บทที่ 53 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา

บทที่ 53 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา

“ปล่อยฉัน! พวกแกปล่อยฉันนะ พฤกษ์ แกไม่รู้หรือไงว่าฉัน เป็นใครอะ พวกแกพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน ฉันจะบอกไรพวกแก ให้นะ รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะให้บุริศร์ไล่พวกแกออก แกได้ยินไหม?”

เสียงของเขมิกาแหลมจนบาดแก้วหูนรมนและบุริศร์ต่างก็ได้ ยินเสียงของเธอถึงแม้ว่าจะยังมาไม่ถึงห้องพักผู้ป่วยที่นรมน พักอยู่

ที่จริงแล้ว บุริศร์แค่อยากจะดูว่านรมนจะมีท่าทีอย่างไร

5ปีแล้ว!

คำอธิบายและค่าขอโทษนี้ เขาช้าไป5ปี !

ไม่รู้ว่านรมนเธอจะยอมรับมันหรือไม่และก็ไม่รู้ว่านรมนจะให้ อภัยในการตัดสินใจในครั้งนั้นของเขาหรือไม่

ถ้าเขารู้ว่าผลของการตัดสินใจของเขาในครั้งนั้นจะทำให้เขา และเธอมีเส้นแบ่งแยกอยู่ตรงกลาง เขายอมที่จะไม่ให้เรื่อง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นน

แต่ว่าเสียงของเขมิกาที่ร้องโวยวายอยู่ตอนนี้ได้ทำลายทุกอย่างลง

เป็นเพราะเสียงของเขมิกาที่ร้องโหวกเหวกอยู่ทำให้นรมนตั้ง สตกลับมาได้

อันตรายจริงๆ!

เมื่อครู่ อีกนิดเดียวก็เกือบจะพูดเรื่องราวในตอนนั้นออกมาจน หมดซะแล้ว ถึงขั้นยังอยากจะเค้นถามบุริศร์ด้วยซ้ำว่าทำไม พูดโกหกได้หน้าตายเช่นนี้

ดีที่เขมิกามาก่อน!

นรมนค่อยๆถอนหายใจในขณะเดียวกัน ทำพูดของเหล่านั้น ของบุริศร์ ทำให้เธอคิดหนัก

ไม่ควรที่จะให้เขาเข้ามีผลต่ออารมณ์!

เธอก้มหน้ารีบเก็บและจัดการกับอารมณ์และสีหน้า แล้วพูด อย่างเย็นชา“คุณบุริศร์นี่คุณคิดจะให้คุณเขมิกามารับไอ้รอย ฝ่ามือนี้คืนไปหรอคะ? ไม่ได้ให้เขามาจัดการฉันใช่ไหมคะ? คุณดูไฟอาฆาตนี้สิคะสามารถที่จะเผาผู้ช่วยพิเศษของคุณได้ สบายๆเลยนะคะ ว่าไปฐานะของคุณเขมิกาในตระกูลโตเล็ก นั้นไม่ได้ด้อยเลยนะคะ”

สีหน้าบุริศร์เริ่มดูเปลี่ยนไป
ตลอด5ปีที่ผ่านมานี้ เขมิกา เขมิกาหยิ่งผยองแค่ไหนไม่ใช่ ว่าเขาไม่รู้ แต่เป็นเพราะเธอมีกิจจาและกิจจาเองก็ยังอยู่ใน ช่วงที่ยังไม่สามารถห่างจากแม่ได้ เพราะงั้นที่ผ่านมาเขาจึง ยอมทําเป็นไม่รู้ไม่เห็น แต่มาถึงตอนนี้ เธอนับวันยิ่งไม่รู้ว่าตัว เองควรทําอะไร ไม่ควรทําอะไร แววตาของบริศ เปลี่ยนเป็น นิ่งไป

ในขณะที่ทั้งกำลังพูดคุยอยู่นั้นพฤกษ์ก็พาเขมิกาเข้ามาใน ห้องพักผู้ป่วย

“คุณบุริศร์ครับ ผมพาคุณเขมิกามาแล้วครับ”

เขมิกา ถึงกับอึ้งจนนิ่งไป

เธอมองไปยังบริศ ที่นั่งอยู่ข้างเตียงและกำลังประคบหน้า ให้นรมนตอนแรกเธอเหมือนกับว่าร่างกายและสมองไม่มีการ ตอบสนองใดๆ

“ริศร์คะคุณมาอยูาที่นี่ได้ยังไงกัน?และยังคุณแคทเธอรีอีก หน้าไปโดนอะไรมาหรอคะ?”

