บทที่ 108 ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาบ้านแล้ว
บทที่ 108 ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาบ้านแล้ว
นั่นเป็นกำไลหยกสีเขียวมรกตชิ้นหนึ่ง เป็นตอนวันเกิดอาย ครบยี่สิบของนรมน แม่นรมนเดินทางไปที่ยูนนานเพื่อเลือกให้ เธอด้วยตัวเอง ตอนที่เธอแต่งงานกลับบุริศร์ สิ่งเดียวที่นำไป เป็นของแต่งงานก็คือกำไล
ในวันนี้ผ่านมาหลายปี แม่นรมน ได้เห็นกำไลหยกชิ้นนี้อีก ครั้งจะไม่ให้ตื่นเต้นได้ไงกันล่ะ? นั่นเป็นสิ่งที่นรมนไม่เคยให้ ห่างจากตัว!
“เธอมีของของนรมนได้ยังไง? ลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน?”
แม่นรมน จับไปที่ไหล่ของนรมนแน่นๆ น้ำตาจากดวงตาตอน นี้ไหลไม่หยุดแล้ว ร่างกายของเธอค่อยๆสั้น
ภายในใจของนรมนกำลังต่อสู้กันอย่างหนัก เธออยากจริงๆที่ จะบอกคนตรงหน้าเธอ ว่าเธอเป็นลูกสาวของเธอ
แต่ดวงตาที่ดูรอคอยของบุริศร์และสายตาที่ดูสงสัยของพ่อ นรมน นั้นทำให้เธอมีสติกลับมา
พวกเขาไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว ผ่านความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกสาว มาแล้ว แน่นอนว่าไม่สามารถทนรับการเกิดแก่เจ็บตายได้อีก ครั้ง
นโมนทนความเจ็บปวดภายในใจได้ พูดเสียงเบา “เธอกำลัง รักษาบาดแผลอยู่ในที่ที่ปลอดภัย คุณน้า ฉันมาที่นี้เพื่อมาบ อกพวกคุณ เธอต้องกลับมาหาพวกคุณแน่นอน แต่ก่อนที่เธอ จะมาหาพวกคุณ ขอให้คุณอย่าไปเชื่อคนอื่นและก็อย่าไปที่ อื่นๆ รอเธอกลับมา
“เธอเป็นอะไรหรือ? นรมนของพวกเราเป็นอะไร?”
น้ำตาของแม่นรมน กลั้นไม่ไหวและไหลลงมา น้ำตานั้นตกลง มาที่หลังมือของนรมนร้อนอย่างมาก
นรมนสำลักในลำคอ พูดเสียงเบา “ไฟไหม้ครั้งนั้นทำให้เธอ เสียหน้าของเธอไปหมด เธอกำลังบำรุงและรักษาบาดแผล อยู่ คุณน้า บางทีตอนที่เธอกลับมาหน้าตาอาจไม่ใช่เหมือนกับ ก่อนหน้านี้ที่พวกคุณรู้จัก พวกคุณจะรับได้ไหม?”
“นั่นคือลูกสาวของฉันนะ! ฉันอุ้มท้องลูกสาวมาสิบเดือนและ คลอดออกมา! ทำไมฉันจะรับไม่ได้กัน? ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ พวกเราจะเข้าใจผิดและรู้สึกอึดอัดต่อกัน แต่บนโลกนี้จะมี เรื่องอะไรที่สำคัญกว่าการลาจากไปชั่วนิรันดร? ฉันกับพ่อของ เธออายุปูนนี้แล้ว ชีวิตนี้พวกเราจะอยู่ได้อีกกี่ปี? พวกเราแค่ หวังว่าระหว่างที่มีชีวิตอยู่จะได้พบเธอ มองดูเธอ เราก็พอใจแล้ว” แค่นั้นพวก
แม่นรมน น้ำตาไหลจนไม่มีเสียง
ในใจของนรมนรู้สึกยากที่จะรับจนจะเป็นจะตาย
“ฉันมีรูปของเธออยู่บ้าง พวกคุณอยากดูไหม?”
