุริศร์คิดแล้วก็ไม่เข้าใจ
เขาเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องคนไข้ ธรณีก็ขวางทางของเขา
เอาไว้
“แม่ฉันกับคุณคุยอะไรกัน?”
บริศ มองธรณี แล้วพูดอย่างเย็นชา: “คุณเข้าไปถามแม่คุณ เอาเอง”
พูดเสร็จเขาก็ไม่สนใจการขัดขวางของธรณี ออกไปจากโรง พยาบาลทันที
น้อยครั้งมากที่พฤกษ์จะเห็นบุริศร์โมโหมากอย่างนี้ ก็ไม่รู้ว่า บุริศร์กับคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคุยอะไรกันในห้อง คนไข้ เพียงเดินตามหลังไปอย่างใกล้ชิด พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ : “คุณบุริศร เรื่องนี้ยากที่จะแก้ไขใช่ไหมครับ? หรือว่าคุณนาย ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเสนอเงื่อนไขอะไร? ถ้าแค่ดีไซน์เนอร์ แคทเธอรีเพียงคนเดียว ผมว่าก็ส่งมอบไปเถอะครับ อันที่จริงผู้ หญิงคนนี้ตั้งแต่มาที่เมืองชลธีก็สร้างปัญหาตลอดเลย พวกเรา ก็ไม่ใช่ว่าจะขาดเธอไม่ได้นี่ครับ”
คําพูดของเขายังพูดไม่ทันจบ บุรีศร์ก็หยุดฝีเท้าลงทันที หัน ไปมองพฤกษ์อย่างเย็นชา: “นายจําเอาไว้นะ ชีวิตนี้ฉันขาด เธอไม่ได้! ไม่ว่าเธอจะมีปัญหาอะไร ก็ล้วนแต่เป็นปัญหาของ ตระกูลโตเล็ก ล้วนแต่เป็นปัญหาของฉันบุริศร์! ถ้านายรู้สึกว่า เธอเป็นปัญหา พรุ่งนี้ก็ยื่นหนังสือขอลาออกจากตำแหน่งขึ้นมา ด้วยเหตุผลที่ทะเลาะกับฉันก็พอแล้ว”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