บทที่ 49 เขมิกาไม่ใช่ผู้หญิงของผม
บทที่ 49 เขมิกาไม่ใช่ผู้หญิงของผม
“คุณต้องเดินไปหรอ?”
จู่ๆ บุริศร์ก็ไม่พอใจกานต์เล็กน้อย ความรู้สึกแบบนี้ช่างขัด แย้งกันจริงๆ และก็ยังทำให้สับสนมากด้วย รู้ดีว่าตอนนี้ผล ตรวจยังไม่ออกมา แต่ส่วนตัวก็เชื่อไปแล้วว่าเขาคือลูกชาย ของตัวเอง ไม่อย่างนั้นทำไมเขาต้องพุ่งเป้ามาที่ตัวเองด้วย ล่ะ?
ดูเหมือนว่ามีเพียงการคิดแบบนี้เท่านั้น หัวใจของเขาจึงจะ สงบลงได้บ้าง ความรู้สึกผิดและความเสียใจจึงจะสามารถลด ลงได้อีกนิด
กานต์มองไปที่มือของเขาถือเสื้อโค้ทอยู่ก็รู้ว่าเขากำลังจะ ออกไปข้างนอก ทำแค่เพียงพยักหน้า
กิจจาวิ่งออกมาจากในห้อง วิ่งไปพลางตะโกนไปพลางว่า ‘ กานต์ พรุ่งนี้เธอต้องมาเยี่ยมฉันอีกนะ!
ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นบุริศร์ยืนอยู่ตรงนั้น ก็รู้สึก อึดอัดใจเล็กน้อย
“คุณพ่อ”
กิจจารีบยืนอยู่นั่นเหมือนเด็กที่เชื่อฟัง
กิจจารีบลบล้างความเป็นเด็กให้หายไป ทําให้เหมือนกับ แบบแผนของสังคมอยู่ที่นั่น
กานต์เห็นเขาแบบนั้น แล้วพูดเบาๆว่า “ปฏิบัติกับลูกคุณให้ดี อีกหน่อยเถอะครับ แม้ว่าคุณเป็นหัวหน้าครอบครัว แต่ก็ต้องมี คุณลักษณะของความเป็นพ่อด้วย”
พูดจบเขาก็หันหลังเดินไป
บุริศรัตกตะลึงเล็กน้อย เขาถูกเจ้าหนูนี่สั่งสอนหรอ?”
เด็กสี่ขวบตัวเล็กๆคนนึง บ่อยครั้งที่พูดออกมาช่างแก่เกินตัว อะไรขนาดนั้น?
“กลับไปนอนพักเลยไป! อีกสักพักแม่ของนายก็จะกลับมา แล้ว ให้เธอทำอะไรอร่อยๆให้นายกิน ฉันออกไป ตอนบ่ายก็ไม่ กลับมาแล้วล่ะ”
คำพูดพวกนี้คือคำพูดที่พูดกับกิจจา แต่บุริศร์เดินหน้าแล้วไม่ อยากถอยหลังกลับ เหมือนอยากต้องการจะไล่ตามกานต์ไป
“อื้อ”
รามองตามหลังทานไปอย่างเศร้าสร้อย โยกมือไปมา
เขาอยากจะไปสงกานต์ด้วยจริง
แต่ออร่าของพ่อมีอำนาจมาก
ช่างเถอะ เขากลับไปนอนเล่นเกมที่กานต์ออกแบบให้เขาติ
กว่า
กานต์ออกไปแล้ว ทิพย์ก็รอเขาอยู่ที่ประตูพอดี
“เจ้าหนูน้อย เล่นเพลินจนไม่อยากกลับเลยสิ ไม่กลัวฉันและ แม่ของเธอจะกังวลเลยหรอไง? –
ขณะที่พูด บุริศร์ก็กำลังเดินออกมา
“กลับไปโรงพยาบาลด้วยกันเถอะครับ
เขาพูดพร้อมกำลังจะไปจูงมือกานต์ แต่ถูกทิพย์ดึงมือไปก่อน แล้ว
“ประธานบริศร์ คุณว่างขนาดนั้นเลยหรอคะ? นี่ก็ใกล้จะ บ่ายแล้ว คุณอยู่บ้านทำกับข้าวเถอะ พวกเราและแคเธอรี่ไม่ ต้องการคุณ”
มือของบุรีศร์คว้าความว่างเปล่า สีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แต่
ทิพย์ไม่สนใจเขา ดึงกานต์ไปขึ้นรถทันที
“คุณ น้า อายุก็ยังน้อยๆ ช่างไม่รู้เอาซะเลยว่าอารมณ์คน ช่างอันตรายขนาดไหน รถของใครคุณก็ไม่กล้านั่ง คุณคงไม่ กลัวถูกคนอื่นขายไปแล้วหาแม่ไม่เจอหรอกหรอ? ”
คําพูดนี้ของทิพย์ขัดหูนิดหน่อย
ความโกรธของบุริศรสะสมไว้ แต่ไม่ได้พูดอะไร ขึ้นรถตัวเอง ทันที สตาร์ทรถแล้วก็ขับออกไป
กานต์มองบุริศร์ที่รู้สึกเสียหน้าอยู่ตรงหน้าของทิพย์ ส่ายหัว แล้วพูดว่า “คุณป้าทิพย์ครับ ผมแนะนำให้คุณป้าเป็นเพื่อนที่ ดีกับเขาอีกนิดเถอะครับ อย่าลืมว่าทั้งเมืองชลธีเขาพูดยังไงก็ เป็นอย่างนั้น ถ้าเขาอยากจะจัดการคุณป้า แค่ประโยคเดียวก็ ทําให้คุณป้าไม่มีงานทําได้เลยนะครับ ถึงเวลานั้นคุณป้าอย่า ร้องไห้ฟูมฟายนะครับ”
“เจ้าหนูน้อย เธอพูดอะไรน่ะ? ฉันมาช่วยเธอนะ เธอเข้าใจ รึเปล่า? ถ้าวันไหนฉันถูกเขาทำให้เสียงานไปจริงๆแล้วละก็ เธอก็เลี้ยงฉันสิ ดีมั้ยล่ะ? ”
ทิพย์ชอบแกล้งกานต์
เจ้าหนูน้อยคนนี้อายุไม่เยอะ ทั้งวันใช้ชีวิตเหมือนคนแก่เสีย
จริง
กานต์ขมวดคิ้วพูดอย่างไม่ชอบใจว่า “ใครอยากเลี้ยงคุณป้า กัน? ถ้าคุณกินได้ขนาดนั้น ก็กินความจนของผมเถอะ”
“เจ้าหนูน้อย เธอพูดว่าใครกินได้นะ? ฉันจะบอกเธอให้ ฉัน คนนี้ชื่อ ชื่อ…….….
