บทที่116 มีเรื่องอะไรเดี๋ยวฉันแบกไว้เอง
บทที่116 มีเรื่องอะไรเดี๋ยวฉันแบกไว้เอง
“แกลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! แคทเธอรี แกลงมา!
ป้าโอตบกระจกรถด้วยความโมโห ไม่สนใจเลยว่าการ กระทำแบบนี้กระจกรถจะแบกรับไหวหรือเปล่า
พฤกษ์กลัดกลุ้มใจเล็กน้อย ป้าโอคนนี้เป็นอะไรไป?
เขาลงจากรถอย่างรวดเร็วเพื่อจะห้าม แต่น่าเสียดายที่นรมน ตื่นก่อน
อดนอนมาคืนหนึ่ง ถูกคนมารบกวนเวลาพักผ่อนกะทันหัน แบบนี้ พูดตามจริงอารมณ์ของนรมนก็ไม่ค่อยดี
เธอลดหน้าต่างลง มองไปทางป้าโออย่างเย็นชา
“ป้าจะทำอะไร?”
“ทำอะไรเหรอ? แกผู้หญิงคนนี้เลวมากเกินไป! คุณผู้ชายได้ รับบาดเจ็บหนักเพราะแก แกเป็นนางปีศาจจิ้งจอกอะไรมาเกิด กันแน่ เกาะติดคุณผู้ชายบ้านฉันไม่ปล่อยเลยนะ! แคทเธอรี ฉันบอกแกนะ ถ้าแกรู้จักสถานการณ์หน่อย ก็รีบไปจากที่นี่ซะ ไปจากตัวคุณผู้ชายไปไกลๆ ไม่งั้นละก็….…..
“ไม่งั้นทําไม?”
แววตาของนรมนเย็นชาลง
เมื่อก่อนเห็นว่าป้าโอเป็นแม่นมของบุริศร์ และสามปีหลัง แต่งงานที่เธอดูแลตัวเธอ นรมนไม่สนว่าเธอจะทําอะไร ไม่ว่า เธอจะทําเกินไปมากแค่ไหน เธอก็แค่ปล่อยมันผ่านไป แต่ตอน นี้ป้าโอยิ่งอยู่ยิ่งร้ายกาจ เห็นว่าเธอนรมนน่ารังแกเหรอ?
พฤกษ์เห็นว่าสถานการณ์ควบคุมไม่อยู่ รีบออกหน้าไกล่ เกลี่ยให้ลงเอย
“ป้าโอ เมื่อคืนคุณนรมนดูแลประธานบุริศร์ไม่ได้หลับไม่ได้ นอนเลย ป้าหยุดหาเรื่องได้แล้ว ให้คุณนรมนไปพักผ่อนก่อน เดี๋ยวเวลากลางวันประธานบุริศร์ยังต้องดื่มซุปที่คุณนรมนทำ อีก”
“ดื่มซุปที่เธอทำ? ถ้ย ป้ากลัวมันใส่ยาพิษให้คุณผู้ชายซะ มากกว่า! พฤกษ์ นายดูไม่ออกเหรอ ใจของผู้หญิงคนนี้เต็ม ไปด้วยความชั่วร้าย อยากให้คุณผู้ชายเราตายจากไป แกจะ ไปไม่ไป? ถ้าวันนี้แกไม่ไป แม้ต้องเสี่ยงด้วยชีวิตฉันก็จะตีแก ตาย! ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นคนยังไง? แกยังกล้าลากคุณ ผู้ชายไปเป็นศัตรูกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ผู้หญิงอย่างแกนี้ สารเลวจริงๆ!”
ป้าโอพูดไปด้วยก็หันกลับไปหยิบไม้กวาดข้างๆ แล้วยื่นไป ทางหน้าต่าง ท่าทีนั้นเหมือนจะทำร้ายหน้าเธอจริงๆ
สีหน้าของพฤกษ์ขีดไปทันที
“ป้าโอ ป้าโออย่าเพิ่งตื่นเต้น!”