ที่จริงนรมนไม่ได้คิดจะให้พ่อแม่เห็นหน้าที่น่ากลัวของตัวเอง แต่ถ้าตอนนี้ไม่สามารถโน้มน้าวพวกท่านได้ พวกท่านคงจะไป จากเมืองชลธีแน่ ถูกคนหลอกใช้ อาจเป็นไปได้มากว่าจะเกิด เรื่องที่ไม่ได้คาดคิดขึ้น
เธอไม่สามารถมองดูพ่อแม่เกิดเรื่องได้!
เพียงแม่นรมน ได้ยิน ก็รีบดึงสติกลับมา
“ดูๆๆ ไม่ว่านรมนในแบบไหน พวกเราก็ต้องการดู!”
ถึงแม้พ่อนรมน จะไม่ได้พูดอะไร แต่ดูท่าทางก็รีบร้อนเช่นกัน ความรักของพ่อเหมือนภูเขา!
แต่ก่อนนรมนรู้สึกมาตลอดว่าพ่อนรมนนั่นเข้มงวด จนรู้สึกว่า ท่านเป็นคนไร้ความปราณี แต่ว่าหลังจากผ่านความตายมาถึง ได้เข้าใจ ที่แท้ความรักของพ่อนั้นคงอยู่มาตลอด เพียงแต่วิธี การแสดงออกของท่านนั่นค่อนข้างหลบซ่อน ค่อนข้างเก็บไว้ ลึกเท่านั้นเอง
นรมนพาแม่นรมนและพ่อนรมนกลับมาที่ตระกูลธนาศักดิ์ธน
บริศ มองเห็นพวกเขาแบบนั้น ก็ก้าวเดินตามเข้าไปก็ได้ยิน พฤกษ์เดินมาอย่างเร็ว พูดเสียงเบา “ประธานบุรีศร์ คนของ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้รับข่าวมาและตอนนี้กำลังมาที่นี้”
“พวกเขามาเพราะนรมนมา?”
“เหมือนจะใช่ครับ!”
สายตาของบุริศร์เย็นชาขึ้นอย่างมาก
“พ่อแม่ ที่บริษัทมีเรื่องด่วนผมต้องไปจัดการ ให้แคทเธอรีอยู่ คุยเป็นเพื่อนพวกท่านนะ เดี๋ยวผมค่อยกลับมารับเธอ”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูด อะไร เดิมทีเธอก็ไม่อยากให้บุริศร์รู้เรื่องของตัวเองเมื่อห้าปีที่ ผ่านมา
แม่นรมน ก็ชะงักไปเล็กน้อย
“ลูกไม่อยากรู้เรื่องของนรมนหรือไง? เรื่องในบริษัทรีบร้อน ขนาดนั้น?”
