บทที่ 25 ห้องของเธอคือห้องไหน

บทที่ 25 ห้องของเธอคือห้องไหน

“มามี้เธอชื่อว่าอะไรเหรอ? ”

บุริศร์ถามออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ หลังจากที่ถามไปแล้วก็ รู้สึกว่าไม่เหมาะสม แต่คำที่พูดไปแล้วเอาย้อนกลับคืนมาไม่ ได้

กานต์ งกับคำถามนิดหน่อย แต่ก็ยิ้มแล้วตอบกลับ“คุณลุง คุณลุงถามออกมาแบบนี้ไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่เลยนะครับ รีบไปส่งผมเถอะครับ เดี๋ยวผมสาย”

ถูกเด็กสี่ขวบพูดว่าไม่มีมารยาท นี่ถือเป็นครั้งแรกในชีวิต ของบุริศร์ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอาย เพราะเขารู้ว่าหน้าเขาหนา ขึ้นกว่าเดิม

“ขึ้นรถสิ”

เมื่อบุริศร์ส่งกานต์ถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มองเห็นท่าทางที่ ดูเหมือนจะสนิทสนมกันของผู้อำนวยการและกานต์ ทำให้เขา วางใจแล้วขับรถออกไป

เขาสั่งคนให้ไปส่งกิจจากลับ แต่ตัวเขาเองกลับขับรถไปหา

นรมน
ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไร ถึงทำให้เขาอยากเรียนรอบมากในตอนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะจำใบหน้านั้นไม่ได้แล้ว

คมทิพย์กะจะอยู่เป็นเพื่อนนรมินที่บ้านในตอนแรก แต่เธอมี ธุระกระทันหุ้นที่โรงเรียนอนุบาล เธอถูกผู้อำนวยการโรงเรียน เรียกตัวกลับไป

ขณะที่เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นมาถึงสองครั้งนั้น นรมนนอน หลับอย่างสะลึมสะลือ แต่ก็ลุกตัวขึ้นมา ส่องไปที่ตาแมวแล้ว พบว่าเป็นบุริศร์ เธอตาสว่างขึ้นมาในทันที

มาเร็วจริงผู้ชายคนนี้

นรมนจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเปิดประตู

“ประธานบุริศร์? มีอะไรเหรอคะ? –

“เธอป่วยอยู่ไม่เหรอ? ฉันมาดูเธอไง”

บุริศร์พูดออกมาอย่างธรรมชาติ ตาคู่นั้นอดไม่ได้มองไปที่นร

มน

นรมนหน้าแดง อาการแบบนี้ไม่ดีจริงๆ

บุริศร์ยกมือขึ้นมาคำหน้าผากนรมน ทำให้นรมนตกใจแล้ว ก้าวถอยหลัง
“อย่าขยับ

เสียงของเขาเย็นเป็นน้ำแข็งโดยพลัน

นรมนนิ่งอึ้งโดยไม่รู้ตัว

กว่าเธอจะได้สติว่าทำไมถึงได้ทำตามที่เขาสั่งได้ขนาดนั้น มือของบุริศร์ก็วางอยู่บนหน้าผากของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อุณหภูมิอุ่นของมือเขาสบายกว่าอุณหภูมิหน้าผากของเธอ บุริศร์เปลี่ยนสีหน้าทันที

“ตัวร้อนขนาดนี้ทำไมถึงยังอยู่บ้าน? เธอเป็นเด็กเหรอ? ถึง ไม่รู้จักไปโรงพยาบาล? ไปเปลี่ยนชุด ฉันจะไปส่งเธอที่โรง พยาบาล! ”

นรมนไม่เคยเห็นบุริศร์มีอาการรนแบบนี้มาก่อน

ผู้ชายนะ ไม่เจียมตัวแบบที่คิดไว้ไม่มีผิด!

กับผู้หญิงที่คอยอยู่เคียงข้างไม่สนใจ ที่กับผู้หญิงอื่นกลับ ดูแลปกป้องสุดตัว!

นรมนทำเสียงตะคอกใส่อยู่ในใจ แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา

“ประธานบุริศร์สบายใจเถอะค่ะ ฉันเพิ่งกลับมาจากโรง พยาบาล หมอบอกว่า ให้ฉันทานยาพักผ่อนเดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“แล้วทําไมถึงไม่ไปพักผ่อน? มายืนอยู่ทำไมตรงนี้? ”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนเกิดคำถาม

ก็เพราะต้องมาเปิดประตูให้เขาไม่ใช่หรือไง?

บุริศร์ไม่สนใจว่านรมนคิดอะไรในใจอยู่ ก้าวเท้ามาข้างหน้า อุ้มนรมน แล้วสาวเท้าเข้าไปด้านใน

“ประธานบุริศร์ ทำอะไรคะ? ปล่อยฉันลงนะคะ!

