บทที่ 88 ลูกผู้ชายไม่ขี้อ้อนหรอก
บทที่ 88 ลูกผู้ชายไม่ขี้อ้อนหรอก
กิจจาคิดไม่ถึงว่านรมนจะถามตัวเองเช่นนี้ อึ้งไปสักครู่ แต่ก็ พยักหน้าอย่างมีสติว่า”ปกติแม่ของฉันงานยุ่งมาก คุณพ่อกลับ มาแม่ถึงจะดีกับฉันบ้าง แม่ไม่เคยกอดฉันเหมือนที่น้ากอดฉัน อย่างนี้มาก่อน คุณน้า คุณน้ากอดฉันหน่อยได้ไหม?”
พูดอยู่ กิจจาก็หันไปหานรมนและยื่นแขนออกมา
ทีนี้คนที่อึ้งไปคือนรมนแล้ว
ถูกลูกชายของศัตรูมาขอกอด ความรู้สึกนี้ช่างแปลกๆ? เธอยังไม่ได้มีปฎิกิริยาอะไรออกมา กานต์ก็ช่วยเธอตัดสินใจ แล้ว
” นี่ กิจจา เธอทำอะไรเนี่ย? นี่คือแม่ฉันนะ อ้อมกอดของแม่ฉัน สำหรับฉันคนเดียวเท่านั้น เธออย่าแม้แต่จะคิด หลบไปเลย”
กานต์ผลักกิจจาไปข้างๆ
กิจจาทำปากจู๋ พูดอย่างหดหู่ว่า” เธอเป็นลูกพี่ฉันไม่ใช่หรือ? แม่ของเธอก็คือแม่ของฉันไม่ใช่หรือ? ฉันจะกอดจะทำไม? ”
” นี่นี่นี่ อะไรนะแม่ของฉันก็คือแม่ของเธอ? ตัวเธอเองก็มีแม่นี่ อยากกอดแม่ก็ไปกอดแม่ของเธอสิ แม่ของฉันก็คือแม่ของฉัน”
พูดจบกานต์ก็กอดนรมนอย่างแน่นๆ เหมือนกลัวกิจจาจะมา แย่งนรมนไปจริงๆ สีหน้าท่าทางที่ตื่นตระหนกทำให้นรมนอุ่น ใจขึ้นมาอีกครั้ง
” เอาหล่ะ กิจจาก็แค่ล้อเล่นกับเธอ เป็นลูกพี่จริงก็อย่าขึ้ น้อยใจอย่างนี้”
นรมนพูดปลอบใจกานต์ ความรู้สึกแปลกๆที่มีต่อกิจจาไม่มี
แล้ว
ยังไงซะเขาก็เป็นแค่เด็กไม่ใช่หรือ?
กานต์กลับมากอดขาของเธอแล้วพูดว่า” ไม่เอา ถึงจะเป็น ลูกพี่ลูกน้องกัน ก็ใช่ว่าต้องแบ่งปันทุกอย่างให้กัน แม่เป็นของ ฉัน ฉันไม่ยอมแบ่งให้กับใคร”
เห็นสีหน้าท่าทางที่จริงจังของกานต์ นรมนจึงหัวเราะขึ้นมา
“เอาหล่ะเอาหล่ะ ไม่กอดไม่กอด”
ทีนี้กานต์ถึงยิ้มแย้มออกมา
กิจจากลับพูดอย่างเสียใจว่า” ลูกพี่ขี้น้อยใจจริง”
* ขี้น้อยใจ ใครจะทำไม? ไม่พอใจมาตีฉันสิ หากชนะฉันจะให้ กอดแม่ของฉัน”
กานต์ท้าทายกิจจาอย่างหยิ่งยโส
นรมนกำลังจะพูดว่าต้องสามัคคีกันไว้ ก็ได้ยินกิจจาพูดว่า”ตี ก็ติสิ ใครกลัวใครมาเลย”
เขาดึงชายเสื้อขึ้นมา และตะโกนวิ่งตรงมาหากานต์
นรมนอึ้งไปเล็กน้อย
บอกจะตีก็ตีเลยมันยังไงกันเนี่ย?
ไหนบอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันไม่ใช่หรือ?
“กานต์ กิจจา”
นรมนอยากห้ามปราม แต่กลับถูกกานต์ปล่อยตัวออกมา
“แม่ แม่ยืนดูอยู่ข้างๆพอ แม่ดูผลการฝึกซ้อมของลูกชายแม่ เถอะ”
“อะไรนะ?”
