ตอนที่ 12 เจ้าออกไป

“ข้ารู้แล้วเจ้าออกไปก่อนเถอะ”น้ำเสียงของโม่ฉีหมิงปกติ

เป็หวินพยักหน้าแล้วก็ออกไปในห้องหนังสือเงียบลงโม่ฉีหมิงหยิบ หนังสือขึ้นมาอ่านแต่ในใจของเขามันไม่สงบไม่รู้ทำไมถึงได้มีอารมณ์ โกรธโม่ฉีหมิงควบคุมมันไม่ได้

เขาปัดหนังสือบนโต๊ะอย่างแรงแล้วใช้หมัดทุบลงไปที่โต๊ะหลังจากนั้น ก็นั่งในห้องหนังสือมืดๆไม่นอนทั้งคืน

งานของร้านไม้ไม่เลวเลยโล่หวินหลานสั่งทำเก้าอี้สองวันก็เสร็จแล้ว ส่งมาให้ที่จวน

เย่หวินเห็นเก้าอี้ตัวนี้แปลกๆ ก็นึกสนใจเห็นโล่หวินหลานกำลังยุ่งอยู่ กับการประกอบชิ้นส่วนก็ถามว่า:”พระชายาท่านกำลังทำอะไรอยู่?ู”

โล่หวินหลานยิ้มแปลกๆ ตอนที่นางออกแบบรถเข็นคันนี้นางได้

ออกแบบช่องใส่อาวุธลับด้วย ตอนที่สั่งทำนางไม่ได้บอกกับช่างไม้แต่

เพื่อพื้นที่เอาไว้ใส่อาวุธลับอยู่แล้ว เรื่องของพวกกลไกโล่หวินหลานพอชำนาญอยู่บ้างเวลาว่างนางมักจะ

ฝึกเล่นบ่อยๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเอามาใช้ในสมัยโบราณได้

“เดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้ว”โล่หวินหลานเอาอาวุธลับที่ตัวเองทำไว้มาอาบผงพิษ เอาไว้จากนั้นก็ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วก็เข็นรถนี้ไปที่เรือนของโม่ ฉีหมิงพร้อมกับเย่หวิน

โม่ฉีหมิงกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้เขากำลังคุยอยู่กับฉินหยิ่ นทั้งสองเห็นโล่หวินหลานเป็นรถเข้ามาก็รู้สึกตกใจ

สายตาของโม่ฉีหมิงมองไปที่ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของโล่ห วินหลานในใจก็รู้สึกหวั่นไหวสองวันมานี่เขาข่มใจไม่ไปหานางแต่ก็รู้ ความเคลื่อนไหวของนางจากปากของเหวิน

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”โม่ฉีหมิงหันหน้ากลับไปเหมือนไม่อยากจะสนิท

ด้วย

โล่หวินหลานไม่ได้สนใจเขา เดินเข้าไปแล้วพูดว่า :”โม่ฉีหมิงข้าเอา ของขวัญมาให้เจ้า เจ้าไปลองดูสิ”พูดจบก็มองไปที่ฉินหยิ่นแล้วพูด ว่า:”เจ้าอุ้มท่านอ๋องไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้น”นางเชื่อว่าของขวัญของนางจะ ต้องทำให้โม่ฉีหมิงตะลึง

ฉินหยิ่นมองไปที่เย่หวินเห็นเย่หวินพยักหน้า เขามองไปที่โม่ฉีหมิง เห็นโม่ฉีหมิงไม่ได้ปฏิเสธฉินหยิ่นก็โค้งตัวลงไปอุ้มโม่ฉีหมิงมาที่เก้าอี้

โล่หวินหลานเดินไปบอกเขาว่า:”ตรงนี้สามารถควบคุมทิศทางของรถ เป็นได้จะเดินหน้าถอยหลังทำได้หมดยังมีตรงนี้ข้าซ่อนอาวุธลับไว้ให้ เจ้าด้วยแค่เจ้าจับไปที่กลไกตรงนี้มันก็จะยิงเข็มพิษออกมา”โล่หวิน หลานกดไปที่กลไกเข็มพิษเล่มหนึ่งก็พุ่งออกมา

มือของโม่ฉีหมิงสัมผัสถูกกลไกเก้าอี้ตัวนี้เขาตะลึงกับมันมาก เขาทำ ตามที่โล่หวินหลานบอกลองดูมันเดินไปทั่วได้จริงๆ

