บทที่ 101 ฉันนั่นชอบเธอนะ
บทที่ 101 ฉันนั่นชอบเธอนะ
ภายในใจของนรมนกำลังสับสนแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา เธอ มองเจตต์ด้วยที่สายตาเย็นชาพร้อมพูด “ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ นายกลายเป็นเพื่อนที่ดีของบุริศร์? เริ่มพูดจับคู่ให้เขา?”
เจตต์แข็งทื่อไปทั้งตัว ตระหนักได้ถึงบางอย่าง
“ที่ไหนกันล่ะ! ฉันยังไม่ได้พูดจับคู่ให้เขาเลย ไม่ใช่ เมื่อกี้ฉัน แค่พูดเหลวไหล ที่จริงคนที่บุริศร์ชอบที่สุด คือตัวเขาเองใช้ ไหม ? เฮ้เฮ้ คนสวย เธอไม่ใช่กำลังดูๆฉันอยู่ใช่ไหม?”
เจคต์ยิ้มหยอกล้อและขยับไปใกล้เธอ
นรมนยิ้มเย็นชาและพูด “ยังจะเล่น?”
“ไม่ได้เล่นจริงๆนะ ฉันนั่นชอบเธอแล้ว”
เจตต์พูดไปก็อยากที่จะแอบดมความหอมไปด้วยแต่คิดไม่ ถึงว่านรมนจะทําลายความคิดเขาตั้งแต่แรกแล้ว ร่างกายบาง ส่วนของเจตต์อีกนิดเดียว ก็เกือบที่จะตกลงไปในทะเล ยังดีที่ นโมนดึงเขาไว้
“ฉันไป! เธอยังรู้จักเป็นห่วงฉัน ฉันรู้ว่าเธอนั่นชอบฉันที่สุด”
ปากของเจตต์ยังคงพูดโดยไม่คิดอยู่
นรมนขี้เกียจจะสนใจ หลังจากดึงเขากลับมาได้ก็ไม่รู้ว่า เพราะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ร่างกายของเจตต์ตกลงมาอยู่บนตัว ของนรมน
“โอ๊ย ยืนไม่ไหวแล้ว ทีนี้ลมแรงมาก
กลิ่นหอมของความหวานปะทะเข้ามา
เจตต์รู้สึกถึงความสบาย สดชื่นอย่างแปลกประหลาด
พบเจอผู้หญิงมามากมายจนชิน บนตัวต่างก็มีน้ำหอมที่ต่าง กัน แต่ว่าบนตัวของนรมนไม่มีกลิ่นน้ำหอมใดใด แต่กลับมา พร้อมลมหายใจที่เป็นเอกลักษณ์ ที่ทำให้คนตกอยู่ในความ มึนเมา
เขาสูดหายใจเข้าแรงๆ ท่าทางลามกแบบนั้นเหมือนกับว่า ต้องการให้มีมากเท่าไหร่เขาก็มีให้เท่านั้น
“ออกไป!”
นรมนรับไม่ได้จริงๆกับคนที่ขี้โกงแบบนี้ ยื่นมือต้องการไป ผลักเขา เจตต์กลับกุมมือของเธอไว้และพูด “มิน่าคนโบราณ ถึงพูดว่า แม้ดอกโบตั๋นจะตายไปแต่เมื่อเป็นผีก็ยังคงมีเสน่ห์ สาวสวย เธอทําให้ฉันมึนเมา โอ๊ย หัวใจของฉัน กำลังเต้น เพราะเธอ เธอรู้สึกถึงมันไหม?”
เขาพูดพลางวางมือของนรมนไว้ที่หน้าอกของตัวเอง
“พวกนาย กําลังทําอะไรกัน?”
ทันใดนั้นบุริศร์ก็พูดเย็นชาขึ้นมา ทำให้นรมนตกใจชักมือ กลับอย่างไม่คิด อีกทั้งยังรักษาระยะห่างจากเจตต์ทันที แต่ว่า ทั้งหมดในสายตาของบุริศร์กลับเหมือนกำลังปกปิดบางอย่าง อยู่
เจตต์ถูกเสียงแหบของบุริศร์ทำให้ตกใจเกือบจกตกไปใน
ทะเล
เขารู้สึกได้ถึงการตอบสนองในทันทีของนรมน
ท่าทางแบบนั้นยังจะมาพูดกับเขาว่าไม่มีความสัมพันธ์กับบุริ
ศร?
ใครจะเชื่อล่ะ!
เจตต์ยืดตัวขึ้น ขมวดคิ้วพูด “ฉันพูดนะ บุริศร์นายทำไมไม่ ดูสถานการณ์บ้าง? ไม่เห็นว่าฉันกำลังคุยกับแฟนของฉันอยู่ หรือไง? นายไม่หลีกไปหน่อยหรือไง?”