แรมันยังไม่ทันตั้งตัว กานต์ก็รีบวิ่งไปตีกับกิจจาแล้ว จากนั้น ก็ได้ น ต าออกไป
เสียงดัง ปัง นรมนรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว
ฝุ่นละอองกระเด็นขึ้นมา ร่างของกิจจาล้มลงไปที่พื้นอย่างเห็
มแรง
เดิมทีนรมนคิดว่ากิจจาจะร้องไห้ แต่คิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้ โมโหขึ้นมาจริงๆ ไม่สนใจว่าร่างกายเปื้อนดินรึเปล่า ลุกขึ้นมา ทันที และวิ่งเข้ามาจู่โจมกานต์อีกครั้ง
“อ้า……… กานต์ ฉันต้องเอาชนะเธอ”
กิจจาพูดไปด้วย จู่โจมกานต์ไปด้วย
กานต์พูดอย่างเย็นชาว่า”ชนะฉัน อาหารเที่ยงในวันนี้ฉันยก ให้เธอกิน ยังจะให้แม่ฉันกอดเธออีกด้วย หากแพ้ฉัน งั้นอาหาร เที่ยงวันนี้ของเธอก็ตกเป็นของฉัน”
“ดูถูกกันเกินไปแล้วนะ”
กิจจาพูดคำนี้ไว้ และวิ่งตรงมาหากานต์
นรมนดูออก สู้กับกิจจา กานต์ไม่ต้องเสียแรงมาก ที่สำคัญยัง มีแรงเหลืออีกเยอะ แต่ว่าสำหรับกิจจามันถูกรังแกเกินไปรีเปล่า?
เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะห้ามปรามยังไง แต่กลับได้ยินแชมป์พูด เสียงต่ำว่า”ก่อนที่กานต์ยังไม่มา ฝีมือการต่อสู้ของคุณชาย น้อยถือว่าไม่เลว แต่น่าเสียดายกานต์เป็นคนเก่งที่มีพรสวรรค์ การต่อสู้ทุกอย่างแค่ชี้แนะก็ทำได้หมด ทำให้คุณชายน้อยแพ้ อย่างยับเยิน หากในอนาคตกานต์เป็นทหาร ต้องเป็นทหารที่ เก่งกาจสามารถ”
ได้ยินแชมป์พูดเช่นนี้ นรมนอึ้งไปสักพัก
เธอไม่เคยคิดจะให้ลูกชายตัวเองเป็นทหารเลยแม้แต่น้อย
” ในอนาคตเขามีเส้นทางของเขาเอง”
นรมนพูดอย่างเสียงต่ำ
กานต์ต้องกลับไปพร้อมกับเธอที่อเมริกา ถึงแม้จะไม่ทำธุรกิจ แต่ก็ไม่เป็นทหาร เพราะยังไงเธอก็ไม่คิดจะให้ลูกชายตัวเอง เป็นทหารในต่างประเทศ ที่สำคัญเธอยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่
ตอนนี้การเป็นทหารอันตรายมาก ลูกชายเธอผ่านเรื่องเลว ร้ายมาตั้งมากมายถึงคลอดออกมา และไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่ ร่างกายแข็งแรงขึ้นมาบ้าง เธอจะให้ลูกคลาดสายตาไม่ได้ เด็ดขาด
แชมป์มองหน้านโมนอย่างสงสัย ไม่เข้าใจความหมายของนร มน แต่ก็ยิ้มแย้มพูดว่า” มันก็จริง เขามีเส้นทางของตัวเอง”
ความหมายของทั้งสองคนต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่วินาทีนี้ ใครก็ไม่พูดไม่จากัน
การต่อสู้ระหว่างกานต์กับกิจจา ฝั่งนึงได้ล้มลงไปแล้ว
ส่วนใหญ่กิจจาถูกกานต์กดทับไว้เป็นส่วนมาก แต่ว่านิสัย กิจจาก็ดื้อรั้นไม่เบา ไม่ว่าจะถูกล้มไปกี่ครั้ง ก็ยังไม่ยอมแพ้ และลุกขึ้นมาสู้กันอีกครั้ง
นิสัยที่ไม่ยอมแพ้เช่นนี้ทำให้นรมนเอ็นดูมาก
นิสัยเด็กคนนี้เหมือนใครนะ?
บุริศร์เป็นลูกที่ร่ำรวยมาโดยตลอด น้อยมากที่จะเห็นเขามี เรื่องลำบาก และน้อยมากที่บุริศร์เคยล้มเหลว เพราะฉะนั้น เธอจึงไม่รู้ว่าบุริศร์มีนิสัยที่ไม่ยอมแพ้เช่นนี้รึเปล่า แต่ว่าในตัว กิจจา นรมนเห็นจุดเด่นจุดนี้
เขาไม่เหมือนเขมิกา ไม่เหมือนจริงๆ
ไม่เพียงหน้าตาไม่เหมือน นิสัยก็ไม่เหมือนเขมิกาด้วย
แต่ว่าความจริงที่เจ็บปวด เขาเป็นลูกชายของบุริศร์กับเขมิกาจริงๆ
ในใจนรมนสับสน
มองดูกานต์โยนกิจจาออกไปอีกครั้ง นรมนอยากตะโกนให้ หยุด แต่กลับเห็นกานต์วิ่งเข้ามา และเปลี่ยนท่าต่อสู้ของเมื่อ ก่อนไปหมดสิ้น ทำการจู่โจมกิจจาอย่างว่องไว กิจจาไม่มีแรงสู้ กลับเลยสักนิด ถูกจู่โจมอยู่ฝ่ายเดียว
“กานต์”
นรมนเห็นร่างของกิจจาเลือดไหลออกมาแล้ว จึงอยากเอ่ย ปากห้ามปราม แต่วินาทีนี้ หมัดของกานต์ก็ต่อยเข้าไปที่ร่าง ของกิจจาเรียบร้อยแล้ว ร่างกายเล็กๆขี่ขึ้นไปที่ร่างของกิจจา
“ยอมแพ้ไหม?”
เสียงเด็กน้อยซ่อนความหยิ่งยโส
กิจจาถูกตีจนปากแตก แต่กลับพูดอย่างห้าวหาญว่า”ไม่ยอม พรุ่งนี้ต่อสู้กันใหม่ ฉันไม่เชื่อคนอย่างกิจจาจะแพ้เธอไปตลอด
ชีวิต”
พรุ่งนี้เธอก็ยังถูกฉันซ้อมอยู่ดี จำไว้ ข้าวเที่ยงเป็นของฉันแล้ว
นะ”
กานต์ลุกขึ้นมาจากร่างกายของกิจจาอย่างหยิ่งยโส ไม่สนใจ ร่างกายที่เปื้อนดินเลยสักนิด รีบวิ่งตรงไปหานรมน
“แม่ ฉันชนะแล้ว”
กานต์ป่าวประกาศอย่างได้ใจ
ไม่รู้ทำไม เห็นกานต์ซ้อมลูกของเขมิกา นรมนไม่สบายใจนัก
” ลงมือหนักขนาดนี้ ไม่กลัวเสียลูกน้องคนนี้ไปหรือ?
นรมนเช็ดหน้าให้กับกานต์
กานต์พูดอย่างหยิ่งยโสว่า” ไม่กลัว ลูกผู้ชายไม่ขี้อ้อนหรอก พันธมิตรของผู้ชายมาจากหมัดนี่แหละ แม่อย่าสนใจเลย ไป ฉันพาแม่ไปหาน้าคมทิพย์ และทานข้าวเที่ยงไปด้วย”
พูดอยู่เขาก็จูงมือของนรมนไป
นรมนอยากถามอาการของกิจจา แต่กลับเห็นแชมป์เดิน เข้าไปแล้ว พยุงกิจจาขึ้นมา ดูท่ากิจจาถูกซ้อมไม่เบา
” กานต์ วันหลังลงมือเบาหน่อย ยังไงซะเขาคือน้องชายของ เธอ”
ถึงแม้นรมนยังไม่เคยบอกฐานะของกานต์ให้กับกานต์แต่ว่า เธอไม่อยากเห็นกานต์กับกิจจากลายเป็นศัตรูกัน ความในใจ แปลกๆเช่นนี้เธอก็ไม่สามารถอธิบายได้เหมือนกัน
กานต์เข้าใจความหมายของนรมนดี
“อ้อ รู้แล้ว ครั้งหน้าฉันจะลงมือเบาหน่อย”
ได้ยินกานต์พูดแบบนี้แล้ว นรมนก็ไม่อยากพูดอะไรอีก จึง ตามกานต์ไปที่ข้างหลัง
คมทิพย์ก็ทําขึ้นเยอะ พอเห็นนรมนก็ตะโกนเรียกอย่างเสียง
“นรมน ฉันกำลังจะตายแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนอยู่จริงๆ เฮอเฮอ เฮอ หน้าของฉัน ผิวของฉัน ฉันเครียดจริงๆ ฉันก็แค่ครู ทำไม ต้องเรียนการต่อสู้พวกนี้ด้วย? ฉันไม่ได้จะเป็นบอดี้การ์ดซะ หน่อย”
คมทิพย์พูดอย่างหดหู่
เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะมาที่เกาะร้างและรับการฝึก ซ้อมจากคนอื่น
นรมนรู้สึกผิด
หากไม่ใช่เป็นเพราะเธอ คมทิพย์และครูทั้งหมดที่นี่ก็ไม่ต้อง มาลําบากเช่นนี้
“ขอโทษนะ คม พย์ ฉันทำให้เธอเดือดร้อน”
นรมนพูดเสียงต่ำ
คมทิพย์เข้าใจทันทีว่าความหมายอะไร
“โถ่เฮ้ย ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอไม่สามารถขัดขวางคนเลวทำชั่ว ซะหน่อยใช่ไหม? ใช่แล้ว เธอมาได้ไง? คนเลวคนนั้นส่งเธอมา หรือ?”
