บทที่ 61 ฉันก็เป็นแค่คนเร่ร่อนที่ไม่มีอนาคต
บทที่ 61 ฉันก็เป็นแค่คนเร่ร่อนที่ไม่มีอนาคต
นโมนตัวค้าง
หล่อนไม่เคยคิดว่าบุริศร์จะมาจูบหล่อนก่อน ประเด็นสำคัญ คือหลังแต่งงาน3ปีมานี้เขาไม่เคยไปจูบหล่อนเองเลย ถึงแม้ เรื่องบนเตียง เขาก็เพียงทำตามหน้าที่เท่านั้น และเขาก็ไม่ อนุญาตให้หล่อนไปโดนริมฝีปากเขาอีก
ริมฝีปากสำหรับบุริศร์แล้วเป็นจุดที่สำคัญ
เมื่อก่อนหล่อนจะรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้ากับเขาตลอด แต่ตอนนี้ นับว่าอะไร?
ในขณะที่นรมนอึ้งค้างบุริศร์ได้เอาลิ้นเข้าไปโพรงปากชิมรส
หวาน
โพรงปากหล่อนนั้นมีรสหวานของมะม่วง
ถ้าเป็นเมื่อก่อนรสแบบนี้ตีตายเขาก็ไม่ยอมลอง แต่ทำไมมัน ชั่งหวานแบบนี้
เมื่อนรมนเรียกสติกลับคืนได้ หล่อนรีบผลักเขาออก แล้วตาม ด้วยตบหน้าเขาไปแรงๆ
หน้าของบริศบวมขึ้นอย่างชัดเจน พร้อมรอยตรงคอที่ สังเกตได้ง่าย
“บุริศร์ เธอบ้าไปแล้วหรอ?”
นรมนหายใจไม่ทั่วท้อง และถึงขั้นตัวสั่น
5ปีแล้ว!
หล่อนดันยังมีความรู้สึกต่อจูบของเขา!
“เป็นไปได้ยังไง?”
“ต้องเพราะว่าความเกลียดแน่!”
“ใช่!”
“ต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน!
หล่อนกำลังเป่าหูตัวเอง
บุริศร์ดันยิ้มเหมือนเด็กที่แอบกินลูกอม และมองด้วยสายตา อ่อนโยน ทำให้นรมนไม่รู้จะทำไง
ตกลงผู้ชายคนนี้เป็นไรกันแน่?
ในขณะที่นรมนไม่รู้จะทำไง หมอและพยาบาลได้เดินเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้น? มีตรงไหนที่ให้ช่วยมั้ยครับ?”
นรมนยังไม่ทันพูด บุริศร์ได้พูดขึ้น :ไม่มีไร แค่ผมเกิดอาการ แพ้หน่อยๆ”
หมอเพิ่งเห็นมือและหน้าของบุริศร์บวมขึ้นแบบนี้
“เร็ว! รีบทำการรักษา! สภาพแบบนี้ ไม่เร่งรีบได้ไง? แบบนี้ เดี๋ยวอาการหนักขึ้นอีกหรอก!”
คุณหมอตื่นเต้นมาก
นรมนอิ๊งค้างอีกรอบ
หล่อนรู้มาตลอดว่าบุริศร์แพ้มะม่วง แต่อาการนั้นจะขนาด ไหนหล่อนไม่รู้มาก่อน วันนี้เห็นหมอพูดแบบนี้ หล่อนถึงจะกลัว
“หมอคะ อันตรายมากมั้ยคะ?”
“อันตรายสิ อาการเกิดขึ้นเร็วแบบนี้ ถ้าช้าอีกละก็ ตายได้ เลยนะ รีบส่งเข้าไปที่ห้องไอซียู!”
นางพยาบาลรีบพาบริศ ไปทันที
นรมนกังวล
“เขาแพ้ถึงขั้นนี้เลยหรอ!”
“ทำไงดี?”
“ถ้าเขาเป็นอะไรไป กลมจะทำไง?”
