บทที่ 100 บริศ รักคุณเข้าแล้ว
บทที่ 100 บุริศร์รักคุณเข้าแล้ว
นรมนถอยกลับมาเบาๆ ไม่อยากรบกวนกานต์
จริงๆแล้วกานต์เป็นเด็กผู้ชายที่เก็บตัวอย่างมาก ถึงแม้จะรู้ เรื่องเร็ว แต่ไม่ง่ายเลยที่จะเปิดใจพูดกับคนอื่น นอกจากเขา คิดว่าคนนั้นสําคัญเป็นพิเศษถึงจะทำดีกับเขา
ถึงแม้จะรู้ว่าความรู้สึกที่กานต์มีต่อกิจจาไม่ธรรมดาทั่วไป แต่กานต์ก็แสดงความเย็นชาต่อเขา สบประมาทเขาอยู่บ่อยๆ ทําให้นรมนไม่ได้สังเกตถึงอิทธิพลของกานต์ที่มีต่อกิจจา
วันนี้เห็นกานต์ที่ห่มผ้าให้เขาอย่างเอาใจใส่ จากนั้นก็ก้มตัวลง ไปถอดรองเท้าให้เขาแล้ว ตอนที่เห็นกิจจาไม่ได้สวมถุงเท้าก็ ขมวดคิ้วเล็กน้อย จึงน่าเท้าทั้งสองข้างของเขาย้ายไปบนเตียง แล้วดึงผ้าห่มลงมาคลุมเท้าทั้งคู่ของเขา
นรมนไม่รู้ว่าตนเองควรจะตอบสนองอะไรออกไป
ขัดขวาง?
หรือยอมให้พัฒนาต่อไปอย่างนี้?
กานต์กับกิจจาไม่สามารถอยู่ด้วยกันในระยะยาวได้
ถ้าเพียงแค่บุรีศรีสามารถช่วยกมลได้ ไม่แน่ว่าเรื่องนี้ก็อาจ จะทำให้กิจจาแตกหักกับกานต์ อันที่จริงใครๆก็มองออกว่า บุรี ส ให้ความสําคัญกับกิจจา
ถ้าเขารู้ว่าเพื่อช่วยกมลบุริศร์จึงมีข้อแม้อะไร ระหว่างพ่อกับ พี่น้อง เด็กคนนั้นจะเลือกใครกันนะ?
นรมนหวังว่ากานต์จะไม่ได้รับความเจ็บปวด แต่ตอนนี้เธอก็ หมดหนทางที่จะขัดขวาง ในใจได้แต่เฝ้าปรารถนา ถ้ามีวันนั้น เกิดขึ้นจริงๆ ก็หวังว่ากานต์จะผ่านไปได้
“แค่กแค่ก!”
นรมนตั้งใจไอขึ้นมาสองครั้ง
กานต์รีบลุกขึ้น สายตาเลิ่กลั่กเล็กน้อย
“หม่ามี้”
“หิวหรือเปล่า? อีกครู่ข้าวจะเสร็จแล้ว แต่กิจจาทำไมหลับไป
แล้ว?”
นรมนแสร้งทำเป็นไม่เห็นที่กานต์ทำไปทั้งหมดเมื่อครู่ การ ขึ้นอย่างธรรมดา
กานต์เป่าปากอย่างผ่อนคลายแล้วพูดขึ้น: “เขาตื่นสายทุกวัน วันนี้ต้องตื่นเช้าแล้ว อีกทั้งยังฝึกซ้อมหนักเกินไป ร่างกาย คงทนไม่ไหว หม่ามี้ รอข้าวเสร็จแล้ว ไม่ต้องรีบปลุกเขา เก็บ ไว้ให้เขาชุดหนึ่ง รอเขาตื่นแล้วค่อยกินแล้วกันครับ วันนี้เขา ให้เลือด ร่างกายอ่อนแอมาก คาดว่าคงไม่สามารถฝึกซ้อมได้ แล้ว ก็ให้เขาพักผ่อนให้มากสักหน่อยนะครับ”
ได้ยินกานต์ครุ่นคิดเพื่อกิจจาอย่างนี้ นรมนก็อึดอัดใจเล็ก
น้อย
“ลูกก็ให้เลือดไป กินข้าวเสร็จแล้วก็ไปนอนสักตื่นนะ”
“ผมไม่เป็นไรครับ ผมแข็งแรงมาก!”
