บทที่ 74 เมื่อกี้เธอเท่มาก
บทที่ 74 เมื่อกี้เธอเท่มาก
นรมนรู้สึกพูดไม่ออก
นรมนแค่มีนัดกับคนอื่น. ทำไมกลายเป็นไม่มีความละอายใน อีกอย่างนรมนกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนิ?
“ป้าโอ เขายังไปดูเขมิกาได้ ฉันออกไปเจอเพื่อนป้าจำเป็น ต้องขนาดนี้มั้ย? อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่อะไรของบุริศร์ ป้าทำแบบ นี้กับฉันเกินไปหน่อยมั้ย?”
นรมนไม่ทำสีหน้าไรใส่ เพราะผู้หญิงคนนี่เคยดีกับนรมน แต่ ตอนนี้ป้าโอไม่แบ่งแยกไรเลย
ป้าโอได้ยินนรมนพูดแบบนี้แล้วยิ่งโมโห
“คุณผู้ชายเอาเธอกลับมา เธอก็เป็นผู้หญิงของเขาอีกอย่าง เขาก็ดีกับเธอขนาดนี้ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับเขา? อีกอย่าง คุณเขมิกาก็เคยคลอดคุณชายเล็กให้บ้านนี้ คุณผู้ชายไปดู หน่อยเป็นไรไป? เธอใจแคบขนาดนี้เลยหรอ?”
นรมนยิ่งฟังยิ่งโมโห
“ป้าโอ ฉันจะพูดอีกรอบ เรื่องของฉันไม่ต้องมายุ่ง เธอไม่มี หน้าที่มายุ่งเรื่องของฉัน 1 ฉันไม่ได้แต่งงานกับเขา ฉันมีอิสระ 2 ถึงแม้เราสองคนจะมีความสัมพันธ์อะไรงั้นก็เป็นเรื่อง ของเราไม่เกี่ยวกับป้า ถ้าป้ายังแบบนี้อีกฉันจะไปบอกให้บุริศร์ แล้วลองดูสิเขาจะว่าใคร?”
นโมนไม่อยากพูดแบบนี้ แต่ป้าโอยุ่งจนนรมนรําคาญ
นรมนแค่ไม่อยากยุ่งกับป้าโอ ใครจะไปรู้ว่าจะไปกระตุ้นใส่ ป้าโอ
“ฉันจะบอกให้ ไม่ว่าคุณผู้ชายจะทําไงกับเธอ ในเมื่อเป็นผู้ หญิงของตระกูลนี้เธอก็ต้องคิดเผื่อเขาเหมือนกับภรรยาคน ก่อนและต้องเคารพ ไม่งั้นเธอก็ไม่เหมาะกับการเป็นผู้หญิงใน บ้านนี้!”
นรมน ง
ที่ตอนนั้นป้าโอดีกับนรมนเพียงเพราะนรมนอะไรๆก็คิดเผื่อ
เขาหรอ
ก็ใช่!
ป้าโอเป็นแม่นมเขา ดูแลเขาเหมือนลูกตั้งแต่เด็ก ยังไงก็ ปกป้องเขา เพราะนรมนโง่เองที่คิดว่าป้าโอดีกับนรมน นรมน ลืมไปว่า ป้าโอดูเขาอย่างลูก แต่นรมนก็แค่ลูกสะใภ้
แม่สามีไม่ใช่แม่ตัวเอง ทำไมหล่อมถึงนึกว่าป้าโอจะดีต่อลูก สะใภ้อย่างหล่อมเหมือนดีต่อลูกชาย?
นรมนคิดแบบนี้แล้ว รู้สึกตัวเองน่าสมเพชในอดีต
นรมนมองป้าโอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
5ปีก่อนเพราะตัวเองโง่เกินไป หรือไม่ได้มองคนดีๆ
นรมนยิ้มกริ่ม”ป้าโอ ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงบ้านนี้อยู่แล้ว! ป้า รีบไปบอกบุริศร รีบปล่อยฉันไปสะ
“เธอนี่มัน! ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี…
ป้าโอยกมือขึ้นว่าจะตบหน้านรมน แต่ดันหยุดเพราะสายตา เย็นชาของนรมน
“วันนี้กล้าแตะต้องฉันดู! ฉันไม่ใช่เขมิกาที่อยากเข้าบ้านนี้จน ตัวสั่น ถ้าป้าทำไรฉันละก็ไม่ว่าบุริศร์จะทำดีกับป้าแค่ไหน ฉัน ก็จะทำให้แขนป้าหักไปข้างหนึ่งเชื่อป่ะ?”
ออร่าแข็งแกร่งของนรมนทำให้ป้าโอตกใจ มือที่ยกขึ้นนั้นก็
ไม่ได้ขยับ
นรมนหึคำเดียวแล้วออกจากบ้านนี้ไป
เมื่อเปิดประตูก็เห็นเจตต์ที่ยืนรอที่ประตูและยิ้มกริ่มว่า “คน สวย มีคนบอกกับเธอมั้ยว่า เมื่อกี้เธอเท่มาก!”