พฤกษ์ยังไม่ทันลงรถ นรมนก็เปิดประตูลงจากรถแล้ว
ไม้กวาดของป้าโอเอามาถึงข้างหน้าแล้ว เธอจับเข้าข้อมือ ของป้าโอ และใช้แรงบีบเล็กน้อย
ป้าโอเจ็บจนร้องออกมาทันที
“แกยังกล้าขัดขืนอีกเหรอ?”
นรมนโกรธจนหัวเราะออกมา
“ป้ากำลังจะตีฉันแล้ว จะให้ฉันยืนอยู่เฉยๆให้ป้าตีงี้เหรอ? ป้า คิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือสมองฉันมีปัญหา? ป้าโอ ป้าก็อายุมาก แล้ว ถ้าคุป้าไม่มีคุณสมบัติสําหรับบทบาทแม่บ้าน ป้าควร เกษียณกลับบ้านพักผ่อนนะ ฉันไม่คิดว่าบุริศร์คงไม่ให้ป้าเสีย เปรียบแน่นอน”
คำพูดนี้ของนรมนพูดในฐานะหัวหน้าครอบครัว
ป้าโอโมโหจะตายอยู่แล้ว
“แกเป็นใคร? กล้าคิดว่าเป็นหัวหน้าของตระกูลโตเล็ก! แกไปฝันเหอะ! ฉันบอกแกนะ ตั้งแต่ที่คุณผู้ชายเกิดมาได้สาม เดือนก็กินนมฉันจนเติบโต ฉันเป็นคนของตระกูลโตเล็ก ฉันไม่ สามารถมองดูคุณผู้ชายถูกแกทําร้าย”
“ป๋าเป็นคนของตระกูลโตเล็ก? ป้าเป็นคุณนายของตระกูลโต เล็ก? หรือว่าเป็นญาติของตระกูลโตเล็ก?”
นรมนพูดอย่างไม่ไว้หน้า
พฤกษ์ลงจากรถแล้ว ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยกับ สถานการณ์หน้าไม้ด้ามดาบแบบนี้
ป้าโอเป็นแม่นมของบุริศร์ เขาไม่สามารถขัดได้
นรมนเป็นภรรยาของบุริศร์ เขายิ่งขัดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้พฤกษ์เป็นเหมือนหนูที่กำลังสูบลม รองรับอารมณ์ โกรธของทั้งคู่ แต่จะไม่ห้ามก็ไม่ได้
“คุณนรมน ป้าโอ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน จะให้ บรรยากาศมันอึดอัดไปมากขนาดนั้นทำไม? ถอยคนละก้าวก้ ได้แล้วนิ”
“ใครเป็นครอบครัวเดียวกับมัน? เธอคู่ควรเหรอ? นางปีศาจ จิ้งจอก แค่มองใบหน้านั้นก็รู้ว่านอนกับผู้ชายมากี่คนแล้ว ผู้ หญิงใจง่ายแบบนี้ยังจะมาเป็นคุณหญิงของตระกูลโตเล็ก ก็ ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองก่อน!”
ป้าโอถูกนรมนประชดไปทีหนึ่ง ก็คงกลืนความโกรธนี่ไม่ลง เห็นว่าพฤกษ์พูดขึ้น ก็ด่าต่อเลย และไม่คิดว่าจะรักษาหน้านี้ไว้ อีก
เธอไม่เชื่อ ว่าบุริศร์จะปลดเธอออกจริงๆ!
สีหน้าของนรมนขรึมขึ้นมาทันที
“ป้าโอคุ้นเคยกับเรื่องนี้ขนาดนี้ หรือว่าตอนป้ายังสาวก็เคยไป นอนกับคนอื่นไปทั่ว? หนูดูหน้าตาของป้าโอก็สวยนะ ไม่ได้หา ผู้ชายสักคนสองคนแก้เบื่อเหรอ?”
