บทที่12 หว่านเสน่ห์หลอกให้ตายใจ

บทที่12 หว่านเสน่ห์หลอกให้ตายใจ

“คำพูดฉลาดหลักแหลมนี้ค่อยเหมาะสมกับสถาปนิกฝีมือดีอย่าง คุณหน่อย”

บริศร์พูดขึ้นลอยๆ แต่เขาก็ปล่อยแขนของเธอออก

เขารู้สึกตะลึง เขารู้สึกว่ามีความคุ้นเคยกับสัมผัสบนร่างกายของ นรมน มันอดไม่ได้ที่จะทำให้เขาทำการสืบหาเรื่องราว

นรมนยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ประธานบริศร์จัดการเรื่องทาง บ้านให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็สาวเท้าเดินออกจากบริษัทวยไปอย่างไร ก็ตามครั้งนี้เธอไม่ได้ถูกหยุดเอาไว้อีกต่อไป

เขมิกาเห็นนรมนออกไปจากบริษัทฮัวถูกรุปแล้วเธอก็พุ่งไป ข้างหน้าและพูดอย่างไม่สบายใจ “บุริศร์ ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นนัก ออกแบบร่วมของบริษัท แต่ว่าเธอเป็นคนยั่วโมโหฉันก่อนจริงๆ นะ! ฉัน…”

“คุณมาที่นี่ทําไม”
หน้าบุริศร์นิ่งเหมือนเป็นน้ำแข็ง ทำให้เขมิการู้สึกใจคอไม่ดี

“ฉันเห็นว่าคุณรีบออกมายังไม่ได้ทานข้าวเช้า ฉันกลัวว่าคุณจะ หิวและเป็นโรคกระเพาะ ฉันเลยเอาอะไรมาให้คุณทาน บุริศร์ ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ อย่าโกรธฉันเลยได้ไหมคะ”

เขมิกาดึงแขนเสื้อบุริศร์อย่างน่าสงสาร

บริศร์มองเธออย่างนั้น สายตาหลักแหลมช่างทำให้เขมิการู้สึก ว่าทนรับไม่ไหว

“บริศร์…”

“เธอลงมือก่อนใช่ไหม

เขายังไม่ลืมภาพความร้ายกาจของเขมิกาตอนที่เขาเห็นเมื่อเดิน ออกจากลิฟต์ ใจคอดุร้ายป่าเถื่อนมาก

ความจริงแล้วเขมิกาต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เหมือนเห็นแววตา อันหลักแหลมของบุริศร์ เธอก็อดไม่ได้ที่จะกลืนคำพูดนั้นลงไป และพูดขึ้นแทนว่า “ใช่ค่ะ แต่เพราะว่าฉัน…

“เธอเป็นสถาปนิกออกแบบรถยนต์ที่มีชื่อที่สุดของบริษัทHJกรุป จำกัดที่สหรัฐอเมริกา และผมก็ทำทุกวิธีทางอยู่ทางนี้ ไม่ว่าจะต้องใช้ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เพื่อที่จะชิงตัวสถาปนิก คนนี้มา แต่ตอนนี้คุณทำให้หล่อนหนีเตลิดไปแล้ว บริษัทต้องสูญ เสียอย่างน้อยหนึ่งพันล้านหยวน ยังไม่รวมถึงความซื่อสัตย์ของ เขมิกา ผมไม่รู้ว่าคุณจะใช้วิธีไหนเพื่อให้เธอยกโทษให้ พรุ่งนี้ เช้าผมคาดหวังว่าเธอจะมาที่นี่เพื่อที่จะคุยเรื่องความร่วมมือของ บริษัทเรา ถ้าไม่อย่างนั้น คุณอย่ามาโทษผมที่ไล่คุณออกจาก ตระกูลโตเล็กก็แล้วกัน!

บริศ พูดจบเขาก็สาวเท้าเดินจากไป

เขมิกานิ่งอึ้ง ใบหน้าเธอขาวซีด

“ไม่! บุริศร์ คุณทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้! ฉันเป็นแม่ของกิจจานะ คุณไล่ฉันออกไปแล้วกิจจาจะทำอย่างไร บุริศร์ ฉันผิดไปแล้ว ฉัน ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

เธอคุกเข่าลงอ้อนวอนบริศร์

ห้าปีแล้ว

เธอให้กำเนิดกิจจา เธอประสบความสำเร็จในการทำให้กิจจาได้ เป็นหลานชายคนโตของตระกูลโตเล็ก แต่ว่าท่าทีของบุริศร์ที่มี ต่อเธอนั้นช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน
เขาดีกับกิจจามาก มอบสิ่งดีที่สุดให้กิจจาเสมอ แต่สำหรับแม่ ของเขานั้น บริศรท่ากับเธอเหมือนเป็นคนแปลกหน้า