“เข้ามาโดยไม่ขออนุญาต เธอไม่กลัวบุรีศร์จับเขาเพราะเป็น ขโมยหรอ?”
นรมนยิ้ม แล้วก็รับดอกกุหลาบจากเขา แม่”หอมดีนิ ให้ฉัน?”
“แน่นอน”
เจตต์รู้สึกตะกี้นรมนเท่มาก
เขาดันนรมนออกจากบ้านอย่างอัตโนมัติก็มีคนใช้มาบังไว้
เจตต์ผิวปาก
นรมนพูด”ประธานเจตต์ อย่าอวดเกินไป น้อยๆหน่อย?”
“น้อยอะไร? ฉันเกิดมาพ่อไม่ได้สอนให้ฉันทำตัวน้อยๆสะ หน่อย!”
เจตต์พูดอย่างน่าโดนจัดสักหน่อย อุ้มนรมนขึ้นรถและรัด เข็มขัดและเอารถเข็นเก็บไว้ที่หลังรถ
“ไปกันเถอะ คนสวย คนนรมนจะพาไปกินอาหารเช้า อยาก กินอะไร?
“ได้ยินมาว่าซาลาเปามันปูน่าลองนะ ไปลองกัน?”
“ได้เลย!”
เจตต์รีบขับไป
ป้าโอเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อนรมนไปแล้ว
นึกถึงสายตาของนรมน ป้าโอรู้สึกกลัวขึ้นมา
ผู้หญิงคนนี้มาจากไหนกัน?
ทําไมสายตาเยือกเย็นแบบนี้?
ป้าโอตัวสั่น และรีบโทรหาบุริศร์
“คุณผู้ชาย แคทเธอรีโดนผู้ชายคนหนึ่งรับไปแล้ว ผู้ชาย คนนั้นยังจับกุหลาบไว้อวดดีมากๆ คุณผู้ชายมองนรมนได้ไง เนี่ย?”
บริศร์รีบกลับไปเมื่อได้ยินป้าโอพูดแบบนี้
“ใคร?”
“น่าจะเป็นคุณชายของตระกูลรัตติกรวรกุล ฉันดูไม่ค่อย
ชัดเจน”
ป้าโอรู้ว่าบริศร์กับเจตต์นั้นไม่เข้ากัน นรมนดันไปมากับเจตต์อีก เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนดีแน่นอน
“คุณผู้ชาย ป้าเห็นพวกเขาคุยกับสนุกสนานสนิทสนมกันมาก ผู้หญิงคนนี้เหลือไว้ในบ้านนี้ไม่ได้แล้ว คุณผู้ชายอย่าทำอะไร ผิดๆ!”
“ป้าโอ เรื่องนี้ผมรู้ละ นรมนกินข้าวเช้ายัง?”
เขานวดหัวตัวเอง
ป้าโอได้ยินคำพูดเขาเป็นห่วงนรมนแบบนี้ก็อดโมโหไม่ได้
“คุณผู้ชายได้ฟังสิ่งที่ป้าพูดบ้างมั้ย? ผู้หญิงแบบนั้นไม่ดี ไม่เหมาะกับการเป็นคุณหญิง เธอไม่ได้พักผ่อนรีบกลับมา ทำอาหารให้กินแต่นรมนนั้นทำเสียน้ำใน ผู้หญิงคนนี้ไม่มีใจ หรอก”
เขาขมวดคิ้ว เขาไม่อยากฟังใครมาพูดนรมนแบบนี้แม้กระทั่ง ป้าโอเองด้วย
“ป๋าโอ ผมหวังว่านี้เป็นวันสุดท้ายที่ได้ยินป้าโอพูดนรมนแบบ นี้ ผมจะเอาแค่นรมน ผมไม่เอาคนอื่นนอกจากเธอไม่ว่าป้าพูด ยังไงผมก็จะไม่เปลี่ยน ถ้าทนไม่ได้ ผมสามารถพูดกับแม่ว่าให้ ป้าไปดูแลท่านเอายังไงแม่เองอยู่นั้นก็เหงา!”
ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ป้าโออิ้ง
“คุณผู้ชาย เพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นจะไล่ป้า?”
นโมนไม่กล้าเชื่อว่านี่เป็นเด็กที่ตัวเองเลี้ยงตั้งแต่เล็กจนโต! เขาทําแบบนี้กับแม่นมเขาได้ไง? ที่ป้าทําไปก็เพื่อตัวเขา? ไม่ใช่ว่าเขาฟังไม่ออกว่าป้าโอเสียใจ เขาก็ไม่สบายใจเหมือน
กัน
ป้าโอผมไม่ได้จะไล่ป้าไป ผมแค่หวังว่าป้ากับนรมนจะอยู่ ด้วยกันอย่างสงบสุข ป้าจะรู้เองว่านรมนก็น่าคบเหมือนนรมน
“เป็นไปได้ไง? ภรรยาคนก่อนไม่เหมือนนรมนไม่มีหัวใจ! ภรรยาคนก่อนคิดเผื่อคุณผู้ชายทุกอย่างไม่เหมือนนรมนยังจะ ไปเดทกับชายอื่น นรมนเทียบไม่ติด!”
