บทที่ 72 หล่อนแค่หน้าตาสวยเอง

บทที่ 72 หล่อนแค่หน้าตาสวยเอง

พฤกษ์ออกไปอย่างโมโหปิดประตูกระแทกเสียงดัง ตู้มม

นรมนตกใจมาก!

นี่เป็นผู้ช่วยจริงหรอ?

อารมณ์ไม่น้อยเลยจริงๆ!

เสียงดังกระแทกของประตูที่พฤกษ์ทำไว้ทำให้บุริศร์ตกลงรีบ ออกมาดูว่านรมนเป็นไรรึเปล่า แต่หล่อนไม่เป็นไรเขาก็โล่งอก

“ทำไมหรอ?”

เขาถามอย่างเป็นห่วง

นรมนยักไหล่”ผู้ช่วยเธอนี่ขี้โมโหจังเลยนะ”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันบอกเขาเอง”

บุริศร์พูดอย่างดี และหันตัวเข้าครัวต่อ
อาหารขึ้นมาวางบนโต๊ะ สีสวยกว่ารอบแรกเยอะ

นรมนเห็นหลังมือบุริศร์ที่โดนน้ำมันลวกใส่เป็นตุ่มใหญ่แดงๆ ชั่งน่ากลัวเหลือเกิน

นรมนก็รู้ว่านี้อาจจะเป็นการทำอาหารของเขาครั้งแรก แต่ หล่อนก็ทำเป็นมองไม่เห็น และก้มกินไม่พูดไม่ติไรอีก

เห็นหล่อนไม่พูดไรเขาจึงนั่งลงจับตะเกียบกินข้าวไปสองคำ จู่ๆสีหน้าไม่ดีเหงื่อออกเต็มหน้าผาก

“คุณผู้ชาย โรคกะเพรากำเริบอีกแล้วหรอ?

ป้าโอเห็นแบบนี้รีบไปเอาน้ำมาให้คนใช้อีกคนได้ไปเอายา ของบุริศร์มาให้เขากิน

นรมนมองด้วยความแปลกใจ

5ปีก่อนเขาไม่มีนิหรือว่ามาเป็นตอนนี้? ที่แท้ฟ้าลงโทษที่เขาไร้หัวแบบนี้หรอ?”

นรมนก้มหน้ากินข้าวอย่างไม่มีไรเกิดขึ้นต่อไป

เมื่ออาการบุริศร์หายปวดบ้างแล้ว เขาก็มองไปที่หล่อนที่กิน อย่างเอร็ดอร่อยและไม่สนใจเขาเลย
ทำให้บุริศร์จะร้องไห้ก็ไม่ได้จะยิ้มก็ไม่ได้

ป้าโอเห็นนรมนเย็นชาแบบนี้อยากจะพูดไรแต่ก็ว่าเขาเจ็บ

หล่อนวางตะเกียบลง ยิ้มพูด“ฉันกินเสร็จแล้ว พวกคุณค่อยๆ

กินนะ”

พูดจบหล่อนก็ดันรถเข็นตัวเองออกไปที่บันไดและกระโดดๆ ขึ้นไปทีละขั้น จู่ๆก็รู้สึกตัวเบาเพราะโดนเขาอุ้มขึ้น

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันย้ายห้องนอนมาข้างล่างแบบนี้เธอจะได้ สะดวกหน่อย”

นรมนนิ่งไปสักพัก ยิ้มพูด”งั้นฉันไปนอนห้องรับแขกดีกว่า

สะดวกกว่าเยอะ”

เขามองหล่อน มองไม่ออกเลยว่านี้เป็นคำล้อเล่น

นรมนไม่อยากนอนกับเขาจริงๆ!

พอถึงจุดนี้เขาไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ทำสีหน้าอะไรออกมา

“เธอวางใจเถอะ คืนนี้ฉันนอนห้องสมุด”

ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ หล่อนก็สบายใจ
“ท่านประธานทำแบบนี้กับตัวเองทำไมละ? นี้คุณพูดเองนะ ถึงเวลาอย่าเข้าผิดห้องสร้างความเข้าใจผิดละกัน”

นรมน มอย่างสดใส และมันกลับบาดตาเขา

เมื่อก่อนหล่อนนอนไม่หลับต่อเมื่อเขายังไม่กลับมา แต่ตอนนี้ ดันปฏิเสธเขาทุกวิถีทาง ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะเวลาจริงๆ แล้วหรอ?

