บทที่ 23 ทําไมถึงได้คิดถึงเด็กคนนั้นขึ้นมานะ

บทที่ 23 ทำไมถึงได้คิดถึงเด็กคนนั้นขึ้นมานะ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป พฤกษ์ก็ส่งข้อมูลที่บุริศ ต้องการมา

“ประธานบุริศร์ครับ นักออกแบบแคทเธอรี่เคยประสบ อุบัติเหตุรถคว่ำเมื่อห้าปีก่อน ในเอกสารบอกว่าหนักมาก ครอบครัวจึงพาเธอไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ เป็นระยะเวลาปี กว่าๆแล้วก็กลับมาครับ”

“ห้าปีก่อน? ”

ช่วงเวลานี้ทําให้บริศรู้สึกตงิด

พฤกษ์พยักหน้าและรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ที่ช่วงเวลาช่าง ประจวบเหมาะพอดี

“ช่วงเวลาไหนของห้าปีที่แล้ว? ”

“วันที่สิบแปดเดือนมีนาคมรับ”

หลังพฤกษ์บอกช่วงเวลาเสร็จ สีหน้าของบุริศร์ก็เปลี่ยนในชั่ว พริบตา

“วันที่สิบแปดมีนา? ไม่ผิดใช่ไหม? “
“ไม่ผิดแน่ครับ”

พฤกษ์รู้สึกแปลกกับท่าทางของบุริศร์ เขาไม่ค่อยได้เห็น ท่าทางไม่ลงรอยของบุริศร์บ่อยนัก

อยู่ๆบุริศร์ก็ยิ้มขึ้นมา ยิ้มจนพฤกษ์รู้สึกกลัว แต่เมื่อมองไปที่ ใบหน้าของบริศ กลับเป็นใบหน้าที่มีความสุขมาก

“ประธานบุริศร์ ท่านยังโอเคอยู่ใช่ไหมครับ? ”

“ฉันโอเค โอเคมากด้วย ไม่เคยรู้สึกโอเคแบบนี้มาก่อน! นาย ไปหาข้อมูลต่อ ไปหามาว่าเหตุการณ์รถคว่ำเมื่อห้าปีก่อนแค ทเธอรีไปรักษาตัวที่ประเทศอะไร? คนที่ดูแลเธอมีใครบ้าง และหมอที่ทําการผ่าตัดให้กับแคทเธอรีคือใคร? ฉันต้องการรู้ ข้อมูลพวกนี้ทั้งหมด

คำสั่งของบุริศร์ทำให้พฤกษ์ตะลึงเล็กน้อย แต่เขาก็จำ ทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว

“ครับ ประธานบริศร์ ผมจะไปสืบให้เดี๋ยวนี้”

พฤกษ์เดินออกไป

บริศร์ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่อีกครั้ง แถมยังไปเปลี่ยนชุด

ไปรเวทแล้วลงจากตึกไป
เขาต้องการไปหานรมน ต่อให้เธอจะไม่ยอมรับเขาก็ยังอยาก ไปพบเธอ ไม่ใช่เพราะสิ่งอื่นใด แค่เพียงเพราะดวงตาที่คุ้น มากคู่นั้น มันกระตุ้นหัวใจของเขาทำให้รู้สึกสงสัยและคิดถึง

วันที่สิบแปดมีนาคม!

วันที่นรมนโดนไฟคลอกพอดี!

เมื่อรวมเรื่องประจวบเหมาะทั้งหลายนี้เข้าด้วยกัน นี่ไม่ใช่ เรื่องบังเอิญแน่ๆ และใบหน้าแปลกของนรมนนั้นบางทีอาจจะ เป็นเบื้องหลังของเรื่องราวพวกนี้ทั้งหมด

ถ้าหากว่าห้าปีก่อน นรมนได้เปลี่ยนเป็นแคทเธอรีคนปัจจุบัน แล้วจะมีอะไรมาทดแทนตำแหน่งของแคทเธอรีได้ล่ะ?

บุริศร์ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้มีความเป็นไปได้

เขารีบลงจากตึก แต่หันไปเจอเขมิกากับกิจจากำลังทานข้าว ด้วยกันที่ชั้นหนึ่งพอดี

“แดดดี้ จะไปข้างนอกเหรอครับ?

กิจจาเห็นบุริศร์ลงมา เขาดีใจมาก ผลักโต๊ะอาหารแล้วโถม ตัวเข้ามาหาบุริศร์
“กิจจาครับ มือลูกเลอะอยู่นะ อย่าไปจับเสื้อพ่อเขานะลูก”

เขมิกาเห็นมือกิจจาเปื้อนเต็มไปหมด เลยห้ามไว้ก่อน แต่ช้า ไปหน่อย กิจจาโถมตัวเข้าไปในอ้อมกอดของบุริศร์เรียบร้อย แล้ว

เมื่อมองไปที่ตัวน้อยๆ ในอ้อมแขน อุณหภูมิในสายตาเย็นชา ของบุริศร์ก็เปลี่ยนทันที

เขาลูบไปที่หัวของกิจจา ยิ้มแล้วพูด”พ่อมีธุระต้องออกไป จัดการสักหน่อย วันนี้วันหยุด ทำไมถึงตื่นเร็วจังล่ะครับ? ”

“ผมนัดกับเพื่อนไว้ครับว่ามาเล่นที่บริษัทของดา- ดา ขับรถ ไปส่งพวกเราหน่อยได้ไหมครับ?”

