ตอนที่ 8 เลิกคิดไปได้เลย

โล่หวินหลานหัวเราะเบาๆ เห็นสีหน้าเขาจริงจังในเมื่อสวรรค์ส่งให้ นางมาพบกับเขาก็ถือว่าเป็นพรหมลิขิต ต่อให้นางต้องไปจริงๆ ก็ต้อง รักษาเขาให้หายก่อนอย่างน้อยก็ต้องให้เขาร่างกายแข็งแรงไว้ต่อสู้กับ ศัตรู นี่ก็ถือว่านี่เป็นหน้าที่ในฐานะหมอ

ในห้องของหลินอ๋องคุณชายสวมชุดขาวเดินเข้ามาในห้องของโม่ฉีมู่ อย่างคุ้นเคย ภายในห้องโม่ฉีมู่กินยาหลับไปแล้วคุณชายเสื้อขาวนั่น ยืนอยู่ข้างเตียงแล้วมองไปที่ชายที่หน้าตาคล้ายคลึงเขาที่นอนอยู่บน เตียงสีหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป

“ถอดเสื้อผ้าของหลินอ๋องออกให้ข้าดูหน่อย”โม่ฉีหานกัดฟันสีหน้า ของเขาเย็นเหมือนอากาศในช่วงหน้าหนาว

องครักษ์ที่อยู่ข้างๆ รีบเดินขึ้นมาถอดเสื้อของโม่ฉีมู่ออก จากนั้นก็ เห็นเนื้อหนังของโม่ฉีมูโม่ฉีหานเดินขึ้นไปมองร่างกายเขาอย่างละเอียด ด้านหลังคอของเขามีรอยแดงเหมือนถูกอะไรแทงมา

โม่ฉีหานจ้องไปที่รอยแผลนั่นอยู่นานสายตาของเขานิ่งไป หลังจาก ที่ให้คนสวมเสื้อให้กับโม่ฉีมู่แล้วก็ลุกขึ้นมานั่งที่ห้องโถง

“เอาของออกมาสิ”โม่ฉีหานหลังจากดื่มชาก็พูดกับสวินเทียนองครักษ์ คนสนิท

สวินเทียนยื่นตำรากับมีดสั้นหนึ่งเล่มมาให้เขา โม่ฉีหานวางถ้วยชา ลงแล้วรับของจากสวินเทียนมา โม่ฉีหานมองไปที่มีดสั้นจากนั้นก็หยิบ คัมภีร์ทานตะวันขึ้นมา

เมื่อเปิดดูด้านในโม่ฉีหานก็เห็นตัวอักษรที่อยู่ด้านใน โม่ฉีหานแตะไป ที่ตัวอักษรจากนั้นก็ดมกลิ่นมันยังมีกลิ่นน้ำหมึกหลงเหลืออยู่

โม่ฉีหานยิ้มสายตาคมเหมือนมีดดาบแล้วพูดว่า “น่าสนุกดีนี่” จากนั้น ก็ยื่นคัมภีร์ทานตะวันกับมีดสั้นให้กับสวินเทียนแล้วพูดว่า “จับตาดูโล่ห วินหลานให้ดีมีความเคลื่อนไหวอะไรให้รีบมารายงานข้าทันที”

สวินเทียนพยักหน้าโม่ฉีหานลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไป

ภายในจวนหมิงอ๋อง โล่หวินหลานรอดมาจากนรกนางตัดสินใจว่าจะ ทำความเข้าใจกับตัวเองในยุคนี้อย่างละเอียดแล้วก็ค่อยๆ นึกถึงความ ทรงจำของเจ้าของร่างเดิมให้ได้ มันทำให้โล่หวินหลานพบเรื่องราวน่า สนใจเข้า

ในห้องลับของจวนอ๋องเมื่อได้รับรู้เรื่องราวของโล่หวินหลาน สายตา ของโม่ฉีหมิงก็เป็นประกายเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“ท่านอ่องได้เรื่องพวกนี้มันจะไม่เหมาะหรือเปล่า?” ชายคนหนึ่งยืน อยู่ในข้างๆ โม่ฉีหมิงในห้องลับ เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องหอเขารู้เรื่อง อย่างชัดเจนเพราะตอนนั้นเขาซ่อนตัวอยู่ในห้องหอนั้น