นรมนใจร้อนจะลงจากเตียง และดันโดนบุริศร์รู้เข้า พูดขึ้น
“อยู่ตรงนี้เฉยๆไม่ต้องไปไหน”
“แต่ฉัน….”
“ไม่มีคำว่าแต่ ถ้าเธอจะลง งั้นฉันก็จะไม่รับการรักษา”
บุริศร์ขู่นรมนอย่างเด็กน้อย
นรมนอย่างบอกไปมากว่าแล้วแต่ แต่เมื่อนึกถึง กลมนึกถึง ตอนที่หล่อนยังนอนป่วยอยู่บนเตียง สุดท้ายหล่อนก็ต้องหยุด
สีหน้าของบุริศร์ค่อยดีขึ้นหน่อย
“เชื่อฟังนะ เดี๋ยวฉันกลับมา
เขายิ้มให้กับนรมน แล้วค่อยเดินตามพยาบาลไป
นรมนรู้สึกเกลียดเบาๆ
“เขาบอกหล่อนว่าอะไรนะ?”
“เชื่อฟัง?”
“ผู้ชายคนนี้สมองคงจะผิดปกติแล้วแหละ?”
นรมนสะดุ้ง ขนลุกไปทั้งตัว
พอบริศ เขาออกไป หล่อนรู้สึกว่าเรื่องมันแปลกๆ
ผู้ชายคนนี้ตอนนี้เขาก็รู้ว่าการต์เป็นลูกของเขา เขาไม่ใช่ควร จะถึงหล่อนว่าตกลงเรื่องมันเป็นไงไม่ใช่หรอ? และหล่อนเป็น ใครอีก?
“แต่ทำไมเขาไม่พูดถึงเลย?”
“และยังแปลกอีก?”
“หรือว่าเขาไม่ได้ดูที่ใบแจ้งนั้น?”
คิดไปคิดมา ก็คงแบบสภาพนี้แหละ ถึงจะอธิบายกับเขาได้
นรมนไม่เข้าใจ แต่อีกใจก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่
อุสาโดนบุริศร์ดันเข้ามา และยังเติมน้ำเกลือ ตุ่มแดงค่อยๆลด ลงไปบ้างล่ะ
คุณหมอให้เขานั่งใกล้ๆกับนรมน
นรมนค้าน
“คุณหมอ ทำไมให้เขามานั่งนี้? อยู่ห้องผู้ป่วยเดียวกันไม่ สะดวก”
“ไม่เห็นจะไม่สะดวกตรงไหน ฉันว่าก็ดีนิ
บุริศร์ตอบนรมน
นรมนมองบุริศร์อย่างโมโห :“เธอแค่แพ้ ไม่จำเป็นต้อง นอนโรงพยาบาลหรอก?”
“ชีวิตฉันนั้นมีคุ้นค่า ฉันจะต้องหายดีแล้วค่อยออก ไม่ได้ หรอ?”
บริศร์ตอบอย่างเร่ร่อน
นรมนรู้สึกตัวเองจะเป็นป่า
“บริษัทเธอไม่เอาแล้วหรอ? ไม่ใช่ว่าบริษัทเธอมีปัญหาต้อง จัดการไม่ใช้? แล้วเธอยังจะนอนโรงพยาบาลนี้คือไร?”
“ฉันเป็นคน ไม่ใช่เซียน ฉันป่วยแบบนี้ เธอยังจะให้ฉันไป บริษัท นรมน เธอก็โหดร้ายเกินไป? อีกอย่างที่ฉันเป็นแบบนี้ เพราะใคร? เพราะปอกมะม่วงให้เธอไม่ใช่หรอ?”
บุริศร์พูดอย่างแน่วแน่
ทำให้นรมนพูดไม่ออกทันที
“ฉันไม่ได้สั่งให้เธอทำนิ บุริศร์ เธอนี่มัน!”
