บทที่ 66 เธอมันไม่ใช่คน

บทที่ 66 เธอมันไม่ใช่คน

บุริศร์เดาไม่ออก แต่คำถามแบบนี้ทำให้เขาอยู่ยากมาก

เมื่อเขาออกไปนรมนรู้สึกสบายขึ้นเยอะ และมีคนโทรมาหา

หล่อน

จู่ๆข้อความของหมดเดชาแจ้งขึ้น

“บอกให้คุณบุริศร์แล้วว่าเป็นDNAเดียวกันแล้ว คุณคงไม่ทำ

ไรเขาใช่มั้ย?”

นรมนกระตุกยิ้ม

ทําไรเขา?

หล่อนทำเพื่อให้เขากลับมาต่างหาก

แต่หล่อนก็ไม่ได้ตอบกลับคุณเดชา แต่ลบข้อความนี้ทิ้งเลย โดยตรง ตั้งแต่นี้หล่อนก็จะตัดขาดการติดต่อกับคุณหมอ

เดชา

และลบเบอร์คุณเดชาออกด้วยทีเดียว

พอทําเสร็จ บุริศร์ก็กลับมา
เขาไม่รู้ว่าตัวเองไปยืนหน้าประตูเมื่อไหร่ และมองหล่อน

เงียบๆศึกษาหล่อน แต่รู้สึกมีอะไรสักอย่าง

นรมนเงยหน้าสบตากับเขา ความรู้สึกหลายๆอย่างทำให้ใจ หล่อนสั่น รีบวางโทรศัพท์ลง

คิดไปมา บุริศร์ก็ไม่รู้ว่าหล่อนทำอะไร ทำไมต้องกลัว

นรมนรีบทําหน้าท้าตายิ้ม : มีไรหรอ? หน้าฉันมีารติด?”

บุริศร์มองหล่อนที่ยิ้มปลอมๆแล้วก้าวขาเข้าไป

สําหรับบริศ ที่จู่ๆก็เข้ามา นรมนอึ้งสักแป๊บแล้วยิ้มตอบ:” คุณ บริศ เก่งไม่ใช่หรอ คนอะไรจะทําให้เธอรู้สึกอยากได้ล่ะ?”

“ไม่ได้แน่นอน แต่คนร้ายคนนี้มีอะไรที่พิเศษ”

บริศ มองนรมน

นรมนรีบหันไป ถามเสียงต่ำ: คนรักของคุณบุริศร์?” “อะไรพิเศษ? หรือว่าคนนั้นเป็น

“คนรักน่าจะไม่ใช่ แต่แค่เป็นเด็กคนหนึ่ง เป็นเด็กแค่ อายุ4ขวบ!”
บุริศร์พูดจบก็นอนลงไป

นรมนยิ้ม: ตลกละ?” “คุณนี้ชอบพูดเล่น เด็ก4ขวบคนร้ายแฮกเกอร์?

“ให้ดูอะไรบางอย่าง”

บุริศร์ไม่เถียงได้ยื่นโทรศัพท์ที่มีคลิปนั้นให้นรมนดู

นรมนก็เบื่อๆก็เลยเปิดดู

คลิปนี้เป็นกานต์ที่กำลังทำเกมส์ให้กิจจา ข้อมูลพวกนั้นชั่งซับ

ซ้อนแต่กานต์ทำอย่างคุ้นชิน

นี่เป็นลูกชายหล่อนหรอ?

ลูกชายหล่อนใช้คอมเป็น?

ความสามารถดีอีกด้วย?

ทำไมคนเป็นแม่ยังไม่รู้?

ตกใจและงง ทำไมบุริศร์ถึงให้ หล่อนดู?

สมองนั้นลบคำที่บุริศร์พูดไปตะกี้
คนร้ายที่แฮกข้อมูลบริษัทฮัวยูกรู๊ปจำกัดเป็นเด็กอายุ4ขวบ!

หรือว่าเป็นกานต์?

ไม่!

ไม่ใช่!

บุริศร์มองหล่อนเห็นหล่อนตกใจมาก สงสัยผู้หญิงคนนี้ยัง ไม่รู้ว่าลูกชายตัวเองเป็นอัจฉริยะ

ความรู้สึกที่รู้ว่าลูกชายเขาเป็นอัจฉริยะก่อนนั้นดีจริงๆ

บุริศร์ยิ้มมุมปาก

“ทำไม? รู้สึกพิเศษ? เธอเลี้ยงเด็กนี้ตั้ง4ปียังไม่รู้ว่าเขาเก่ง ด้านนี้มากหรอ?”

“เป็นไปไม่ได้!”