บุริศร์โกรธจนถึงที่สุดแต่ก็ยิ้มออกมา
“แฟนของนาย? มั่นใจ?”
“แน่นอน!”
เจตต์ยื่นคอเหมือนไก่ที่พร้อมจะสู้
นรมนเพิ่งจะมีสติกลับมาและรำคาญกับสิ่งที่เมื่อกี้ตัวเองตอบ สนองออกไป วันนี้เห็นเจตต์ที่ไม่กลัวตายยั่วยุบุริศร์แบบนั้น ปากของเธอก็กระตุกอยู่บ้าง
เจตต์คนนี้ในวันนี้ได้เอาสมองมาด้วยไหมนะ?
เธอดึงกางเกงของเจตต์ ส่งสัญญาณให้เขาลดเสียงลงหน่อย แต่ว่าเจตต์กลับเข้าใจความหมายผิด
“วางใจเถอะ เขาไม่สามารถจะทำอะไรฉันได้ ฉันเป็นทายาท ของตระกูลรัตติกรวรกุล ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะทิ้งฉันลงในทะเล ได้?
เจตต์พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ วินาทีต่อมาก็รู้สึกได้ถึงลมแรงๆ พัดมาที่ใบหน้า
“แม่เจ้า! บุริศร์ นายบ้าไปแล้วหรือไง?”
เจตต์ยกมือขึ้นอย่างไม่ทันคิดเพื่อที่จะต่อต้าน แต่การกระทำ ที่เย็นชารวดเร็วของบุริศร์ แทบไม่มีแม้แต่โอกาสให้เจตต์ได้ หายใจ
“ยายจํา ใครบอกฉันว่านายเจ็บ? นี่เหมือนคนบาดเจ็บยังไง กัน? สาวสวย อย่างมองเลย มาช่วยฉันสิ! ถ้าเธอยังไม่พูด ฉัน คงจะถูกเขาโยนลงน้ำจริงๆแล้ว”
เจตต์ถูกบุริศร์ต้อนอย่างโหดร้ายอย่างมาก
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะขายหน้าขนาดนี้ต่อหน้านรมน แต่ ใครให้เขายื่นอยู่ในตำแหน่งที่ไม่เหมาะกันล่ะ?
ด้านหลังก็เป็นทะเลและพื้นที่บริเวณนี้ก็มีแต่หินให้ยืน แทบ ไม่มีทางที่จะแสดงศักยภาพได้ คนด้านหน้าอย่างบุริศร์ก็ไม่ เหลือทางให้เขา
นรมนเห็นบุริศร์เริ่มเอาจริงๆ ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกที่บุริศร์ใช้ กำลัง แต่ว่าฝีมือของเขานั้นทำให้เธอมองดูไม่หยุด
“บุริศร์ นายปล่อยมือเดี๋ยวนี้! เจตต์จะยืนไม่ไหวแล้ว”
นรมนอดไม่พูดเพื่อเตือนสติไม่ได้
เธอไม่พูดอะไรก็ยังดี เพียงแค่เปิดปากเพื่อขอร้องแทนเจตต์ ใบหน้าของบุริศร์ยิ่งไม่น่ามองขึ้น มือที่ลงมืออยู่ไม่มีแม้แต่จะ หยุด
“อ๊า! บุริศร์ กูเป็นผีก็ไม่มีทางปล่อยนายไว้”
เจตต์พูดมาครั้งหนึ่ง รู้สึกตัวอีกทีก็ถูกบุริศร์ถีบตกลงไปใน
ทะเล
เป็นเพราะน้ำหนัก ผืนน้ำจึงมีน้ำกระเด็นเป็นวงกว้าง นรมนที่ มองดูอยู่ก็ตกใจอย่างมาก
“ไม่ตายหรอก! เขาเป็นถึงแชมป์ว่ายน้ำ ทะเลนี้สำหรับเขา ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แชมป์ส่งคนไปจัดการ ก่อนที่พระอาทิตย์ จะตกไม่อนุญาตให้เขาขึ้นมา!”
บุริศร์พูดเสียงเย็นชาเหมือนน้ำแข็งในฤดูหนาว
นรมนได้ยิน ปากกระตุกขึ้นอีกรอบ
“ตอนนี้เพิ่งจะบ่าย นายบอกให้เขาอย่างขึ้นมาก่อน พระอาทิตย์ตกจะตายเอาได้นะ!”
“เธอเป็นห่วงเขา?”