“ฉันไม่สน เพราะยังไงฉันปอกมะม่วงใหเธอแล้วแพ้ ตอนนี้ฉัน ไม่มีแรงทั้งตัว หายใจก็ยาก ฉันจะต้องพักที่โรงพยาบาล หมอ เร็ว ผมต้องการเครื่องช่วยหายใจ”
บุริศร์หอบเหมือนหายใจไม่ออกจริงๆ
นรมนก็ทำไรไม่ได้
“ฉันจะเปลี่ยนห้อง!”
“เออขอโทษนะคะ ห้องผู้ป่วยเต็มหมดแล้ว”
คุณหมอได้รับพูด
โรงพยาบาลนี้มีหุ้นของบุริศร์ไว้อยู่ หมอและพยาบาลก็ไม่ กล้าจะขัดใจเขา ไม่ว่าจะพูดยังไงก็จะไม่ให้นรมนเปลี่ยนห้อง แน่นอน
พอนรมนฟังแล้วรู้สึกจะบ้าตาย หล่อนไม่ได้โกรธไรแบบนี้ นานแล้ว
เห็นบุริศร์ที่แอบยิ้ม หล่อนรีบเอาหมอนโยนใส่
บุริศร์ไม่ทันระวัง โดนไปเต็มๆ
ตั้งแต่เล็กจนโตนี้เป็นรอบแรกที่เขาโดนคนทำแบบนี้ เขาโดนนรมนขว้างของใส่? บุริศร์อิ้งค้าง เห็นสภาพนี้ หมอและพยาบาลต่างพากันรีบออก
จากห้อง
นรมนยังโมโหอยู่ ได้เอามะม่วงโยนไปอีก
บุริศร์รู้สึกตัว รีบจับมะม่วงไว้ และยิ้ม” เธอจะให้ฉันตายตรง นี้จริงๆหรอ? เธอก็รู้ว่าฉันแพ้มะม่วง ยังเอามะม่วงโยนใส่อีก?”
“ตายๆไปเลยก็ดี!”
นรมนพูดอย่างโมโห
บุริศร์ยิ้มอย่างได้ใจ
“ถ้าฉันตายแล้ว เธอไม่เจ็บใจหรอ?”
“บุริศร์ ฉันจะบอกให้นะ ฉันมีแฟนแล้ว เว้นระยะห่างกับฉัน หน่อย!”
นรมนที่ไม่รู้จะทำไม่คุ้นชินกับบุริศร์ที่เป็นแบบนี้ หล่อนไม่รู้จะ เผชิญหน้ายังไง ก็เลยเอารเมศมาอ้าง
บุริศร์พูดเสียงต่ำ : “แค่ยังไม่ได้แต่งงาน ฉันก็มีโอกาส ฉัน ชอบเธอ ตั้งแต่นี้ฉันจะเริ่มจีบเธอ จะให้เธอเป็นแฟนฉัน และถึง ขั้นภรรยา”
“เธอเป็นบ้าปะ!”
นรมนโดนคำว่า“ภรรยา”นี่กระตุ้น
“เป็นภรรยาของเขา?”
“ชาตินี่ก็ไม่มีวัน!”
บุริศร์ทำเหมือนไม่ได้ยิน และพูดขึ้นอีก :ฉันไม่เชื่อ ถ้าพวก เราอยู่ด้วยกันแล้ว เธอจะไม่มีความรู้สึกต่อฉัน?”
“บุริศร์ ทำไมเธอเป็นคนแบบนี้ ก่อนที่ฉันจะมาที่นี้ มีคนบอก ว่าเธอเยือกเย็นเหมือนภูเขาน้ำแข็ง ฉันรู้สึกสายตาเขาคงจะมี ปัญหา? หรือว่าคนนั้นเธอจ้าง ให้เขามาพูดกับฉันแบบนี้?”