บุริศร์ถอนหายใจอุ้มหล่อนเข้าไปในห้องนอน

“จะอาบนํ้ามั้ย ฉันช่วยเธอ”

“ไม่ต้อง ฉันทำเองได้ ขอบคุณ”

นรมนเย็นชากับเขาแต่ก็ยังมีมารยาทแต่ไม่ก็ปิดบังความ เยือกเย็นไว้มิด

เขามองนรมนสุดท้ายก็ไม่ได้ดูฤดูไรวางหล่อนบนเตียงแล้วก็

ออกไป

นรมนกะว่าจะถ่ายคลิปวีดีโอให้ลูกสาวว่านรมนสบายดี แต่ ลืมไปว่าโทรศัพท์ยังอยู่ที่เขา อยากเรียกเขาแต่ก็ไม่ดีกว่า

เขาไม่ได้ไปจากห้องนรมน
เขายืนอยู่หน้าประตูฟังนรมนที่กำลังร้องเพลงสนุกสนานกระ โดดๆไปห้องน้ำเสียงน้ำไหลเย็น เขาอดไม่ได้ที่จะนึกภาพ สัดส่วนร่างกายของนรมนที่เพอร์เฟค

ผ่านชีวิต5ปีที่แสนน่าเบื่อ วันนี้ภรรยากลับมาแล้วมองได้แต่ หาไม่ได้นั่งทรมานจริงๆ

เขาสูบบุหรี่ดูดแรงไปจนสำลัก

“คุณผู้ชาย คุณสุขภาพไม่ดี ไม่ต้องสูบแล้ว ป้าทําความ สะอาดห้องรับแขกเรียบร้อย วันนี้ไปนอนที่นั้นเอานะ”

เขามองประตู พูดเสียงต่ำ”ป้าโอ ป้ารู้อยู่ว่า5ปีมานี้ถ้าไม่มียา นอนหลับผมนอนไม่ได้ วันนี้นรมนอยู่ตรงนี้แล้วผมไม่ไปไหน ทั้งนั้น”

สายตาเขานั้นเกาะติดกับประตูอย่างเดียว

ป้าโอไม่เคยเห็นเขาที่เหงาแบบนี้มาก่อน พูดอย่างเห็นใจ” คุณผู้ชาย นรมนก็แค่สวยเท่านั้นเองเทียบกับภรรยาคนก่อน ละก็เทียบไม่ได้หรอก”

เขาไม่พูดไรได้แต่ยิ้มๆ ตบไหลป้าโอเบาๆ แล้วเดินไปที่ห้อง

สมุด

นี่เป็นรอบแรกของเขาในการทำอาหารจริงๆ ทั้งแขนทั้งมือ โดนน้ำมันลวกเป็นแผลเจ็บปวดมาก
เขาต้องเข้าห้องสมุดไปทายา

นึกถึงนรมนที่หัวเราะตอนอยู่ห้องรับแขก เขารู้สึกต่อไปนี้บ้าน ค่อยเหมือนบ้านหน่อยไม่เหมือนบ้างร้างอีกต่อไปยิ่งตอนการณ์ กลับมา พวกเขา3คนก็จะมีความสุข

คิดเรื่องพวกนี้เขารู้สึกมีอไม่เจ็บแล้ว

ทายาเสร็จ เขาก็เปิดคอมดูกล้องวงจร ไม่มีใครรู้ว่าเขาตั้ง กล้องไว้ที่ห้องนอนอยู่

ตอนที่นรมนจากไป2ปี เขาไม่กล้าห้องเข้านอนไปเพราะกลัว ว่าเขาทนไม่ไหวได้กลิ่นไอของนรมนแต่ก็คิดถึงอดไม่ได้ที่จะ เข้าไปดู ใจเขาเย็นเฉียบนอนไม่หลับทั้งคืน

ช่วยไม่ได้ เขาหาคนไปตั้งกล้องวงจร แอบอยู่ที่ห้องสมุดดู ห้องที่ว่างเปล่าคิดถึงในที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน คิดไปคิดไปตาก็ เริ่มแดง

ผู้คนมักบอกกันว่าน้ำตาลูกผู้ชายนั้นไหลยาก เขาไม่รู้ว่าเขา ผ่านสองปีนี้มาได้ยังไง นอนก็ไม่ได้ถึงจะใช้ยานอนหลับแต่ สุดท้ายก็สะดุ้งตื่นเพราะไฟไหม้ในเหตุการณ์ครั้งนั้นเขาจึง ต้องใช้งานมาช่วยให้ตัวเองง่วง

พอเปิดดูคอมอีก ครั้งมีไม่คนแล้ว

นรมนกระโดดๆออกมาจากห้องน้ำ หล่อนคงคิดว่าเขาคงเข้ามาไม่ได้แล้วแน่ๆจึงออกมาพร้อมด้วยผ้าเช็ดตัวตัวเดียว

ผิวขาวๆของนรมนมีรอยสักออกมาเล็กน้อย

เขาขมวดคิ้ว

นรมนสัก?

นรมนไม่ชอบการสักมาตลอดนิ ทำไมไปสักเองสะงั้น?

นรมนกระโดดๆในที่สุดผ้าเช็ดตัวหลุด ตูบ ภาพสวยวิวดี ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา

นี้เป็นฉากที่ไม่ทันตั้งตัว และสวยงามมาก เขารู้สึกมีไรร้อนๆ

ไหลออกมาทางจมูก

เขารีบเงยหน้าบีบจมูก

ไม่น่าเชื่อ!