กานต์ยิ้มแล้วก็โชว์แขนของตนเอง เหมือนกับมีกล้ามเนื้อ จริงๆอย่างนั้น
นรมนดึงเขาเข้ามาในอ้อมอก คำพูดมากมายแต่กลับไม่รู้จะ ว่าควรเริ่มพูดจากตรงไหน?
เสียงน้ำเดือดแผ่ออกมาจากในครัว นรมนรีบปล่อยลูกชาย แล้วเดินออกไป
กานต์เห็นนรมนออกไป ก็โซเซอยู่ครู่หนึ่ง
เขาคงประเมินค่าตนเองสูงเกินไปแล้ว
หลังจากให้เลือดไปก็รู้สึกอ่อนเพลียจริงๆ แต่เขาไม่อยากให้ หม่ามี้รู้และสังเกตเห็น มิเช่นนั้นหม่ามี้จะเป็นห่วงได้
กานต์พิงข้างเตียงแล้วนั่งลงไป กำลังมองกิจจาที่หลับสนิท มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย
โดยไม่รู้ตัว กานต์ก็พิงเตียงหลับไปแล้ว
ตอนที่นรมนออกมา ก็เห็นร่างที่งอตัวของกานต์อยู่ที่หัวเตียง นอนหลับด้วยท่าทางที่แปลกประหลาด
กิจจาก็ไม่รู้ว่าตอนไหนที่พลิกตัวมากอดกานต์เอาไว้แล้ว แต่ กานต์ไม่ได้ต่อต้าน กำลังนอนอย่างเงียบสงบอย่างนั้น
ถ้าเด็กสองคนนี้ล้วนแต่เป็นลูกของนรมน ภาพตรงหน้าก็คง สวยงามอย่างไม่ต้องสงสัย ที่น่าเสียดายก็คือ กิจจาเป็นลูก ของเขมิกา
เธอเตือนตนเองมาโดยตลอดว่าเด็กไม่มีความผิด แต่แค่ คิดถึงกมลที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลในทุกๆวันต้องอาศัย อุปกรณ์ทางการแพทย์จึงจะสามารถประคองชีวิตให้รอดต่อ ไปได้ เธอก็หมดหนทางที่จะไม่ถือสา
เธอทำตัวเป็นพระแม่มารีไม่ได้จริงๆ!
นรมนทอดถอนใจ อุ้มกานต์ขึ้นไปบนเตียง ให้เขากับกิจจา นอนด้วยกันบนเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุมพวกเขาทั้งสองเอาไว้จากนั้นก็ไปห้องครัว เอากับข้าววางไว้ในไมโครเวฟเพื่อเก็บ ความร้อน แล้วก็ออกจากห้องครัวไป
คมทิพย์กลับมาพอดี
“บุริศร์ฟื้นแล้ว พ้นขีดอันตรายแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
“อื้ม!”
นรมนตอบอย่างเรียบเฉย พูดเสียงต่ำ: “ฉันอยากไปเดินเล่น คนเดียว เธอไปพักผ่อนก่อนเถอะ กับข้าวฉันทำเสร็จแล้ว เธอ ไปกินสักหน่อยนะ”
“นรมน”
คมทิพย์จับแขนของเธอเอาไว้ ท่าทางของนรมนตอนนี้ทำให้เธอไม่ค่อยวางใจนิดหน่อย
“ฉันไม่เป็นไร แค่เหนื่อยนิดหน่อย อยากหาที่เงียบๆ
นรมนยิ้มอย่างวางเฉย แต่คมทิพย์มองออกว่าในสายตาของ เธอไม่มีรอยยิ้ม
ในใจของเธอยังคงใส่ใจบุริศร์
เคยรักลึกซึ้งขนาดนั้น แม้ว่าตอนนี้จะเกลียดจนเข้ากระดูก แต่ก็เพราะรักมากรักอย่างยิ่งจึงเป็นอย่างนี้สินะ
ความรู้สึกที่ทั้งรักทั้งเกลียดผสมปนเปกันอย่างนี้ ทำให้คน ทรมานจนจะตายจริงๆ
คมทิพย์ค่อนข้างคาดหวังว่านรมนจะลืมได้ หรือไม่รักแล้ว โดยสิ้นเชิง เช่นนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอจะไม่เจ็บปวดอย่าง นี้ แต่เรื่องอย่างนี้ใครก็แทนที่ไม่ได้ทั้งนั้น แต่ละคนทำได้เพียง สลายมันไปด้วยตนเอง
คมทิพย์ปล่อยแขนของนรมนเบาๆ พูดเสียงต่ำ: “ถ้าต้องการ อะไร บอกฉันได้ตลอดเลยนะ เธอรู้ไว้นะ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ฉันก็สนับสนุนเธอทั้งหมด”
“อืม ขอบคุณนะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ”
นรมนยิ้มแล้วออกไป
เธอไม่เป็นไรจริงๆ เพียงแค่เหนื่อยเกินไป!
