บทที่ 56 เจ้าเด็กคนนี้ช่างเหลือเกินจริงๆ

บทที่ 56 เจ้าเด็กคนนี้ช่างเหลือเกินจริงๆ

เห็นเช่นนั้น บุริศร์ออกจากห้องพักผู้ป่วยไปอย่างเศร้าๆ

ในขณะที่เขาเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย นรมนลืมตาขึ้นมา แววตาเธอดูหม่นหมอง

บริศ เปิดประตูออกมาพบว่า พฤกษ์ยืนรอตนอยู่ตรงทางเดิน

“มีเรื่องอะไรงั้นหรอ? ”

พฤกษ์รีบก้าวออกมาพูดเสียงทุ้ม “คุณบุริศร์ครับ ผมไป ตรวจสอบมาแล้วครับว่าวันที่ข้อมูลบริษัทรั่วไหลวันนั้น เหมือน ว่ากานต์จะเข้าไปที่บริษัทครับ อันนี้คือภาพจากกล้องวงจรปิด และก็มีคนเห็นเหมือนกับว่ามีเด็กคนนึงเข้าไปที่ห้องทำงาน ของคุณ ในส่วนที่ว่าใช่กานต์หรือเปล่านั้นพวกเขาไม่กล้า ยืนยันแน่ชัดครับ”

บริศ คิ้วขมวด ในแววตาเริ่มเป็นประกาย

“กลับไปที่บ้านเล็กโตกับผม”

“ครับ”
พฤกษ์ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ตามบุริศร์กลับไปที่บ้านใหญ่เล็ก

โต

กิจจากำลังเล่นเกมผ่านด่านอยู่ในห้อง

เกมนี้กานต์เป็นคนคิด ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้โง่ ขนาดนั้น แต่ว่าจนถึงตอนนี้เขาเล่นมาชั่วโมงนึงแล้ว แต่กลับ ยังไม่ผ่านด่าน

“แย่จริงๆเลย! เป็นแบบนี้ไปได้ไง? ”

กิจจาอินมากไปหน่อย ถึงขั้นไม่รู้ตัวเลยว่า บุริศร์เข้ามา จน กระทั่งมีคนดึงโน๊ตบุ๊คไป เขาถึงเงยหน้าขึ้นมา

“ใคร? ใจกล้ามายุ่งกับโน๊ตบุ๊คฉัน? ”

กิจจาเหงยหน้ามาอย่างฉุนเฉียวก็เห็นบุริศร์ยืนหน้านิ่งอยู่

“ป๊า? มาได้ยังไงครับ? ”

บุริศร์ไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด แต่ก็พลางยื่นโน๊ตบุ๊คให้กับ

พฤกษ์

“ลองเล่นดู ดูสิว่าคุณจะผ่านด่านไหม? ”

พฤกษ์คาดไม่ถึงและไม่เข้าใจว่าที่บุริศร์สั่งมานั้นมีจุดประสงค์อะไร แต่เขาก็รับโน๊ตบุ๊คนั้นมาและเริ่มเล่นเกม

กิจจาเห็นว่าบริศร์ไม่ได้ว่าอะไรจึงกระโดดลงมาจากเตียง คว้าเก้าอี้ไปนั่งข้าพฤกษ์ “ลุงพฤกษ์ ลุงต้องช่วยผมผ่านด่านนี้ นะ ผมเล่นมาชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่ผ่านเลย ผมละเซ็ง”

พฤกษ์หันไปยิ้มให้กิจจา แล้วก้มหน้าเริ่มเล่นเกม

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป พฤกษ์เริ่มขมวดคิ้วแล้วก็ยังคงขมวดคิ้ว อยู่อย่างนั้น

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หน้าผากพฤกษ์เริ่มมีเหงื่อออก

บุริศรเห็นเช่นนั้นจึง หัวเราะแล้วพูดว่า “พฤกษ์ คุณควรที่จะ ไปฝึกมาใหม่นะ ตอนนี้แค่เกมที่เด็กน้อยทำขึ้นมาคุณก็เล่นยัง ไม่ผ่าน ยังจะกล้าพูดว่าตัวเองเป็นผู้ช่วยแห่งบริษัทฮัวยูกรุ๊ป จำกัดอีกไหม? ”

หลังของพฤกษ์เปียกโชกแต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ “คุณบุริศร์ เกมนี้ยังไงก็ไม่ใช่เกมที่เด็กคนหนึ่งจะสร้างได้แน่นอนครับ คุณไม่เห็นต้องทํากับผมถึงขนาดนี้เลยนี่หน่า”

บุริศร์เอาโน๊ตบุ๊คที่อยู่ในมือโยนให้กิจจาแล้วพูดว่า “เล่นต่อสิ ดูสิว่าจะผ่านด่านได้เมื่อไหร่ ผ่านด่านตอนไหนบอกพ่อด้วยละ กันนะ”

“ปะป๊า ให้ผมเล่นหรอ? ”
“ครั้งนี้ผ่านแน่นอน”

บริศ พูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องไป

พฤกษ์เองก็ไม่กล้าที่จอยู่ต่อ จึงเดินตามบุริศร์เข้าไปที่ห้อง ทํางาน

บุริศร์หยิบวิดีโอที่ก็อปปี้มายื่นให้พฤกษ์ดู

“ดูซะ แค่เด็กคนเดียวเล่นเอาซะพวกเราหัวหมุนเลย”

