บทที่ 76 ไม่กลัวตายมีอะไรก็พุ่งเข้ามาได้เลย

บทที่ 76 ไม่กลัวตายมีอะไรก็พุ่งเข้ามาได้เลย

“กิจจาไม่ใช่ลูกของฉันจริงๆ แต่กิจจาเป็นเด็กของตระกูลนี้

ฉันไม่สามารถทนเห็นเด็กของตระกูลตัวเองเร่รอน”

เขาอธิบาย

นรมนยิ่งงงเข้าไป

ตระกูลนี้ไม่ใช่ว่ามีบุริศร์คนเดียวหรอ?

เขาบอกตัวเองว่ากิจจาไม่ใช่ลูกของเขา แต่บอกว่ากิจจาเป็น เด็กของตระกูลโตเล็ก หรือว่าเป็นลูกของตาแก่? แต่นั้นก็ตาย ไปนานแล้วไม่ใช่หรอ คำอธิบายนี้ไม่สมเหตุสมผลพอหรอ กมั้ง?

นรมนยิ้มกริ่ม “ท่านประธาน เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายกับฉัน ฉันไม่ใช่เป็นใครสักหน่อย”

“เธอ!”

เหมือนมีไรมีติดไว้ตรงกลางอกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ผู้หญิงคนนี้อยากจะทำให้เขาบ้ารึไง?
“ฉันจะบอกให้เธอ กิจจาเป็น…”

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเขาจึงต้องรับสาย

แต่นรมนดันไม่ได้สนใจ

ไม่ว่าเขาจะดูฤดูยังไงหล่อนก็จะไม่เชื่อ โลกนี้ไม่มีไรสําคัญ เท่าคนที่ตัวเองแคร์และลูกในท้อง

5ปีก่อนใครก็ดูออกว่าบุริศร์นั้นแคร์เขมิกา อีกอย่างพวกเขาก็ เคยเป็นคนรักกัน ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อนโดนวางยาที่งานเลี้ยง และมีไรกับบริศและโดนพวกนักข่าวจับได้ พวกเขาอาจจะ อยู่ด้วยกันตั้งแต่8ปีที่แล้ว แล้วไม่ใช่หรอ?

นึกถึงตรงนี้นรมนยิ้มๆแล้วหันหน้าออกไปด้านนอก แต่ดัน ได้ยินเขาพูดว่า “เขมิกาฟื้นแล้ว? หมอพูดไงบ้าง?”

น่าจะเป็นพฤกษ์โทรมา

ระหว่างเวลาที่ช่วยให้เขมิกาฟื้นนั้นเขมิกาไม่ฟื้นทั้งคืน เมื่อ เขาเพิ่งออกไปไม่นานก็ฟื้น เหอะนับเวลาดีจริงน้า

เขมิกาแม่งแอบแย่งเขาไปจากนรมนตลอด

5ปีก่อนนรมนแคร์ แต่ตอนนี้หล่อนไม่แคร์ไรสักนิด
นรมนกะจะเปิดประตูแล้วโดนลงไป แต่โดนเขาจับแขนไว้

“อืม บอกให้เขมิกาอยู่ไว้ก่อน ถ้าฉันมีเวลาไว้จะไปเยี่ยม”

เขาวางสาย

“เธอจะไปไหน?”

สายตาเขาเต็มไปด้วยความโมโห

นรมนรู้สึกตัวเองไม่ผิดไร ยักไหล่แล้วพูด“ในเมื่อการเป็นคน รักที่ดีก็ควรจะหลบหลีกเวลาที่เธอกับแฟนคุยโทรศัพท์กัน ไม่ใช่หรอ? ไม่ใช่ว่าควรหลีกเลี่ยงเวลาที่แฟนเธอต้องการเธอ หรอ? เธอวางใจได้ จะเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบยังไง ฉันรู้อยู่ แล้ว!”

คำนี้แทงใจเขาอีกรอบ

“เธอรู้? งั้นเธอก็รู้ไม่น้อยเลย งั้นเธอรู้รึเปล่าเป็นคู่รักที่ สมบูรณ์แบบยังมีอีกอย่างที่เธอยังไม่ได้ทำ?”

“อะไร?”

นรมนถามไป จู่ๆเขาก็ดึงตัวหล่อนเข้ามาเพราะขาข้างเดียว จึงทำให้หล่อนยืนไม่นิ่งเลยล้มลงไปที่นั่งและตอนนี้เขาได้ จัดการล็อกประตู และหน้าอกที่แน่นค่อยเข้าใกล้
นรมนอึ้งสักพักแล้วเหมือนคิดไรออก

“บริศร์ นี้มันบนรถ!”

“ไม่เป็นไร บนรถเฟลได้กว่าไม่ใช่หรอ? หรือว่าเธอกลัวเจต ต์เห็น? ก็ใช่ เจตต์ยังไม่ไปเลย ที่สำหรับรถสั่นสะเทือนฉันก็ อยากลองอยู่นะ ไม่ใช่ว่าเธอรู้ว่าการเป็นคนรักที่สมบูรณ์แบบ หรอ? งั้นคำว่าสมยอมนี้ไม่รู้?”