นโมนขัดขืน และหงุดหงิดในเวลาเดียวกัน ทําไมถึงไม่ได้ เตรียมตัวป้องกันอะไรแบบนี้นะ?

เมื่อก่อนบุริศร์ไม่รุกหญิงแบบนี้!

อยู่ๆนรมนก็นึกขึ้นได้ หรือว่าเมื่อก่อนบุริศร์แค่ไม่คิดจะปฏิบัติ กับเธอแบบนี้

คิดแบบนี้แล้ว เธอรู้สึกขมขื่น กับความรู้สึกของตัวเองที่เสีย ไปอย่างไม่คุ้มค่า
แต่บุริศร์ไม่ได้สนใจ พูดเสียงต่ำ”ห้องเธอคือห้องไหน?

“ห้องทางซ้ายมือ แต่ประธานบุริศร่คะ คุณมาแบบนี้คุณเขมิ กาแฟนคุณเธอรู้หรือเปล่าคะ? ถึงเวลานั้นอย่าให้เขามาบุกรุก ที่บ้านฉันอีกนะคะ”

นรมนข่มความขมขื่นในใจลง ตั้งใจพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ

บุริศร์ใช้เท้าถีบประตู วางเธอลงบนเตียง แล้วพูดนิ่งๆ เขมิกา ไม่ใช่คนรักของฉัน”

“ไม่ใช่? เป็นไปได้ยัง? ฉันได้ยินมาว่า พวกคุณมีลูกอายุ ขวบด้วยกันหนิคะ ประธานบุริศร์ คุณนี่จริงๆเลยนะคะการที่ผู้ หญิงคนนึงจะมีลูกให้คุณ นั่นหมายความว่าเขาต้องรักคุณมาก นะคะการที่คุณให้เธอแบกสถานะแม่ของลูกที่โดยไม่แต่งงาน อยู่ในตระกูลโตเล็กแบบนี้ ไม่มีมั้งคะ? –

นรมนพิงไปที่เตียงแล้วพูด

กลิ่นอายของความขี้เกียจและเหนื่อยล้าออกมาทั่วทั้งตัว เหมือนกับแมวไม่มีผิด

บุริศร์มองเธอ มองใบหน้าไม่เคยเห็นมาก่อน แต่กลับรู้สึกคุ้น ชินสายตาคู่นี้เหลือเกิน เขาต้องหาอะไรบางอย่างจากข้างใน สายตาของนรมน แต่นรมนซ่อนมันไว้ได้อย่างดี เขามองไม่ เห็นถึงความอิจฉาริษยาแม้แต่น้อย
เป็นไปไม่ได้!

นรมนรักเขาขนาดนั้น จะอิจฉาริษยาเขมิกาได้ยังไงกันละ

เขายังจำท่าทางตื่นเต้นดีใจของนรมนตอนที่ต้องรู้ว่ามีกา ตั้งท้องในปีนั้นได้ กับความสุขุมเยือกเย็นของนรมนในตอนนั้ ช่างต่างกันราวกับว่าไม่ใช่คนคนเดียวกัน

นรมนไม่ได้หวาดกลัวสายตาของเขา ปล่อยให้เขาต้องมอง ต่อไป

นรมนในปีนั้น นรมนที่ช่างเพ้อฝันคนนั้น ถูกไฟคลอกตายไป นานแล้ว นรมนคนนี้คือนักสู้ เธอกลับมาเพราะต้องการให้เขา ได้ลิ้มลองการถูกคนที่รักทิ่มแทง และก็เพราะไตของเขาเธอ จึงกลับมา!

เพราะฉะนั้นฉันจะอิจฉาเธอไปทำไมกันล่ะ?

นรมนไม่หยุดที่จะสร้างความคิดให้กับตัวเอง มุมปากยกขึ้น สายตายังคงนิ่งดังเดิม

บุริศร์รู้สึกอึดใจขึ้นมากระทันหัน

จนทำให้เขาไม่อยากจะมองไปที่ดวงตาใสอันนิ่งเฉยของนรมน
“บ้านเธอมีขิงไหม? ฉันจะต้มน้ำขิงให้ ไข้จะได้ลด

บุริศร์รีบเปลี่ยนเรื่อง แต่ก็ทำให้นรมนตะลึงเล็กน้อย

เขาไม่เคยชอบทานขิงตั้งแต่เด็กจึงทำให้บุริศร์ไม่น่าไม่รู้ว่า เธอคือนรมน ดังนั้นคำถามนี้คงเป็นแค่คำพูดลอยๆออกมา?