บทที่ 64 เรามาคบเป็นเพื่อนกันเป็นไง
บทที่ 64 เรามาคบเป็นเพื่อนกันเป็นไง
“เธอไม่กลัวบริศ เขา….
“เขารู้ละ แต่ที่ไม่ได้แสงดออกขนาดนั้น”
นรมนเองก็รู้สึกแปลกใจ
จริงแล้วบุริศร์ก็รู้ว่ากานต์เป็นใครแล้ว ไม่ใช่ว่าควรปฏิบัติการ หรอ? ทำไมเมื่อวานไม่ทำไรเลย ดูแล้วคงจะทำวันนี้สินะ
“ทิพย์ เธอสั่งให้คนแอบตามบุริศร์กับกานต์ไป ถ้าเขาจะทำ อะไรกานต์ละก็ ไม่ว่ายังไงก็ต้องปกป้องกานต์ให้ได้”
นรมนก็เป็นห่วงเหมือนกัน
คมทิพย์ขมวดคิ้ว
“ไม่หรอกมั้ง เขาไม่ทำไรลูกตัวเองหรอก เขาไม่น่าจะโหด เหี้ยมแบบนั้น”
“เมื่อ5ปีก่อนเขารู้ว่าฉันท้อง เขาก็ยังให้เราสองแม่ลูกได้รับ อันตรายไม่ใช่หรอ? อย่าไปคาดหวังไรกับเขามาก คนๆนี้เขา ไม่มีความเป็นมนุษย์”
นรมนพูดอย่างเย็นชา และความเกลียด
คมทิพย์ไม่รู้ว่านรมนผ่านอะไรมา แต่ก็ยังทําตามทุกอย่าง ที่นรมนสั่งอย่างไม่ขัด หล่อนรีบโทรหาคนของตัวเอง ให้เขา สะกดรอยตาม
โทรเสร็จ เมทิพย์พูดขึ้นอย่างไม่สบายใจ : เธอรู้ว่าเขาไม่มี ความเป็นมนุษย์แล้ว เธอยังจะใช้กานต์ไปเป็นเหยื่ออีก เธอไม่ กลัว………..”
“ฉันกลัว แต่ฉันกลัวว่าที่กลมรอฉันไม่ได้แล้วมากกว่า กานต์ ไม่ใช่เด็กธรรมดา เขาไม่ได้รู้สึกดีต่อบุริศร์ ฉะนั้นเขารู้จักการ ป้องกันอยู่ ตอนนี้บุริศร์รู้ว่ากานต์เป็นลูกเขา อาจจะเมตตา หน่อย ฉันอาจจะไม่มีโอกาส แต่ถ้าเขาจะทำอะไรกานต์ละก็ เขาก็ต้องตายเหมือนกัน”
สายตานรมนนั้นเต็มไปด้วยความแค้น จนทําให้คมทิพย์
กังวล
“นรมน เธอกะว่าจะรีบทำรีบจบใช่มั้ย?”
“ใช่”
“ทำไม? เธอไม่ใช่จะให้เขาตกหลุมรักเธอก่อนหรอ? เธอทำ แบบนี้ กานต์อันตรายนะ”
ทำไมนรมนจะไม่รู้ว่าทำแบบนี้แล้วกานต์จะอันตราย แต่หล่อนกลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ ถ้าสมมุติ…..
“ให้คนของเราดูแลกานต์ดีๆก็พอ”
“เธอ….”
“ทิพย์ ฉันอยากพักสักหน่อย”
หล่อนรู้ว่า ทิพย์อยากพูดอะไร แต่หล่อนเหนื่อยและสับสน มากที่เลือกแบบนี้ เอาชีวิตลูกชายตัวเองเข้ามาเดิมพัน หล่อน ก็เคยด่าตัวเอง แต่ถ้าจะเทียบกับใจที่เยือกเย็นของเขา หล่อน รู้สึกความคิดของตัวเองปัญญาอ่อนเกินไป
ภรรยาคนหนึ่งที่ใช้เวลา5ปีให้เขารักภรรยายังทำไม่ได้ หล่อนเป็นผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคยจะทำได้ยังไง?
ถึงแม้แบบนี้มันจะเกินไปหน่อย แต่มันก็ใช่ว่าจะไม่ชนะใช่
มั้ย?
ใจหล่อนสับสนมาก
ทิพย์เห็นแบบนี้ ก็ไม่อยากพูดอะไรที่ทำให้หล่อนเครียดอีก พยักหน้าแล้วออกไป
หลังจากที่กานต์โดนบุริศร์หิ้วออกไป กานต์ไม่ตะโกน แต่มอง เขาด้วยสายตาที่แค้นมาก
บุรีศรีรู้สึกเขาผิดพลาดมาก โดยเฉพาะกับกานต์เด็กนี้ รอบ แรกที่โดนแขวะนั้นมาจากลูกตัวเอง อีกใจก็รู้สึกลูกเก่ง อีกใจก็ ไม่รู้ทำยังไง
“เธอจ้องฉันอีกดู เชื่อมั้ยฉันจะควักลูกตาเธอออกมา
บุนศ หลอกกานต์
กานต์ :“หึ ขี้โม้ อวดเก่ง มีปัญญาก็ทำสิ!”