เขาเกลียดที่หล่อนพูดเหมือนหล่อนเองไม่มีสิทธิ์ไม่มีตำแหน่ง

จริงแล้วนรมนเป็นคนที่เขาแต่งงานด้วยอย่างเปิดเผย จริง แล้วสามารถถามทุกอย่าง และสามารถดึงและแคร์เขา แต่ ทําไมทุกอย่างมันเปลี่ยนไป?

เพราะว่าเปลี่ยนหน้าหรอถึงทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง?

เขายอมได้ที่หล่อนไม่พูดความจริง สามารถรอหล่อน แต่เขา สังเกตเห็นว่าหล่อนนั้นค่อยๆตัดตัวเองออก

เขารีบจูบลงไปที่ริมฝีปากหล่อน

นรมนรู้จักการหลบ

ริมฝีปากเขานั้นผ่านตรงแก้มหล่อนไป
ตอนนี้เขายิ่งโมโห

“ไม่ใช่บอกว่าจะเป็นคนรักที่สมบูรณ์แบบหรอ? ฉันคิดว่าเธอ มีประสบการณ์สักอีก แต่แค่จูบยังไม่เป็นให้ฉันสอนมั้ย?”

ค้า ทําให้หล่อนโมโห รีบเงยหน้าขึ้นก็เห็นตาที่แดงก่า ของ เขาที่กำลังอดทนไรอยู่

นโมนทําไรให้เขาเป็นแบบนี้?

นรมนขมวดคิ้วคิดอยากจะดันเขาออกแต่ก็ได้เปลี่ยนใจ

นรมนรีบไปกอดคอเขาไว้ ยิ้มกริ่ม พูดอย่างออดอ้อน “เค้าไม่ ชอบตรงนี้ได้มั้ย?”

“เธอชอบตรงไหน? วันนี้ฉันอยู่กับเธอเอง!”

ดูสภาพเขาแล้วไม่น่าจะให้หล่อนพักเลย

ก่อนกลับมานรมนก็ทำได้ไว้แล้วมันไม่เป็นไม่ได้ที่จะไม่มีเพศ สัมพันธ์กับเขาหรอกแต่ไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วแบบนี้ จริงแล้ว นโมนเกลียดแต่เพื่อกานต์และกลม หล่อนยอม

นรมนก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ยังบริสุทธิ์ และขึ้นเตียงกับเขาก็ไม่ใช่ รอบแรก ก็คิดว่าโดนหมากัดแล้วกัน เพียงแค่ถึงจุดหมายที่ หล่อนต้องการยกตัวหล่อนให้เขาแล้วยังไง?
นรมนคิดได้ และพูดไปว่า”ไปโรงแรมเกอะ”

สายตานรมนนั้นอัดแน่นไปด้วยจำใจยอมและโมโห แต่คําพูด หล่อนนั้นเฉยชามาก เหมือนหล่อนพูดคำว่าตอนเช้านี่กินอะไร ดีแบบนี้เลย แต่มันกลับกลับกัน ทำให้เขานั้นอยู่ยาก

“ฉันให้โอกาสเธอที่จะเลือกใหม่ นรมน เธอรู้ว่าฉันอยาก ได้ยินคำว่าอะไร”

“ท่านประธานนี่แปลกจังเลยนะ คนที่จะเอาก็เป็นเธอ แล้ว ตอนนี้ยังบอกว่าให้โอกาสเลือกใหม่ ฉันไปเป็นคู่รักของเธอยัง ไงใช่ว่าเธอไม่รู้? ถ้าไม่ใช่เธอเอาลูกมาขู่ เธอคิดว่าฉันจะยอม หรอ?”

นรมนพูดแล้วยิ้มกริ่ม

ตอนนั้นรักมากแค่ไหนก็เกลียดมากเท่านั้น ความเกลียดแบบ นั้นเหมือนมีดที่แหลมคมแทงเข้าไปในใจเขา แต่หล่อนยัง

ต้องการใช้เขาอยู่

เขาเจ็บ

รู้จักนรมนมา8ปี หลังแต่งงาน3ปี ห่างจากกัน5ปี 3ปีก่อนเขา ไม่รู้อะไร และ5ปีนี้เขาเจ็บใจ ตอนนี้หล่อกลับมาแล้ว เขาคิดว่า ใจบุริศร์จะเข้าไปที่ตัวนรมน ไม่คิดว่ายังไม่ก็ยังเจ็บเหมือนเดิม
ทุกเซลล์ในร่างกายต่างบอกว่า เขาอยากได้หล่อน!

เห็นหล่อแบบนี้สมองเขาสั่งการว่าปล่อยหล่อนไปถึงจะไม่ตก

บุริศรสับสน รีบปล่อยหล่อนไป แล้วลงรถสูบบุหรี่และปิด

ประตูให้หล่อนทีเดียว เห็นบุริศร์ลงรถไปสูบบุหรี่ไม่รู้ว่าคิดไรแต่ตัวเขานั้นทำให้เห็น

ถึงความเดียวดาย

นรมนก็ไม่รู้เขาหมายความว่าไง

นรมนรีบจัดระเบียบชุดตัวเองแล้วนั่งดีๆเปิดโทรศัพท์ดู ทำ เหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยังคงมือสั่น

เจตต์ออกมายังเห็นบุริศร์อยู่ ก็อึ้งเหมือนกัน

“ประธานบุริศร์ ยังไม่ไปหรอ จะให้ฉันไปส่งคุณแคทเธอรี มั้ย?”