ทันใดนั้นบุริศร์ก็ขยับเขาไปด้านหน้านรมนอย่างรวดเร็ว ดวงตาทั้งสองที่มองมาด้วยความเจ็บปวด
“ฉันนอนอยู่ในห้องผ่าตัด หวังขนาดไหนให้ลืมตามาคนแรกที่ เห็นเป็นเธอ ผลลัพธ์กลับกลายเป็นเธอมาคุยกับเขาอยู่ที่ทะเลอย่างสนุกสนาน ตอนนี้เพราะเป็นห่วงความปลอดภัย ของเขาถึงได้มาโทษฉัน นรมน เธอไม่ใช้ลืมไปแล้วใช่ไหมว่า ผู้ชายของเธอเป็นใคร?”
ลมหายใจบุริศร์ที่รดอยู่บนใบหน้า
นรมนที่จะถอยหลบไปข้างหลังอย่างไม่คิด กลับถูกบุริศร์จับ ไปที่เอวแถมยังลากเข้ามา จนเข้าไปในอ้อมกอด
“ฉันสารภาพรักกับเธอ ฉันอธิบายให้เธอฟัง หรือว่าเธอไม่เคย แม้แต่จะเชื่อ? เธอจะยอมเชื่อแต่ความคิดของเธอ และก็ไม่ให้ โอกาสฉันสักครั้ง? เธอยอมที่จะอยู่ด้วยกันกับเจตต์และก็ไม่ ยอมที่จะมองฉันสักครั้ง? ฉันทำให้เธอเกลียดขนาดนั้น? ทำให้ เธอไม่อยากมองขนาดนั้น?”
“ใช่! ฉันนั่นเกลียดนาย! ไม่อยากที่จะมองนาย! หากไม่ใช่ เพราะสาเหตุจำเป็น ตลอดชีวิตฉันนรมนไม่มีวันมาที่เมืองชลธี สถานที่แบบนี้ และก็ไม่คิดอยากจะเจอนายบุริศร์คนอย่าง นาย!”
นรมนถูกทำให้โกรธ
เขามีสิทธิ์อะไรมาตัดสินอารมณ์ของเธอ?
เขามีสิทธิ์อะไรมาตะโกนเสียงดังใส่เธอ?
อีกอย่างเขามีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับเธอ?
บุริศร์ถูกคําพูดของนรมนทำให้นิ่ง
“เหตุจำเป็น? เหตุจำเป็นอะไร? เธอไม่ใช่เพราะยังรักฉันถึงได้ กลับมา?”
“นายคิดว่าหลังจากฉันผ่านความรักที่แสนเจ็บปวดมา บวก กับผ่านเรื่องที่สามีของตัวเองพามือที่สามกลับมาและไล่ตัวเอง ออกไป อยู่ที่ทะเลเพลิงทั้งตัวไม่มีอะไรสักอย่าง ฉันจะยังคงโง่ ทนกับรักในตอนนั้นหรือไง? นายบุริศร์ไม่มีความคุ้มค่าให้ฉัน รักสักนิดแล้ว? ห้าปีก่อนที่รักนายโงหัวไม่ขึ้นเป็นเพราะฉันยัง เด็กไม่รู้อะไร หากตอนนี้ฉันยังคงทนรักนายต่อ นายคิดว่าฉัน เป็นตัวอะไรกัน?”
นรมนใช้แรงทั้งหมดผลักบุริศร์ออกไป โดนไปที่บาดแผล ของเขาพอดี
บุริศร์ร้องออกมาครั้งหนึ่ง ปากแผลมีเลือดสดไหลออกมา แต่ นรมนกลับทำเหมือนมองไม่เห็นเดินผ่านเข้าไปอย่างนั้น
ตอนที่กำลังเช็ดเลือดบนไหล่ให้บุริศร์ นรมนพูดอย่างเย็นชา
ขึ้นมา “บุริศร์ ตลอดชีวิตนายติดค้างฉัน ติดค้างลูกฉัน ใช้ทั้ง ชีวิตนายก็ไม่พอที่จะชดใช้ได้! อย่าใช้กลอุบายเพื่อให้ฉันยอม ตอนนี้สำหรับฉัน นายก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้า”
พูดจบก็ยืนขึ้นและเดินจากไป แต่ว่าคำพูดของเธอเหมือนมีด ที่แทงเข้ามาในใจของบุริศร์
คนแปลกหน้า!
เธอพูดว่าระหว่างพวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้า!
ชีวิตแต่งงานสามปี พันกว่าคืนที่นอนร่วมเตียงเดียวกัน ทั้ง สองคนมีลูกด้วยกันคนหนึ่ง ตอนนี้เธอกลับบอกว่าพวกเขาเป็น คนแปลกหน้า!
มือของบุริศร์กำแน่น อยู่ดีๆรู้สึกว่าหน้าอกปวดจนเขารับไม่
ไหว
“นรมน!”
เขาเรียกนรมน หวังว่าเธอจะหันกลับมา ถึงแม้จะมองเขาแค่ ครั้งหนึ่งก็ยังดี
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คนที่สูงส่งอย่างบุริศร์จะหวังให้ผู้หญิงคน หนึ่งมองมา?
