บทที่ 79 ไม่เป็นไรฉันรอได้
บทที่ 79 ไม่เป็นไรฉันรอได้
ในขณะที่หล่อนไม่พอใจแต่ก็กลัวเพราะความโกรธของเขา
เขมิการีบถอยหลัง เหมือนนึกอะไรถึงแล้วรีบหน้าซีด
“ไม่ใช่นะ บุริศร์ ฉันแค่…”
“แค่อะไร? แค่ไม่พอใจ? แค่อยากขึ้นเตียงกับฉันแต่ไม่มี โอกาสใช่มั้ย? เขมิกาเธอควรจําไว้นะว่าเธอเป็นใคร! ที่เธอ สามารถอยู่บ้านนี้อยู่เลี้ยงดูกิจจา ไม่ใช่เพราะว่าฉันยังมีความ รู้สึกต่อเธอแต่เพราะคนๆนั้นต่างหาก!”
จู่ๆเขาก็ไปบีบคอเขมิกาเหมือนกับสิงโตที่กำลังขู่คำราม
เขมิกาเริ่มกลัว
เขมิกาน้อยมากที่จะเห็นเขาเป็นแบบนี้มือเขามากรงเหล็กที่ จะทําให้เขมิกาตายได้ตลอดเวลา
รอบนี้เขมิกากลัวมากๆ
“บุริศร์ อย่าทำแบบนี้! ฉันผิดแล้ว! ฉันไม่กล้าอีกแล้ว! อย่าฆ่า ฉันเลย เธอต้องรู้ว่าฉันเป็นคนของคนนั้นๆ! ถ้าเขารู้ว่าเธอทำ แบบนี้กับฉัน คนนั้นจะไม่ให้อภัยเธอแน่!”
เขมิกาไมทําไม่ได้ที่จะเอาคนนั้นมาอ้างเป็นผู้ชายที่ทำให้เขมื กานั้นทำตามใจในบ้านนี่และอยากได้อะไรก็ได้
เขาบีบจนเห็นเส้นเลือดแรงบีบนั้นไม่ลดลงเลย
เขาเกลียดจนอยากจะบีบคอเขมิกาให้ตาย!
แต่เสียดายเขาทําไม่ได้ใ เขาทิ้งเขมิกาไว้ด้านข้าง เขมิกาล้มลงและออกเสียงดังโอ้ยยยย พฤกษ์ที่วิ่งมาแต่ไกลเห็นฉากนี้
ดูแล้วเขมิกาคงไปรบกวนเรื่องเขาจริงๆสินะ
“ท่านประธาน ผมจะพาผู้หญิงคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!”
พฤกษ์รีบขึ้นหน้าและพยุงเขมิกา แต่ดันได้ยินเขาพูด ขึ้น“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นเอาเขมิกากลับไปที่บ้านตระกูลของ เขมิกาเอง ถ้าเขมิกาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งใดของบ้าน ตระกูลโตเล็ก และไม่รู้ว่าควรเว้นระยะห่างยังไงกับฉัน ชาตินี้ ก็ไม่ต้องให้เขมิกาเข้าบ้านตระกูลโตเล็กอีก! ตอนนี้กิจจาก็ไม่ เล็กแล้ว สามารถอยู่เองได้แล้ว!
เขมิกาที่กําลังจะลุกขึ้นดันหมดแรง
“ไม่! เธอทำแบบนี้ไม่ได้ ! บุริศร์ กิจจาเป็นทุกอย่างของฉัน! เธอจะเอากิจจาไปจากฉันไม่ได้!”
เขมิกาต้านและกำลังออกจะทำอะไรแต่โดนพฤกษ์ปิดปากไว้
ก่อน
ที่รบกวนเขาก็สามารถทำให้พฤกษ์เองตาย800รอบ ถ้ายังให้ เขมิกาพูดปาวๆๆอยู่ละก็งานก็คงจะไม่มีให้ทำแล้ว
พฤกษ์ บลากตัวเขมิกาออกไป พฤกษ์เองยังรู้สึกถึงแรงมอง
ที่เย็นเฉียบ
เขาเหงื่อตก ดูแล้วเงินโบนัสนี้ก็คงล้มแล้วสินะ
ในที่สุดหน้าประตูเงียบสักที แต่เขาก็ไม่มีความอยากแล้ว
เขามีเรื่องมากมาย บนตัวแบกรับของไว้เยอะแยะ
นรมนได้ยินด้านนอกเงียบก็รู้ว่าฉากนี้จบไปแล้ว
นรมนพิงที่หัวเตียงมองเขาเดินเข้ามาและมองมาทางหล่อน
เหมือนจะดูสิ่งที่หล่อนวางแผนไว้ออก
“เธออยากถามอะไร?”
นรมนมองหน้าเขาไม่กล้าพูดไรแต่น่าหัวเราะ
หล่อนดีใจ!
