บทที่ 48 ฉันไม่มีความเข้าใจผิดอื่นใดเกี่ยวกับคุณ

บทที่ 48 ฉันไม่มีความเข้าใจผิดอื่นใดเกี่ยวกับคุณ

มองดูนรมนที่นอนราบบนเตียงคนป่วยตอนนี้ ขาขวาหนด้วย ผ้าพันแผล เธอก็รู้สึกเกลียดจะแย่

ทำไงถึงจะไม่ระเบิดใส่เธอได้นะ?

นรมนไม่เห็นความโกรธเกรี้ยวและความไม่เต็มใจถูกลบออก ไปจากดวงตาของเขมิกาเลยสักนิด ดูแล้วอุบัติเหตุครั้งนี้เธอ คงมีส่วนเกี่ยวข้อง?

“คุณเขมิกามาได้ยังไงคะ? ”

นรมนยิ้มจอมปลอมขึ้นมา

แต่อย่างไรก็ดี เขมิกาพูดเสียงพึมพำด้วยท่าทางเยือกเย็นว่า ” อย่าเอากลอุบายของนางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์มาใช้กับฉันนะ ฉัน ไม่หลงกลหรอก! แคทเธอรี ฉันขอเตือนเธอ ออกไปให้ห่าง จากบุริศ และบ้านของพวกเรา ฉันรู้ว่าเธอเป็นนักวางแผนที่ ถูกส่งมาจากประเทศอเมริกา ตอนนี้บริษัทฮัวยุกรุ๊ปจำกัดยัง จำเป็นต้องมีเธอ แต่ถ้าเธอกล้าเอางานมาอ้างเพื่อยั่วยวนบุริศร์ ละก็ เธอก็ทำผิดครั้งใหญ่แล้วล่ะ ตระกูลโตเล็กยังมีฉันอยู่ เธอ อย่าคิดที่จะเอากลอุบายอะไรออกมาใช้! ”
“ฉันไม่เข้าใจค่ะ ที่คุณเขมิกาพูดหมายถึงอะไรคะ?

รอยยิ้มนรมนหายไปแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เขมิกาเอาของในมือวางลงบนโต๊ะข้างๆห้อง

“เห็นมั้ย? ของเหล่านี้คือสิ่งที่บุริศร์ให้ฉันไปซื้อมาให้เธอ แล้ว ยังบอกอีกว่าให้เธอไว้บำรุงร่างกาย แคทเธอรี กลอุบายที่เธอ ใช้ดึงดูดความสนใจครั้งนี้ไม่เลวเลย รู้ว่าผู้ชายในเมืองใหญ่จะ สงสารและอ่อนไหวให้กับความรักของผู้หญิง เลยแกล้งทำเป็น น่าสงสารอย่างงั้นหรอ? แต่ฉันจะบอกเธอให้เอาบุญนะ ฉัน เข มิกาก็ไม่ใช่คนที่ใจดีซะด้วย ให้ฉันไปซื้อยาบำรุงให้เธอด้วย ตัวเอง เธอนี่กล้ามากนะ เธอไม่กลัวจะได้กินยาพิษงั้นหรอ? ”

“คุณเขมิกา นี่เป็นการข่มขู่นะคะ! ไม่รู้ว่าประธานบริศร์รู้ หรือไม่ว่าคุณเขมิกามีนิสัยแบบนี้”

“แคทเธอรี ฉันขอเตือนเธอว่าอย่าเอาบุริศร์มากดดันฉัน ฉัน ให้กำเนิดทายาทของตระกูลโตเล็กหนึ่งคน แค่เรื่องนี้เรื่อง เดียว ไม่ว่าฉันทำอะไร บุริศร์ก็ต้องทำเป็นตาบอดมองไม่เห็น เธอคิดว่าเธอซึ่งเป็นแค่นักวางแผนมีอะไรดีงั้นหรอ ภริยาคน ก่อนของบุริศร์ก็ถูกฉันไล่ไปแล้ว เธอคิดว่าเธอมีความสามารถ ยิ่งใหญ่มาจากไหนงั้นหรอ? ”

เขมิกามองอย่างเย้ยหยันไปที่นรมน แต่คำพูดที่พูดออกมา ทำให้มือของนรมนกำแน่นโดยไม่รู้ตัว
“คุณพูดอะไรน่ะ? ภริยาคนก่อนของประธานบุรีศร์ไม่ได้ เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุเพลิงไหม้หรอคะ? เรื่องนี้คุณมีส่วน เกี่ยวข้องด้วยหรอคะ?

คำพูดของนรมนทำให้เขมิกาตกใจไม่น้อย

เขมิกาพูดเสียงพึมพ่าด้วยท่าทางเยือกเย็นอีกว่า “เธอถูกไฟ ครอกตายจริงๆ แต่บริศ ไม่ชอบเธอ ไม่คิดว่าเธอคือภริยา แม้แต่ตอนที่เธอท้องก็ยังไล่เธอออกนอกประเทศแต่ทั้งหมดก็ ล้วนเป็นเพราะฉัน เพราะฉันกลัวว่าถ้าเธอจะรู้ว่าฉันท้องแล้ว จะวางยาพิษฉัน บุริศร์จึงตัดสินใจส่งเธอออกไป ใครจะไปรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่เต็มใจที่จะอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไปคบชู้ แล้วยัง ทําให้เกิดเพลิงไหม้ครอกตัวเองตายอีก ก็มีแค่ตัวเธอเท่านั้น แหละที่ต้องถูกตำหนิ บุริศร์คิดกับฉันยังไง เธอก็น่าจะดูออก ไม่ใช่หรอ? กับภริยาคนแรกของเขาฉันก็สามารถทําให้เขา เกลียดหล่อนได้ ไม่ต้องเอามาเทียบกับนักวางแผนตัวเล็กๆ อย่างเธอเลย อย่าคิดว่าตัวเธอสวยมากจากไหนก็จะแต่งงาน เข้ามาในตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจได้ ฉันแนะนำให้เธอ กลับไปที่ๆ เธอจากมาดีกว่า มิฉะนั้น ฉันก็ไม่รู้นะว่าเธอจะมี ชีวิตกลับไปอเมริกาได้อยู่หรือเปล่า”