แม้แต่ความหวังที่แสนง่ายแค่นี้นรมนก็ไม่ให้เขาได้ทำสำเร็จ
นรมนทำราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงเขา รีบเดินจากไปจากทะเล เหลือเพียงบุริศร์รับลมหนาวในทะเลอยู่คนเดียว โดดเดี่ยว อ้างว้างหนาวเหน็บ
แชมป์ไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองคนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ดูสภาพบุรีศร์แบบนั้น เขาก็พูดด้วยความรู้สึกปวดใจอยู่ บ้าง “ประธานบุรีศร์ ร่างกายของคุณไม่ไหวทำไมคุณต้อง ทรมานตัวเองแบบนี้ ดูแล้วคุณกับเธอไม่ใช่ลมหนาวเพียงแค่ วันเดียว คุณลองไปหาสาเหตุดูว่าพวกคุณเดินมาถึงจุดนี้ได้ไง กัน”
คำพูดนี้เตือนสติบุริศร์
ใช่แล้ว!
เขาถามตัวเองเมื่อห้าปีก่อนเขาไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับนรมน แต่ว่าทำไมเธอถึงโกรธเกลีดเขาเข้ากระดูกแบบนี้
ถึงแม้เขาจะเอาเขมิกาเข้ามาในตระกูลโตเล็ก ก็เพียงเพราะ สาเหตุอื่น เขาเคยอธิบายให้เธอฟังแล้ว ระหว่างเขมิกากับเขา ไม่ได้เกี่ยวข้องกันไม่ใช่หรือไง?
ทำไมนรมนถึงไม่เชื่อล่ะ?
หากเป็นเพียงแค่ความอิจฉาริษยาระหว่างผู้หญิงด้วยกัน บางทีผลลัพธ์ในวันนี้คงไม่เป็นแบบนี้
บุริศร์หรี่ตาลงเล็กน้อย พูดเสียงเบา “เรื่องนี้ฉันต้องสืบให้
ชัดเจน”
“บางทีคนนี้นายก็ควรจะสืบ
“ใคร?”
“เขมิกา!”
คำพูดของแชมป์ทำให้บุริศร์ชะงักไปเล็กน้อย
เขมิกา?
“ไม่ผิด ความอิจฉาริษยาของผู้หญิงคนหนึ่ง เริ่มแรกเธอก็เป็น แฟนของคุณ หากไม่ใช่เกิดความสัมพันธ์ของคุณกับภรรยา ในงานเลี้ยงและถูกบังคับให้แต่งงานกับภรรยาของคุณ ไม่แน่ เขมิกาก็คงกลายเป็นคุณหญิงของตระกูลโตเล็ก ตอนนั้นที่เธอ จากเมืองชลธีไป ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปที่ไหน แต่ว่าหลังจากนั้น สามปี มันจะบังเอิญขนาดนั้น? เธอกลับท้องลูกของตระกูลโต เล็กและกลับมา? แถมคุณชายสองตระกูลโตเล็กกลับพบเรื่อง น่าเศร้าหรือว่านี้เป็นเรื่องบังเอิญ?”
แชมป์รู้เรื่องของบุริศร์ เขาเป็นคนสังเกตการณ์อยู่ด้านข้าง แน่นอนว่าต้องมองได้ชัดเจนกว่า แถมเขมิกาผู้หญิงคนนี้เขา คิดมาตลอดว่าไม่ธรรมดา
บริศ ขมวดคิ้วชิดกันมาก
“นายสงสัยว่าทั้งหมดนี่จะเป็นแผนของเขมิกา?”
“เกรงว่าความสงสัยของผมจะเป็นเรื่องจริง หากว่าเป็นเรื่อง จริง อย่างนั้นเหตุการณ์ไฟไหม้ของคุณหญิงและการหายตัวไปของนาวิน บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับเขมิกา แต่ว่าทั้งหมดนี้ เป็นเพียงแค่การเดาของผม ส่วนหลักฐานก็คงต้องให้ประธาน บริศ หาเอาเองแล้ว
แชมป์แต่ละคำแต่ละประโยคที่พูด บุริศร์เหมือนตระหนักได้
ถึงบางอย่าง
“ฉันเข้าใจแล้ว”
เขายืนขึ้นเดินออกจากทะเล เดินตรงไปยังห้องของนรมน
กานต์กับกิจจายังคงนอนอยู่
เด็กสองคนที่นอนเตียงเดียวกันหมอนเดียวกัน กานต์นอน ค่อนข้างสงบ กิจจากลับนอนพาดขาไปที่กานต์ ไม่รู้ว่าฝันดี อะไร ปากถึงยกยิ้มอย่างไม่หยุด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