เขมิกาสีหน้าดูงงกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น

นรมนแสยะยิ้มพูด“คุณเขมิกาคะ, คุณนี่ก็แสดงเก่งเหมือน กันนะคะที่หน้าฉันมันไม่ใช่ผลงานของคุณหรอกหรอคะ?”

“เธอเพ้อเจ้ออะไรของเธอ? ฉันไปตบเธอตอนไหน? แคทเธอรีเธอใส่ร้ายฉัน!

เขมิการู้ตัวว่าตัวเองหลงกลเข้าแล้ว

เธอดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากเงื้อมมือของการ์ดแต่ก็ไม่สําเร็จ

“ริศรคะ คุณอย่าฟังที่เธอพูดนะคะ! ฉันไม่ได้ตบเธอนะคะ! ฉันเปล่า! ”

“แล้วอาหารเสริมพวกนี้ล่ะไม่ใช่คุณซื้อมา? ไม่ใช่คุณที่วาง

ไว้หรอกหรอ?”

บุริศร์พลางซื้อพวกอาหารเสริมและของบำรุงต่างๆที่วางไว้ แล้วพูดออกมาอย่างเยือกเย็น

สีหน้าของเขมิกายิ่งดูแย่เข้าไปอีก

“ฉันซื้อมาค่ะ ฉันยอมรับว่าอารมณ์ไม่ดีแล้วมา อาละวาดที่นี่ แต่ฉันไม่ได้ตบเธอจริงๆนะ ริศร่คะคุณต้องเชื่อฉันนะคะ!”

เขมิกายังคงดิ้นรนต่อไปแต่กลับได้ยินบุริศร์พูดขึ้นมา ว่า” คุณแคทเธอรีเธอเป็นแขกพิเศษที่มาจากอเมริกา เธอเข้ามา ในบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดของเราก็ถูกคุณดูถูกและตบตีซ้ำๆ ซากๆแบบนี้ เขมิกา ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่คนของบริษัทฮัวยู กรุ๊ปจำกัดก็ตาม แต่อย่างน้อยคุณก็เป็นคนของตระกูลเล็กโต ถ้าวันนี้ผมไม่สามารถที่จะอบรมสั่งสอนคุณได้และไม่จัดการ เรื่องนี้ให้คุณแคทเธอรีเขา ตระกูลเล็กโตของเราจะมีหน้าอยู่ในเมืองชลธีนี้ต่อได้ยังไงกัน?”

“ริศร์คะ ไม่ใช่ฉันจริงๆนะคะ! ฉันเปล่านะคะ!

“ผมไม่สนว่าคุณทําหรือว่าไม่ได้ทำแต่วันนี้คุณมาที่นี่แล้ว คุณแคทเธอก็ได้รับบาดเจ็บ เพราะฉะนั้นก็ถือว่าเป็นความ ผิดของคุณ คุณตบคุณแคทเธอรี1 และผมรับปากเธอแล้วว่า จะให้คุณชดใช้10เท่าเรื่องนี้ถึงจบไปได้ด้วยดี ผมก็หวังแค่ว่า คุณจะคิดอะไรได้จากเหตุการณ์นี้นะ อย่าลืมว่าตอนนี้กิจจาก ฐานะเป็นทายาทของตระกูล ฉันจะไม่ยอมให้เธอสร้างผลกระ ทบในเชิงลบให้กลับลูก พฤกษ์จัดการ ตบแรงๆนะ! ให้เหมือน อย่างบนหน้าของคุณแคทแบบนั้น อย่าได้เห็นใจเธอเด็ด ขาด! ”

น้ำเสียงของบุริศร์ไม่มีความออนโยนแม้แต่น้อย

เขมิกาถึงกับทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้น ร้องโวยวายลั่น

“ริศร์คะ ทั้งหมดนี้มันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้สร้างขึ้นมาเองนะ คะ เธอต้องตบตัวเองแน่ๆแล้วก็โยนความผิดทั้งหมดมาให้ฉัน

“เซี๊ยะ”ดังขึ้นมา เขมอิกางพี่พูดจบ ฝ่ามือของพฤกษ์ก็ได้ฟาด ออกไปเป็นที่เรียบร้อยแรงตบนั้นทำให้เขมิกาถึงกับหน้าหัน

“พฤกษ์ ไอ้บ้านี่!นี่แกกล้าตบฉันจริงๆงั้นหรอ? แกควรรู้ไว้นะ ว่าฉันเป็นแม่ของกิจจาทายาทของตระกูลเล็กโต! แกกล้า ตบฉันงั้นหรอ อร๊าย! ”

เขมิกายังไม่ทันพูดจบ ฝ่ามือของพฤกษ์ก็ได้ฟาดออกไปเป็น ครั้งที่สอง