พฤกษ์ด้วยความสงสัยจึงรีบเปิดดูวิดีโอ เมื่อเขาได้เห็นเนื้อหา ในวิดีโอเขาถึงกับอึ้งไปเลย ปากของเขาอ้าค้างจนยัดไข่ไก่ได้ ทั้งใบ

เขาตกใจขนาดนี้ทำให้บุริศร์ดีใจมากและรู้สึกภาคภูมิใจขึ้น

มาทันที

ถ้าหากว่ากานต์เป็นลูกชายของเขาจริงๆล่ะ เขาก็ควรจะ ฉลองใช่ไหมล่ะ?

เจ้าเด็กนั่น จริงๆเลย!

พฤกษ์ตกใจอยู่ครู่นึง จึงตั้งสติกลับมาได้

“นี่ นี่คือกานต์เป็นคนทำ? ”
ถ้างั้นคุณคิดว่าข้อมูลลับของบริษัทที่หายไปไม่เกี่ยวอะไร กับเขางั้นหรอ? “

บุริศร์รินไวน์ใส่แก้วให้กับพฤกษ์และตัวเองคนละแก้ว

เขาแกว่งแก้วไวน์พลางหัวเราะและพูดว่า”ครั้งแรกผมขาย หน้าต่อสาธารณชน เป็นเพราะเจ้าเด็กคนนั้น ฉี่รดผมทใน ห้องน้ำที่สนามบิน ตอนนั้นผมก็สงสัยอยู่แล้วว่าต้องเป็นเขา เพราะนอกจากเขากับผมแล้วไม่มีคนอื่นเลย ส่วนเรื่องที่ว่า วิดีโอนั้นถูกอัพลงอินเตอร์เน็ตได้อย่างไร? รอบที่สองที่บริษัท ถูกพวกแฮกเกอร์คุกคามปั่นป่วน ตอนที่เราตรวจสอบอยู่นั้น เขาได้เปลี่ยนที่อยู่ IP เป็นที่บ้านเก่าตระกูลเล็กโต จากทั้งสอง เหตุการณ์นี้แสดงให้เห็นว่าฝั่งตรงข้ามค่อนที่จะคุ้นเคยกับ ตระกูลเล็กโตอยู่พอสมควร ในครั้งที่สามนี้ที่ข้อมูลบริษัทรั่ว ออกไปนั้น ปรากฏว่าพบกานต์ก็อยู่ในห้องทำงานของผมและ หลังจากนั้นผมก็ส่งคนสะกดรอยตามไปที่โรงเรียนอนุบาล แต่ กลับพบว่ามีแค่กิจจาคนเดียวที่อยู่ในห้องคอม และกิจจาเองก็ ไม่ยอมบอกว่าก่อนหน้านี้มีใครเข้ามาใช้ห้องคอมบ้าง ผมสืบ แล้วสืบอีกที่โรงเรียนอนุบาลกิจจาเองก็ไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหน นอกจากกานต์ สรุปว่าทั้งหมดนี้มันเป็นแค่ความบังเอิญหรอ? ถ้าแค่บังเอิญจริง งั้นคุณก็บอกผมมาว่าไอ้เกมที่แม้แต่คุณเอง ยังเล่นไม่ผ่านเกมนี้ล่ะ จะอธิบายยังไง? ”

พฤกษ์ถึงกับอึ้งและทึ่ง จนอ้าปากค้างไปเลยย

แต่ว่าเขายังเป็นแค่เด็กที่อายุ4ขวบกว่าเองนะ! ”
“ใช่ครับเขาแค่4ขวบกว่าเอง ถ้าโตกว่านี้อีกนิด แต่ถ้าหาก บอกว่าเขาเป็นลูกชายผม เรื่องนี้ก็เป็นไปได้

บุริศร์ยิ้มแป้นอย่างภาคภูมิใจ แต่กลับทำให้พฤกษ์ตกใจ ตาค้าง จนตาแทบจะหลุดออกมา

“คุณบุริศร์ครับคุณพูดอะไรนะครับ? ลูกชายของคุณ? คุณ หมายถึงว่ากานต์เป็นลูกคุณ? จะเป็นไปได้ไง? ”

บุริศร์ยิ้มแป้น

“ผมเองก็อยากรู้ว่าความเป็นไปได้นั้นจะมีสักกี่เปอร์เซ็นต์ ดีที่ ผลจะออกมาพรุ่งนี้แล้ว”

“พรุ่งนี้? “

พฤกษ์ตอนนี้กลายเป็นนกแก้ว ไปแล้ว สมองไม่สามารถ ทำงานได้ตามปกติอีกแล้ว

เขารู้ว่าบุริศร์ให้เขาไปสืบเรื่องของกานต์และแคทเธอรี และก็ ยังรู้อีกว่าบุริศร์กำลังทำเรื่องตรวจดีเอ็นเออยู่ แต่ว่าเจ้าเด็กนั่น อยู่ๆก็จะกลายมาเป็นลูกของบุริศร์ได้ยังไงกัน?