“เรียกว่าอะไรครับ? ถ้าคุณป้ายังกินแบบนี้ เป็นห่วงว่าจะหา แฟนไม่ได้นะครับ”
กานต์ยังคงต่อปากต่อคำต่อไป
ทิพย์ยิ้มนางมารแล้วพูดว่า “หาแฟนไม่ได้ ฉันก็จะไปพึ่งพา เธอ นอกจากนั้นเธอโตขึ้นก็คงหน้าตาไม่เลว โตแล้วต้องมีแฟน เยอะแน่ๆเลย”
“ผมก็ไม่ต้องการคุณป้าหรอก ผมมีแม่ มีน้องสาวที่จ้องเลี้ยงดู รีบเดินกันเถอะครับ ตอนบ่ายไม่รู้ว่าคุณแม่กินอะไรไปหรือยัง”
กานต์นั่งตรงที่นั่ง คาดเข็มขัดเรียบร้อย
เมื่อเห็นว่ากานต์ไม่เล่นกับตัวเองแล้ว ทิพย์ก็ขึ้นรถ
“เธอว่าบุริศร์ไปโรงพยาบาลรึเปล่านะ? ”
“ไม่ว่าเขาจะไปหรือไม่ไป คุณแม่ก็เป็นคนของผม ผมต้องดูแลคุณแม่ของผมไม่ว่าเขาจะอยู่หรือไม่? คุณป้าทิพย์ พวก เราคือเจ้าบ้าน ไม่ใช่แขก ถ้าคุณป้าเห็นว่าเขาไม่น่าพอใจก็ไล่ เขาไปนะครับ”
กานต์เริ่มเสนอแนะ
“อืม เธอเพิ่งพูดว่าฉันต้องไม่ทำให้เขาไม่พอใจ ถ้าฉันเสียงาน ไปจะทำยังไง? เธอเป็นเด็กเล็กๆ เธอกล้าไล่เขาเรอะ! ”
“คุณป้าก็รู้ว่าผมเป็นเด็กเล็กๆหรอ? คุณป้าไม่คิดว่าเขา สามารถยกผมขึ้นด้วยแขนข้างเดียวหรอครับ? ”
กานต์ต่อปากต่อคำกับทิพย์ ตลอดทางกลับไปโรงพยาบาล อย่างมีความสุข
พวกเขาเพิ่งจะเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ก็รู้สึกว่า บรรยากาศในห้องพักผู้ป่วยไม่ดีเอาซะเลย
ความกดอากาศต่ำทั่วทั้งร่างกายของบุริศร์ทำให้อุณหภูมิทั้ง ห้องเหมือนตกลงไปถึงจุดเยือกแข็ง
“งดงามมาก นรมนยังมีชีวิตอยู่มั้ย? ”
ทิพย์ตกใจจนพูดไม่ปะติดปะต่อกัน
กานต์ก้าวเดินตามเข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าวใหญ่
เมื่อเขามองเห็นรอยมือและรอยบวมแดงบนหน้าของนรมน
ตาทั้งคู่ของเขาก็โกรธขึ้นมาทันที
“คุณไอ้คนสารเลว! คุณกล้าตีแม่ของผมหรอ!
กานต์เหมือนสิงโตตัวเล็กที่กำลังวิ่งเข้าไปหาบุริศร์ หลังจาก นั้นก็เริ่มใช้มือและเท้าเตะตีบุริศร์
บุริศร์ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น อดทนต่อความโกรธของกานต์ ทิพย์วิ่งตามเข้ามาอย่างรวดเร็ว มองดูนรมนในตอนนั้นก็รู้สึก โกรธ
“บุริศร์ คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่มั้ย? ทำกับผู้หญิงได้ คุณนี่ มันขยะสังคมจริงๆ!
นรมนดูปฏิกริยาตอบสนองทั้งเล็กและใหญ่ตรงหน้า แล้วพูด
ไม่ออก
“ไม่ใช่เขาที่เป็นคนทำหรอก กานต์ หยุดนะ!”
นรมนตะโกนครั้งนึง แต่กานต์ไม่หยุด เขาเดินไปข้างหน้าคว้า มือบุริศร์ ยกขึ้นมากัดไปหนึ่งที
ฟันของเจ้าหนูน้อยนี่คมจริงๆ!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