บุริศร์โมโหแต่ปลดปล่อยที่ไหนไม่ได้ เห็นเจตต์อวดดีแบบนี้ เขาตะโกนไป

“ดีสุดคุณควรห่างจากตัวหล่อน! ไม่งั้นฉันไม่เกรงใจแน่!”
“อุ้ย ตกใจจังเลย!”

เจตต์หัวเราะ แต่ส่องสายตาด้วยความเย็นชาเล็กน้อย

“มีคนเคยกล่าวไว้ว่า ผู้หญิงงมงามก็ต้องมีผู้ชายมาชอบมา จีบ เหมือนแค่เธอรีผู้หญิงที่เก่งแบบนี้ไง ใครๆก็มีสิทธิ์จะจีบ หล่อน? อย่าคิดว่าให้นรมนเข้าบ้านตัวเองไปอยู่แล้วจะเป็นผู้ หญิงของเธอ บุริศร์ ฉันเจตต์ชอบของไรหรือคนนั้นก็ไม่เคย คิดจะปล่อยมือ! อีกอย่างเธอก็ชอบหล่อนไม่ใช่หรอ?”

คําพูดของเจตต์ทําให้สายตาเขาเย็นชามาก

ตั้งแต่เล็กจนโตเขามัดจะแย่งของของตัวเองไปบ่อยๆเขาไม่รู้ ว่าทําไมเจตต์จะเป็นเอาขนาดนี้

เขาไม่แคร์ทุกอย่างได้ แต่นรมนเขาไม่ยอมแน่นอน!

บุริศร์โยนบุหรี่ทิ้ง “ถ้าคุณไม่กลัวตายแล้วพุ่งเข้ามา! อย่าคิด ว่าฉันจะยอมเพราะเราเคยเป็นเพื่อนในสนามรบ

“ใครสั่งให้เธอยอม!”

เจตหันตัวเดินไป

เพื่อนในสนามรบ?
ใครอยากเป็นเพื่อนเขา?

ถ้าไม่ใช่เขาไม่อยากไปฝึก เจตต์ถึงขั้นต้องโดนปูตัวเองพา

ไปที่ค่ายทหารเลยหรอ?

3ปีนั้นเจตต์เกลียดเขาเข้ากระดูกดำ

สําหรับพวกเขาแล้วไม่มีคำว่าเพื่อนมีแต่ความเกลียดและ

คู่อริ!

เจตต์เดินไป เขาก็ขึ้นรถ

ตัวเขายังมีกลิ่นบุหรี่ติดจนทำให้หล่อนไอ

เขาหันไปมองหล่อนเห็นหล่อนกำลังดูข่าวบันเทิง

ผู้หญิงคนนี้ไร้หัวใจแค่ไหน?

งั้นเขาไม่เกรงกลัวให้หล่อนรู้ว่าใครเป็นผู้ชายของหล่อนกัน

แน่

ผู้หญิงของตัวเองต่อเมื่อจะเป็นผู้หญิงของตัวเอง เขาก็ต้อง ทำให้ตัวเองหนักแน่น

เขาเปิดกระจกให้อากาศเข้ามาลบล้างกลิ่นบุหรี่ของตน
เขาเหยียบคันเร่ง ไปโรงแรมใกล้ๆ

หล่อนคิดว่าเขาลงไปสูบบุหรี่เพื่อทำให้ตัวเองใจเย็นแล้วพาห ล่อนกลับ ใครจะไปคิดว่าเขาขับมาที่โรงแรมHilton?

หล่อนอึ้ง

ในความทรงจำเขาไม่ได้เป็นคนแบบนี้นิยิ่งตอนนี้ตอนเช้า แล้วตอนนี้ทำไงเนี่ย?เขาเปิดประตูอุ้มหล่อนลงมา

หล่อนเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกอดคอเขา เขาเอากุญแจให้เด็กไป ก้าวขายาวเข้าไปโรงแรม

“ยินดีต้องรับ ท่านประธานบุริศร์ ท่านจะเอา?”

“เปิดห้อง!”

เขาพูดอย่างไม่อายเหมือนเปิดห้องตอนเช้าๆไม่ได้อะไรสักนิด

ผู้จัดการมองไปที่หน้าหล่อน

หล่อนรีบหลบหน้า

โตขนาดนี้แล้ว มีแม่ลูก2 หล่อนยังกล้ามาเปิดห้องกับผู้ชายอีก
หล่อนรู้สึกหน้าตัวเองร้อนๆต่างคนต่างพากันมองหล่อน

มายก้อต!

น่าอายชะมัด!

หล่อนนี้เส้นประสาทไหนผิดปกติเนี่ย? ถึงมาเปิดห้องกับบุรี ศร?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