คำพูดของนรมนกระตุ้นถูกป้าโอ
“แกหุบปาก! นางสารเลวนี่!”
เธอไม่สนใจว่าข้อมือของเธอถูกจับโดยนรมน ยกมืออีกข้าง ขึ้นจะไปดึงผมของนรมน
นรมนยังสาว อีกอย่างเธอได้ให้โอกาสป้าโอหลายครั้งแล้ว แต่ว่าผู้หญิงคนนี้อาศัยความแก่ทำอะไรก็ได้ ได้คืบเอาศอก ตอนนี้ยิ่งพูดจาสกปรกอีก
เธอไม่กลับมายังว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้รู้สึกได้ว่าตัวเองยากที่ จะตัดความรู้สึกกับบุริศร์ แล้วคิดถึงสายตาที่คาดหวังแบบนั้น ของกมล ชีวิตนี้เป็นหนี้ลูกสาวมากเกินไป นรมนตัดสินใจกลับ มา ให้คำว่าครอบครัวที่แท้จริงแก่ลูก
แต่เธอไม่สามารถทนได้กับการที่ป้าโอปฏิบัติแบบนี้กับเธอ แล้วลูกสาวลูกขายเธอ!
สีหน้าของนรมนยิ่งอยู่ยิ่งดูไม่ดี
เธอสลัดป้าโออก ผลักตามแรง มือของป้าโอ วาบผ่านหน้า ของเธอ เล็บที่ยาวนั้นก็ทิ้งรอยเลือดไว้บนใบหน้าของนรมน
แต่ป้าโอไม่สามารถยืนได้เพราะแรงผลัก ทั้งคนก็ล้มลงข้าง
หลัง
“อ๊ากกกกกก! พฤกษ์ช่วยฉัน!”
ป้าโอตะโกนอย่างดิ้นไปดิ้นมา
พฤกษ์อยากจะเข้ามา แต่ก็ถูกสายตาที่เย็นชาของนรมนจ้อง
ไว้ก่อน
แววตาที่สังหารและเฉียบขาด คล้ายกับบริศมาก
พฤกษ์เหม่อลอยไปสักพัก “ตึง”เสียงหนึ่ง ป้าโอก็ล้มลงที่พื้น
โดยตรง
“โอ้ย เอวของฉัน!”
ป้าโอเป็นแม่นมที่ตระกูลโตเล็กตั้งแต่อายุยี่สิบกว่า ทำทีก็เป็นยี่สิบกว่าปีเลย หลายปีนี้ถูกตระกูลโตเล็กเอาใจมาโดย ตลอด คนนอกก็ยอมตามใจเธอเพียงเพราะว่าเธอเป็นแม่นม ของบุริศร ใครเคยลงไม้ลงมือกับเธอ?
ตอนนี้ล้มลงบนถนนที่ปูด้วยหิน กระดูกของป้าโอแทบจะทน
ไม่ไหว
นรมนกลับมองเธออย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ตั้งแต่นี้ไป ป้า ไม่ใช่แม่บ้านของตระกูลโตเล็กอีก พฤกษ์ เข้าไปเก็บของของ ป้าโอ ให้เงินเดือนของสามเดือน จากนั้นก็เพิ่มอีกห้าหมื่น เอา คนออกไปจากนี้นอกจากฝนผม”
พูดจบ นรมนก็ยกก้าวก้าวไปทางตระกูลโตเล็ก
พฤกษ์ตะลึงไปทั้งคนเลย
ป้าโอยิ่งไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง
“มันว่าไรนะ?”