ความรู้สึกนั้นก็เหมือนกับส่งออกมาจากกระดูก จะทำอย่างไร ก็สลัดหลุดออกไปไม่ได้ ถึงขั้นรู้สึกว่าทั้งร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง
นรมนเดินมาถึงด้านหลังคนเดียว
คลื่นทะเลของที่นี่ใหญ่เป็นพิเศษ เพราะลมแรง จึงมีคนมา น้อยมาก แต่ก็ให้โลกที่ทําให้จิตใจสงบแก่เธอ
เธอรู้สึกว่าตนเองใจร้ายไม่พอ
ภาพตรงหน้ายังเป็นท่าทางของบุริศร์ก่อนที่จะล้มลงไป แม้ กระทั่งคําสารภาพของเขาเหมือนกับยังวนเวียนอยู่ข้างๆหู
นรมนรู้สึกว่าตนเองไร้ประโยชน์อย่างถึงที่สุด
ความเจ็บปวดของห้าปีที่ผ่านมานี้ ทั้งหมดที่เด็กๆได้รับ นี่ก็ เพราะคําสารภาพจอมปลอมของเขาก็เลยไม่สนใจทั้งหมด อย่างสิ้นเชิงแล้วอย่างนั้นหรือ?
ไม่!
กมลเป็นทั้งหมดของเธอ!
เธอไม่ต้องการความรักอีกแล้ว เธอเพียงต้องการลูกของ ตนเองเท่านั้น!
นรมนจับก้อนหินที่อยู่ด้านข้างไว้แน่นๆ แล้วก็โยนก้อนหินลง ไปในทะเลทันทีเหมือนกับอยากจะระบายอารมณ์
“ทำอะไรน่ะ? ถือก้อนหินระบายอารมณ์อยู่คนเดียว”
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เจตต์มาถึงข้างกายของนรมน
นโมนมองเขาแล้วพูดขึ้น: “ตอนนี้บุริศร์อยู่บนเกาะ ทุกคนล้วน แต่ป้องกันอย่างเข้มงวด แล้วนี่ยังเป็นตอนกลางวัน คุณออกมา ไม่กลัวโดนบุรีศรลงโทษโดยการใช้ม้าแยกร่างใช่ไหม?”
“โอ้ย ทําไมคุณพูดจาได้โหดร้ายอย่างนี้? ฉันไม่ได้ทำอะไร ยิ่งไปกว่านั้นบุริศร์ก็รับภาระเรื่องของคุณนายตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาไปหมดแล้ว ฉันไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เขาจะหาอะไร ฉันได้”
เจตต์รู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกัน
ตอนเริ่มต้น บุริศร์ไม่ได้ทำอย่างนี้ ยิ่งไปกว่านั้นใครๆก็รู้ว่า ตอนนั้นเขาออกหน้าแล้ว เรื่องนี้ผลักมาให้ตระกูลรัตติกรว รกุล ก็ไม่มีอะไรจะเหมาะสมไปมากกว่านี้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าสมอง ของบุริศ เกิดอะไรเพี้ยนๆขึ้น ไม่นึกว่าจะบอกว่าตอนนั้นเขา เจตต์ออกหน้าก็เพราะเห็นแก่มิตรไมตรีหลายปีมานี้ระหว่าง ตระกูลรัตติกรวรกุล และตระกุลโตเล็ก จึงช่วยบุริศร์พานรมน หนีไปแล้ว
พูดอย่างนี้ก็รับภาระเอาไว้ที่ตระกูลโตเล็กอย่างสิ้นเชิง และ เขาเจตต์ แค่เพราะว่าเจอเรื่องที่ไม่สงบ จึงยื่นมือเข้าไปช่วย เหลือก็เท่านั้นเอง
วิธีพูดอย่างนี้ทำให้เจตต์อยากจะรับเอาไว้เป็นอย่างยิ่ง
เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือของบุริศร์ เรื่องนี้เขาก็สามารถ แก้ไขได้เหมือนกัน
ตอนที่นรมนได้ยินเรื่องนี้กลับตกตะลึงไปชั่วครู่
“หมายความว่าอย่างไร?”