คำพูดนี้แฝงไปด้วยการกล่างโทษเล็กน้อย
พ่อนรมน ยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง
“เอาเถอะ เขาเป็นผู้นำของบริษัทอีกอย่างข่าวของนรมนเขาก็
ไม่ใช่ไม่รู้ กลับไปแคทเธอรีก็คงบอกเขาเอง บุริศ มีเรื่องก็รีบ ไปทำลูกวางใจพวกเราอยู่ที่นี้ไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“ขอบคุณพ่อครับ”
บริศ มองไปยังนรมนอย่างขอโทษ นรมนก็หันหลังให้ พฤกษ์อยากที่จะอธิบายบางอย่าง กลับถูกบุริศร์ห้ามไว้
“ไปเถอะ”
บริศ ไม่กล้าช้ากว่านี้
ยากนักที่นรมนจะได้อยู่ด้วยกันกับแม่นรมนพวกเขา นี่ยังไม่ ได้พูดอะไรมาก หากว่าโดนคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาร บกวนเขาไม่มีทางยอม
บริศ หันหลังเดินออกไปดูรีบร้อนอยู่บ้าง
นรมนไม่รู้ว่าแท้ที่จริงบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงทำให้เขารีบร้อนแบบนี้ แต่ในใจก็รู้สึกผิดหวังไม่น้อย
เมื่อรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ นรมนก็ค่อยๆ ขมวดคิ้วและเก็บซ่อนความผิดหวังนี้ไว้ จากนั้นก็ยิ้มและพาแม่ นรมนและพ่อนรมน เข้าไปในบ้าน
ในบ้านยังเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด รวมไปถึงรูปพวกเขาสาม คนที่ดูมีความสุขบนกำแพงก็ไม่ได้เปลี่ยนที่
ดวงตาของนรมนเริ่มชื่นขึ้นมาอีกครั้ง
เธออดไม่ได้ที่จะมองสถานที่ที่เธอเติบโตมา สายตาเต็มไป ด้วยความอาลัยอาวรณ์
แม่นรมนให้คนรับใช้ไปยกน้ำชามาให้
นรมนพูดขอบคุณและนั่งลงที่โซฟา
“คุณน้า นี้เป็นจดหมายที่นรมนเขียนให้พวกคุณ
นรมนนําจดหมายในมือส่งให้แม่นรมน
พ่อนรมนรีบเข้ามาใกล้
ตอนที่พวกเขาเห็นตัวอักษรของนรมน คนชราทั้งสองคนก็
ร้องไห้ออกมา
“เป็นนรมนเขียน เป็นเธอ!”
แม่นรมนเพียงแค่ร้องไห้
นรมนไม่ได้ไปรบกวนพวกเขา
นี้เป็นจดหมายที่เธอเพิ่งรีบเขียนตอนอยู่บนรถขึ้นมาฉบับ หนึ่ง เขียนความหลังเกี่ยวกับพ่อแม่กับความรู้สึกในห้าปีที่ผ่าน มา และยังบอกพวกเขาว่าตัวเองมีลูกคนหนึ่งชื่อกานต์ ลูกโต มาอย่างดี สุขภาพแข็งแรง ในช่วงนี้จะให้แคทเธอรี่พามาให้ พวกท่านดู
ตอนที่คนชราทั้งสองอ่านถึงตรงนี้ก็ดีใจจนบอกไม่ถูก
“พวกเรายังมีหลานชายด้วย! เธอเห็นหรือยัง? ภรรยา พวก เรามีหลานชายด้วย!”
พ่อนรมนรีบหันหน้ามาแต่ไม่ว่าอะไรก็หยุดให้ทั้งตัวสั่นไม่ได้
ห้าปีที่ไม่ได้ข่าวคราว ตอนนี้ไม่เพียงได้รู้ข่าวว่าลูกสาวอยู่ อย่างสุขสบาย ยังได้รู้ว่ามีหลานชายอีกคน พวกเขารอไม่ไหว ที่จะได้เจอหลายชายของพวกเขา
“หลานชายของพวกเราตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
แม่นรมนมองนรมนอย่างรีบร้อน
นรมนยิ้มและพูด “ตอนนี้เขากำลังฝึกอบรบอยู่ที่สถานที่แห่ง หนึ่ง ช่วงระยะเวลาหนึ่งฉันจะพาเขากลับมา ฉันคิดว่าพวก ท่านต้องชอบเขา
“แน่นอน ชอบแน่นนอน”
แม่นรมนลูบจดหมายฉบับนั้น วางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจ ไม่พูด อะไร แต่นรมนมองออก อารมณ์ของแม่นรมน นั่นตื่นเต้นอย่าง มาก
“คุณน้า ทุกอย่างจะเป็นในทางที่ดี คุณไม่ต้องตื่นเต้นเกินไป คุณต้องรักษาสุขภาพไว้ เดี๋ยวตอนที่ได้เจอนรมน คุณค่อยๆ มาคุยกันกับเธอ”
“อืมๆ”
แม่นรมน พยักหน้า
ท่าทีของพ่อนรมน ที่มีต่อนรมนเปลี่ยนไปทันที
“แคทเธอรี หากเธอไม่มีธุระอะไร ก็กินข้าวเย็นที่นี้เถอะ ถึง แม้ห้องครัวของเราจะไม่ได้ดีที่สุด แต่ว่าตั้งแต่เด็กจนโตนรมน ชอบกินอาหารฝีมือแม่บ้านหลิวทำ ถ้าเธอไม่รังเกียจ…….……
“ฉันไม่รังเกียจ!”