พูดจบ เขมิกาก็หันหลังเดินไป แต่นิ้วมือของนรมนได้จิกไปที่ ฝ่ามือของเธอแล้ว

แม้ว่าจะรู้มาตลอดว่าเขมิกาเป็นรากฐานความขัดแย้งระหว่าง เธอกับบุริศร์ แต่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าหลังการแต่งงาน ของเธอ เขมิกายังมีผลกระทบต่อเธอและบริศร์
ตั้งแต่คำพูดที่ไม่น่าฟังของเขมิกาหลุดออกมาว่าเธอมีส่วน เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุครั้งนี้ แม้จะไม่มีหลักฐาน

แต่นรมนก็โกรธจนเจ็บหน้าอก

ความละอายและความประสบการณ์อันขมขื่นเมื่อห้าปีก่อน เธอจะทวงมันกลับคืนมาทั้งต้นทั้งดอก!

เธอกลับมาครั้งนี้ยังไม่ได้เริ่มลงมือกับเขมิกา แต่เธอทนต่อ ไปไม่ไหวแล้ว ตั้งแต่ที่เธอจะมีความกระตือรือร้นที่จะต่อสู้ด้วย ตัวเอง เธอก็จะทำให้เป้าหมายของเธอบรรลุผล

นรมนยิ้มอย่างเยือกเย็น จากนั้นเอามือข้างนึงตบหน้าตัวเอง ความแรงนั้นทำให้หน้าของเธอบวมขึ้นมาทันที

เธอรู้สึกเจ็บปาก แต่ก็ยังยืนกรานจะโทรศัพท์ไปหาบุริศร์

“ประธานบุริศร์ ถ้าคุณเห็นว่าฉันขัดหูขัดตาจริงๆ ก็ช่วยบอก ฉันสักคำนะคะ ช่วยฉันจองตั๋วเครื่องบินกลับอเมริกาก็พอ ไม่ จำเป็นต้องให้เขมิกา แฟนสาวของคุณ มาสร้างความอับอาย ให้ฉัน มาตบตีดุด่าว่าฉันเสียๆหายๆ ประธานบริศร์ที่เคารพ ฉันไม่มีความเข้าใจผิดอื่นใดอีก ขอแค่ให้ประธานบุริศร์ช่วย ไปดูแลแฟนสาวของคุณให้ดี ถ้าประธานบุริศร์ดูแลไม่ได้ ฉัน ก็ไม่รังเกียจที่จะให้บทเรียนกับเธอแทนคุณ”

พูดจบ นรมนก็วางสายโทรศัพท์
ทั้งหมดของบุริศร์ล้วนแล้วแต่โง่เขลา

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

แต่ความตระหนักรู้อันฉับไวของเขาก็บอกว่าเขมิกาอาจจะทํา อะไรบางอย่างไปแล้ว

บุริศร์หยิบโทรศัพท์โทรหาเขมิกาทันที

“เธออยู่ที่ไหน? ”

“บุริศร์ ฉันกำลังกลับไป ฉันจำได้ว่าคุณเคยบอกว่าคุณชอบ ดื่มน้ำซุปปลาของฉันที่สุดใช่มั้ยคะ? ฉันไปซื้อปลามาตัวนึง ตอนบ่ายจะทำให้คุณ พอดีเลยกิจจาก็ชอบ บ้านพวกเราทั้ง สามคนมาทานให้อร่อยกันเถอะ”

เขมิกาพูดอย่างดีใจ

ดวงตาของบุริศร์เยือกเย็น น้ำเสียงลดต่ำลงเล็กน้อย

“เธอเพิ่งไปโรงพยาบาลมาหรอ? ”

รอยยิ้มของเขมิกาแข็งทันที

“ฉันหรอ ฉันก็ไปเยี่ยมคุณแคทเธอรีมาไงคะ เธอเกิด อุบัติเหตุใหญ่ขนาดนั้น ยังไงซะฉันก็ควรไปเยี่ยมเธอไม่ใช่หรอคะ?”

“เธอไปที่นั่นแค่ไปเยี่ยมจริงๆน่ะหรอ?

น้ำเสียงของบุริศร์เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง แม้ว่าสายโทรศัพท์ จะอยู่ไกลกัน แต่เขมิกาก็ยังรู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อย

“แน่ แน่นอนสิคะ ฉันยังต้องทำอะไรอีกล่ะ?”

“เขมิกา เธอพูดกับฉันช่างน่าฟังซะจริงนะ ถ้าฉันรู้ว่าเธอไป ทำอะไรแคทเธอรีล่ะก็ เธออย่าหาว่าฉันว่าไม่สนใจมิตรภาพที่ ผ่านมาหลายปีมานี้ละกัน ตอนนี้เธอรีบกลับมาเลย ไม่มีคำสั่ง ของฉันไม่ว่าที่ไหนเธอก็ห้ามไป!

บุริศร์พูดจบก็วางสายโทรศัพท์ คว้าเสื้อโค๊ท มุ่งหน้าเดินไป ข้างนอก แต่พบกับกานต์ซึ่งกำลังออกมาจากห้องของกิจจา ตรงระเบียงทางเดินโดยบังเอิญ