ทุกคนคิดว่าบุริศร์ปฏิบัติดีต่อเธอ สำหรับด้านวัตถุสิ่งของนั้นเขา

ให้เธอจนเป็นที่น่าพึงพอใจ แต่สิ่งที่เธอต้องการก็คือการได้เป็น ภรรยาของบุริศร์ แทนที่จะอยู่ในตระกูลโตเล็กเพียงในฐานะแม่ ของกิจจาเท่านั้น

แต่ว่าบุริศร์ไม่ได้สนใจไยดีเธอ ถึงเธอจะใช้ทุกวิถีทาง ก็ไม่ สามารถเข้าไปยังห้องนอนของบุริศร์ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่อง ของใจเลย ตอนนี้บริศร์พูดออกมาว่าจะขับไล่เธอออกจากตระกูล โตเล็ก เรื่องนี้สําหรับเขมิกาแล้วเหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ

“ฉันจะไปขอร้องผู้หญิงคนนั้น ฉันจะไปขอร้องหล่อน! บุริศร์ อย่าแยกฉันจากกิจจาเลย! ตอนที่ให้กำเนิดเขาฉันเกือบจะตก เลือดจนตาย คุณลืมไปแล้ว”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ เธอยังคิดว่าเธอจะได้อยู่ในตระกูลโตเล็ก อย่างนั้น ”

ลมหายใจของบุริศร์เย็นวาบไปทั้งร่าง คำพูดนี้ออกจะเกินไป หน่อย

ร่างของเขมิกาสั่นเทา
เธอมองไปที่ชายที่ไม่เห็นเธอในสายตา บางครั้งเธอก็รู้สึกรับไม่

ได้

“บุริศร์ คุณทำกับฉันอย่างนี้ได้อย่างไร”

“คุณน้ำ วันหลังถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม อย่าปล่อยให้คุณเข มิกาเข้ามาที่บริษัทอีก! ถ้าหากคุณทำไม่ได้ ก็ไปยื่นใบลาออกที่ แผนกบุคคลได้เลย”

บริศร์ไม่สนใจความรู้สึกของเขมิกาเลยสักนิด หลังจากจบคำพูด อันแสนเย็นชาเขาก็เดินออกจากห้องโถง

พฤกษ์ซึ่งตามอยู่ด้านหลังโดยไม่พูดอะไรสักคำ หลังจากที่ เข้าไปในลิฟต์ก็ได้ยินบุริศร์พูดขึ้นว่า “ตรวจสอบหน่อยว่าคุณนร มนอยู่ที่โรงแรมอะไร เลือกของขวัญราคาแพงแล้วส่งไปให้เธอ บอกว่าผมส่งมาเป็นการขอโทษ”

“ประธานบริศร์ คุณให้คุณเขมิกาไปขอโทษหล่อนแล้วไม่ใช่หรอ ครับ พวกเราจะทำอะไรได้มากกว่านั้น

พฤกษ์ยังไม่ค่อยเข้าใจ

บริศรเหลือบมองเขาเล็กน้อยและพูดเบาๆ “เขมิกาไปขอโทษ นั่นเป็นการแก้ไขปัญหาเรื่องส่วนบุคคล บริษัทเราขอโทษ เป็นการประกาศจุดยืนของบริษัทเรา คุณคิดว่านรมน นั่นไม่อยากร่วมงานกับเราจริงๆหรอ เธอแค่หาข้ออ้างที่จะแสดง อำานาจเท่านั้น แต่ว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจ รู้จักหว่านเสน่ห์หลอก ให้ตายใจ ช่างเถอะไปเลือกหาของขวัญราคาแพงๆมา ผมจะไป ส่งด้วยตัวเอง”

พฤกษ์นิ่งอึ้งไป

“ประธานบริศร์ คุณจะไปส่งด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือครับ จะไม่ เป็นการให้เกียรติเธอจนเกินไปหรอครับ”

“สิ่งที่เธอต้องการก็คือการที่ไปผมไปเชิญเธอด้วยตัวเอง ในน้ำ เต้ามียาอะไรอยู่นั้น ผมต้องไปดูเองถึงจะได้รู้ ตามนั้นแหละ

พูดจบบริศร์ก็ออกจากลิฟต์ ตรงกลับไปยังออฟฟิศ มันอย่างไร พฤกษ์ก็ยังไม่ค่อยชัดเจนนัก

ห้าปีแล้ว ที่เขาไม่เคยเห็นประธานบริศ สนใจผู้หญิงคนไหน

ดูเหมือนว่าสถาปนิกแคทเธอ จะมีเสน่ห์เข้าจริงๆ สามารถ ละลายน้ำแข็งแห่งสหัสวรรษอย่างบริศร์ลงได้