หล่อนรีบปกป้องกานต์

ลูกหล่อน ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาพูด

แต่เขาไม่รู้สึกตัว
เป็นไปไม่ได้? ฉันยังมีคลิปนะ เธอจะดูมั้ย?”

พูดแล้วเขาก็หาคลิปให้หล่อนแล้วยื่นให้หล่อน

คลิปนั้นกานต์แอบเข้าไปในห้องทำงานแล้วขยับเขยื้อนกับ คอม วันนั้น เวลานั้น ดันเป็นเวลาที่ความลับบริษัทฮัวยูกรุ๊ป จำกัดโดนแพร่ออกมาพอดี

ถึงแม้หล่อนไม่อยากยอมรับ แต่หล่อไม่เชื่อไม่ได้!

นั้นเป็นลูกหล่อนที่อายุ4ขวบทำ!

หล่อนรู้ว่าบุริศร์เป็นอัจฉริยะตั้งแต่เด็ก ยิ่งด้านคำนวณ อายุ17ก็ได้แชมป์แฮกเกอร์ อายุ18ก็ได้ออกแบบการป้องกัน ของตัวเอง

ถ้าเขาไม่ใช่ทายาทของตระกูลโตเล็ก ประสบความสำเร็จ ของเขาอาจจะยิ่งกว่าตอนนี้

แต่หล่อนคิดไม่ถึง ลูกชายดันได้ความอัจฉริยะของเขา แค่ อายุ4ขวบ ก็มีความสามารถที่สูงแบบนี้

หล่อนทำใจสงบนิ่ง

หล่อนมองไปทางเขา
เมื่อรู้ว่ากานต์เป็นใครแล้ว เขาก็ไม่ถามหล่อน และไม่ได้ ทําร้ายกานต์ หล่อนคิดว่าเขามีจิตใต้สำนึก ไม่คิดว่าเขาจะรอ หล่อนตรงนี้

เห็นสายตาของหล่อนที่ทั้งโกรธทั้งเกลียด เขารู้ว่าหล่อนนั้น เข้าใจผิด

แต่เข้าใจผิดแล้วไง?

รอบนี้ที่หล่อนกลับมา หล่อนก็ไม่ได้ตั้งใจมาอธิบายอยู่แล้ว

ไม่ใช่หรอ?

เขาก็ไม่ค่อยพอใจ แต่ยิ้มพูด:”ฉันก็ไม่ได้อยากทำไร เธอรู้แค่ ฉันให้คนอื่นตรวจ เธอว่าจุดจบของเด็กน้อยนี้จะเป็นยังไง?”

“เธอทำแบบนี้ไม่ได้! กานต์เป็น…”

หล่อนเกือบหลุดปาก

แต่เขาก็ไม่ปล่อยหล่อน

เขารีบไปคว้าแขนหล่อนถาม:“กานต์เป็นอะไรกับฉัน?”

“ไม่อะไร พูดเถอะ เธอมีเป้าหมายอะไร หรือจะบอกว่าทำยัง ไงเธอถึงจะปล่อยกานต์ไป ?”
ถึงวันนี้แล้ว หล่อนนึกได้แต่ปกป้องกานต์

นั้นเป็นลูกชายหล่อน!

เป็นลูกที่หล่อนคลอดออกมา

หล่อนจะไม่ให้กานต์มีเรื่องเด็ดขาด

บุริศร์รู้สึกผิดหวัง

ถึงขั้นนี้แล้ว หล่อนยังไม่บอกอีก?

หล่อนรู้อยู่แก่ใจว่ากานต์เป็นลูกเขาด้วย แต่ถึงแม้หล่อนจะ โดนขู่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมบอก ในใจหล่อน เขานับประสาอะไร?

หรือว่าเขาที่เป็นพ่อแท้ๆจะทำร้ายลูกตัวเอง?

ในใจหล่อน เขาเป็นคนที่โหดร้ายขนาดนั้นเลยหรอ?

สายตาของบุริศร์ยิ่งเยือกเย็น

หล่อนรู้สึกบรรยากาศลดต่ำลง

หล่อนมองไปที่เขา สามารถเห็นถึงความโกรธเขาได้
เขามีสิทธิ์ไรโกรธ

เขาเป็นคนขี่หล่อนไม่ใช่หรอ?

หล่อนจ้องกลับไป

เขาโกรธกลับยิ้มขึ้นมา แต่รอยยิ้มนั้นชั่งน่ากลัว

“ถ้าเธออยากช่วยลูกไม่ใช่ว่าไม่ได้ แค่เป็นภรรยาฉัน ฉันก็จะ ปล่อยเด็กนั้นไป!