โม่ฉีหมิงวางสารลับลงสีหน้าของเขาตอนนี้มันอธิบายไม่ถูกแต่ว่า เสียงที่แหบแห้งนั้นมันกลายเป็นเสียงที่อ่อนโยนนุ่มลึกนำฟังมาก

“ที่แท้แม่ของโล่หวินหลานคือเทพีแห่งพิษหวินซีหานแต่น่าเสียดายที่ นางถูกโล่ห่ายเฟิงหลอกลวงจนต้องตายไป”โม่ฉีหมิงหัวเราะเบาๆ ตอน นั้นเทพแห่งการถอนพิษโล่ห่ายเฟิงพ่ายแพ้ให้กับหวินซีหานเพื่อให้ได้ คัมภีร์ห้าพิษมาเขาจึงหลอกใช้ความรู้สึกของนาง

“งั้นฐานะของพระชายาไม่มีอะไรน่าสงสัยใช่ไหม?”เย่เฟิงถาม

โม่ฉีหมิงอ่านสารลับในสารลับระบุว่าโล่หวินหลานกำพร้าแม่แต่เล็ก ถูกปล่อยทิ้งที่เรือนด้านหลังไม่มีใครสนใจ เกิดมาร่างกายอ่อนแอวันที่ ออกเรือนวันนั้นยังถูดพี่สาวแท้ๆของตัวเองข่มขู่มีดสั้นเล่มนั้นก็เป็นของ ที่พี่สาวคนรองของนางโล่วี่เสว่มอบให้

ในสารลับระบุว่าโล่หวินหลานไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับทางเชื้อ พระวงศ์แต่ว่าคำว่าอ่อนแอมันเหมือนจะไม่ได้เหมือนกับโล่หวินหลาน

เลย

“ข่าวที่ได้มาจากหออู่อินไม่มีพลาดฐานะของโล่หวินหลานเชื่อได้ ส่วนที่นางบอกว่ารู้เรื่องแพทย์คิดว่าตอนเด็กๆ แม่ของนางน่าจะเป็นคน สอน ส่วนนิสัยของนางอาจจะเป็นเพราะนางเก็บซ่อนเหมือนกับที่ข้า เป็นก็ได้” โม่ฉีหมิงปิดสารลับแล้วเผาไฟทิ้งไปวินาทีนั้นสายตาของโม่ ฉีหมิงก็มีเปลวไฟลุกโชนเหมือนกับไฟที่อยู่ตรงหน้า

“ท่านอ๋อง”เย่เฟิงมองโม่ฉีหมิงด้วยความเป็นห่วงคิดอยากจะดับไฟตรง นั้นลง

โม่ฉีหมิงยกมือห้ามเย่เฟิงเอาไว้แล้วพูดว่า “คนเราจะมีจุดอ่อนไม่ได้ ไม่งั้นก็จะต้องตาย ให้มันเผาต่อไป ข้าไม่กลัว”

โม่ฉีหมิงกำหมัดแน่นเห็นไฟที่ลุกโชน หน้าของเขาเหี้ยมโหดอยู่ภาย ใต้หน้ากากสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความแค้นของโม่ฉีหมิงค่อยๆจางไป

“คัมภีร์ห้าพิษ”โล่หวินหลานพบเรื่องประหลาดในตัวเอง

ในความทรงจำในวัยเด็กแม่ของตัวเองบังคับให้นางท่องจำคัมภีร์เล่ม หนึ่งนางเห็นแม่ของนางเผาคัมภีร์นี้ทิ้งไปต่อหน้าต่อตาแล้วบอกนางว่า อย่าบอกเรื่องนี้กับพ่อของนางเด็ดขาด

ในความทรงจำอันเลือนรางนั้นมีภาพที่นางทะเลาะกับพ่อแม่ของตัว เองด้วยจากนั้นไม่นานแม่ของนางก็ป่วยหนักจนตาย

เมื่อนึกย้อนกลับไปโล่หวินหลานถึงได้เข้าใจว่าที่พ่อของนางแต่งงาน กับแม่ของนางก็เพื่อให้ได้มาคัมภีร์เท่านั้น

แต่ว่ายังดีที่คัมภีร์เล่มนั้นมันอยู่ในความทรงจำของโล่หวินหลาน เนื่องจากเนื้อหาในคัมภีร์นั้นน่าสนใจมันมีวิชาพิษมากมายทางการ แพทย์หากเรียนรู้มันได้โล่หวินหลานก็จะกลายเป็นหมอเทวดากลับชาติ มาเกิดเลย