ที่เห็นเขากับเขมิกาทะเลาะกันแค่นั้นหล่อนเองก็ดีในสะใจ
สุดๆ
นิสัยของเขาไว้คงจะไว้คิดบัญชีกับหล่อนทีหลัง?
แล้วไง?
หล่อนไม่แคร์!
ตั้งแต่5ปีก่อนที่หล่อนเกิดใหม่นั้นหล่อนเองก็ไม่มีไรน่าแคร์อยู่ แล้ว
มองหน้านรมนที่ไม่แคร์ไรทั้งสิ้นและสายตาที่มีความหาเรื่อง
เขาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว
คนที่มีโอกาสได้จับโทรศัพท์เขาและรู้รหัสเขาก็มีแต่หล่อน แล้วจะมีใครอีก?
เขมิกาที่อยู่โรงพยาบาลจะมีความสามารถพิเศษอะไรที่จะรู้ ว่าเขากับนรมนจะทำอะไรกันนอกจากมีคนบอกเขมิกาเอง
เขานึกถึงสายเข้าตะกี้ เขายังจะไม่เข้าใจไรอีก?
เขามองหล่อนอย่างไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องท่าแบบนี้ เพื่อลงโทษเขา? หรือว่าลงโทษเขมิกา? หรือว่าทั้งสองหล่อนก็ เกลียด
เขารู้สึกอึดอัด
เรื่องนี้ทำให้เขารู้ว่าถึงแม้เขาจะมีอะไรกับหล่อนแล้วทำให้ หล่อนมีอารมณ์ขนาดนั้นแต่หล่อนก็ยังพยายามเรียกสติของ ตัวเองกลับคืนตลอด
ผู้หญิงคนนี้ไม่รักเขาแล้ว!
เขารู้สึกอยู่ยากลำบากใจและเจ็บปวดเหมือนตัวเองกำลัง
โดนควักหัวใจออกไป
ความเงียบของเขาทำให้หล่อนไม่รู้จะทำไง
ผู้ชายคนนี้ควรจะถามหล่อนอย่างโมโหไม่ใช่หรอ?
หล่อนเตรียมใจแล้ว แต่เขาเงียบแบบนี้หมายความว่าไง?
หล่อนเดาไม่ออก
เขารีบใส่เสื้อเหมือนความรู้สึกที่เร่าร้อนตะกี้โดนดับหานหมด เหลือเพียงแต่ความเย็นชา
หล่อนไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงคำว่าเดียวดายคำนี้ แต่จู่ๆหล่อน ก็รู้สึกเจ็บเมื่อเห็นแผ่นหลังที่เดินไปอย่างเงียบเหงาและโดด เดี่ยว
สายตาเขานั้นซับซ้อนเกินไปกว่าหล่อนจะมองออก แต่ตอนนี้ จะทําไรกันแน่?
หลังจากเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็หันมาบอกกับหล่อน”มีที่ๆอยาก
ไปอีกมั้ย? ถ้าไม่มีฉันพาเธอกลับบ้าน”
“หื้มม?”
หล่อนไม่คิดว่าเขาจะตอบสนองแบบนี้
เขาไม่โมโห?
เพราะไร?
หล่อนเกือบถามไปแต่ยังมีความฉลาดอยู่แก้เป็นคำว่า
“เธอไม่เอาแล้ว?”
หล่อนถามอย่างระมัดระวัง แต่พอถามจบก็รู้สึกไม่น่าถามเลย เพราะว่าบุริศร์มองหล่อนอย่างดุดัน
“ฉันแค่ถามไปงั้นแหละ”
หล่อนคิดในใจดีสุดอย่าเพิ่งไปยั่วโมโหเขาดีกว่า
“คนกาก!”
เขาพูดออกไปเกือบทำให้หล่อนบ้า
ห้ะเรียกหล่อนว่าคนกาก
หล่อนก็แค่….
คิดไปครึ่งวันสาเหตุที่ไม่อาจจะพูดออก หล่อนทำได้แค่ไม่
สนใจ
อารมณ์เขาดีขึ้นบ้าง พูดเสียงต่ำ”กลับบ้านเถอะ ไม่กี่วันนี้ฉัน ยังต้องจัดการกับเรื่องบริษัท ค่ำๆฉันไว้ให้กานต์ส่งข้อความมา พวกเธอจะได้คอลกัน ถ้ากี่วันนี้รู้สึกหายดีแล้วก็เริ่มตกลงงาน ใหม่ได้ละ
ได้ยินเขาพูดถึงเรื่องงาน หล่อนค้างแป๊บ แต่ก็พยัก หน้า“เข้าใจแล้ว ให้เวลาฉัน1อาทิตย์เดี๋ยวฉันจะวาดคร่าวๆ ก่อน แต่ถ้าอยากได้รูปเต็มคงต้องรอระยะหนึ่ง”
“ไม่เป็นไร ฉันรอได้
เขาพูดจบก็ยื่นเสื้อให้หล่อน
เมื่อกี้นี้ยังจะถอดออกให้หมดแต่ตอนนี้มันชั่งห่างไกลกับ ความรู้สึกนั้น
หล่อนก็รับเสื้อมาใส่
เขาเห็นรอยสักของหล่อน
หล่อนไม่ใช่ว่าไม่ชอบผู้หญิงที่มีรอยสักไม่ใช่หรอ ทำไม หล่อนไปทำสะงั้น
เพราะเปลี่ยนแปลงตัวเอง?