เขาเพิ่งพูดจบ หล่อนตบลงไป

“น่าไม่อาย

เสียดายยังไม่โดนหน้าก็โดนเขาคว้าแขนไว้ก่อน

“เธอคิดว่าฉันจะให้เธอตบรอบสองหรอ? นรมนเธอไม่มีทาง เลือก ไม่งั้นก็ไม่ต้องเอาลูก!”

คำพูดเขาเย็นชาเหมือน5ปีก่อน

หล่อนโมโหมาก

สัตว์ก็ยังไงก็เป็นสัตว์
แอ๊บมาขนาดนี้ เปิดตัวสักที?

ถึงเขารู้ว่ากานต์เป็นลูกเขา แต่ไม่ยอมปล่อยลูกสักที?

หล่อนโมโหมากกัดฟันพูด:”ถ้าฉันไม่ตกลงละ?”

เขาปล่อยมือหล่อน ยิ้มแล้วถอยหลังสองก้าว แล้วโทรหา พฤกษ์ต่อหน้าหล่อน

“พฤกษ์ ไปรับกานต์ไว้ที่บ้านฉัน บอกว่ากิจจาคิดถึงเขา ไม่มี คําสั่งของฉัน ใครก็ห้ามปล่อยเขาไป

พูดจบ เขาก็รีบวาง แล้วพูด:“ฉันให้เวลาเธอคิด ถ้าอีก1 ชั่วโมง เธอตอบไม่ได้ดั่งใจฉัน เธอก็จะได้ยินข่าวที่ลูกเธอโดนเอาไป ถึงแม้เขาแค่4ขวบเข้าคุกไม่ได้ แต่มันก็มีของเด็กโดยเฉพาะ ฉันได้ยินมาว่าเด็กที่อายุน้อยที่สุดก็10กว่า เธอคิดว่าถ้า4ขวบ เข้าไปจะเป็นไง?”

“เธอมันเลว!”

หล่อนโกรธ

หล่อนอยากก้าน แต่เสียดายหล่อนไม่สะดวกตอนนี้ไม่มีแรง เขาได้จัดการหล่อนไว้บนเตียง

ลมหายใจเขาเข้าใกล้
“ถ้าเธออยากปรนนิบัติฉันตอนนี้ ฉันก็ไม่ไร เพราะเธอสวยไม่

ใช่หรอ?”

เขายิ้มกริ่ม จับเอวหล่อนไว้

หล่อนโมโหมาก อยากเตะเขาก็ไม่มีแรง ได้แค่ด่า

“บุริศร์เธอมันไม่ใช่คน! ฉันไม่เคยทำไรให้เธอ ทำไมเธอต้อง ทำแบบนี้กับฉัน?”

“ฉันเคยบอกว่า ฉันชอบเธอ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปนรมน เธอรู้ ดีกับนิสัยฉันนะ?”

พูดจบเขาก็ปล่อยหล่อน

หล่อนใจสั่นมาก

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

ทำไมทุกอย่างยุ่งเหยิง

ไม่ว่ายังไง หล่อนก็ไม่สนกานต์ไม่ได้?

เขาเมื่อ5ปีก่อนก็ไม่ได้สนใจหล่อนกับลูก 5ปีหลังแล้วไงเขา จะแคร์กานต์หรอ?
หล่อนโง่เอง!

คิดว่ากานต์นั้นจะทำให้เขาสงสารหน่อย แต่หล่อนลืม หมาป่า ก็คือหมาป่า โหดเหี้ยม

หล่อนมองอย่างเกลียดแค้น แต่เสียดายเขาบอกหล่อนอย่าง

ผู้ชนะ

“เธอออกไป!”

หล่อนจะปรี๊ดแตก

ตอนแรกคือตาบอกใช่มั้ยที่ไปรักคนแบบนี้?

เขายิ้มกริ่ม:“ห้องนี้ฉันจ่ายเงินทำ พูดคำที่ไม่น่าฟัง นี้เป็นห้อง

ฉัน *

“งั้นฉันไปใช่มั้ย?”

หล่อนเตรียมลงจากเตียง

เขารีบไปห้าม

“เธอเชื่อมั้ย ถ้าแค่ขาเธอโดนพื้น ฉันจะไม่ให้เธอได้เจอลูก อีก!”
หล่อนตาเริ่มแดง

ไอ่ผู้ชายโหดเหี้ยม ทำไมเขาเลวแบบนี้ หล่อนดันทำไรไม่ได้ สักอย่าง แค่ตบยังไม่ได้

ความโมโหแล้วหายใจยากทำให้หล่อนปิดตาสลบไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