นรมนคิดถึงบ้านอย่างมาก
มันไม่ง่ายเลยที่จะกลับมาอย่างเปิดเผยแบบนี้
ตอนนี้พ่อแม่ก็อายุมากแล้ว เธอแค่อยากมาอยู่ดูแลพวกท่าน
อยู่ข้างๆ ถึงแม้แค่วันเดียวก็ยังดี
พ่อนรมนคิดไม่ถึงว่าแคทเธอรีจะรีบร้อนแบบนั้น แต่ว่าดูจาก ที่เธอนำข่าวของนรมนมาก็ไม่ได้ไปอะไรมาก รีบให้แม่บ้าน หลิวไปเตรียมตัวทำอาหาร
สายตาของนรมนเริ่มชื่นขึ้นมาอีกครั้ง
นี่คือบ้านของเธอ!
อยู่นอกบ้านมาห้าปี ในที่สุดเธอก็ได้กลับบ้านแล้ว!
“คุณน้า ฉันสามารถมาเยี่ยมคุณบ่อยๆได้ไหม?”
นรมนรู้ว่าตัวเองเป็นเพียงคนแปลกหน้าขอร้องแบบนี้ค่อนข้าง มากเกินไป แต่ว่าแม่นรมน กลับพูดอย่างไม่ว่าอะไร “ได้”
สายตาของเธอในตอนนี้ทีมองนรมนต่างกับก่อนหน้านี้โดย
สิ้นเชิง
ได้ยินแม่นรมน พูดแบบนั้น นรมนถึงได้วางใจขึ้นมา
เธอนั่งอยู่ข้างๆแม่นรมน เปิดอัลบั้มในโทรศัพท์ เปิดรูปภาพ ตั้งแต่ตอนที่เริ่มตั้งท้องให้แม่นรมน ดู
“นี่ถ่ายตอนตั้งท้องได้สองเดือน ตอนนั้นอ้วกรุนแรงมากจนกิน อะไรไม่ได้ แต่ท้องกลับใหญ่มาก ไม่มีวิธีอื่นทำได้เพียงต้องไปโรงพยาบาลให้หมอตรวจ หมอบอกว่าเป็นฝาแฝด”
นรมนพูดกับแม่นรมน อย่างมีความสุข
แม่นรมนมองดูนรมนในรูปภาพที่พันผ้าพันแผลทั่วหน้า ไม่ทัน ได้ฟังท้องฝาแฝดสามคำนี้ได้ชัดเจน เพียงแค่พูดอย่างเจ็บ ปวด “ใบหน้า……..……….….