เขาถอนหายใจ
ก็ได้ เขาไม่มีปัญญาจริงแหละ
5ปีมานี้เขาอุสารู้กว่าลูกตัวเองยังมีชีวิตนั้น เขาจะอยากรัก และรักษาอย่างดี แต่กานต์ไม่ให้นะสิ
เมื่อถึงโรงอาหาร เขาสั่งอาหารเช้าให้ลูกและตัวเอง พอสั่ง
เสร็จก็ไปนั่งตรงหน้ากานต์
กานต์เลยตุ่มแดงเต็มมือหน้าและคอไปหมด ถามขึ้น
“เมื่อวานเธอทำไร? เพราะยุงมันไม่ชอบขี้หน้าเธอ ก็เลยกัด เป็นสภาพนี้ใช่มั้ย?”
บริศ จะบ้า
“พูดดีๆเป็นมั้ย?”
อืม ยังได้อยู่
เห็นกานต์เงียบ เขาวางใจสักที
ดูก็รู้ว่าเนี่ยลูกเขา แต่ผู้หญิงคนนั้นโหดร้าย ไม่บอกไรเขา
เลย
รู้สึกหัวใจเย็นวาบ
พออาหารมา บุริศร์นั่งดูกานต์กินข้าวเงียบๆ
ท่ากินข้าวของกานต์มีมารยาทมาก ดูก็รู้ว่าสอนมาดีตั้งแต่
เด็ก
“5ปีมานี้ เธอกับแม่เธอใช้ชีวิตยังไง?”
บุริศร์อยากรู้เต็มที
กานต์นิ่งแล้วพูดเสียงต่ำ:”ก็ใช้ชีวิตแบบนั้นไง เธออย่าคิดว่า เธอเลี้ยงอาหารฉันแล้วฉันจะบอก ฉันจะบอกให้
ฉันไม่ให้เธอเข้าใกล้แม่แน่นอน”
“เพราะอะไร?”
เขารู้สึกว่าเขาไม่เคยทำไรให้เด็กนี้เกลียดนะ ทำไมเด็กคนนี้ ถึงไม่ชอบเขาแบบนี้?
กานต์ “หึ เธอทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจ อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
สายตาของเด็กที่มองเขานั้น ทำให้เขาจะบ้าคลั่ง
“ไม่ ฉันไปทำไร? เธอก็พูดสิว่าฉันไปทำไรที่ร้ายแรง? ถึง ทำให้เธอไม่ชอบฉันแบบนี้? วันๆก็เอาแต่แขวะ? คลิปที่ห้องน้ำ นั้นเธอเป็นคนปล่อยออกไปใช่มั้ย?”
มือกานต์ค้างไปแป๊บหนึ่ง แล้วก็มาเป็นปกติ
“ฉันฟังไม่รู้เรื่องเธอพูดอะไร
บุริศร์ยิ้มเพราะเห็นเขาแสดงได้ดี
เขากอดอก มองกานต์
ทำไมเด็กนี้เหมือนตัวเอง แต่แค่อีกภาคหนึ่ง ทำไมตัวเองไม่ สังเกตตั้งแต่แรก?
ถึงแม้คิ้วกานต์จะเหมือนแม่ แต่ใครเห็นพวกเขาสองคนก็ต้อง คิดว่าเป็นพ่อลูกอยู่แล้ว
หรือว่าเด็กนี้รู้ความสัมพันธ์เขาอยู่แล้ว?
“ฟังไม่ออกใช่มั้ย? ได้ งั้นเราไม่พูดคลิปที่ห้องน้ำ งั้นเรามาคุย เรื่องที่เธอออกแบบเกมส์ให้กิจจาก่อนละกัน ฉันรู้สึกทำไมมัน คุ้นแบบนี้? รู้สึกเหมือนพวกแฮกเกอร์ที่กำลังแฮกคอมบริษัท ฉันอยู่ ถึงแม้เธอจะเป็นแค่เด็ก ไม่งั้นให้ฉันเชิญคนมาตรวจ สอบดู แล้วก็ดูกล้องวงจรปิด วันที่ความลับบริษัทโดนเผยแพร่ เธอเป็นคนเข้ามาที่ห้องทำงานฉัน งั้นฉันถามหน่อยได้มั้ย เธอ เข้ามาที่ห้องทํางานฉันทำไม? คุณกานต์น้อย?”