กิจจากอดขาบริศร์ ทำหน้าอ้อน กระพริบตาแป๋ว พร้อมออด

อ้อน

เมื่อบริศ มองไปที่หน้าของเขา อยู่ๆก็นึกถึงหน้าของเด็กอีก บุริศร์มองไปที่หน้าของเ คนขึ้นมา

เด็กที่มีใบหน้าและหางตาที่งอนเหมือนกับเขา!

เด็กน้อยแสนไร้เดียงสาใสซื่อคนนั้น แต่กลับฉี่ใส่หน้าเขา ยิ่ง ทำให้เขาอายไปทั้งเมืองชลธี! ถ้าไม่ใช่เพราะตำแหน่งและ หน้าตาของตระกูลโตเล็กนะ ลบข่าวพาดหัวนั้นอย่างไวเชียว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเขาถูกซุบซิบว่าอะไรไปบ้าง
ถึงทําไมถึงได้คิดถึงเด็กคนนั้นขึ้นมานะ

บริศร วขมวด หน้ายุ่งเล็กน้อย

เขมิกาคอยเป็นนักจับผิดบุรีศรีอยู่ตลอด

ห้าปีก่อนที่กิจจาจะเกิดเพื่อไม่ให้มีผลกระทบ ทอด ของ เด็ก บุริศรให้กิจจาเรียกเขาว่าตามโครงการในกา เข้าใจว่าตัวเองได้รับโอกาสแสง แต่เป็นเพราะเป็นส่ เธอเสมอ มีแต่ตอนที่อยู่ต่อหน้าของกิจการท่านั้นถึงอ่อนโยน ขึ้นมาหน่อย

บุริศร กว่าตัวเองได้ตอบสนองความต้องการของกิจจา ทั้งหมดแล้ว นึกในการเจราจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา บริ เปลี่ยนหน้ากัน

เขมิการบนมาด้านหน้า อมกิจจาขึ้นมาแล้วตำหนิ “เด็กคนนี้ นี่ไม่รู้เรื่องหรือไม่? บริษัทฮายุกรุ๊ปจํากัดเป็นของเด็กแบบ เธอเดินเดียวหรือยังไ ไงถึงจะให้ใครเข้ามาเล่นก็ได้? ถ้าหากว่า ความลับของบริษัท วไหลขึ้นมา เธอรับผิดชอบไหวเหรอ?

จากเขมิกาตาหนิ ก็ร้องไห้ออกมาทันที

บริศรขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเย็น”เธอจะดุเขา ทําไม? ยังไงเขาก็เป็นทายาทบริษัทฮัวยูกรุ๊ปในอนาคต ไป ชมบริษัทสักหน่อยจะเป็นไรไป? อีกอย่าง เด็กแค่ไม่กี่คนคิดว่าพวกเขาจะขโมยความลับของบริษัทออกมาได้เหรอ? ทีหลังถ้าไม่ได้มีอะไรหนักหนาก็อย่าไปดุกิจจาเขา”

พูดจบบุริศร์ก็ไปแย่งกิจจาออกมาจากมือเขมิกา ยกมือขยี้ หัว “รีบทานข้าว ทานเสร็จแล้วพ่อจะไปส่งนะ เพื่อนของลูกเขา รอกันที่ไหนล่ะ? เราไปรับพวกเขาพร้อมกันดีไหม? ”

“ดีครับ! ดาดี้ใจดีที่สุดเลย!

กิจจาหยุดร้องไห้แล้วยิ้ม เสียงจุ๊บๆทิ้งรอยจูบที่เต็มไปด้วย น้ำมันไว้หนึ่งรอยลงบนหน้าของบุริศร์ แต่บุริศร์ไม่มีท่าทีโกรธ เลยแม้แต่น้อย กลับมีแต่สายตาที่อ่อนโยนทำให้เขมิกาอิจฉา

ถ้าหากบุริศร์ส่งสายตาแบบนี้ให้เธอบ้าง ต่อให้ต้องตายเธอก็ ยอม

“บุริศร์ ให้ฉันไปด้วยดีกว่า กิจจายังเด็ก ต้องมีคนดูแล ฉัน เป็นมามี้ของเขา ให้ฉันเป็นคนดูเองดีกว่า”

เขมิกาถึงขนาดออกปาก และพูดด้วยความเต็มใจ

อัพเดทครั้งหน้า วันที่2 ธ.ค. 2019

จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน