บทที่ 58 พี่ชายเก่งที่สุดเลย

บทที่58 พี่ชายเก่งที่สุดเลย2

“ผิดที่ฉันเอง ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉัน เพราะฉันเองที่ดูแล กมลไม่ดี ถ้าฉันปกป้องลูกได้ดีกว่านี้ เธอคงไม่ต้องออกมาก็ แล้วต้องอยู่แต่ในโรงพยาบาลหรอก ฉันรู้สึกว่าใครๆว่ากมลนั้น คงอิจฉาเด็กๆคนอื่นที่มีร่างกายแข็งแรง เธอถึงขั้นแทบจะไม่ ได้เคยออกจากรั้วโรงพยาบาลเลย

“เอาเถอะน่า นรมนทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ต้องโทษไปผู้ ชายเลวๆคนนั้นต่างหาก มันไม่เกี่ยวกับเธอเลย เธอทําดีที่สุด แล้วถ้าจะผิดก็ผิดที่รักผู้ชายคนนั้นเท่านั้นเอง ตอนนี้เธอเอง เป็นแม่คนแล้วเธอต้องเข้มแข็งเพื่อลูกสิ ใช่ไหมล่ะ?”

คําพูดของคนทิพย์ทำให้นรมน หยักหน้าลึกๆใช่แล้วเธอต้องเข้มแข็ง!

เธอต้องทำให้บุริศร์ชดใช้ในสิ่งที่เขาทำ เธอถึงจะสามารถสู้ หน้าลูกทั้งสองเธอได้

ถึงแม้ว่ากานต์จะไม่รู้ว่าคมทิพย์และนรมนกำลังพูดอะไรกัน อยู่ แต่แววตาเขากลับนิ่งสุขุม ทำให้ความเดียงสาและความ สดใส ที่เด็กในวัยนี้ควรมี มันน้อยลง
เมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว คมทิพย์ก็พากานต์กลับไป พยาบาล พิเศษที่บุริศร์จ้างมา ก็เข้ามาดูแลนรมน นรมนรู้สึกเหนื่อยทั้ง กายทั้งใจ จึงไม่สนว่าเป็นใคร แล้วห่มผ้านอนทันทันที

ผ่านไปอีกวัน ทางฝั่งเรื่องการตรวจดีเอ็นเอของหมอนัทธ์ ผล ตรวจออกมาแล้วบุริศร์รีบร้อนมาโรงพยาบาลด้วยตัวเองเลย

“หมอนัท ครับ ผลตรวจล่ะครับ?”

คุณหมอนัทธ์ ไม่คิดว่าบุริศร์จะมารับผลตรวจด้วยตัวเองจึง รู้สึกเกร็งเล็กน้อย

“คุณบุริศรครับผมเองก็พึ่งจะจัดการเสร็จ กะว่าจะให้คนนำ ไปให้ นี่คุณทำไมมาเองเลยล่ะครับ?

“ไม่ต้องแล้วล่ะ เอาผลตรวจให้ผมเลยก็ได้”

สายตาที่ดูรีบร้อนของบุริศร์มองไปยังคุณหมอนัทธ์

คุณหมอนัทธ์นำเอกสารผลการตรวจให้บุริศร์

บุริศร์ตื่นเต้นสุดขีดไม่รู้ว่าจะเปิดอ่านยังไงเลย

ใช่หรือไม่ใช่?
ถ้าไม่ใช่ล่ะ จะทำอย่างไร?

แต่ว่าเขาก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้ผลการตรวจในครั้งนี้

“คุณบุริศร์? ”

คุณหมอนัทธ์ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้น อยู่ดีๆก็เรียกเขาขึ้นมา

บริศ ถึงได้สติ

“อ่อ งั้นผมขอตัวก่อนนะ”

เขาถือเอกสารผลตรวจ กล่าวลาและหันเดินกลับออกไป ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

บริศรกลับมาที่รถ มองไปยังซองเอกสารผมการตรวจดีเอ็นเอ รีบร้อนหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดมวลนึง ตอนนี้เขาต้องการใช้นิโคติน มาระงับอารมณ์ของตัวเอง

ท่ามกลางควันบุหรี่ที่คละคลุ้งอยู่ในรถ ไม่มีใครที่จะสามารถ เห็นใบหน้าและสีหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

เมื่อบุหรี่หนึ่งมวลถูกสูบหมด อารมณ์ของบุริศร์ก็สงบลงเป็นปกติ

เขาเปิดซองเอกสารออกและหยิบผลการตรวจที่อยู่ข้างในออกมา

ตอนที่เขากำลังมองดูผลการตรวจที่ว่าดีเอ็นเอของบุริศร์และ กานต์มีความคล้ายคลึงกันถึง99เปอร์เซ็นต์ มือของเขาถึงกับ สั่นทําอะไรไม่ถูกขึ้นมา

กานต์เป็นลูกชายของบุริศร์!

เป็นลูกของเขากับนรมน!

เขาเริ่มเจ็บจมูกขึ้นมา อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลพรากออกมาเป็นสาย

ในวงการธุรกิจนี้ผู้ชายที่จัดการงานอย่างเฉียบ เด็ดขาดและ รวดเร็วอย่างเขา ตอนนี้กลับตาแดงขึ้นมาทันที

มือเขากำผลตรวจไว้แน่น ดูแล้วดูอีกแล้วก็หัวเราะทั้งน้ำตา เหมือนกับคนบ้ายังไงยังงั้นน้ตายังคงไหลออกจากหางตาเขาไม่หยุด

เยี่ยมไปเลย!

กานต์คือลูกของเขา!

ถ้าเป็นเช่นนั้นนรมนก็คือภรรยาของเขา?
อุบัติเหตุเพลิงไหม้เมื่อ5ปีก่อน เธอรอดชีวิตมาได้!

แต่ว่าในเมื่อเธอรอดชีวิตมาได้แล้ว5ปีที่ผ่านมาทำไมไม้กลับ มาหาเขาล่ะ? แล้วทำไมตอนนี้หน้าตาเธอเปลี่ยนไป? แล้ว ทำไมไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นภรรยาของเขาล่ะ?

คำถามมากมายวกวนอยู่ในหัวเขา

เขาหยิบโทรศัพท์โทรหาพฤกษ์

“พฤกษ์ คุณช่วยผมสืบเรื่องอุบัติเหตุไฟไหม้เมื่อ5ปีที่แล้ว หน่อยว่าตกลงมันยังไงกันแน่? ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามผมจะ ต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น และก็ที่อเมริกาที่ให้ไปสืบเรื่องคุณ แคทเธอรีมีความคืบหน้าอย่างไรบ้าง? ”

เมื่อพฤกษ์ถูกบุริศร์ถามแบบนี้ถึงกับตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณบุริศร์ ข้อมูลของคุณแคทเธอรีนั้นมีคนเก็บและปกป้อง ไว้อยู่ ไม่ว่าผมจะใช้วิธีอะไร ถึงขั้นจ้างพวกสายสืบมืออาชีพที่ สืบความลับของพรรคการเมืองให้มาช่วย แต่ว่าฝั่งตรงข้ามนั้น ฝีมือเหนือกว่ามาก เพราะงั้นทางเราตอนนี้ไม่มีข้อมูลอะไรเลย ครับรู้แค่ว่าเธอเป็นคนที่เกิดและโตอยู่ที่อเมริกา

“เกิดและโตอยู่ที่อเมริกางั้นหรอ? เป็นไปไม่ได้! สืบหาต่อ ไป! เริ่มสืบตั้งแต่รเมศเลย คุณลองสืบหาดูว่าเมื่อปีก่อน รเมศ นั้นเคยมาที่เมืองชลธีหรือเปล่า? ”
บรรศ แนะแนวทางให้กับพฤกษ์

“โอเคครับ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ในใจของบุรีศร่ก็ไม่สามารถส ลงไม่ให้คิดอะไรได้เลย

เธอยังมีชีวิตอยู่!

และยิ่งไปกว่านั้นเธอก็อาจจะอยู่ใกล้ๆตัวเขาเองก็เป็นได้แต่ ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมรับล่ะ?

บุริศร์คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไม แต่กลับคิดถึงนรมนเป็นอย่างมาก

เขาเหยียบคันเร่ง รถพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับ บิน หลังจากที่ขับวนในเมืองชลธีไปรอบนึงแล้ว เขาก็มาหยุด อยู่ที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล

บริศ ซื้อมะม่วงที่นรมนชอบกินมากที่สุดมาด้วย พร้อมกับถือ มันเดินเข้าไปที่ห้องพักคนไข้ของเธอ

นรมนกำลังนั่งอ่านหนังสือนิตยสารเกี่ยวกับธุรกิจ ที่เป็นภาษาอังกฤษอยู่

เขาจำได้ว่าภาษาอังกฤษของนรมนนั้นไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่และเธอก็ไม่ค่อยชอบเรื่องที่เกี่ยวกับงานธุรกิจสักเท่าไหร่ ใน ทุกๆวันเธอมักจะนั่งอยู่ริมหน้าต่างมองออกไปข้างนอก รอว่า เขานั้นเมื่อไหร่จะเลิกงาน ทุกครั้งที่เขาเลิกงานกลับมา เธอก็ จะมีท่าทีดีใจราวกับว่าโลกทั้งใบเป็นของเธอเอง

แต่ว่าตอนนี้แสงที่เคยส่องประกายในแววตาของเธอนั้นกลับ มองไม่เห็นมันอีกแล้ว และถึงขั้นยอมทิ้งชีวิตอันสงบสุขที่ผ่าน มาของเธอได้ลง ตกลงว่าไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เธอต้องพบเจอกับ อะไรกันแน่?