เขาจำได้ว่าหล่อนนั้นแพ้ง่ายงั้นรอยสักใหญ่แบบนี้เป็นไปไม่
ได้จะไม่ใช่ยา
เพราะไรถึงทำให้หล่อนทนทุกอย่างนี้? “รอยสักบนตัวเธอมีความหมายพิเศษไรมั้ย?”
สุดท้ายเขาก็ถามจนได้
หล่อนค้าง
รอยสักบนตัวนี้จริงแล้วสักเพื่อกลบเกลื่อนรอยไหม้ แต่คำนี้ พูดกับเขาได้หรอ? ตอนนี้พูดแล้วมีความหมายอะไรละ?
หล่อนยิ้ม “ฉันแค่ชอบหน่ะ”
“ชอบ?”
เขาแปลกใจกับคำนี้และมองหล่อน
หล่อนหลบสายตาเขา แล้วรีบจัดการตัวเองให้เสร็จ“ฉันอยาก กลับไปแล้ว ขอโทษนะ ที่ทำให้เสียเงินฟรี”
คำนี้เต็มไปด้วยความได้ใจและแขวะแค่ไหน
เขายิ้มกริ่ม“ถ้าเธอรู้สึกอยากขอโทษ ฉันก็สามารถทำให้เงิน นี้ไม่เสียฟรี เธอรู้นิว่าเวลาถอดเสื้อนั้นไม่มาก”
หล่อนเกือบกัดโดนลิ้นตัวเอง
5ปีไม่เจอ สกิลเต๊าะสาวไม่ลดเลยนิ
หล่อน หี
เขาพูดขึ้นอีก
“คนกาก”
หล่อนกำมัดอยากต่อยหน้าเขาเต็มๆแต่ก็ต้องทนไว้
หล่อนอาจจะเป็นคนกากจริงก็ได้
บุริศร์อุ้มหล่อนแล้วก้าวขายาวออกไป
ผู้จัดการเห็นเขาลงมาก็รีบไปตอบรับ
“ท่านประธาน ท่าน….
“ตั้งแต่นี้ไปเธอโดนปลดออกแล้ว! อีกอย่างจะบอกให้เจ้านาย พวกเธอ ฉันซื้อโรงแรมนี้แล้ว”
เขาพูดอย่างเย็นชาเสร็จก็หันตัวไป
หล่อนรู้ว่าเขาเอาความโกรธมาลงที่ผู้จัดการโรงแรม
สงสารผู้จัดการที่เปิดเผยเลขห้องของเขาออกไป เพราะไม่รั้ง เขมิกาไว้และโดนไปด้วย คงจะเป็นความผิดของหล่อน
หล่อนมองหน้าผู้จัดการที่ไม่น่าเชื่อ และรู้สึกผิด ดูแล้วต้องให้ รเมศเอางานให้ผู้จัดการคนนี้ทำแล้วแหละ เพราะตัวเองทำให้ ผู้จัดการไม่มีงานก็ไม่ได้ใช่มั้ย?
เขาอุ้มหล่อนออกมาก็เห็นแต่หล่อนมองผู้จัดการคนนั้น
“ทำไม อยากช่วยผู้หญิงคนนั้นหรอ?”
“ไม่”
หล่อนรีบปฏิเสธ
หล่อนไม่ได้โง่ หล่อนจะไปยอมรับทำไม
เขาก็ไม่ได้เถียงกับหล่อนแล้วคาดเข็มขัดให้หล่อน
รถถึงบ้านเร็วมาก
ป้าโอเห็นเขาที่อุ้มหล่อนเข้ามา สีหน้านี้บูดมาก แต่ไม่ได้ แสดงให้เขาเห็น
“คุณผู้ชายกลับมาแล้วหรอ?”
“อืม!”
เขาไม่ได้พูดไร หลังจากส่งหล่อนเข้าห้องเสร็จ ออกมาพูด กับป้าโอ”ผมจะหาคนใช้มาให้แคทเธอรีโดยเฉพาะ คราวหน้า เรื่องของหล่อนป้าโอก็ไม่ต้องไปทำแล้ว”
สีหน้าป้าโอเปลี่ยนไป
“คุณผู้ชาย นี่หมายความว่าไง? จะให้ป้าไม่มีงานทำหรอ? หรือว่าป้าไม่ทำไรแคทเธอรีแล้วทำให้คุณผู้ชายไม่ชอบใจ?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