“จากตอนที่ไฟไหม้เหลือทิ้งไว้ ไม่เพียงแค่ใบหน้า ยังมี ร่างกายทั้งหมดก็ใช่ แต่ตอนนั้นท้องลูกอยู่ ไม่สามารถกินยา ได้ ไม่สามารถฝังเข็มได้ ทำได้เพียงนั่งมองดูผิวของตัวเองเน่า เปื่อยไป จึงใช้ยาขับเพื่อลดการอักเสบ ตอนท้องจึงอ้วกรุนแรง มากแถมยังกลัวแสง ทุกวันต้องปิดผ้าม่าน รู้สึกเหมือนอยู่ใน นรกแบบนั้น หากไม่ใช่เพราะว่าลูกๆคอยให้กำลังใจ บางทีอาจ จะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว”
พูดถึงเรื่องในตอนนั้น นรมนยังคงกลัวอยู่บ้าง
ปีนั่นผ่านอะไรมามากเหมือนกับเดินอยู่ในนรกแบบนั้น
แม่นรมนร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง
“นรมนที่น่าสงสารของฉัน ทำไมตอนนั้นเด็กคนนั้นไม่รู้จักโทร มาที่บ้านนะ? ให้พูดถึงฉันกับพ่อเธอจะโกรธเธอตอนนั้นก็ไม่มี ทางไม่สนใจชีวิตของเธอนะ”
หลังจากที่นรมนเป็นแม่คนถึงได้รู้ แม่เป็นคนที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหน
เธอตบที่หลังแม่นรมน เบาๆและพูด “คุณอย่าร้องไห้เลย หาก เธอรู้ว่าคุณร้องไห้เพราะเธอมากขนาดนี้ เกรงว่าคงยิ่งปวดใจ อย่างมาก เธอไม่มาหาพวกคุณ ไม่บอกพวกคุณก็คงเพราะ กลัวพวกคุณเสียใจก็เท่านั้น อีกอย่างตอนนั้นข่าวลือเรื่องเธอก็ ไม่ใช้ว่า ”
นึกถึงข่าวลือนั้นบอกว่าเธอหนีไปกับผู้ชายคนอื่น ในใจของ นรมนโกรธเป็นอย่างมาก
แม่นรมนส่ายหัวพูด “เด็กโง่คนนั้น เธอไม่รู้อะไรจริงๆ บุริศร์ ไม่เคยเชื่อข่าวลือพวกนี้ ตอนที่ข่าวลือออกมาในวันที่สอง เขา ใช้ทุกวิธีเพื่อปิดสํานักข่าวแห่งนั้นไป ทั่วทั้งเมืองชลธีก็ไม่มี ใครกล้าพูดถึงอีก บุริศร์หาที่อยู่ของนรมนอย่างบ้าคลั่ง ทุก คนต่างพูดกันว่าเธอตายแล้ว มีเพียงบริศ ที่ไม่เชื่อ เพื่อที่จะ ไปช่วยนรมนในสถานที่ไฟไหม้นั้น บุริศร์เกือบจะตายอยู่ใน นั้น ถึงแม้ตอนนี้จะดูปกติ แต่ตอนนั้นปอดเกือบที่จะล้มเหลวไป แล้ว จากนั้นเขาก็ทรุดตัวอยู่หลายวัน หุ้นของบริษัทฮัวยูกรุ๊ป จํากัดลดลงเขาก็ไม่สนใจ ฉันไปเคาะประตูเขาก็ไม่ยอมเจอ เพื่อนของเขามาพังประตูออก ฉันไม่กล้าที่จะเชื่อว่านั่นคือบุริ ศร์ที่ฉันรู้จัก”
“เธอรู้ไหม? เขาดื่มเหล้าอยู่กับความเศร้าเกือบสัปดาห์ ผอม ไปจนดูไม่เหมือนเดิม เขาไม่อนุญาตให้ใครเข้าห้องของพวก เขา ไม่อนุญาตให้ใครมาจับของของนรมน สายตาของเขาว่าง เปล่าเหมือนไม่มีสติ เหมือนกับนรมนตายไปแล้ว วิญญาณของ เขาก็ตายไปด้วยแบบนั้น”
ฟังแม่นรมน พูดเรื่องพวกนี้ ใจของนรมนสั้นอย่างมาก
ที่พูด คือบริศ จริงๆหรือ?
ชายที่ไม่ค่อยมีความรู้สึก ทำไมถึงเป็นแบบนี้เพราะเธอ?
ในตอนที่นรมนกำลังสั่นอยู่ อยู่ดีๆโทรศัพท์ด้านข้างโซฟาก็ ดังขึ้น เสียงที่แสบแก้วหูทำให้นรมนตกใจขึ้นครั้งหนึ่ง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