บทที่18 มาเป็นไข้

ปีนั้นพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอนัก ให้ลูกกับเธอสองคนในครั้ง เดียว และยังเป็นแฝดชายหญิง ที่น่าเสียดายคือกานต์สุขภาพดี แต่ว่าลูกสาวของเธอกลมเนื่องจากการที่เธอสําลักควันจึงทำให้ หัวใจและม้ามของลูกได้รับบาดเจ็บ เธอต้องอยู่ในตู้อบหลาย เดือนหลังจากคลอดออกมา

หมอเคยบอกว่าอาจจะช่วยกลับมาไม่ได้ นรมนวิงวอนอย่าง นมขน ประกอบกับอำนาจและบารมีของรเมศที่สหรัฐอเมริกา ทำให้กมลรอดมาได้ แต่ว่าไตของกลมอ่อนแรงมาแต่กำเนิด เธอ

จึงไม่สามารถเติบโตอย่างแข็งแรงอย่างเด็กทั่วไป

สามร้อยหกสิบห้าวันต่อปี กลมใช้เวลาอยู่ที่โรงพยาบาลปีละ ประมาณสามร้อยวัน ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยสายท่อ หน้า ซีดเซียวตลอดทั้งปี เมื่อคิดถึงเรื่องนี้นรมนก็อดไม่ได้ที่จะเกลียด

“เด็กโง่ คุณก็รู้ สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่คำขอบคุณของคุณ ถ้า อยากให้ผมช่วยเหลือก็รีบพูดออกมา กานต์เด็กแสบนั่นร้ายนัก ถ้าหากว่าเขาขัดขวางแผนการของคุณล่ะก็ ผมจะส่งคนไปรับตัว เขากลับมา”
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาตั้งแต่ต้น เด็กจะเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร!

ตอนนี้ร่างกายของกมลอ่อนแอลงทุกปี แต่ก็ยังไม่สามารถหาได ที่เข้ากันได้ เพราะว่ากรุปเลือดของกานต์และกมลนั้นเหมือนกับบ ริศร์ เป็นกรุปที่หาได้ยาก และยังเป็นค่าลบอีกด้วย

หมอบอกว่านอกจากปลูกถ่ายไตในสายเลือดเดียวกันแล้ว ก็ ไม่มีวิธีอื่นอีก แต่ว่าบริศ เป็นคนเลือดเย็นเช่นนั้น เขาจะยินยอม บริจาคไตของตัวเองได้อย่างไร

ขนาดตอนที่เขารู้ว่าเธอกำลังท้องลูกของเขา เขายังสั่งให้จุดไฟ เผาฆ่าทั้งแม่ทั้งลูกของตัวเองได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการช่วยเหลือก มลเลย

ความเกลียดชังนี้ทำให้นรมนไม่สามารถอดทนได้

เธอต้องการให้บริศร์ได้ลิ้มรสชาติของความเจ็บปวดจากการที่ โดนคนที่รักทําร้าย ในที่สุดแล้วเธอต้องผ่าอกเขา เพื่อที่จะเอาได มาช่วยชีวิตลูกสาวของเธอ!

นี่เป็นสิ่งที่เขาเป็นหนี้กมลอยู่ เขาจะต้องชดใช้
ใจของนรมนเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ใบหน้าของเธอ เคียดแค้นขึ้นมา

ไม่ง่ายเลยที่เธอจะสงบสติอารมณ์ตัวเองลงได้ เหงื่อเธอเปียก ไปทั้งตัว

เมื่อคิดว่าแผลไฟไหม้บนร่างกายของเธอต้องได้รับการจัดการ

นรมนก็รีบลุกขึ้น อาบน้ำแต่งตัวและไปยังร้านสักที่รเมศแนะนำ

เมื่ออาจารย์ได้ยินว่ารเมศแนะนำเธอมา เขาก็สุภาพกับเธอมาก

นรมนนอนลงบนเตียง อดทนต่อเข็มที่ทิ่มแทงผิวหนังของเธอ ราวกับกลับไปอยู่ในกองเพลิงเมื่อห้าปีก่อน ทั้งแผดเผาและสิ้น หวัง

ร่างเธอเต็มไปด้วยเหงื่อและเลือด เธอกัดฟันแน่น ไม่พูดอะไร เลย จนกระทั่งเสร็จสิ้น

รอยสักของนรมนกินเวลานานสี่ชั่วโมง ระหว่างที่สักเธอมีเป็น ลมไปบ้าง อาจารย์สักรู้สึกเป็นห่วง แต่นรมนก็บอกให้เขาสักต่อ ไป จนถึงตอนท้าย เธอเป็นลมจนหมดสติไปเลย เมื่อได้พักสักครู่ จึงลุกขึ้นได้และขับรถกลับที่พัก
เธอเห็นว่ากานต์และคมทิพย์กำลังจะเลิกเรียนกลับมาแล้ว