เขาโดนภรรยาตัวเองกระตุ้นจนเลือดกำเดาไหล นับว่าเป็น

รอบแรก?

เขารีบไปอาบน้ำ

รอเขาทำใจเสร็จกลับมาหน้าคอมก็เห็นหล่อนนอนแล้ว
แต่ผมของนรมนยังไม่แห้งเหมือนสาหร่าย แต่หล่อนน่าจะ หลับแล้ว

เขาออกจากห้องตัวเองไปหาป้าโอถามหาเครื่องเป่าผม และ ค่อยๆแอบไปที่ห้องนอนนรมน

ประตูล็อก นรมนกะจะไม่ให้เขาเข้ามาจริงๆ

เขายิ้มและเอากุญแจมาเปิดออก

นรมนยังหลับไม่สนิมมาก

เขาจับผมนรมน ยังเปียกอยู่เลย

เขานั่งข้างๆ เปิดเบาสุดเป่าผมให้หล่อนอย่างเบามือ

ป้าโอที่ยืนมองอยู่หน้าประตู รู้สึกรับไม่ได้

แคทเธอรีนี้กล้าดียังไงทำเขาทำถึงขั้นนี้!

ป้าโอค่อยๆออกไป ยิ่งคิดยิ่งทนไม่ไหว

เขมิกาอยู่ตรงนี้มา5ปี ถึงแม้เขาจะเย็นชากับแคทเธอรีมา ตลอด แต่เขมิกานั้นก็ดีกับเขาไม่ว่าอะไรก็คิดเผื่อเขา

ถึงแม้ป้าแกเองก็ไม่ค่อยชอบเขมิกาแต่ถ้าเทียบกับแคทเธอรีที่ไม่รู้ไม่เจียมตัวให้เขาอยู่กับเขมิกายังสบายกว่า

ป้าโอค่อยๆมาถึงห้องตัวเองเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหา เขมิกา

“ป้าโอ? โทรมามีไรหรอคะ? กิจจาไม่สบายหรอ?”

สิ่งแรกที่เขมิกานักขึ้นก็คือกิจจา

ป้าโอพูดเสียงต่ำ คุณเขมิกา คุณชายน้อยไม่เป็นไรโดนคุณ ผู้ชายให้ไปอบรมฝึกฝนแล้ววางใจได้บอดี้การ์ดของที่บ้านไป ด้วยทุกคน วันนี้ที่โทรมาเพราะมีอีกเรื่อง”

ได้ยินป้าโอพูดแบบนี้เขมิกาอึ้ง

เขมิกาอยู่บ้านนี้มา5ปี ป้าโอทำไงกับนรมนหล่อนรู้อยู่แก่ใจ ถ้าไม่ใช่เพราะป้าโอเป็นแม่นมของบริศร์ เขมิกาเองก็เกลียด มากจนอยากจะเอาผู้หญิงแก่นี้ไล่ออกไปจากบ้านนี้

ที่ป้าโอโทรมาหานั้น เขมิกาก็ตกใจ

“ป้าโอ บุริศ เกิดเรื่องอะไรหรอ?”

สิ่งที่ทำให้หญิงแก่คนนี้โทรมาเองได้ก็น่าจะเพราะบุริศร์

เขมิกาถามตรงประเด็น
ยังไงก็เป็นคุณเขมิกาเองแหละที่รู้จักเป็นห่วงคุณบุริศร์

ป้าโอถอนหายใจ คุณเขมิกาไปอยู่คฤหาสน์ริมทะเลนานเท่า ไหร่ถึงจะกลับมา? คุณไม่รู้ตั้งแต่คุณไป คุณผู้ชายก็พาผู้หญิง ที่ชื่อแคทเธอรีกลับมาและยังให้นรมนเข้าไปนอนที่ห้องนอน ผู้ หญิงคนนั้นอวดดียังให้คุณผู้ชายทำอาหารให้นรมน ถ้าคุณยัง ไม่กลับมาบ้านหลังนี้ก็คงไม่มีร่องรอยที่คุณอยู่อีกต่อไป”

เขมิกา งค้าง

“ป้าโอ ป้าพูดอะไรนะ?ไม่ บุริศรทําอาหารให้นรมน? และยัง ให้หล่อนเข้าบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก? และยังให้นรมนนอน ห้องนั้นอีก? เป็นไปได้ไง!”

เขมิกาบ้างคลั่ง

เขมิกาอยู่บ้านนี้มา5ปีไม่มีชื่อไม่มีนามไม่มีตำแหน่งยังให้ กําเนิดทายาทให้บ้านนี้ก็ยังเข้าไปนอนห้องของเขาไม่ได้ แคท เธอรีนับประสาอะไร? มาอยู่เมืองชลธีแค่กี่วันก็ได้เข้าอยู่บ้าน ใหญ่และห้องนอนเขา

ชั่งกล้า มันสมควรหรอ!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