ป้าโอยิ่งพูดยิ่งโมโห
เขารู้สึกตัวเองยิ่งปวดหัว
“ป้าโอลองคิดดูละกัน ผมพูดคำเดิมถ้ารู้สึกรับใช้นรมนยาก ผมจะให้ป้าโอไปอยู่กับแม่ ไว้ค่อยคุย ผมยุ่งอยู่”
พูดจบก็รีบวางสาย
ป๋าโออิงมาก
เขายังจะเอาผู้หญิงนั้นอยู่หรอ?
ทำไมเป็นแบบนี้?
ภรรยาคนก่อนดีกับเขาแบบนี้ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้นับประสา อะไร!
ป้าโอวางโทรศัพท์ลง
ไม่ได้!
ป้าโอจะคิดหาวิธีทางให้ผู้หญิงคนนั้นกับคุณผู้ชายแล่งออก
จากกัน!
ป้าโอไปคิดหาวิธี บุริศร์เครียด
เขมิกาอาหารเป็นพิษเข้าโรงพยาบาล ถึงแม้จะช่วยชีวิต สำเร็จและไม่ฟื้นสักที
เขาไม่มีความรู้สึกต่อเขมิกา แต่ต้องรับผิดชอบ ตอนนี้เขมิกา ไม่ฟื้นเขาไปไหนไม่ได้ แต่เมื่อนึกถึงนรมนกับเจตต์ไปเดทกัน ก็ทำให้บุริศร์อยู่ไม่เป็นสุข
นรมนกล้าไปเดทกับเจตต์แบบนี้หรอ หรือว่านรมนไม่รู้ว่าเขากับเจตต์เป็นศัตรูกัน? หรือว่าข้อมูลบริษัทรั่วไหลก็เพราะ นรมน?
เขายืนอยู่ที่บันไดสูบบุหรี่ เงาเขาโดดเดี่ยวมาก
พฤกษ์มาถึงที่นี่ก็เห็นภาพนี้
พฤกษ์รู้สึกเห็นใจบุริศร์”ท่านประธานบริศร นี่เป็นอาหารเช้า กินหน่อยเถอะหรือไม่ก็พักสักแป๊บ ถ้าเขมิกาตื่น เดี๋ยวฉันโทร หา”
คิดว่าบุริศร์จะไม่ตกลง ไม่เคยคิดเลยว่าบุริศร์ดับบุหลี่ไป แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า”เธอรอไว้ตรงนี้ ฉันไปจัดการธุระส่วน ตัว”
“ธุระส่วนตัว?”
พฤกษ์รู้สึกแปลกใจ
หลายปีมานี้ บุริศร์ทำบริษัทเหมือนบ้านไม่เห็นเขามีธุระส่วน ตัว แต่เขาก็รีบตอบสนองกลับ คนที่จะทำให้บริศร์เป็นแบบนี้ ได้ก็คงเป็นคนที่อยู่ในบ้านคนนั้น
ถึงแม้ไม่ชอบแคทเธอรี แต่พฤกษ์ก็รู้ดีว่าหน้าที่ของตัวเอง เขาพยักหน้า แล้วก็ยื่นกุญแจให้บุริศร์
“ท่านประธาน ขับช้าหน่อย”
“เข้าใจละ!”
บุริศรีบออกจากโรงพยาบาล
ขึ้นรถแล้วเขาก็ตรวจดูกล้องจากโทรศัพท์ให้รถของเจตต์
ผู้ชายสลิดคนนี่ ทําตัวเป็นจุดสนใจตลอดเลย
เมื่อเขาเห็นเจตต์โอบนรมนขึ้นรถไป บุริศร์โกรธมากดังลุก เป็นไฟในใจ
ผู้ชายเจ้าชู้นี้ชอบนรมนหรอ?
กล้ามาแย่งผู้หญิงกับเขา ไม่เจียมตัว!
บุริศร์รีบโทรแจ้งผู้คุมใหญ่ของสถานีตำรวจ
“คุณนวิน ช่วยค้นป้ายทะเบียนรถยนต์นี้หน่อย ผมต้องการรู้ รถคันนี้ไปไหนจอดอยู่ที่ไหน”
เขาใช้อำนาจเขาทำแบบนี้เป็นรอบแรก
เมื่อผู้คุมใหญ่ได้ยินเสียงบุริศร์พูด ก็ช่วยหาอย่างจริงจัง
สักพักข่าวก็มา
“ท่านประธานบริศร์ รถคันนี้จอดอยู่ที่ร้านอาหารFood
garden”
บุริศร์ได้ยินรีบขมวดคิ้วขึ้นอีก
เขาจําได้ว่าเขาทําอาหารเช้าให้นรมนแล้วหรือว่านรมนยังไม่ กิน? ไม่ใช่ว่าตั้งใจออกไปกินอาหารเช้ากับเจตต์โดยเฉพาะ?
พวกเขาแค่กินอาหารเช้าแค่นั้นจริงๆหรอ?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