นรมนจึงเข้าครัว ทำอาหารง่ายๆเล็กน้อย อยู่ๆเธอก็รู้สึกวิงเวียน ศีรษะ ไม่มีแรง

ในสองสามปีที่ผ่านมาร่างกายของเธอไม่ค่อยจะแข็งแรง เธอ รู้สึกว่าตัวเองเป็นหวัด หลังจากไปที่ห้องหายาแก้หวัดทานแล้ว เธอก็ปีนขึ้นเตียงนอนหลับไป

กานต์และคมทิพย์เลิกเรียนกลับมา พวกเขาเห็นว่าไม่มีใครอยู่ ในบ้าน แต่มีกับข้าวเตรียมไว้

“มามีมามี ! ”

กานตรีบตามหาตัวแม่อย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาเปิดประตูห้องนอนและเห็นเธอหลับไม่รู้เรื่อง กานต์ก็ตื่น ตระหนก

“มานี้ เป็นยังไงบ้าง ป้าคมทิพย์ มาดูเร็วครับ แม่เป็นไข้!”

กานต์ตัวยังเล็กมาก เขาขยับตัวนรมนไม่ไหว เขาได้แต่ตะโกน ขอความช่วยเหลือจากคมทิพย์
คมทิพย์ได้ยินกานต์บอกว่านรมนเป็นไข้ เธอจึงรีบรุดไปดู เธอ เห็นทั้งร่างของนรมนบวมแดงอย่างน่ากลัว ตัวก็ร้อนไปหมด

“นี่มันเรื่องอะไรกัน กานต์ โทรเรียก191เร็ว มามีเธอเป็นอย่างนี้ ไม่ใช่ไข้ขึ้นธรรมดาๆแล้ว

เมื่อกานต์ได้ยินก็หน้าซีด

เขารีบหยิบมือถือมา มือสั่นเล็กน้อย มือก็กดเบอร์ 191อย่าง รวดเร็ว

เมื่อรถพยาบาลมาถึง ใบหน้ากานต์เต็มไปด้วยน้ำตา เขาลุกยืน แทบไม่ไหว

“กานต์ วางใจเถอะ มามี่ไม่เป็นอะไรหรอก

คมทิพย์ปลอบใจกานต์ ในขณะที่ตนเองก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไรนัก

รถพยาบาลส่งนรมนถึงห้องฉุกเฉิน จริงๆแล้วมันเป็นไข้ที่เกิด จากอาการแพ้ยา

“พวกเธอไปทำอะไรมา ผู้ป่วยแพ้ยาจากการสัก ไปสักตามอำเภอใจ อาจจะทำให้ถึงแก่ชีวิตได้ โชคดีที่มาทันเวลา ถ้าช้ากว่า นี้คงจะช็อกไปแล้ว

หมออบรมพวกเขา

คมทิพย์และกานต์นิ่งอึ้งไป

พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆนรมนถึงคิดอยากจะไปสัก แต่ไม่ว่า อย่างไรคมทิพย์ก็ยอมรับผิด

“คุณหมอคะ ฉันผิดไปแล้ว ยังไงรบกวนช่วยดูแลเธอให้หน่อยนะ คะ”

“วางใจเถอะ ถ้าดูอาการคืนนี้ไม่เป็นไรอะไรก็ไม่น่าจะเป็นอะไร แล้ว แต่ว่ายังต้องทานยานะ และรอยสักของเธอก็ต้องได้รับการ ฆ่าเชื้ออย่างถูกวิธีด้วย หนุ่มสาวสมัยนี้ ชอบเล่นพิเรนทร์ซะจริง”

หมอส่ายหัวและเดินออกไป

คมทิพย์หันหลังกลับ เขาเห็นกานต์เลิกเสื้อนรมนขึ้นดู เมื่อเห็น รอยสักบนร่างของเธอเขาก็งงงวย

มา เป็นคนที่ไม่ชอบคนมีรอยสัก นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมเธอถึงท่าเรื่องเช่นนี้

กานต์ไม่เข้าใจ ดวงตาของเขาหรี่เล็กลง

เรื่องนี้เขาต้องตรวจสอบให้แน่ชัดให้ได้