“ดูเอาเองเลย ข่าวใหม่ล่าสุดของเมืองชลธี ตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาถือว่าเป็นปรปักษ์กับตระกูลโตเล็กแล้ว ตอนนี้ฉันถึงขั้น สงสัยเล็กน้อย บางทีเรื่องนี้อาจจะไม่ได้ตั้งใจพุ่งเป้าหมายไปที่ คุณก็ได้ แต่อยากจะผ่านคุณเพื่อพุ่งเป้าหมายไปที่บุริศร์ก็ไม่ แน่ ถ้าไม่อย่างนั้นหลายปีมานี้ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่ไม่เคย อยากเป็นศัตรูกับใคร จู่ๆทำไมถึงลงมือจัดการคุณกับบุริศร์ แล้วล่ะ?”
เจตต์ส่งมือถือของตนเองให้นรมน
นรมนกำลังดูข่าวใหม่ล่าสุดที่อยู่ด้านบน ครู่เดียวก็ตกตะลึง
ไปแล้ว
นี่ไม่ใช่แผนการร้ายที่บุริศร์วางแผนเอาไว้หรือ?
อย่างนั้นเมื่อวานที่บุริศร์มาที่นี่ก็เพื่อจะบอกเธอเรื่องนี้?
หรือที่เขาพูดจะเป็นความจริงทั้งหมด?
จู่ๆนรมนก็ลังเลเล็กน้อยแล้ว
เจตต์เห็นเธอมองหน้าจอมือถืออย่างตกตะลึง ยื่นมือออกมา ต่อหน้าเธอแล้วเขย่านิดหน่อย
“เฮ้ เป็นอะไรไป? บุริศร์ทำอย่างนี้คุณคงจะไม่ซาบซึ้งใช่ ไหม? สาวสวย คุณจะมาทำเย็นชากับฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ คิดถึงฉันที่ยอมลำบากเพื่อคุณบ้าง เพียงคุณบอกมาคำเดียว ฉันจะประกาศต่อสาธารณชนทันที บอกว่าที่ฉันทำเพื่อคุณ ทั้งหมดเป็นความยินยอมด้วยความสมัครใจ ไม่เกี่ยวกับบุริ ศร!”
คำพูดของเจตต์ทำให้นรมนตั้งสติได้นิดหน่อย แต่ตอนนี้เธอ ไม่มีอารมณ์จะล้อเล่นกับเขาจริงๆ
“เจตต์ เลิกเล่นได้แล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ ฉันก็ดีใจ แล้ว แต่ไหนแต่ไรเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ เป็นฉันเองที่ ทำให้คุณเดือดร้อน ตอนนี้เห็นคุณไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันก็ สบายใจขึ้นเยอะเลย”
“แล้วบุริศร์ล่ะ? เขาทำอย่างนี้ คุณคงไม่ซาบซึ้งในบุญคุณเขา ใช่ไหม?”
นี่เป็นปัญหาที่เจตต์กังวลที่สุด
นรมนส่ายหัวแล้วพูด: “ถ้านี่ไม่ใช่แผนการร้ายที่บุริศร์ วางแผนจะพุ่งเป้าหมายมาที่ฉัน อย่างนั้นก็เป็นเพราะเขาฉันถึงโดนลากเข้ามาพัวพันด้วย ฉันจะซาบซึ้งเขาทำไม? ต้นเหตุ ของเรื่องทั้งหมดไม่ใช่เพราะเขาหรอกหรือ? เขาแก้ไขได้ก็ดี ที่สุด ไม่สามารถแก้ไขได้ ฉันก็จะถามเขา ว่าคุณมีสิทธิอะไร ถึงเอาฉันไปเป็นข้ออ้าง?”