เธอมองไปทางพฤกษ์
พฤกษ์ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็เข้าใจความหมายที่ว่าไม่ทำตัวเอง ก็ไม่ตาย
“ป้าโอ เชิญครับ”
พฤกษ์รู้ฐานะของนรมนในใจของบุริศร์
มีประโยคหนึ่งที่นรมนพูดถูก แม้ว่าป้าโอจะเป็นแม่นมของบุรี ศร์ แต่ยังไงแล้วก็เป็นได้แค่คนรับใช้ หลายปีนี้ตระกูลโตเล็ก ก็ไม่เคยให้ป้าโอเสียเปรียบ แต่เป็นป่าโอที่ลืมกำพืดขอตัวเอง คิดว่าเป็นหัวหน้าของตระกูลโตเล็กตลอด
ยังไงแล้ว เป็นนรมนที่ตระกูลโตเล็กแต่งงานอย่างเป็น ทางการ
ป้าโอมองพฤกษ์ ก็โกรธทันที
“นายฟังมันจริงเหรอ? มันเป็นใคร! ฉันจะโทรหาคุณผู้ชาย ฉันจะบอกให้คุณผู้ชายว่าผู้หญิงคนนี้มันก้าวร้าว มัน………..
“ประธานบริศร์กำลังรักษาตัว ไม่รับสายใครครับ ป้าโอ ป้า อย่าหาเรื่องแล้วครับ ป้ารู้ไหมว่าก่อนที่ประธานบุริศร์จะล้มลง ได้บอกอะไรกับผมไว้? เขาบอกว่าถ้าหากเป็นอะไรไปจริงๆ ทั้ง ตระกูลโตเล็กให้มอบให้กับคุณนรมน ดังนั้นคำพูดที่เธอพูด ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นคำสั่งของประธานบุริศร์เหมือนกันนะครับ”
พฤกษ์พูดออกมาอย่างชัดเจน
ป้าโอยิ่งไม่สามารถเข้าใจได้ ยังคงโวยวายต่อ
นรมนปวดหัวมาก
ตลอดทั้งคืนนี้ เธอจะหมดแรงแล้วจริงๆ ตอนนี้ก็มาได้ยิน เสียงโวยวายของป้าโออีก เธอพูดกับคนรับใช้ข้างๆโดยตรง เลยว่า “ไปเก็บข้าวของป้าโอให้เรียบร้อยแล้วส่งกลับไป ถ้าใน สิบนาทีนี้ฉันยังได้ยินเสียงโวยวายของเธออีก พวกเธอก็เก็บ ข้าวของกลับไปด้วยเลย ตระกูลโตเล็กไม่ต้องการคนรับใช้ที่ ไม่มีประโยชน์”
แม้ว่านรมนไม่ได้แสดงออร่าที่ดูแข็งแกร่งมากเกินไป แต่ว่า เหล่าคนรับใช้ก็ดูออก นรมนกลับมาปุ๊บก็จะไล่ป้าโอออก นั่น ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาที่ทำได้เลย
แต่ฐานะตัวตนของป้าโอรู้กันทั่วอยู่อย่างนั้น มีคนรับใช้คน หนึ่งพูดอย่างระมัดระวังว่า “คุณนรมนคะ ยังไงเธอก็เป็นแม่นม ของประธานบริศร์ ถ้าหากว่าประธานบริศ เอาโทษขึ้นมา………..
“มีเรื่องอะไรเดี๋ยวฉันแบกไว้เอง”
นรมนพูดคำนี้ปุ๊บ เหล่าคนรับใช้ก็โล่งอกไปที รีบเก็บข้าวของ ของป้าโอ และส่งออกไปจากบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก
ป้าโอยังเคลียร์กับพฤกษ์อยู่ ก็เห็นของของตัวเองถูกคนอื่น เอาออกมา ไม่มีเวลาสนใจว่าปวดเอวหรือไม่ รีบลุกขึ้นมาทันที
“หยุด! ใครให้อำนาจพวกแกยุ่งของของฉัน?”