สีหน้ากานต์เริ่มเปลี่ยน
ถึงแม้กานต์จะแสดงได้เนียน แต่ก็เป็นแค่เด็ก อีกอย่างกานต์ คิดว่ากานต์เองทำได้เนียน ไม่คิดว่าเขานั้นจะมีคลิปอยู่ แต่ตัว เองจำได้ว่า ตัวเองปิดกล้องนั้นชั่วคราวแล้วนิ
“เธอโกหก ฉันไม่เคยไป
กานต์ก้มหัว ไม่ยอมรับ แต่มือเล็กนั้นสั่นไปมา
บุริศร์เห็นกานต์แบบนี้ยิ้มพูด:”อย่าคิดว่าปิดกล้องแล้วจะ ปิดบังได้ทุกอย่าง อย่าลืมสิ ฉันก็เคยเรียนด้านนี้มา อย่าคิด ว่าฉันจะตรวจจับไม่ได้ เสียดายนะที่เธอแตะต้องคอมของฉัน คอมของฉันบันทึกทุกอย่าง อีกอย่างเกมส์ที่เธอออกแบบให้ กิจจา ฉันก็เคยเห็น เหมือนกันเป๊ะๆ ข้อผิดพลาดที่ชัดเจนแบบ นี้ เธอคิดว่าจะตรวจไรออกมาไม่ได้หรอ?”
กานต์ตื่นเต้น สมองคิดไรไม่ออก เหงื่อแตก อาหารในปากก็กินไม่ออกว่าเป็นรสอะไร
ยังไงบุริศร์ก็เป็นคนเจ้าเล่ห์ในด้านธุรกิจอยู่แล้ว เรื่องหลอก ถามเด็กแค่นี้ง่ายๆ เสียดายว่าเด็กไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของ เขา เพราะสมองน้อยกำลังคิดยิ่งคิดยิ่งกังวล
เห็นลูกตัวเองเป็นแบบนี้ เขาก็ใจอ่อน
ตรงหน้าเป็นลูกเขานะ
เขายื่นมือไปลูบหัวเด็กชายอย่างอ่อนโยนแล้วพูด:”ได้ละ ไม่ ต้องเป็นห่วง เรื่องนี้ฉันจะไม่พูดอีก งั้นเราก็เสมอกัน เป็นเพื่อน กันมั้ย?”
กานต์ค้าง
ผู้ชายคนนี้จะใจดีแบบนี้หรอ?
“เธอมีแผนไรอีก? ฉันจะบอกให้นะ ถึงเธอจะให้คนมาตรวจ ฉันก็ไม่กลัว แค่โดนจับเอง ไม่เห็นมีไร”
คำพูดนี้ของกานต์ทำให้บุริศร์ไม่ชอบใจเท่าไหร่
“พูดไรเนี่ย คนเราต้องบริสุทธิ์สิ เด็กแค่นี้ก็รู้แล้วหรอว่าคุกคือ อะไรที่ไหน? จำไว้นะ เป็นคนอย่าทำอะไรที่ไม่ถูกต้อง เธอมี ความสามารถนี้แปลว่าเธอเป็นอัจฉริยะ เธอเคยคิดมั้ยว่า ถ้าเธอเกิดเรื่องจริง แม่เธอจะทำไง? อุสาให้กำเนิดแล้วก็
เลี้ยงดู ก็เพื่อมองเธอเข้าคุกหรอ?”
คำนี้ทำให้กานต์รู้สึกผิด รีบก้มหน้าก้มตา
อย่างน้อยไอ่เด็กนี้ก็แบ่งแยกออก
เขาพูดอีก “ฉันพูดขนาดนี้แล้ว เรื่องมันก็ผ่านไปละครั้งหน้า อย่าทําอีกนะ ฉันจับรอบแรกได้รอบสองก็จับได้ ไม่ว่าท่าไรก็ นึกถึงแม่เธอบ้าง แม่เลี้ยงเธอมายากลำบาก?”
คำนี้ทำให้กานต์เงียบ
เด็กชายไม่พูดไร ได้แต่คนอาหารไปมา
บริศ อยากจับเขาเข้ามากอดจริงๆ
นี้เป็นลูกชายเขา เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา และยังฉลาด เสียดายที่เขาพลาดไป5ปี
ในขณะที่เขาถอนหายใจ กานต์รีบพูดอย่างจริงจัง “อย่าคิด ว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะซึ้งใจ ฉันจะบอกให้อะไรที่ฉันติดฉันก็ จะคืนให้เหมือนเดิม แต่ถ้าเธออยากเข้าใกล้แม่ฉันแล้วจะทํา ไรแม่ฉันละก็ไม่มีวัน!”
เขาอึ้งค้าง
สิ่งที่เขาพูดไป เด็กนี้ฟังไม่เข้าหูเลยรึไง?
นี้เป็นลูกเขาจริงหรอเนี่ย?
“เด็กน้อย”
“เหอะ!”
กานต์รีบลงเก้าอี้ เอาเศษเงินจากกระเป๋าวางไว้ที่โต๊ะ พูด:”มื้อ นี้ฉันเลี้ยงเอง ไปเองไม่ส่งละ!”
พูดจบก็หันตัวเดินไป
แขนขาน้อยนั้นทำให้เขามีความรู้สึกอีกแบบ
บุริศร์อิ้งค้าง
เขาดันโดนเด็กอายุ4ขวบกว่าเลี้ยงข้าว?
ความรู้สึกนี้รอบแรกนะเนี่ย หื้อ ก็รู้สึกไม่เลว!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