โม่ฉีหมิงรู้สึกซาบซึ้งใจมากจนบอกไม่ถูก ขาทั้งสองข้างของเขา พิการมาเป็นสิบปีไปไหนมาไหนก็ต้องพึ่งคนอื่นตลอด วันนี้ได้เก้าอี้ตัว นี้มาต่อไปเขาก็สามารถไปไหนมาไหนได้เอง

“นี่เป็นยาถอนพิษของเข็มพิษในกลไก”โล่หวินหลานพูดแล้วก็ยื่นขวด ยายัดไปในมือของเขา

โม่ฉีหมิงจับขวดยาไว้ในมือเหมือนมีน้ำมาชโลมจิตใจ

“เจ้าออกแบบเองหรอ?”โม่ฉีหมิงเงยหน้าไปมองโล่หวินหลาน

นางรู้อยู่แล้วว่าโม่ฉีหมิงต้องตะลึง:”มันเรียกว่ารถเข็นมันมีไว้สำหรับ คนที่เดินไม่สะดวกเจ้าซอบไหม?”

โมฉีหมิงจับไปที่เก้าอี้แล้วถามว่า “วันนั้นที่เจ้าออกจากจวนไปเพื่อทำ เก้าอี้ตัวนี้ให้ข้าหรอ?”

โล่หวินหลานมองไปที่เย่หวินเห็นเย่หวินก้มหน้าในใจก็รู้ทันทีว่าที่แท้ เหวินไม่ได้บอกเขา”เก้าอี้ตัวนี้ถือเป็นของขวัญขอบคุณที่ท่านอ๋องช่วย ข้าเรื่องคัมภีร์ทานตะวัน หวังว่าท่านอ๋องจะถูกใจ”โล่หวินหลานทำท่า ทางเหมือนชาวยุทธ์

สิบปีแล้วนอกจากคนรอบตัวที่เขาไว้ใจไม่มีใครดีอย่างนี้กับเขามา ก่อนแม้แต่พ่อของเขาเองก็ห่างเหินตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาก็เหมือนอยู่ ตัวคนเดียวถูกคนดูถูกเยาะเย้ยหลายปีมานี้ ในใจของเขาทรมานมาก เขาโดดเดี่ยวมาตลอดตอนนี้ในใจของเขามันรู้สึกหวั่นไหวมากๆ

ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก วันนั้นเขาก็รู้สึกว่าชีวิตเขามัน สว่างไสวขึ้น”ขอบใจ”โม่ฉีหมิงไม่พูดขอบคุณใครมาสิบปีแล้ว

วันนี้ได้ยินโม่ฉีหมิงพูดคำว่าขอบใจทั้งเย่หวินทั้งฉินหยิ่นรวมถึงเย่เฟิง ที่ซ่อนตัวอยู่ต่างก็รู้สึกตะลึงพวกเขารู้สึกว่าพระชายาคนนี้จะทำให้ท่าน อ่องของพวกเขาออกจากความทุกข์ทรมานได้ ท่านอ๋องของพวกเขา จะกลับมามีความสุขอีกครั้ง

โล่หวินหลานไม่ได้คิดว่าโม่ฉีหมิงจะพูดขอบคุณนางในสายตาของโล่ หวินหลาน โม่ฉีหมิงคือคนที่ฝันร้ายหนักมากจนทำให้นิสัยของเขา เปลี่ยนไป เขาเย็นชาไม่เข้าใกล้ใครแต่ว่าลึกๆแล้วทุกคนก็ต้องการ ความอบอุ่นความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องด้วยกันทั้งนั้น

คำขอบคุณของเขามันทำให้โล่หวินหลานรู้สึกเขินนางพูดว่า:”ถ้างั้น ข้าไปก่อนนะเจ้าก็ลองฝึกใช้ดูนะ” พูดจบก็รีบเดินออกไป

เหวินตามโล่หวินหลานออกไป ฉินหยิ่นมองพวกนางเดินไปไกล แล้วก็เดินไปพูดว่า “ท่านอ๋อง ดูท่าท่านได้พระชายาที่ดีมากเลยแหละ” โม่ฉีหมิงมองดูที่ขวดยาในมือ ฐานะของโล่หวินหลานเขายืนยันแล้ว นางไม่ใช่สายลับนางเป็นคนมีจิตใจที่ต้องการช่วยเขาจริงๆ

จริงๆแล้วเขาไม่ได้สงสัยในตัวนางนานแล้ว แต่ว่าเขาไม่รู้จริงๆว่าตัว เขาจะสามารถปกป้องนางได้ไหมจะสามารถมอบทุกสิ่งให้นางได้หรือ เปล่ารวมถึงความสุขในอนาคตด้วย? สายตาของเขาดูกังวลมาก