ป้าโอแย่งข้าวของของตัวเองกลับไป จะเดินเข้าบ้านใหญ่ ตระกูลโตเล็ก แต่กลับถูกคนใช้สองสามคนขวางทางเธอไว้
“ป้าโอ ขอโทษด้วยนะครับ นี่คือคำสั่งของคุณนรมน พวกผม ไม่กล้าขัดครับ ”
“ไอ่พวกสารเลว! ฉันอยู่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กมายี่สิบกว่าปี เธอมาแค่กี่วันเอง? พวกแกหลีกไป!”
นรมนรู้สึกเบื่อหน่ายกับระดับการซื้อของป้าโอ เลยพูดกับ พฤกษ์โดยตรง “พฤกษ์ นายก็อยากไปกับเธอด้วยใช่เหรอ? ไล่หัวหน้าแม่บ้านคนหนึ่งออกมันยากสําหรับมากเหรอ?”
พฤกษ์ชะงักทันที โบกมือ เรียกบอดี้การ์ดมา ลากป้าโอออก
ไป
“ป้าโอครับ เงินของป้าผมจะพยายามรีบโอนเข้าบัญชีป้านะ
ครับ”
พฤกษ์ทำตามหน้าที่
ป้าโอตะลึงทันที
เธอตะโกนเรียก พยายามดิ้นรน แต่ก็ถูกบอดี้การ์ดปิดปาก ลากออกไปเลย
ในที่สุดก็กลับสู่สภาพสงบ นรมนปวดหัวคล้ายจะแตกแล้ว
เธอก็ไม่มีเวลาไปสนใจอย่างอื่นพอถึงเตียงปุ๊บก็หลับเลย หลังจากที่พฤกษ์ป้าโอเสร็จกลับมาก็ว่าจะบกนรมนสักหน่อย แต่พบว่าแม้แต่เสื้อนรมนก็ไม่ได้เปลี่ยน ก็นอนหลับไปแล้ว
เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ
เริ่มตั้งแต่ที่เมื่อวานนรมนสั่งสอนธรณีเพื่อบุริศร์ พฤกษ์ก็ได้ ทำความรู้จักกับเธอใหม่
เขาถอยออกไปเบาๆ แล้วพูดกับคนรับใช้ที่อยู่ข้างว่า “อย่า เพิ่งออกเสียง ให้คุณนรมนพักผ่อนดีๆก่อน ถ้าตอนเที่ยงเธอ ยังไม่ตื่น พวกเธอก็ทําอาหารอร่อยส่งไปที่โรงพยาบาลทหาร เข้าใจไหม?”
“รับทราบค่ะ ผู้ช่วยพฤกษ์”
คนรับใช้ที่สามารถทำงานในตระกูลโตเล็กล้วนเป็นคนฉลาด ทั้งนั้น เมื่อเห็นว่าพฤกษ์ให้ความสำคัญกับนรมนมากขนาดนี้ พวกเขาต่างรู้ว่าฐานะตัวตนของนรนมในบ้านนี้โดยธรรมชาติ
การนอนหลับในครั้งนี้ของนรมนรู้สึกว่าผ่อนคลายขึ้นเยอะ เลย
พอลืมตา ก็สิบเอ็ดโมงแล้ว
เธอรีบลุกขึ้น วิ่งไปห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารให้บุริศร์ พบว่า เหล่าคนรับใช้ทําเสร็จแล้ว
“ยังเหลือซุปหนึ่งอย่าง ฉันทำเถอะ”
นรมนจำได้คำพูดของบุริศร์ได้เสมอว่า แค่เป็นที่คุณทำ ผม
ชอบกินหมดเลย
เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ในแววตามีความอ่อนโยนวาบผ่าน พับ แขนเสื้อขึ้นเพื่อเตรียมทำอาหารให้ผู้ชายคนนั้น
ทันใดนั้นก็มีเสียงเครื่องยนต์ของรถดังมาจากด้านนอก จาก นั้นก็มีคนวิ่งเข้าไปในห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