ได้ยินนรมนพูดอย่างนี้ เจตต์ก็ยิ้มทันที
“ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนกับคุณได้รับทรมานและอาฆาตแค้น เขาล่ะ? คุณกับเขาเป็นศัตรูกันหรือเปล่า?”
“ไม่มี!”
“มีความแค้นใจ? หรือจะบอกว่าเมื่อก่อนรู้จักกัน?”
เจตต์อยากรู้อยากเห็นขึ้นเรื่อยๆแล้ว
นรมนมองเจตต์อย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้น: “คุณเชื่อไหมถ้าคุณ เอาแต่ก่อกวนไม่มีเหตุผลอีกครั้ง ฉันจะเตะคุณออกไปจาก ตรงนี้”
“อย่าอย่าอย่า! ฉันก็แค่ถามเอง ถ้าคุณไม่อยากบอก ก็ถือว่า ฉันไม่ได้พูดแล้วกัน แต่ฉันประหลาดใจจริงๆนะ คุณมีตัวเลือก ตั้งมากมาย แต่กลับเลือกที่จะร่วมงานกับบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด แต่ดูจากท่าทางที่คุณปฏิบัติต่อบุริศร์แล้ว ถ้าบอกว่าพวกคุณ เจอกันครั้งแรก เพราะอะไรต่างฝ่ายถึงต่างมองกันอย่างเอือม ระอาขนาดนี้? แต่บุริศร์ผมก็เข้าใจ เขาเป็นตัวฉนวน หญิงสาว มากมายที่จู่โจมเข้ามาก็โดนเขาจัดการทิ้งไปหมดแล้ว หลายปีมานี้ก็ไม่เห็นเขาลุ่มหลงใครเป็น พิเศษ แต่กับคุณเป็นเพียงคนเดียวที่ปฏิบัติไม่เหมือนกัน”
“เขาอาจจะตกหลุมรักฉันตั้งแต่แรกเห็นก็ได้”
นรมนพูดไปเรื่อยเปื่อย ไม่อยากพูดกับเจตต์เรื่องระหว่างเธอ กับบุริศร์
เจต รีบส่ายหน้าพูด: “รักแรกพบไม่น่าเกิดขึ้นกับบุริศร์ได้ อย่างแน่นอน คนอย่างเขา เป็นไปได้แค่เกิดความรู้สึกเมื่อผ่าน ไปนานแล้ว ดูแล้วเขาทั้งเย็นชาทั้งไร้ความรู้สึกมาก แต่ถ้าเขา หวั่นไหวกับผู้หญิงคนไหนแล้ว นั่นก็คือตลอดไป ฉันเคยคิดว่า เขาจะหวั่นไหวกับภรรยาของตัวเอง วันนี้ดูแล้วเหมือนเขาจะ หวั่นไหวไปกับคุณแล้วแหละ”
ใจของนรมนชะงักไปทันที
“อย่าพูดเหลวไหล เขาก็แค่สนใจฉันเท่านั้น”
“เป็นไปไม่ได้แน่นอน! แคทเธอรี ฉันกล้าใช้ชีวิตเป็นประกัน บุริศร์ตกหลุมรักคุณแล้ว มิเช่นนั้น เขาคงไม่เอาตระกูลโตเล็ก ทั้งหมดไปท้าทายกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เขาเป็นนักธุรกิจ แล้วยิ่งเป็นผู้ชายที่ใจดำด้วย ถ้าคนๆนั้นไม่สามารถทำให้เขา โหมทำอย่างสุดกำลังได้ เขาคงไม่ดึงตระกูลโตเล็กทั้งหมด ออกมา อันที่จริงตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่ใช่ว่าใครๆจะยั่ว โมโหได้ แม้จะเป็นพวกฉันตระกูลรัตติกรวรกุล ก็ยังต้องคิดให้ดีว่าอยากจะเป็นศัตรูกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา หรือเปล่า ถ้าคุณไม่สําคัญกับเขา เพียงแค่ทั้งคุณไป ตระกูล โตเล็กก็ไม่ต้องสูญเสียอะไรทั้งนั้น แต่บุริศร์ก็ไม่ได้ทำอย่าง นั้นไม่ใช่หรือ? ”
เจตต์มองนรมนไม่วางตา นรมนเหงื่อซึมออกมาที่ฝ่ามือแล้ว
บริศ ตกหลุมรักเธอแล้ว?
เป็นไปได้อย่างไร!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