นรมนโมโหจนตัวสั่น
หล่อนเคยคิดว่าเขาจะตอบสนอง แต่คิดว่าจะตอบสนองแบบ
นี้
บุริศร์พูดอย่างไม่แคร์ “คนนั้นอาจจะไม่รู้จักฉันจริงๆ จริงแล้ว เป็นคนเร่ร่อนและขี้โกง แต่แค่โดนตระกูลโตเล็กปิดบังไว้เฉยๆ
นรมนอยากจะด่าใส่จริงๆ
เวลาบุริศร์โกหกนี้ ไม่ปิดตาเลย
“ไม่สิ!”
เมื่อก่อนเวลาเขาโกหกไม่กระพริบตา แล้วทำไมทำให้ตัวเอง ลำบากได้?
นรมนพยายามทำให้ตัวเองใจเย็น
บุริศรไม่ได้อะไร
ไม่ว่าอะไรที่ทำให้หล่อนไม่ยอมรู้จักกับเขา ถ้าหล่อนยังอยู่ เมืองชลธีนั้น ถึงแม้เขาจะต้องจีบหล่อนใหม่ ก็จะจีบหล่อนให้ ติด
นึกถึงตรงนี้ บุริศร์แอบยิ้ม
เขาส่งข้อความให้พฤกษ์ว่า ช่วงนี้ทางบริษัทนั้นจะให้พฤกษ์ เป็นคนจัดการ เขามีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ
พฤกษ์พูดๆๆ แต่บุริศร์ทำอย่างมองไม่เห็น และรีบปิด โทรศัพท์
นรมนที่กำลังจะนอนปิดตาเพื่อพักผ่อน และพยายามลืม เรื่องหล่อนกับเขา แต่สิ่งที่ทำให้หล่อนรู้สึกไม่รู้จะทำไงนั้นคือ หมอนหล่อนหายไปไหน
หล่อนหันไปมองบุริศร์ เห็นเขากอดหมอนหล่อนไว้แน่นๆ และ ยิ้มอย่างได้ใจ
“หอมดี”
หล่อนโมโหอีกครั้ง
แต่งงานตลอด3ปี หล่อนดันไม่รู้เขาเป็นคนแบบนี้ ถ้ารู้เช้ากว่านี้ หล่อนก็คงไม่รักเขาแล้วแหละ
นรมนมองเขาอย่างดุดัน หันตัวเรียกกด ขอความช่วยเหลือ พยาบาลวิ่งมาอย่างไว
บุรีศรีรู้สึกขัดจริงๆ ขนาดสายตาที่มองพยาบาลยังมองอย่าง ไม่พอใจเลย ทําสะพยาบาลคิดว่าตัวเองทำผิดตรงไหนจนตัว
สั่น
“เออมีไรเปล่าคะ ?”
นรมนไม่สนใจสีหน้าของบุริศร์ หล่อนพูดกับพยายาม:“ช่วย เอาหมอนให้ฉันใบหนึ่งค่ะ”
พยาบาลที่กำลังจะตกลง บุริศร์มองอย่างเย็นชา
พยาบาลกลัว ได้แค่ยิ้มตอบ:“ ขอโทษจริงๆนะคะ ทางโรง พยาบาลเราไม่มีหมอนเหลือแล้ว พวกคุณลองปรึกษากันดูนะ คะ”
พูดจบ พยาบาลรีบวิ่งออกไป
“บุริศร์”
“ทําไม เธอจะเอาหมอนหรอ?”
บริศร์ยิ้มอย่างไร้เดียงสา แต่รอยยิ้มนั้นทำให้หล่อนเกลียด จนใจคัน
หลังแต่งงาน3ปี เขาทําหน้าเหมือนใครติดหนี้ แต่วันนี้ยิ้ม เหมือนคนบ้า งั้น3ปีที่แต่งงานละ ทำไมหล่อนต้องทำแบบนี้กับ ตัวเอง?
หล่อนยิ่งคิดยิ่งโมโห หมอนก็ไม่เอาละ นอนลงไป เอาผ้าห่ม ปิดตา จะได้ไม่รกหูรกตา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