คนเลวที่คมทิพย์พูดถึงคือบุริศร์ นรมนเข้าใจดี
เธอส่ายหน้าและพูดว่า”ฉันเกิดเรื่อง จึงต้องมาที่นี่”
พูดอยู่ เธอก็เล่าเรื่องเมืองชลธีให้กับคมทิพย์
คมทิพย์อึ้งไปเล็กน้อย
” ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? รู้ไหมว่าใครมุ่งเป้ามาหาเธอ?
” ไม่รู้ มาที่เมืองชลธีคนที่ฉันมีเรื่องด้วยก็คือเขมิกาและบริศร์ เท่านั้น เขมิกาไม่มีความสามารถนี้แน่นอน”
” งั้นก็คือบุริศร์ ไม่แน่เขาแต่งเรื่องขึ้นมาเองและเล่นละครเอง จุดประสงค์ก็เพื่อให้เธอซาบซึ้งในบุญคุณของเขา จากนั้นก็ ยอมเป็นของเขา คนเลวคนนี้ทำได้ทุกอย่าง? ”
คมทิพย์ไม่มีความรู้สึกดีๆกับบุริศร์แม้แต่น้อย ตอนนี้คนที่คิด ได้เป็นคนแรกก็คือบุริศร์ที่กำลังทำชั่วอยู่
นรมนขมวดคิ้ว
‘คงไม่ใช่หรอกมั้ง? ”
* ไม่ใช่ได้ไง นรมน เธอคงไม่มีความรู้สึกดีๆกับเขาหรอกนะ? เธอคิดดู เรื่องนี้ไม่มีผลกระทบต่อบุริศร์สักนิดเลย แต่กลับกัน เรื่องนี้ไปพัวพันกับศัตรูของเขาเจตต์ ยิงนัดเดียวได้นกสองตัว เรื่องชั่วอย่างนี้ นอกจากคนเลวอย่างเขา ยังมีใครคิดเรื่องชั่วๆ อย่างนี้ออกมาได้อีก?
คำพูดของคมทิพย์ทำให้นรมนตกใจเล็กน้อย
เป็นอย่างนี้จริงหรือ?
เพื่อจัดการกับเจตต์ และเพื่อให้เธอรีบรับฐานะของตัวเอง และพาลูกกลับมาที่บ้านตระกูลโตเล็ก เขาต่ำช้าถึงเพียงนี้จริง หรือ?
อาจเป็นไปได้
ยังไงซะเขารู้จักกับทหารที่ค่ายดี
ส่วนฐานะของคุณนายบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นอกจาก คนอย่างบุริศร์สามารถสัมผัสถึง ยังมีใครที่สามารถจ้างเธอมา เล่นละครด้วย?
เขมิกาไม่มีสิทธิ์ เพราะฉะนั้นมีแต่บุริศร์ใช่หรือไม่?
คิดถึงตรงนี้ สีหน้านรมนก็เย็นชาขึ้นมาทันที
“หากเป็นเขาจริง ฉันไม่ปล่อยเขาไว้แน่”
คมทิพย์กลับทําเสียง”เชอะ” และพูดว่า”เธอโง่เหรอ หากเป็น บริศ ท่าจริง เขาต้องทําอย่างเนียบเนียน ไม่ให้เธอจับร่องรอย ได้หรอก เธอจะไป บอย่างไรว่าเป็นเขา?”
ได้ยินคมทิพย์พูดเช่นนี้ นรมนก็คิดถึงเจตต์ขึ้นมาอย่าง กระทันหัน
เดิมทีเธอไม่เคยคิดจะร่วมมือกับเจตต์มาจัดการกับบริศร์เลย แต่ว่าหากบุริศร์ต่ำช้าถึงเพียงนี้จริงๆ เธอก็จะทำให้ผู้บริสุทธิ์ อย่างเจตต์ต้องมาเดือดร้อนด้วย ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ยอมให้ เจตต์มารับผิดแทนเธอแน่นอน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